Rojekê Hz. Mûsa li çolê îbadet dikir. Bala xwe dayê gurek nêzîkî wî dibe. Di dilê xwe da got:
-Xwedêyo, hewcedariya min bi kera min heye, gur îslah bike bira kera min nexwe.
Piştî îbadeta xwe qedand, bala xwe dayê hevsarê kerê li hustuyê gur gerîya ye,
gur xeniqî ye.
Hz. Mûsa ji xwe ra got:
Bi pereyê xelkê comerdî, bi aqilê xelkê siyaset, bi zanîna xelkê jî zanatî, alimî nabe, meriv bike ne rast e.
Dibê meriv bi perê xwe comerdiyê bike, qîma xwe bi aqilê xwe
bîne û ji bo zanînê jî xwe biwestîne, fêr bibe.
Gava pere, aqil û zanîn ji xelkê be, zû dereng diqede, pûrê
meriv derdikeve, meriv perîşan dibe.
Dibê her tiştê meriv yê meriv be, ji kîsê meriv be.
Di 21ê sibatê, roja zimanê dayikê yê cîhanî da di telewîzyonaRûdawê da min li programeke li ser zarokên li Almanyayê diçin dersên kurdî temaşe kir. Çar mamoste, zimanzan beşdarî programê bûbûn.
Mamosteyên beşdar bûbûn di programê da gotin gelek kurdên ji başûr û rojavayê
Kurdistanê zarokên xwe naşînin dersên kurdî, dişînin dersên erebî.
Ez matmayî mam, kurdên rojava û başûrê Kurdistanê li Almanyayê çima zarokên xwe
dişînin dersên erebî?
Çawa ji viya şerm nakin, çawa kanin li ruyê kurdên din binêrin?
Parlamentoya Macarîstanê endametiya Swêd a NATO´yê bi 188 rayên erê, 6 rayên na qebûl kir.
Wey mala Xwedê ava be, belengazên swêdî ev du sal bû bi payinê kevzikî bûn. Axirê ji Vîktor Orban ra jî devê kîsik vekirin û îro gihîştin mirazê xwe.
Berê serokê Tirkiyê Erdogan ew kezebreşî kirin, ew têr dotin, têra xwe ji wan
xwar, ew baş givaştin.
Û di heqê kurdan da jî çi xwestin, swêdiyan gotin ser serê me, her
daxwaza Tirkiyê bêyî kêmasî anîn cî.
Sernivîsa min a pêr, a li ser merasima cenazeyê Kamîl Sumbul wiha ye:
”Me Kamil Sumbul teslîmî axa sar kir”
Di platforma X´ê da yek li dijî gotina ”teslîm” rabûye, gotiye
çima te gotiye ”teslîmî axê kir”. Teslîm bi erebî ye, dibê te bigota ”radest kir.”
”Radest” derdest e, derdestkirin e, yanî girtin e. Meriv cenaze "radestî"
axê nake, ax jî teslîm nagire…
Min ev bersîv da wî camêrî:
Do bi şev bala min kişand, bloga min Hindik-Rindik milyonek tikandin derbas kiriye, jimara tikandinê, bûye 1000926.
Di 14 salan da milyonek û 926 tikandin ne pir e, pir hindik e. Dibê çend milyon
bûya.
Lê ji ber ku blog bi kurmancî ye bikirên wê jî hindik in. Heger bloga min bi tirkî bûya bikirên wê ewê pir bûna.
Kurd ji tirkî hez dikin, tirkî di ser kurdî ra digrin. Lema jî kurdî fêr nabin, zêde naxwînin.
Îro li Stockholmê merasima cenazeyê kurdperwerê hêja Kamîl Sumbul bû. Kurdên Swêd, nas, dost û hevalên wî, malabata wî bi merasimeke xweş, li Goristana Solna ew teslîmî axa sar kirin.
Piştî gorkirinê malbata wî, nas û dostên wî li herêma Telefonplanê, li aşxana Adfoodê hatin ba hev, şîneke kin çêkirin, gelek kesan bi axaftin û bîranînên xwe ew yad kirin, qala hin bîranînên xwe yên pê ra kirin.
Rojda Yaşîk di kanala ”Zarêma Rexne û Teorî” da bi Peşraw Mihemed ra li ser nasyonalîzmê, antî-semîstîzmê, antî-kurdîzmê û gelek tiştên din sohbeteke pir xweş dike. Li ser tiştên, mijarên pir muhîm dipeyivin.
Hebûna keç û xortên wiha moral dide meriv. Ancax bi kesên wiha zana, întellektuel
em kanin ji bindestiyê xelas bibin.
Sohbeteke pir xweş e, dibê meriv lê gudarî bike. Gudarî bikin, hûn jê fêdê bibînin.
Axirê bîstek berê POSTNORD´ê pakêta ez bi kelecan li bende bûm ”Rojnivîskên
sirgûnekî 1985-1999” anî danî ber deriyê me û çû.
Wek zarokek ji meriv ra çê bibe, wek dayika meriv were mîvaniya meriv ez
kêfxweş bûm.
Gava nivîs dibe kitêb û tê dikeve destê meriv, hestekî pir xweş e, tiştekî nuh
li jiyana meriv zêde dibe.
Bi nêzîkbûna roja
hilbijartinê ra meydana siyasetê germ dibe.
Li ser taktîk û tifaqên di hilbijartinan da, kîjan partî ewê çi bike gelek tişt
tên gotin.
Li bajarên tirkan kîjan partî qezenc dike, kîjan wenda dike ji bona min ne
muhîm e. Ez serê xwe bi vê yekê ra naêşînim. Hilbijartinên tirkan, teşxeleyên
nabêna partiyên wan min eleqeder nake.
Piştî 99 deqîqe(7,57 km)meş, gava em gihîştin mal, em ji hal da ketibûn, xwîdan ji me diherikî. Me kincên xwe guhert, xanimê bazda nav nivînan, got, ”ez li ser xwe naedilim.”
Dema meriv ji gerê tê malê û xwe bera ser dîwanê(qoltixê) dide û qahwa xwe viduxwe, bira we bizanîbûya çiqasî xweş e!
Her kes nikane her nivîsê, her axaftinê, her şîirê, her metaforê, her alagoriyê, her îmajê, her teşbîhê, her taswîrê fêm bike, jê kêf û zewqekê bigire.
Gava meriv ji şiîrekê(ji helbestekê), ji teşbîh û
îroniyên wê fêm nekir, jê kêf û zewqek negirt, nayê wê maneyê ew şiîr xerab e,
şiîreka vala ye, berradayî ye.
Xweşikî, nexweşikî, fêmkirin, nefêmkirin tiştekî îzafî ye, li gorî mistewa şexsan a întellektuelî diguhere.
Demeke xwendevanên bloga min ”Hindik-Rindik” kêm bûne. Ez nizanim sebeb û esbabî mûcîbeya vê yekê çi ye?
Gelo ez tiştên xweş, balkêş nanivîsînim, ya jî xwendevanên min vê demê meşxûl in, tembel bûne lema riya
xwe bi bloga min naxînin?
Berê tîraja tikandinê rojê tim çendsed bû, carnan bi ser hezarî û du hezaran jî
diket.
Ev çend roj in jimar daketiye bin dusedî. Piştî 17 sal blogerî ev tîraj pir hindik e; ji dêlî zêde bibe, kêm bûye.
Tirkiye bi program demografiya Kurdistanê diguherîne. 218 malbatên(703 tirkên) ahiskayî birine li Xelatê bicî kirine.
Gotine ewê 10 hezarên din jî bicî bikin. Mêrikan pir ecele
dikin.
Ev ne cara pêşî ye tirk ji kafkasyayê û Balkanan, ji Afganîstanê mahciran tînin li Kurdistanê bicî dikin.
Di platforma X´ê da yekî xwestiye ez koleksîyona tizbiyên xwe nîşan bidim.
Ez vî rismî ji bo xatirê wî belav dikim.
Yekê jî dikşînim, ew jî karebayeke zer e, lê hûrik e.
Bi xêr heger îcar herim welêt ezê çend hebên xweşik bikirim.
Ez dildarê tizbiya me, dixwazim gelek tizbiyên min hebin, têr li wan binêrim.
Ez ji heywîn herî zêdetir ji pisikan hez dikim. Ez heyranê wan im.
Pisik heywaneka muhteşm e, bêemsal e, meriv dibe heyranê şexsîyet û qerekterê
pisikê.
Îro bûm şahidê marîfeteke pisikê ya pir xweş, bêemsal; ez bûm heyran.
Min zanîbû pisik pîsiya xwe vedişêre, lê min bi çavê xwe nedîtibû çawa dike?
Îro ez û xanim, îro em bûn şahidên wê hunera pisikê. Ez heyranmayî mam.
Miletek gava bi sedsalan bindest bimîne, bi zimanê xwe nexwîne, ew ziman dibe gêrmiya gavanan, dibe şorbe. Kurmancî ji gêrmiya gavanan jî xerabtir bûye.
Di medyaya sosyal da meriv vê yekê pir xweş dibîne. Merivên mest û mezin nikanin du gotinan rast bibêjin.
Yek gotineka şaşomaşo li hev radigire, dibêje efendim li ba me wiha dibêjin.
Xwarziyê min Alî Varol dîsa şiîreke pir xweş nivîsîye. Min jê pir hez kir.
Alî
Varol şairekî mezin e, şiîrên wî pir xurt in. Lê ji ber ku bi tirkî dinivîsîne di nav kurdan da zêde nayê
naskirin. Heta nuha çend şiîrên wî kirine kurmancî.
Lê wergera şiîrên wî ne rehet e, zimanekî wî yê alegorîk, îronîk heye, wergerê zor dike.
Dema meriv werdigerîne kurmancî hin caran ew xurtî, ew dehşet pê ra namîne, ya jî kêm dibe.
Şahiyeke pir xweş û bi dûzan bû. Bi taybetî jî ji bo zarokan şeveke hewce û tam li gorî zarokan bû.
Kêfxweşiya wan, dilşadiya wan ji ruyên wan, ji çavên wan diyar bû. Şeveke tam li gorî dilê zarokan bû, lîstin, govend girtin, kêf kirin.
Oliver Arasê me hat ziyareta kalik û pîrika xwe, em pir dilşa kir. Ez û xanim ji dest hev direvînin.
Di himêza me da nagirî, kêfa wî li cî ye. Îskîniya wî rabûye, dike îskîn.
Ez û xanim pê ra kurmancî dipeyivin. Dûra, bi xêr dema hinekî mezin bû ezê jê ra xemîşokan jî bibêjim. Ewê kurmancîya wî baş bibe.
Çi heyf îro ezê nikanibim heta êvarî li balê bimînim.
Li Stenbolê lîstika tiyatroyê ya bi navê ”Qral û Travîs” berî lîstik dest pê bike pûlisan salon dorpêş kirin û nehîştine lîstik dest pê bike.
Lîstik bi biryara qeymeqamê navçeya Şîşliyê hatiye qedexekirin.
Lîstikvanên kurd Denîz Ozer û Bahoz Ozsunar ji alî pûlisan ve bi darê zorê ji
salonê hatin derxistin. Pûlisan Ugur Ozsunar girtin bin çavan, birin qereqolê.
Ev demeke li Stockholmê dawiya her heftê civînek, meşek,
aktîvîteyek heye. Kurdên Stockholmê nig di bin xwe ve nakin.
Em giş bi ser 70´î ketine lê hîn jî wek xortên 18 salî baz didin vir û wir.
Hefta berê roja şemiyê(10/2) Serkan Brûsk li Kitêbxana Kurdî kitêba xwe da
nasandin. Min pê ra negîhand herim civînê.
Do şîna Kamîl Sumbul bû. Me ew yad kir, sersaxî ji malbata wî ra xwest. Gelek kes hatibûn şînê.
Îro Firat Cewerî li kitêbxana xwe ya şexsî ya li Jakobsbergê ewê li ser nameyên
wî û hin şexsîyetên kurd ji hev ra şandine bipeyive, ji nameyên jê ra hatine
çend heban bixwîne.
Ezê neçim.
Îro seet di 16.00´a da şîna Kamîl Sumbul bû. Şîn li bakurê
Stockholmê li taxa Kista Traffê bû. Gelek nas, dost, heval û hezkiriyên wî
hatibûn şînê, ji malbat, xanim û zarokên wî ra sersaxî xwestin, bûn şirîkê êşa
wan.
Kamîl kurdperwerekî nefsbiçûk bû, fedekar bû. Lema jî gelkî dihat hezkirin.
Tirkiye êdî ne Kurdistana Bakur tenê, Kurdistana Başûr jî îdare dike,li wir jî emir dide kurdan, serkutiyê li wan dike.
Li vî beşê Kurdistanê kurd kanin çi bikin, çi nekin, ne îdareyên Kurdan,
Tirkiye biryarê dide.
Tiştê Tirkiye nexwaze, destûrê nede kurd nikanin bikin.
Eynî zorbatiyê li ser Kurdistana Rojava jî ferz dikin. Ji ber ku ew îdare ne bi
dilê wan e, her roj bombebaran dikin, agir bi ser serê kurdan da dibarînin.
Vê serê sibê di serê min da gelek tişt diherin û tên, gelek fikir li bin guhên hev dikevin.
Hinekan naxwazim bibêjim, hinekan newêrim bibêjim. Naxwazim bêhêvîtiyê belav bikim.
Ya baş û kêfa min jê ra tê û diwêrim bibêjim hêvî ye, micadele ye. Ji me ra ev lazim e. Zorî, zahmetî çi bin jî dibê em li ber xwe bidin, heta ku em zincîrên bindestiyê dişkînin, dibin miletekî azad û serbixwe.
Kesên kalikên wan, mezinên wan, ap û xalên wan ji alî tirkan va hatine îdamkirin, lê ew dîsa jî dibin hevalên tirkan, dibin endam û serokên partiyên tirk. Ev yek min matmayî dihêle.
Gava yek mêrekî meriv dikuje meriv dibe dijminê eşîra wî,
têkliya xwe bi wê eşîra ra qut dike, bi ferdên wê eşîrê ra dostiyê, hevaltiyê
nake.
Bi meriv ra piçek xîret hebe meriv nabe dost û hevalê merivên qatilên bav û kalên xwe.
Di medya sosyal da her roj gelek tiştên li gorî fikrê meriv şaş in bi ber çavê meriv dikevin. Meriv dixwîne, li ser difikire, lê dengê xwe nake.
Her tiştê neket serê meriv dibê meriv hema êrîş nekê, lê sêr û temaşe bike.
Carnan bêdengî ji zimandirêjiyê, ji devbelaşiyê çêtir e. Zimano leqleq, serîyo
teqreq.
Dibê meriv tiliya xwe nexe her qulikê, xwe tevî her tiştî neke. Meriv zû hol nebe li karê ye.
Ezê vêsê jî bi çend gotinên Şems-î Tebrîzî ji we ra bibêjim siba we bi xêr û silamet. Ezê îro jî bi çend nesîhetên, aforîzmeyên bi sûd dest bi roja xwe bikim.
-Dil ji ruh ra dibêje: Ez hez dikim, ez evîndar dibim, lê
êşa wê tim tu dikşînî.
Ruh jî bersîvê didê: Hema tu hez bikî bes e.
Yanî derdê dil ruhê feqîr dikşîne, ew dil digre, serê ruh pê ra dikeve belayê.
Çend roj berê min mizgînek dabû zarokên me. Min gotibû çavên we ronî be, kitêba min ”Hebû Tune bû” antolojiya çîrokên zarokan derket.
Îro jî dixwazim mizgînekê bidim mezinan, dost û hevalên xwe, hezkiriyên
kurmancî. Vê carê jî mizgîna kitêba xwe ya nuh, ”Rojnivîskên Sirgûnekî
(1985-1999)didim we xwendevan, nas û dodtan.
Îsal bû sala min, berê çapa 4´a ya ”Hebû Tune bû, Antolojiya Çîrokên Zarokan”
derket.
Nuha jî rojnivîskên min wek kitêb ji alî Weşanxana Pallê ve hat weşandin.
Asîmîlasyonê gelek kesên me qudûmşikestî kirine. Newêrin du sê gotinan bi kurmancî binivîsin.
Di Facebookê û platforma X´ê da hin kes dibin hevalên min,
nivîsên min diecibînin, carnan jî şirove dikin. Kêfa min tê, dixwazim ez jî wan bişopînim.
Gava bala xwe didim profîlên wan, dibînim parvekirinên wan giş bi tirkî ne. Taqîb nakim.
Di xortaniya xwe da ew wexta me da naskirina Marks, Engels, Lenîn, Stalîn, Mao, Enwer Xoce, tarîxa wan û welatê wan, me bida tarîxa xwe nuha em li deraxekî din bûn.
Heger me ji dêlî fêrbûna marksîzim-lenînîzmê edebîyata xwe, tarîxa xwe
bixwenda, em zimanê xwe, lehçeyên xwe fêr bibûna, me yê ji miletê xwe ra
xizmeteke baştir, kêrhatîtir kiriba.
Bi mijûlbûna wan tiştên bêfêdê, ne li gorî me bûn, keda me bû keda bersîs û bi avê da çû.
Min gelek caran gotiye, ez ne bi tirkî dinivîsînim û ne jî şiroveyên bi tirkî jî qebûl dikim. Belkî hin kesan nedîtibin ya jî ji bîr kiribin.
Ez careke din dibêjim, ez şiroveyên(komentarên)bi tirkî
radikim. 17 sal in bloga min heye, di medyaya sosyal da bênabên dinivîsînim Heta nuha min rêzek jî bi tirkî
nenivîsîye û gava di malpera xwe da şiroveyên bi tirkî dibînim radikim.
Dibe ku hin kes vê şêla min şaş bibînin, xwe aciz bikin, lê ez wiha rast dibînim
û biryara xwe naguherim.
Tirkî, erebî, farisî "yasax,forbidden" !
Berdevka komîsyona zimên a partiya DEMê Cemîle Turhalli xanimê gotiye ew piştgiriyê nadin dersên kurdî yên bijarte, ew bi ”îhtîyat” li vê meselê dinêrin.
Çimkî hukûmet durûtiyê dike, bi tiştên wiha biçûk serî li me digerîne. Heftê du seet dersa bijarte ji bo miletê kurd heqaret e, dibê kurdî jî wek tirkî bibe zimanê perwerdê yê resmî.
Dîtinên Cemîle Turhalli xanimê li ser nêtxerabî û durûtiya hukûmetê giş rast in.
Van rojên dawî minaqaşeyên li ser hilbijartinên belediyan geş bûne. Her kes tiştekî dibêje, li ser tifaqên siyasî, li ser dibê kurd çi bikin tiştekî dibêje.
Ez bawer nakim, siyasetmedarên me, serokên partiyên me guh
bidin dîtin, pêşniyar û şîretên li van deran tên kirin.
Emê fikrên xwe bibêjin, lê ez bawer nakim kes guh bide fikir û pêşniyarên me. Em xwe li ber baranê şil dikin, lê bêdengî jî ne rast e.
Li Stenbolê Kitêbxaneya Medyayê ji bo zarokan kampaniyeke kitêban bi navê ‘‘Ji Yên Dû Min Re’’ daye destpêkirin.
Hûnê kitêbekê ya jî çend kitêbên zarokan bikirin û wek diyarî bidin Kitêbxaneya
Medyayê.
Kitêbxane jî ewê mohra diyariyê li wan kitêban xîne û belaş li zarokên me belav
bike.
Kurdên Stenbolê, ji vî karê baş, giranbiha bêpar nemînin, herin bi kitêbekê dilê zarokan şad bikin.
Dijminên me jîr in, baqil in, xwe wek dost nîşan didin. Lê di rastiyê da gurên har in, neyarên qewmê kurd in. Tu carî nabin dostê tu kurdî.
Dagirkerên welatê meriv nabin dost û hevalên meriv, ev ne mimkûn e.
Kurdê bi dijmin ra, bi dagirkerê wealtê xwe ra hevaltiyê bike gorra xwe dikole.
Dibê meriv xwediyê soza xwe be. Meriv sozek da yekî, got ezê filan tiştî, heta filan wextê bikim, dibê meriv bike, soza xwe bîne cî. Gava nekir, nikanîbû bike, dibê bibêje çima nekir?
Bêdengman ne xweş e, baweriya însanan bi meriv namîne, meriv bêîtîbar dike.
Tu sebeb, tu berjewendî ne hêjaye meriv gotina xwe bixwe, soza daye neyne cî.
Tirkiyê heta nuha tim xwestiye bi zor û bi hîlebazî micadela kurdan ya azadî û serxwebûnê têk bibe, pûç bike, zeîf bike. Tikriyê di vê fêlbaziya xwe da gelek zirar daye kurdan, gelek caran kurd perîşan kirine, lê micadela kurdan ya azadî û serxwebûnê neqediya ye û tu carî jî naqede.
Tirk çi bikin jî kurd ewê rojekê azad bibin, Kurdistan miheqeq ewê çê bibe.
Tirkiye dîsa li dû fêlbaziyekê ye.
Bira vêsê jî destpêk bi çend aforîzman, bi çend gotinên xweş, mişt aqil û şîretên baş bin. Peyva xweş kê gotibe kêfa min jê rat ê. Peyva xweş, xweş e, mar ji qulikê dertîne.
-Heger tu ji şaşiyê ra li çepika dixe, fikrê te tune ye
Heger tu xwar û rast ji hev nagerînî, aqilê te tune ye.
Heger tu li derewê xwedî derdikevî, tu bêexlaq î.
Akademîsyenên kurd, siyasetmedarên kurd hêdî hêdî fêm dikin herî kêm nîvê zarokên 0-18 salî asîmîle bûne, bi kurdî nizanin.
Musebîbê vê felaketa mezin a netewî bi qasî dewletê, dê û bav û hêzên kurd yên siyasî ne.
Ew li dijî asîmîlasyonê ranebûn, milet şiyar nekirin, wan jî zarokên kurd bi dewletê ra
asîmîle kirin. Nuha pê hesiyan e mesele pir didî ye, nifşên nuh ji kok da asîmîle dibin.
Lê hîn ne dereng e, meriv kane rê li ber vê felaketa mezin bigire.
Helîm Yûsif ji kurdên bi tirkî dinivîsin ra gotiye:
”Wê rojek bê tu yê fêm bikî tirk ne ji bo edebîyata te ji te hez dikin; ji zimanê xwe, ji wî zimanê tu pê dinivîsînî hez dikin. Tu çîrokên miletê xwe, xeyal û efsaneyên wî, reng, deng û hemû hûrgiliyên jiyana wî ji edebiyata wan re dike mal. Heman tişt ji bo kurdên erebînivîs û farisînivîs derbas dibe.”
Serê salan e kesên zalim, dîktator miletê tirk îdare dikin. Ji bo ku zulmê pir ajotiye, tirk êdî ji zaliman, ji dîktatoran, ji diz û sextekaran hez dikin.
Gava yekî pak, demokrat dedikeve hemberî wan, jê cunî dibin, piştgiriyê nadinê,
jê direvin.
Çimkî carê elimîne merivên zalim, zulimkar, dîktator. Lema jî li Tirkiyê tu
carî merivekî bi rastî lîberal, demokrat, azadîxwaz nayê ser hukim, tirk rê
nadin merivên wiha.
Serokên wan dibê yekî jê bitirsin, jê bibizin, dibê yekî bi xof be. Kes newêribe ji tirsa devê xwe li hember veke.
Di medyaya sosyal da gelek tiştên ez şaş dibînim, rast nabînim tên gotin.
Ma meriv kane şaşiyê li xelkê qedexe bike?
Ma mimkûn e her kes rastgo û rasto be?
Ma mimkûn e her kes tiştên li gorî dilê meriv bike û bibêje?
Belkî jî meriv di fikrê xwe da şaş be.
Ne şert e meriv her tiştê şaş dibîne rexne bike. Meriv ne kane qûna dinyayê rast bike, ne jî şaşiyê, derewan li însanan qedexe bike.
Ez gotina xwe ya dawî di serî da bibiêjim; Xwedê pîreka (xanima) kesî nexweş nexîne.
Ev çend roj in xanima min bi bapêşê ketiye, di nav nivînan da ye, dûzana min
sero bin bûye.
Ez nabêjim bira nexweşiya wê were min, lê jê ra dua dikim, dibêjim şalê zû baş bibe. Ji bo ku ez rehet bikim.
Min nuha çû jê ra heb kirî, dixwazim zû rehet bibe, ji bo ku her tişt were qeys
û dûzana berê.
Bi xêra bapêşê, min îro ji devê xortê cîranê me yê ji Konyayê tarîfeke belavbûna bapêşê ya xweş bihîst.
Bapêşa pîs ji mala me dûr nakeve. Ez hinekî baş bûm, lê ji
do da ye xanim pê ketiye, îcar ew di nav nivînan da ye. Dengê wê ketiye.
Ji bo ew nexweş e, ez tenê çûm bîstekê gerîyam û hatim. Li
ber malê rastî lawikê cîranê me Emîr hatim. Ji kar dihat.Em li hev sekinîn.
Malbateke ji kurdên
Konyayê ye. Me li halê hev pirsî, got:
-Xalo, tu çawa yî?
Mehek berê(6/1-24)li merkeza tendurustiyê 3 derzî li ser hev li min xistin.
Hemşîreya derzî li min xist, got ev derzî pir baş in, ewê te ji her babet
nexweşiyê biparêze. Corona, bapêş, mapêş, tu nexweşî êdî ewê nikanibe xwe nêzîkê
te bike, bela xwe di te bide.
Ev hersê derzî wek parêzvan, wek çekdarên bedena te ewê te ji nexweşiyan biparêzin.
Remazan xoce, Fîlozofê Amedê, bi navê wî yê rastîn Ramazan Pîşkîn, do li Stenbolê, li herêma Fatîhê, di dikana wî da bi namerdî dane ber kêran, kuştine.
Qatil yek e, çend kes in hîn ne diyar e. Pûlis gotiye wan qatil girtine.
Hêvî dikim yê hatiye girtin qatil be û sebeb eşkere bibe. Bi îhtîmaleke mezin bi esrarkêşekî kurd dane kuştin.
Radyoya Swêdê biryar daye piştî weşana 23 salan ewê beşa kurdî bigire. Di 1´ê nîsanê da ewê dawî bide weşana kurdî.
Ev xebera ji nişka ve kurdên swêd giş xemgîn kirin. Kurdên
Swêd tiştekî wiha nedipan.
Berpirsiyarên Radyoya Swêd dibêjin xwedêgiravî hewcedariya kurdan êdî bi weşaneka kurdî nemaye, çimkî kurd êdî entegre bûne, kurdên Swêd bi swêdî zanin.
Ya din jî, rewşa aborî dikin sebebê vê biryara xwe, dibêjin ew mecbûr in hin mesrefên xwe kêm bikin.
Albert Einstein di sala 1931´ê da li Amerîkayê çûbû studyoke fîlmên Hollywoodê. Piştî bîstek ger, ji berpirsiyaran ra dibêje heger mimkûn be ew dixwaze Charlie Chaplîn bibîne, wî nas bike.
Daxwaza dibin digihînin Chaplîn.
Chaplîn daxwazê bi kêfxweşî qebûl dike û herdu navdar û zanayên mezin êvarî tên
ba hev, bi hev ra şîvê dixwin.
Dest bi sohbetê dikin. Albert Einstein ji Chaplîn ra dibêje:
