Kompîtora min, ekrana wê di nava toz û tebarê da mabû, min got ez pak bikim. Min hinekî ji cî leqand, toza wê girt, pak kir. Xera bû, înternet qut bû, got girêdana netê tune ye, ez nikanim bixebitim.
Min pir li ber da, çiqas fîş hebûn min giş yek bi yek jê derxistin û paş da xist ciyê wan. Pere nekir, tim got internet tune ye, ez nikanim bixebitim.
Serokê Saziya Bexteweriyê yê li Hewlêrê Hecî Karwan ji telewîzyona Rûdawê ra gotiye, “Ji destpêka şer ve me 5 milyon dolar alîkarî şandiye Xezeyê.”
22 dewletên ereban û 57 dewletên îslam hene. Bira ew alîkariya Xezayê bikin,
çima tu hewqas pere dişînî ji filistîniyan ra?
Perê tê şandin jî nagihîje feqîran, kesên motaj, dikeve bêrîka çeteyên Hamasê.
Li dinyayê qerepereyeke wer çêbûye hey hewar !
Yekîtiya Ewrûpayê, Çîn, Japonya, Qanada, Meksîka, Hindistan ketine nava
panîkeke mezin, her kes dibêje haho, Trump em perîşan kir.
Dîyar e Amerîka ne di warê leşkerî tenê da, di warê aborî d ajî bergendî dinyayê ye.
Di deryayê da, di çem û gulan da hin cureyên heywanên învasîv, dagirker, bi zirar hene, li ku derê hebin, bi hebûna xwe zirarê didin heywanên derdorê, wan qir dikin.
Tirkiye wek heywanên învasîv e, yanî dagirker e, bi zirar e, li
ku derê hebe zirareke mezin dide hawirdorê û wira wêran dike. Ji civatê ra
gelşan peyda dike, însanan berra hev dide.
Yanî ava nake, xera dike, wêran dike, gelşan peyda dike.
Kitêbxwendin bi kêrî çi tê?
Çi fêda kitêbxwendinê heye?
Carekê min ji mamosteyê xwe ra got:
-Min kitêbek xwend lê di hişê min da tiştek nema.
Mamoste, mêweyek dirêjî min kir, got:
-Viya bicû û bixwe.
Piştî min xwar, pirsî:
-Ma nuha tu mezin bû?
Min got:
Îro ji nişka ve bihar hat Stockholmê, tam 18 derece germ bû. Min û xanimê fena ku havîn be, me mont ji xwe şeqitan, me meşa xwe bi tena îşlig ve qedand.
Hinek pîkin û bi pantorê kin digerîyan.
Swêdî gava rojek xweş dibînin dîn dibin, hema xwe tazî dikin û wek mirîşkan çavên xwe digrin û xwe didin ber rojê. Îro hinekan ecele kiribûn. Lê zivistanê hîn bi temamî xatir ji me nexwestiye. Dawiya heftê sermayê paş da vegere.
Mihendîsekî ziretê li gundekî Misrê dixebitî. Rojekê bi tirênê diçû Qahîrê.
Kalekî ji cotkarên gund li kêleka wî rûnişt. Çewalek di nav şeqa kalê gundî da
bû.
Kalo ji her çarîkê carê çewal li ba dikir, serobinî hev dikir, tişên di hundur
çewêl da li hev dixist, dûra dadanî ber xwe.
Vê yekê heta dawiyê rêwîtiya wan dom kir.
Ev hereketa kalê gundî bi mihendis pir ecêb hat, sebebê vê yekê ji kalê gundî
pirsî, got tu çima wiha dikî, sebeb çi ye?
Dijminên me ketine tengasiyê, ji mecbûrî li ruyê me xweş dikin, pesnê me didin, qala biratiyê dikin, şelafiyên nemayî dikin.
Derewên bi boçik dikin, tiştên dibêjin giş vir in, durrûtiyê dikin.
Bi xayintî biruyê min şe dikin, ji bo ku kanibin çavên min
derdixînin. Dibê em viya bizanibin, bi virên dijminên xwe nexapin.
Kesên welatê te dagir kiribin tu carî nabin dilxwaz û xêrxwazên te. Neyarên bav û kalan nabin dostên lawan.
Her minaqaşe ne hêjayî wext û enerjîya meriv e. Dibê meriv belesebeb xwe newestîne, wexta nede leqleqên vala û bi zirar.
Hin caran tu qîmeteke zelalîya gotinên te, fikrê te tune ye. Tu çi bibêjî ji bo wî vala ye. Çimkî yê hemberî te li te guhdarî nake, ji bo bersîvekê bide te li bende dora xwe ye.
Merivê bûbe êsîrê fikrên xwe guh nade gotinên kesên din, her fikra ne li gorî
dilê xwe, li dijî fikrên xwe red dike, şaş dibîne. Miheqeq argumenteke li dijî
fikrên te dide pêş.
