Gotina dînekî bûye wecîz û aforîzma

Di medyaya sosyal da carnan hin gotinên pir beradayî bi ber çavên meriv dikevin. Meriv lê matmayî dimîne. Feqet meriv nikane xwe berbayê her dînî xîne.

Navê wî nayê bîra min, çendakî berê yekî di parvekirineke xwe da gotibû ”israra di sosyalîzmê da israra di însanîyetê da ye.”
Yanî yê sosyalîst nemîne, di sosyalîstiya xwe da israr neke ji însanîyetê derdê, dibe heywan.
Rojnameya Serxwebûnê di jimara xwe ya dawî(521´ê)da ev gotina kopî kiriye, çerx kiriye, gotiye:

”Israra di însanîyetê da israra di sosyalîzmê da ye/Însanlikta israr sosyalizimde isrardir”.
Sernivîs bi tirkî ye.
Yanî çi?
Gotineke pirr vala, pirr beradayî ye.
Gotinên dînan bûne wecîz û aforîzma.
Qey hinek dixwazin hevalên Serxwebûnê ji însanîyetê derxînin, ew jî viya qebûl nakin, dixwazin însan bimînin. Û gava însan bimînin ewê bi sosyalîst bin jî.
Li gorî vê analojiya Serxwebûnê yê ne sosyalîst be ne însan e. Însanmayin û sosyalîzim sîyamên hev in, cêwiyên bi hevve ne.
Demagojîyeke pir beradayî ye, lê dikirin pir in.
Sînorê dînîtiyê tune ye. Û yên didin dû dînan, ji wan ra li çepikan dixin pir in.

XXX

Şîreteke fîlozofê alman Arthur Schopenhauer a xweş heye. Camêr gotiye:

”Meriv kane li her însanî guhdarî bike, lê belê her însan ne hêja ye meriv pê ra bipeyive.”

Di jiyanê da meriv hêdî hêdî vê rastiyê fêr dibe. Hin kes hene meriv lê guhdarî neke, nivîsên wan nexwîne baştir e. Dibê meriv wexta xwe nede tiştên bêfêde û bi zirar. Di dawiyê da meriv poşman dibe.

Di medyaya sosyal da kesên wiha pir in, jê dûr kevin.