Ka vêsê jî ez bi sitraneke zarokan a gelkî xweş ji w era bibêjim
roj baş, siba we bi xêr.
Berê dayikên me, pîrikên me zarok bi van sitranên xweş mezin dikirin, sitranên
wiha ji wan ra dilorandin.
Him kêfa zarokan dihat, gelkî şad dibûn, him jî zimanê xwe fêr dibûn; heyvanê kurdayetiyê, ruhê kurdayetiyê digirtin.
Li ser 100 salîya îdama Şêx Seîd û 47 hevalên wî li Brukselê konferansek çêbû. Evdila Ocalan mesajeka bi tirkî şandiye ji konferansê ra. Di mesja xwe da pesnê Serîhildana Şêx Seîd daye, gotiye, "Serîhildaneka bi heq bû, sekneka li hemberî înkarê bû, ew jî dewama wê Serîhildanê ne." Wî ”Serîhildana Şêx Seîd ji xwe ra kir bingeh.”
Ez bawer nakim Evdila Ocalan ji Konferansa Şêx Seîd ra nivîseke wiha bişîne. Evdila Ocalan di jiyana xwe da tu carî Serîhildana Şêx Seîd bibîr neaniye. Belovacî wê tim rexne kiriye, biçûk dîtiye.
Li ser serokên, partiyên Kurdistana Başûr, Bakur û Rojava di tûrê kê da çi hebe vala kiriye, her kesî gotina xwe gotiye. Yanî gotina em bibêjin êdî nemaye. Tiştê maye meriv bibêje, ”şalê Xwedê çêke, xerabtir neke.”!
Ev jî anekdota, fiqreya li ser mesela şalê(înşela) Xwedê çêke, baş bike:
Berf bû, şilî û şepelî bû. Bi rê da kerê sofî ketibû heriyê.
Serokên PDK´ê û YNK´ê êdî qet qala vekirina meclîsê û
avakirina hukûmetê nakin.
Berê carnan digotin di demeke nêz da emê mizgîneke xêrê bidin we, nuha dev ji wê demagojiyê jî berdane.
Rojnamevanek jî naçe ji wan napirse, çima hukûmetê çênakin,
nêta wan çi ye?
Wer xuya dike dev ji avakirina hukûnetê berdane, herdu alî jî ji halê xwe, ji kursiyên xwe, ji talanên xwe memnûn in.
Jinik diçe ba psîkolog, jê ra dibêje:
-Ez naxwazim bizewicim. Ez jineka bi tahsîl im, karê min heye, ne motajî kesî
me, dixwazim azad û serbest bijîm. Hewcedariya min bi mêrekî tune ye. Lê
malbata min zorê dide min, dixwaze ez bizewicim. Ez çi bikim, pêşniyara te çi
ye?
psîkolog gotiye:
Evdila Ocalan di notên hevdîtina xwe ya di 1´ê gulanê da(2025-05-01) gotiye, Amerîka û Ewrûpa dixwazin ji kurdan ra dewletekê ava bikin, wî jî xwestiye rê li ber avabûna vê dewletê bigire.
Serokekî bi milyona kurd wek pêxember jê hez dikin, bi sedan kesî xwe ji bo wî şewitandin, xwe feda kirin, bêyî ku şerm bike li dijî dewleteke kurdan xebitiye, wiha gotiye:
Tu dewlet ne ebedî ye, dema hin şert tên ba hev dewlet çêdibin, mezin dibin, demekê dijîn, dûra rojek tê belav dibin, dimrin.
Li dinyayê bi sedan dewlet, împaratoriyên mezin çêbûne, umrê hinekan dirêj
ajotiye, yên hinekan jî kin ajotiye. Lê yek jî ebedî nemaye, gişk belav bûne, gişk
mirine, tenê navên wan mane.
Tirkiye jî, Îran jî, Îraq û Sûriye jî wek dewletên berî xwe rojekê ewê belav
bibin, di dewsên wan da hin dewletên din ewê çêbibin; dewleta kurdan ewê çêbe.
Dibêjin tesîsên nukleerî yên Îranê îmha nebûne. Wê demê ewê careke din lêxin.
Îstixbarata Amerîkayê di rapora xwe ya ser bombebarankirina tesîsên nukleerî yên Îranê da gotiye tesîs bi temamî îmha nebûne, zirarên pir biçûk
dîtine, temambûn belkî 3-4 mehan bi paş xistibe.
Medyaya Amerîkayê, ya dinyayê û pispor jî eynî tiştî dibêjin; tesîs îmha nebûne, hîn saxlem in.
Meleyên Îranê yên faşîst bûne ardê ceyîn û ketine ruyê dinyayê, bûne tenîya bi don di dinyayê gerîyane, ne bi şuştin tê, ne bi pakkirin, 46 sal e dinya nikane ji van zaliman, ji van qatilan xelas bibe.
Li ku dera dinyayê hêzeke terorîst, çete hebe Îran li pişt e, fînanse dike.
Tiliya wan di her qulê da heye.
Li Rojhilata Navîn çiqas tevlihevî, teşxele heye tiliya Îranê di gişan da heye.
Îran, Kurdistan li însan kirine zindan. Civan 100 sal paşda birin.
Donald Trump do derengê şevê dîsa surprîzeke mezin, hokus-pokusek kir, got Îranê û Îsraîl li ser agirbestê li hev kirine, şer rawestiyaye. Pîroz be !
Her kes matmayî ma.
Lê do bi şev êrîşên herdu aliyan jî dom kiriye. Yanî li ortê tu agirbest
xuya neke.
Medya Îranê gotiye wan ”neyar mecbûrî agirbestê kir”!
Îsraîl li ser agirbestê, rawestandina şer hên tu beyan nedaye.
Yekî mala meriv, welatê meriv ji meriv stendibe, bavê meriv,
zarokên meriv kuştibe, ji qewmê meriv bi hezaran kes îdam kiribe, ew kes neyarê
meriv e, meriv alîkariya wî nake.
Gava yek li vî neyarê meriv xîne meriv sebê naxeyide, piştgiriya
qatilê bavê xwe nake.
Yê namûs pê ra hebe piştgiriya dagirkerê welatê xwe, piştgiriya qatilê bavê xwe û zarokên xwe nake. Meleyên Îranê qatilên miletê me ne, dagirkerên welatê me ne.
Fatîh Altaylî di programeke telewîzyonê da li dijî serokatiya Erdogan a ebedî derketiye, gotiye:
Serokê Amerîkayê Donald Trump, piştî bombebarankirinê di
axaftina xwe da gotiye:
-Ya ewê bi aştiyê biqede, ya jî ji bo îranê bibe trajedî.
Me êrîşa xwe ya pir serketî li ser sê tesîsên nukleerî yên li Îranê, ”li Fordo,
Natanz û li Isfexanê” temam kir. Hemû balafir niha ji qada hewayî ya Îranê
derketine.
Dibêjin li Sovyetê jî pîrekan solên cizlawêt dikirin pê. Ev risim jî rismekî wê
demê ye.
Heta ez nehatibûm Swêd min nizanîbû lastîkên cizlawêt malê Swêd e, li Swêd bajarekî bi navê Gislavet heye, navê solên cizlawêt ji wir tê.
Ha kevir li cer(li kûp) ket, ha cer li kevir ket, ferq nake, netîce eynî ye, cer zirarê dibîne, cer dişkê.
Ha me bi xwe heyfa bi hezaran kurdên hatine îdamkirin, kurdên zulm dîtine ji Xameneyî
û ji meleyên faşîst girtiye, ha Îsraîl îşê wî û rejîma faşîst qedandiye, ferq
nake. Ya muhîm ev rejîma zalim, faşîst bikeve.
Kî Komara Îslamî ya Îranê ji ortê rake, serok û birîvebirên wê ceza bike ezê
kêfxweş bibim, sipasî wan bikim.
Hundurê gûzê
dişibe mejuyê însên, kurm dest bi xwarina qinê gûzê dike.
Her ku dixwe qelaw dibe, her ku qelaw dibe, mezin dibe.
Piştî ku baş têr dixwe dixwaze ji hundur gûzê dekeve. Lê êdî ne
mimkûn e di
qulika tê ra ketibû hundur derkeve.
Dîktatorên Komara Îslamî ya Îranê vê carê li bela xwe rast hatin.
Her singirek pingirekî wî heye, her tiştek, her zalimek xişmekî wî, raqibekî wî
heye.
Xişmê meleyên Îranê jî Amerîka û Îsraîl e.
Meleyên zalim çi bikin, çi zirar û zîyanê bidin Îsraîl jî ewê ji aqûbeta Seddam
Hisên xelas nebin. Ji nuha da malbatên serok û birêvebiran bi du balafirên
mezin şandine Dubaîyê. Yanî dest bi revê kirine.
Şer belkî hinekî dirêj bajo, lê veger tune ye, dibê yek qezenc bike, yek têk
biçe.
Ji nav sîyasetmedarên Kurdistana Bakur kesên pir qelp, wek
kevirê kuş, ne tu mêr derketin pir in.
Li beşên din ên Kurdistanê jî wiha ye, ne wiha ye nizanim.
Mêrên, siyasetmedarên, serokên dewlet ji navên wan dibiziya pir
qelp, pir pûç, tirsonek derketin. Ji pêşenigî û seroktiya kurdan bûn parêzvanên Tirkiyê.
Navê kitêba wî BUHRAN e, ji alî weşanxana Klaros ve hatiye weşandin. Şiîr bi tirkî ne.
Min ji kitêbê du şiîrên kin ji wergerandin kurmancî. Berê jî çend caran min hin
şiîrên wî wergerandibûn.
Esas şiîr nayê wergerandin, ya jî wergera şiîrê pir zor e; meriv çiqasî baş wergerîne
jî nabe wek şiîra orjînal.
Serokê Amerîkayê Donald Trump jî gotina Netanyahu dubare kiriye, gotiye, “Divê her kes bi lez ji Tehranê derkeve.”
Ev gotina Donald Trump tê maneya şerê Îsraîl û Îranê raneweste, Îsraîl ewê bi Îranê ra li hev neyê. Êrîşên Îsraîl ewê berdewam be.
Yanî zû, dereng ewê rejîma meleyên faşîst bixînin.
Hedefa Îsraîl û Amerîka ya nuha ev e. Dibê Komara Îslamî ya barbar, celad were rûxandin. Hebûna wê ji bo Îsraîl ewê tim talûkeyeke mezin be.
Îsraîl dezgehên dewleta Îranê yên leşkerî, îdarî, emnî yek bi yek bombebaran
dike. Ev destpêka ketina rejîmê ye.
Netanyahu dibêje seha Îranê ya hewayî êdî di bin kontrola wan da ye û ewê bombebarankirina
Tehranê bidomînin.
Profesor ji bo ku konferansekê bide ket salonê. Bala xwe dayê salon vik û vala ye, yek tenê di rêza pêşiyê da rûniştîye. Profesor nizanîbû bipeyive, ya nepeyive, ket dudiliyê. Ji yê rûniştî pirsî:
-Li vir tu tenê yî. Bi ya te ez bipeyivim, ya nepeyivim, tu çi dibêjî?
Mêrik got:
Du roj in havîn hatiye Stockholma xopan. Îro 27 derece germ
e, ez û xanim li hewşê, di binê sîya terasê da rûniştine û qahwa xwe ya navrojê
vedixun.
Sibe ewê baran be û germîyan dakeve 15-16 dereceyî.
Umrê hewa Stockholmê wek umrê pinpinîkê ye, pir kin e. rojek dinya germ e, milet kêf dike, roja din dibe ewr û baran, kêfa wan diqurçime.
Havînê hewşa me pir honik e, cinet e, em pê xenî bûbûn.
Li Îranê 46 sal e rejîmeke teokratîk, zalim heye. Di van 41 salan da vê rejîma barbar, faşîst bi dehhezaran kurd û însanên din bi darde kirine; bi hezaran di zindanan da li ber mirinê ne.
Ev rejîma îslamî ya faşîst qatilê Dr. Qasimlo, Şerefkendî û bi sedan
sîyasetmedarên kurd e.
Kî li vê rejîma celad xîne, kî dûzana wê tarûmar bike, kî serok, kadir, leşker,
pispor û zilamên vê rejîma faşîst bikuje mala wan ava be, wek kurd dibê meriv
kêfxweş û dilşa bibe.
Umrê komara îslamî ya meleyên faşîst hindik maye, li ber ketinê ye, diheje, ewê bikeve. Amerîka û Îsraîl bi gefan nasekinin.
Îranê gef li Amerîkayê, Fransayê û Îngilîstanê xwariye. Nûnerê Îranê yê Neteweyên Yekbûyî gotiye heger Amerîka dev ji piştgiriya Îsraîlê bernede ewê li binkeyên leşkerî yên Amerîkayê xin.
Forteke vala ye, nikanin çipiska xwe jî bi Amerîkayê bikin.
Serokê Tirkiyê Erdogan êrîşa Îsraîl a ser Îranê protesto kiriye, lê ne ji dil e, taktîk e, dîplomasî ye. Nuha mecbûr e êrîşê şermezar bike, çimkî hîn destpêke, ne dîyar e şerê heta ku here, çawa biqede?
Tirk dixwazin rejîma îslamî bikeve, heta Îran perçe bibe, azerî serxwebûna xwe
îlan bikin. Ereb jî dixwazin.
Çimkî Îran ji bo ereban jî bûye çavkanîya fêsadiyê û pîjkirina şerê nabêna şîî û suniyan.
Tehran û gelek derên din bombebaran kir. Gelek mirî hene. Ji kesên mirî hinek
giregirên leşkerî û programa nukleerî ne.
Benjamin Netanyahu di daxuyaniyekê da gotiye, "Operasyonê çend rojan, bi qasî ku hewce be, heta ku gefa li ser Îsraîl ji holê rabe ewê dom bike."
Vê gotina wî camêrî û navê Sabrî Akbel bala min jî kişand. Çimkî min jî navê Sabrî Akbel nebihîstibû. Haya min nivîskarekî xwediyê hewqas eser tunebû.
Îro em û hewa Stockholmê li ber hev didin, geh dibe ewr û ximîna baranê, geh dibe sayî û roj derdê.
Me îro meşa xwe nekir, çimkî em nizanin emê çi li xwe kin.
Ji dêlî meşê, me çû alvêra xwe kir û em hatin malika xwe.
Gava em ji marketê derketin baranê vekiribû, roj deketibû, meriv kanîbû xwe bida ber tavê
Em çer gihîştin malê baranê dîsa dayê. Yanî rojeke bêîstîkrar e. Emê îro ji malika xwe derneyên.
Mûrîyekê(gêrikekê) mêweyek ji xwe gelkî mezintir dikişkişand qulika xwe.
Bi rê da kêzikekê riya wê birrî, henekê xwe bi karê wê kir.
Ne cara ewil bû henekê xwe bi mûriyê dikir, berê jî çend caran quretîya wiha
kiribû.
Mûriyê xwe jê aciz nedikir. Guh neda gotinên wê yên bi tinaz, riya xwe domand.
Hukûmetê ji beledîyên kurdan dest bi sîstema qeyûman kir, nuha dora beledîyên CHP´ê ye, îcar serokên wan tewqîf dikin, qeyûman didin ser beledîyên wan. Ekrem Îmamoglu masîyê herî mezin bû, ew jî hîn di girtîgehê da ye.
Perwerde, tahsîl, ilim û îrfan wek taceke zêrîn e, lê ew jî li serê her kesî nîne.
Di warê tahsîl û perwerdeyê da, ilim û pêşketinê da em ji dijminê xwe çiqasî pêşdatir
bin ji me ra baş e.
Perwerde, tahsîl li hemberî dijmin sîleha me ya herî mezin û baş e, sîleha herî bi tesîr û bi fêde ye.
Dibê em, ciwanên me jîr û zane bin, ji dijminê xwe baştir bin.
Di vê serdemê da ji bo ku em kanibin zora dijminê xwe bibin dibê em jê baştir û
zanetir bin.
Bi şer em nikanin zora neyarê xwe bibin, di vî warî da ew ji me
pir xurttir in.
Kilîta derî di destê min da bû ez lê digerîyam.
Min û xanimê me xwe tev kir ku em herin meşa xwe ya rojne bikin. Min
destê xwe kir bêrîka xwe, kilîta derî tune ye.
Ez li vê bêrîka xwe gerîyam, li wê
bêrîka xwe gerîyam min kilît nedît. Min got xanim, wele ez kilîta xwe nabînim,
nizanim min çi kir.
Got tişt nabe, kilîta min heye, xwe bide alî ezê derî kilît bikim.
Di nivîseke xwe da gotiye, "li Tirkiyê ji bo ku tu li jiyanê bimînî dibê tu ji sê tiştan yekê bikî:
Min îro dest bi paqijiya kitêbxaneya xwe kir.
Min kitêbxaneya xwe ji kitêb, roman, kovar, bîranîn, şiîr, ferheng û ansîklopedîyên tirkî paqij kir. Min kilasîkên dinyayê hîştin.
Min ji wan hinek xwendeine, hinekan jî belkî berî mirina xwe bixwînim. Destê min ji wan nabe.
Yên din min giş avêtin.
Murîdî di îslamê da, di tesewifê da zilamtiya, qûltiya şêxekî, murşîdekî ye. Murîd, sedîsed girêdayî şêxê xwe, murşîdê xwe ye, ji gotina wî dernayê.
Murşîd kesê rêber e, murîd dide dû wî, her gotina wî, dixwaze bira ew gotin gotineke
pir berradayî be, dîsa jî jê ra ayet e, wê bi koranî diparêze.
Lema murîd tu carî li
dijî gotina şêxê xwe, murşîdê xwe dernakeve. Mûrşîd çi bike, çi bibêje murîd
tesdîq dike, diparêze.
Çimkî murîd ne kesekî xwedî îrade ye, îradeya xwe teslîmî şêxê xwe, murşîdê xwe
kiriye.
Îro him roja pêşî ya eydîyê ye, him jî înî ye. Ji vêsê da ye meleyê mizgeftê dîsa bi hoperlorê erd û ezmên dihejîne.
Di hundurê malê da ez ji guhan bûme, nayê kişandin. Ji Amedê xerabtir e. Bi
navê azadiyê, demokrasîyê meriv vê zulmê xelkê nake, însanan bi vî hawî nerehet, aciz nake.
Rojên îniyan û eydîyan bi sedan însan li saha futbolê kom dibin û di hoperlorê da dest bi "alah u ekber, alahu ekber" dikin. Êdî di mizgeftê hilnayên.
Swêdî teslîm bûne, nikanin, newêrin
îtîraz bikin.
Surprîzên dinyayê pir in, carnan li hemberî tiştê diqewime meriv matmayî dimîne, devê meriv ji hev dihere.
Çawa ku meriv nizane merivê kînga bimre, her wisa jî meriv nizane kînga li kîjan beşê
Kurdistanê ewê çi biqewime.
Meselen, 15-20 sal berê yek kurdekî tenê jî bawer nedikir, texmîn nedikir li Kurdistana Rojava kurdên werin vê merhela îro, ewê bibin xwedî ordîyeke 85 hezar çekdar, xwe îdare bikin, kurdî bibe zimanê resmî û perwerdeyê.
Di medyaya sosyal da carnan hin gotinên pir beradayî bi ber çavên meriv dikevin. Meriv lê matmayî dimîne. Feqet meriv nikane xwe berbayê her dînî xîne.
Navê wî nayê bîra min, çendakî berê yekî di parvekirineke xwe da gotibû ”israra
di sosyalîzmê da israra di însanîyetê da ye.”
Yanî yê sosyalîst nemîne, di sosyalîstiya xwe da israr neke ji însanîyetê
derdê, dibe heywan.
Rojnameya Serxwebûnê di jimara xwe ya dawî(521´ê)da ev gotina kopî kiriye, çerx kiriye, gotiye:
Rûdawê xebera programa serokê MHP´ê Devlet Bahçeliyê pantirkîst û neyarê miletê kurd a Cejna Qurbanê daye.
Gotiye Devlet Bahçelî di
7´ê hezîranê da ewê ji kerema xwe ra here cejna DEM partiyê jî pîroz bike.
Hîn eydî nehatiye, mêrik hîn neçûye, ji nuha da nizgîniya serdana wî dane.
Fena ku bibêje di 7´ê hezîranê da roj ewê li kurdan hilê, zatekî, muhteremekî
wek Devlet Bahçelî ewê li xwe deyne, ewê wê nefsbiçûkiyê nîşan bide here
serdana DEM partiyê.
Ne Rûdaw tenê, gelek kurdên din jî Devlet Bahçelî zêde diwerimînin.
Ez heyranê kilam û kurmancîya Semsûrê, Rihayê, Sirûcê, Mereşê, Sêwasê, kurdên Anadoliyê me.
Ji guhdarîkirina kilamên wan, meqamê kilamên wan têr nabim. Pir ji dil û bi
dilşewat dibêjin. Kilamên wan dilşewat in, mişt hesret û keder in.
Kurmancîya wan otokton e, xalis muslis e, dejenere nebûye, gelek peyvên li herêmeke din a Kurdistanê nemane hene.
Sitranên tu herêmeke Kurdistanê bi qasî sitranên herêma Ferêt, Semsûrê,
Mereşê, Sêwasê, kurdên Enedoloyê ne dilşewat in. Bi min wisa tê.
Li ser serdestan û bindestan hin pêkenînên, çîrokên Ezîz Nesîn ên manîdar û xweş hene. Ev teşbîha bi sê keran jî yek ji wan e.
-Sê ker li hev siwar bûbûn, diçûn.
Kerê li ser wiha digot:
-Ev çûna me baş xuya dike. Dibê em tim wiha herin.
Kerê di ortê da digot:
Pûtîn kabîna ewlekariyê ban civîna bi lez kir. Texmîn ew e Rûsyayê jî îro, sibe bersîveke giran bide Ukraynayê.
