Di paceyeke me da problemeke biçûk hebû, bi rehetî nedihat
girtin. Ji bo ku emê xênî bifroşin em kul û kêmasiyên hene tahmîr dikin.
Hostakî hat îro çêkir. Min destmiza wî jê ra Swish kir.
Bîstek derbas bû hoste telefonî min kir, got heyra tiştek
nehatiye.
Ez matmayî mam. Min bala xwe dayê min şandiye ji yekî din ra. Min numra telefonê ya dawî ji dêlî 3´ 6 nivîsîbû, perê min çûbû ji yekî din ra.
Mêrik rojekê ji kûçikê tim êrîşî wî dikir, bi harî pê da diewtîya pirsî, jê ra got:
-Kûçikê delal, ez zirarekê nadim te, min tu carî kevirek
navêtiye ji te da, min tu carî tu aciz nekiriye, ji bo ku tu kûçik î min
heqaret li te nekiriye. Ji bo çi tu dîsa jî her tim tê min, tu wek kûçikekî
harbûyî bi min da diewtî? Min meraq kir, sebebê vê êrîşkariya te çi ye gelo?
Kûçik got:
Çend pîncên ji partiya CHP´ê li Anqerê li Meydana Qizilayê wek segên har makêta Şêx Seîd îdam kirine, perçe kirine, rismê Evdila Ocalan şewitandine.
Gurên har, neyarên miletê kurd wer bawer dikin azadî û serxwebûna kurdan nêzîk bûye û ev yek jî ewê dawî li qewmê wan ê wek gêrmiya gavanan bîne. Hebûna xwe bi tunekirina, qirkirina kurdan va girê dane.
Carna meriv tê nuxteyeke wer jiyan meriv diwestîne, dixwaze bîna xwe, westa xwe bigire. Guh nede tu tiştî.
Dinya meriv diwestîne.
Nivîsandin meriv diwestîne.
Xwendin meriv diwestîne.
Heval meriv diwestînin.
Gelşên xelkê meriv diwestîne.
Xapandin, sextekarî meriv diwestîne.
Derdê hevalan meriv diwestîne.
Li hemberî Erdogan piştgiriya Ekrem Îmamoglu, li hemberî
AKP´ê hevalbendiya CHP´ê şaşiyeke mezin e.
Kîtleya CHP´ê, hêzên kemalîst jî bi
qasî îslamîstan neyarên miletê kurd in.
Şerê wan dişibe şerê dê û dotê, çiqasî bi hev kevin jî yên hev in. Dibê kurd nekevin nabênê. Ji bo me kurdan tu sebeb tune ye bibin piştgirê CHP´ê û Îmamoglu.
