Çend roj berê ez bi vê neheqiya me hesiyam, min ji xanimê ra got, me neheqiyeke
mezin li Leo Ronî kiriye. Me miamela lawê dêmariyê pê ra kiriye.
Me bi birayê wî yê mezin Oliver Aras ra ji biçûkatî dest bi girtina risman kir. Lê me ew hetanî nuha îhmal kir.
Ev demeke dagirkerên welatê me pir xweş dikin, bi gotinên vala xwe şîrîn dikin, dibêjin vê carê emê tiştên baş bikin.
Lê li fizê hîn tiştekî berbiçav tune ye, tenê leqleq e. Hêvî dikim tenê ne demagojî be, vê carê bi rastî jî gaveka cidî bavêjin.
Gerek serokên me, siyasetmedarên me bi gotin û sozên
dagirkerên welatê xwe nexapin, ji rûkenî û samîmîyeta zû vi zû bawer nekin. Ya muhîm ne gotin e, praktîk e. Dagirkerên welatê meriv tu carî xêra meriv naxwazin.
Di jiyanê da, di micadela siyasî da şaşî, zor û zahmetî tim ne xerab e, ji meriv ra dibe tecrûbe, meriv zanetir, xurttir dike, berê meriv ji şaşiyan dûr dixîne, berê meriv dide riya rast.
Yanî tengasî, rojên giran her tim ne xerab e, carnan kane bi fêde be, meriv bi
pêş da bibe, bibe pûsile.
Di van 40-50 salên dawî da me gelek şaşî kirin. Me hevaltiya hêz û însanên
antî-kurd kir, di netîceyê da ev yek ji me ra bû ders, bû sebebê em şiyar bibin, dev ji fikir û
îdeoliyên ne li gorî me, li zirara me berdin, werin ser xeteke netewî, bêtir
bibin merivên neteweperwer.
Min got vêsê jî ez bi çend gotinên Sadî Şîrazî(1210-1292)dest pê bikim. Ev gotinên manîdar wek hingiv û gezo ne. Him xweş in, him jî meriv îlhamê û aqil jê digre.
-Şaşiya însên jê ra neyê gotin, ewê wer bawer bike qebheta
wî huner e.
-Kesên bê xaye dijîn, bê nesîb dimînin.
-Hîleya dijmin a herî mezin dostiya wî ye.
-Dibê em zarokên xwe wek berxan mezin nekin, ji bo ku dû ra wek mîhan neyên
çêrandin.
Tu milet bi qasî tirkan ne paşdamayî ye, ne irqçî û li hemberî xwezayê, berhemên tarîxî ne barbar e. Erdê tirk nuha li ser dijîn ji bo ku ne yê wan e, wan li ser wê axê tirştek ava nekirine, lema mîratên miletên din xera dikin, baraajan li ser çêdikin, ji bo ku şopa mmilet û kulturên din nemîne. Hesen Kêf ji bo wê bi temamî binav kirin.
Li Kurdistanê û li Tirkiyê navên her derê guhertin, bi hezaran avahî xera
kirin, bi zanetî terkî xera kirinê kirin.
Li Amedê taxa Sûrê bi hovane, bi bêûjdanî dan ber topan, xera kirin.
Kela Swêregê xera kirin. Bedena Wêranşarê xera kirin.
54 sal berê, di 26´ê mijdara 1971´ê da ev hersê canfîdayên
kurd û Kurdistanê Dr. Şivan, Brûsk û Çeko, li Kurdistana Başûr ji ber sûcekî
wan nekiribû, bi îthameke ne rast, bi îdîa wan Seîd Elçî kuştiye hatin gulebarankirin.
Hersê şehîdên kurd û Kurdistanê bi hezkirineke kûr bibîr tînim. Em wan tu carî
ji bîr nakin, ewê di dilê me da tim wek şehîdên miletê xwe bijîn.
Rojnamevanê tirk Can Atakli bi dengekî lerzok, bi xemgîniyeke mezin, bi kesereke kûr gotiye li Rojavayê Kurdistanê kurd dewletekê ava dikin, yên me ji nedîva tên, dengê xwe nakin, lê temaşe dikin.
Can Atakli ne tirk e, ji çi miletî ye nizanim. Bavê wî mahcirekî Kafkasî ye. Bavê wî li Diyarbekrê mamoste
bûye, Can Atakli li wê derê hatiye dinê.
Yanî ciyê jidayikbûna Can Atakli Diyarbekir e, lê ew merivekî xêrnexwaz û neyarekî Diyarbekrê û miletê kurd e.
Kurd wek tirkan ji dereke din nehatine, ne mahcir in, ehl û xwediyê vê axê ne, bi hezaran sal in li Kurdistanê, li vê coxrafiyayê dijîn.
Di tarîxê da kurdan gelek caran xwestin dewleta xwe ava bikin, lê bi ser
neketin, tirkan, farisan û ereban tim zora wan birin.
Cara dawî piştî Şerî Cîhanê yê Yekê, di Peymana Sewrê da
soza dewleteke serbixwe dan kurdan.
Lê bi Peymana Sykes Picot a bi dizî ya di nabêna Fransa û Îngilistanê û Rûsyayê
da hat çêkirin û bi Peymana Lozanê bi kurdan ra bêbextî hat kirin, Kurdistan hat perçekirin, rê li ber
avakirina Kurdistana serbixwe hat girtin; kurd xistin bin destê çar dewletan.
Navên endamên komîsyona ewê here Îmraliyê ba Evdila Ocalan hevdîtinê bike diyar bû.
Ji AKP´ê parlamenterê AKP´ê yê Hatayê Huseyîn Yayman, ji
MHP´ê parlamenterê Stenbolê Fetî Yildiz, ji DEM Partiyê parlamentera Qersê
Gulistan Kiliç Koçyîgît ewê herin Îmralayê bi Ocalan ra hevdîtinê bikin.
Ez meraq dikim, hukûmet li pê çi ye, ji Evdila Ocalan çi dixwaze û Ocalan ewê ji
heyetê ra çi bibêje?
Yekî mînîbûseke Peugeot (Pejo) kirîbû û dest bi xebatê, bi birin û anîna
rêwiyan kiribû. Mînîbûs tije rêwî bûn, her ku diçû sureta wê zêde dibû, minîbûs
difiriya.
Rêwîyekî gotiye:
-Kaptan, tu yê qezayekê bikî, li derekê xînî, hêdî bajo.
-Şufêr pirsîye:
-Tu ji Pejoyê fêm dikî?
Rêwî gotiye:
Rûpel tercumeyî tirkî bûbû, min ji tirkî wergerand kurmancî.
Di rojnameyeke karîkatorî ya fransî da kurd
1187: Eyyubî
Hukumdarî Misrê û Sûriyê Selehedînê Kurd Qudsê ji Xaçparêzan digre, xanedaniya
xwe ava dike.
1514: Îdrîsê Bedlîsî gelek mîrên xwedî hêz top dike bi Şahê Fars (Îranê) û bi Sultanê Osmanî ra
hevdîtinan dike.
Bîstek din ezê herim wir, heta êvarî li wir bim.
Cih: ABF huset, Sveavägen 41, Stockholm, salon: Hjärtat
Saet: 12:00 – 16:00
Hin caran ji meriv ra lê tê, şans, fersend tê li deriyê meriv
dixîne, meriv bi ser dikeve, digihîje armac û miradê xwe.
Lê gerek em bizanibin ji meriv ra her tim lê nayê, fersend her tim nayê ber nigê meriv.
Gava fersendê nehat li deriyê meriv nexist, dibê meriv deriyekî çêke û
fersendê bîne ber deriyê xwe. Ev jî bi xebatê dibe.
20-30 sal in ji me ra fersendek baş çêbûye, gupîne li deriyê me dixîne, dibêje de
kerem kin min bi kar bînin.
Li ciyê rehetiyê ev kamilî, ev nermbûna siyasî, ev hurmeta
li hemberî Evdila Ocalan bi Devlet Bahçelî ra çênabe.
Miheqeq cî li wan pir
teng bûye, miheqe înformasyineke pir muhîm bi ber guhê tirkan ketiye.
Lema bi
van demagojî û teqlebaziyan dixwazin rê li ber azadbûna kurdên Kurdistana Rojava
bigrin.
Dibêjin şop şopa simê kerê ye, lê finas a Perê ye. Bahçelî dipeyive lê Erdogan li pişt e, ew wî dajo meydanê.
Kesên tirsiyan li dijî dagirkeran serî hildin, kesên bawer
nekirin em kanibin zora dijminê xwe, zora dagirkerê welatê xwe bibin, ji bo wê
jî xwe dan qoziyekê, xwe melisandin, li şerê nabêna miletê xwe û dagirkeran
temaşe kirin, tim û daîm neheq û şaş derketin. Di dawiyê da mahcûb û şermezar
bûne. Tarîx şahidê vê rastiyê ye.
Yên li hemberî dijmin serî hildan, pir, hindik, zû
dereng havilek kirin, ji miletê xwe ra tiştek bi dest xistin. Lê em hîn azad nebûne, hîn nebûne xwedî dewleteke netewî.
Rûdaw, dev ji vê şaşiya xwe bernade, wek ajanseka biyanî qala kurdan dike. Gava kurdek dimre, dibêje filankesê kurd min ! Gotiye:
”Siyasetmedara Kurd Bêrîvan Kutluyê ji ber nexweşiya penceşêrê koça dawî kir.”
Diyarkirina qewmîyeta Berîvanê ne rast e.
Medya welatekî, miletekî gava li ser hemwelatiyekî xwe xeberekê dide qewmîyeta
wî pêve nake.
Keçeke Ukranyayî çûye Tirkiyê, la Antalyayê rastî xortekî kurd hatiye, pê ra zewicî ye.
Jineke tirk jê pirsîye
Tu çima hatî vira?
-Min li Polonyayê zanîngeh xwend. Dû ra hatim Tirkiyê, Antalyayê. Li Antalyayê
min û peyê xwe hev nas kir. Dûra hatim Stenbolê ji bo ku malbata wî nas bikim. Û
em zewicîn.
-Mêrê te ji ku ye?
Ji Wanê ye.
-Wan ?
Çend roj in bi xêra reqlama podkasta Emer Farûk Baran(Perxudres Podkast)jimara xwendevanên bloga min Hindik-Rindik ne îş zêde bû, firiya.
Pitirpêr, 2591 kesî riya xwe bi bloga min xistiye, pêr 2289
e. do 1275 kesan bala xwe dane malpera min Hindik-Rindik. Tikandina îro 650 kes
e. Pir baş e.
Diyar e bi rastî jî fêda reqlamê heye. Ji ber wê ye xelk bi milyaran dide reqlama xwe. Dibê meriv xelkê bi kar û xebata xwe bihesîne, meraqê bi însên ra peyda bike. Reqlam jî sineteke, her kes ji heqê vî sinetî dernayê.
Rûdawê bi manşeteke pir xweş û tam di cî da xeber daye,
gotiye:
”Kilîta Parlamentoya Kurdistanê hîn jî winda ye.”
Lê ya rast, kilîta Meclîsa Kurdistanê ne wenda ye, kilîtek di bêrîka Mesûd Barzanî da ye, yek jî di bêrîka
Bafil Talabanî da ye. Ew meclîsê venakin.
Sebeb jî li ser kursîyan û talanê li
hev nakin. Heger sebeb ne ev bûya hukûmet ji zû da avakiribûn.
Ez matmayî nemam, Mehmet Alî Aslan bi rehetî kane here MHP´ê jî, AKP´ê jî. Kara wî tê da hebe, kane têkeve her boyaxê, bibe hevalê her kesî. Ji bo wî ya muhîm ne şexsîyet e, menfaet e. Ev teqleya wî, ev çerxa wî ya sed dereceyî îspata vê yekê ye.
Zanayekî mezin ê japonî li perava(qeraxa) deryayê li ser qûmê rûniştibû medîtasyon dikir.
Xortekî xwe nêzî wî kir, bi zimanekî şîrîn, lavakar jê ra got:
-Ji kerema xwe min wek şagirtê xwe qebûl bike.
Kalê zana, bala xwe da xort, bi tiliya xwe li ser qûmê xêzeke rast kişand û ji xort ra got:
Di ser îdama Şêx Seîd ra jî 100 sal derbas bû, gorra wî jî nîşanî me nadin.
Ev yek siyaseteke tirkan a millî ye, tu hukûmet, tu serok vê siyasetê naguhere.
Çimkî ev temiya, ev daxwaza Ataturk e. Ataturk ev temî li wan
kiriye, nehîştiye rismên Seyid Riza yê bi sêpiya îdamê va were belavkirin.
Thomas Edison(1847-1931), mucîdê ampûlê û xwediyê patenta hezar îcadên din li ser ezm û xebatê, micadelê gotiye:
-Zeîfiya me ya herî mezin devjêberdana ji xebatê, ji
micadelê ye, gotina êdî BES e! Riya
biserketinê ya herî saxlem her tim ceribandina careke din e.
40 sal e, 50 sal e, 60 sal e em di nava xebata siyasî da ne. Hewqas sal
xebata siyasî, micadela li dijî dagirkeriyê ne karekî rehet e, fizîkê meriv ji
taqet da dikeve, psîkolojîk meriv diweste. Çimkî êdî em ne xortên 40, 50 sal berê ne. Westiyan normal e.
Rojekê ji hoste sirrê serketina wî jê pirsîne.
Hoste dirêj nekiriye, du gotin gotiye:
-Biryarên rast…
Gotine tu van biryarên çawa digrî?
Bi gotinekê bersîv daye, gotiye:
-Bi tecrûbeyê…
Gotine sirrê vê tecrûbeya bêxwedî çi ye? Bibêje em jî bizanibin.
Hoste keserek kûr kişandiye, gotiye:
-Sirrê wê biryarên şaş e. Bi biryarên şaş meriv dibe xwedî tecrûbe.
Xwedê kir min şemedanê baranê li xwe kiribû, ya na ezê şil û
pil bibama.
Ez çer ji hundur derketim baranê hûr hûr dest pê kir. Payiza rengîn bê baran nabe, dibê me şil bike.
Lê min
tedbîra xwe girtibû, kincê baranê li min bû, ne xema min bû. Min meşa xwe ya
rojane betal nekir. Lê min hinekî kin kir, 79 deqeyî meşîyam.
Hin kesên nezan, cahil bi vê derewa keşeyan dixapiyan, li cinetê ji xwe ra erd
dikirîn. Digotin dema em mirin, ji bo ku neçin cahnimê, bira ciyê me li cinetê
hazir be.
Bi vê riyê keşe û dêr him zengîn dibûn, him jî xelk bi xwe va girê didan.
Serketin, pêşvaçûn bi gotinê, bi leqleqê, bi gazin û rexnekirinê çênabe, dibê meriv ji bo serketinê bixebite, ji axaftinê bêtir karekî bike. Lê tu carî raneweste.
Xelasîya me di xebatê da ye, di her şert û mercî da dibê em ji bo azadî û serxwebûna xwe bixebitin,
Tenê riyeke serketina me, rizgariya me heye, ew jî dibê em bi serketina xwe, bi azadbûna bawer bin. Em bi xwe, bi miletê xwe bawer bin.
Tirkan nahîştine li tu beşekî Kurdistanê em bibin xwedî dewlet, nuha jî dîsa ew nahêlin...
Ne tirk bûna, piştî Şerê Cîhanê yê Yekê Kurdistana serbixwe çêbûbû;
tirkan nehîşt çêbibe.
Ne tirk bûna, li başûr û rojavayê Kurdistanê kurd azad bûbûn, tirk nahêlin.
Hevpeyvîneke muhteşem e, dibê hûn lê guhdarî bikin.
Li ser muzîkê, li ser têkiliyên wê û afîrînerê wê Bijar Kobanî, li ser têkliyên
wê û kilasîkên kurdî gelk pirsên pir xweş ji Zozan hişê çêkirî, Zozana fizîkî
tune ye pirsîye, wê jî wek ku însan be, wek ku fîlozof be bersîvên pirsan daye.
Meriv dibe heyrana vê îcada dûrî aqil.
Nufûsa Swêd here were 10,57 miljon e; yanî 11 milyon jî tune ye. Lê jimara çeteyên ji çarhawêlê dinyayê li Swêd kom bûne herî kêm 67.500 e.
Kesên parsek destên xwe li ber xelkê vedigrin, ji bo ku însan çend qurş pere têxin mista wan.
Lê parsekên evînê jî hene. Ew destên xwe ne ji bo çend quriş pere, ji bo eşqê, evînê li ber dildarên xwe vedigrin. Vîktor Hugo jî wer kiriye, lê destê wî li hewa vik û vala maye.
Min ji vê teşbîha wî ya evîna qurçimî, yakalî hez kir, ji tirkî wergerand kurmancî. Hêvî dikim kêfa we jê ra bê...
Ez Îshaq Tepe şexsî nas nakim, lê wek kurdekî haya min ji micadela wî, ji tarîxa wî, ji trajedeiya hat serê wî û ji zulma li malbata wî hate kirin heye. Ew merivekî dilpak, dildarekî kurd û Kurdistanê bû, şervanekî li dijî dagirkeriyê bû.
Ez û xanim îro çûn aşiya bapêşê û ya covîdê bûn. Ji ber ku ez 75 salî me xanima hemşîre du derzî, derzîya bapêşê û ya covîdê li min xist... Xanima min jî aşiya bapêşê tenê bû, çimkî ew çend salan ji min biçûktir e. Lema aşiya wê bi pera bû, ya min belaş bû.
Fêda van aşiyan heye, tune ye ez nizanim, belkî jî derzî av bin. Me baweriya xwe bi agahiya dewletê anî û aşiya xwe bûn. Hêvî dikim fêda wan bigihîje me, me ji hin nexweşiyan biparêze. De em û şansê xwe.
Hin kes biwêja, gotina ”gîya hewşa cîrên tim hişintir(kesktir)xuya dike” gelkî şaş bi kar tînin, dibêjin:
”Gîya hewşê tahl e, gîhayê hewşê tehl e, gîyayê hewşê tahl e...”
Biwêjeke, gotineke pêşiyan a wiha tune ye.
Pêşiyên me şaşiyeke wiha mezin
nakin, gotineke hewqasî şaş, bêaqil nabêjin.
Çimkî gîya nayê xwarin, ji bo ku meriv bibêje ”tahl” e ya jî şîrîn e. Însan gîyê naxwe, heywan gîyê dixwe. Heywan jî pir ji gîyê hez dike, nabêje tahl e.
Di medyaya sosyal a tirkî û kurdî da bazara ulûm û xeberan, paşgotiniyan, îdîayên bêbingeh geş e; meriv nizane kîjan rast e, kîjan derew e. Li piyasê delal jî pir in, bikir jî pir in.
Li ser têkiliyên Evdila Ocalan û dewletê, Evdila û PKK´ê, Evdila û Mazlûm Ebdî
û Îlham Ehmedê gelek tişt tên gotin.
Delîl tune, belge tune, lê dîsa jî hin kes dikirin.
Gur ji mij û dûmanê, ji toz û hecacê hez dike, di mij û dûmanê da şivan, kûçik wî nabînin, nêçîr jê ra rehettir e.
Di jiyanê da, di micadelê da hin caran dibe ku gelşên meriv çêbibin, meriv biweste, meriv ji taqet da bikeve, mecbûr be bîstekê bîna xwe bigire, nabênekê bidê.
Lê ya muhîm dibê meriv teslîm nebe, dev ji micadelê bernede.
Emê micadela xwe bidomînin hetanî em azad û serbixwe dibin, heta em dibin xwedî
dewleteke netewî.
Em nebin xwedî dewlet emê hêdî hêdî bibin faris, ereb û tirk.
Ez bawer dikim cara pêşî ye yek bi vî rengî li ser Rojnivîskên Sirgûnekî fikrê xwe dibêje.
Serokê HUDA PAR´ê Zekerîya Yapicioglu jî li dijî berdana Salahatîn Demirtaş derketiye, gotiye,
”Eger ew were berdan, ewê hestê edaletê ya beşeke mezin a
civatê zererê bibîne...”
Bi vê beyana xwe serokê HUDAPAR´ê carek din nîşan da ferqa wî û serokê Partiya
Zaferê Umît Ozdagê neyarê kurdan tune ye.
Lê baş bûye xwe eşkere kiriye, dibê kurd bibînin ew yekî li dû tifaqa, aştiya nabêna miletê kurd e, ew gurekî di postê berx da ye.
Ji bo ku bi tirkî nanivîsînim serê min vehesîyayî ye, hin tirkên çeqel, bêdeb nikanin di binê nivîsên min da zirzopiyê, boşboxaziyê, gewezetiyê bikin.
Di binê nivîsên bi tirkî yên li ser kurd û Kurdistanê da bi sedan tirkên sûtal, devpîs, yên ji devên wan zibil û gû dibare bêedebîyê, gewezetiyê, heqaretên giran li xwediyê nivîsê û li kurdan dikin. Henekên xwe bi kurdan, bi tarîxa kurdan dikin.
Bernard Shaw li hewşê tevir di dest da mişar, kulîlkên hewşê berkol dikir.
Jinikê ew nas nekiriye, bala xwe dayê kalê bexçevan, berçavka xwe rast kiriye û jê ra gotiye:
-Siba te bi xêr bexçevan efendî. Ma ji kînga da ye tu li ba Shaw xanimê dixebite?
Bernad Shaw gotiye:
Elî Şerîatî li ser dîn û mezheban gotineke rast û di cî da kiriye, gotiye:
-Ne Ebûbekir sunî bû,
ne Elî şîî bû,
ne Mûsa yahûdî bû,
ne Îsa xiristîyan bû,
haya wan jî ji viya tunebû.
///Elî Şerîatî
Hevseroka DEM Partiyê Tulay Hatîmogullariyê gotiye, ”gerek komîsyon bi lez here Îmraliyê û bi birêz Abdullah Ocalan re hevdîtinê bike.”
Ma Evdila Ocalan serokê dewletê ye, komîsyon here xwe bavêje dexlê wî?
Komîayon here Îmraliyê ewî çi safî bibe, Ocalan kane çi bike?
Evdila Ocalan êsîrekî di zindana tirkan da ye, ma kane çi hukmî li dewletê û li
hukûmetê bike?
Waliyê Betlîsê Kazim Dîrîk, ji bo ku bi Xalid Begê Cibrî ra hevdîtinekê bike Şêx
Eledîn dixe nabênê.
Walî ji bo hevdîtinê şertekî dide pêş, ”dibê Xalid Beg pê ra tirkî bipeyive.”
Xalid Beg, şertê waliyê Betlîsê red dike. Xalid Beg ji Şêx Eledîn ra wiha dibêje:
Hin kes wer bawer dikin ew oportunîstiyê bikin, fikrên xwe yên rastîn, ya dilê xwe nebêjin, sansor bikin, qala azadî û serxwebûna kurdan nekin, dewletê, hukûmetê rexne nekin, ji wan ra şalûziyê bikin, bibêjin ”em û tirk birayên hev in, em naxwazin ji birayên xwe veqetin”, Tirkiye welatê me ye, serketina Tirkiyê di her warî da me dilşa dike, bi pesin û halanên wiha, bi pişo-pişokirinên wiha, bi zeytkirinê, bi şelafiyê tirk, Erdogan û Bahçelî ewê dev ji neyartiya kurdan berdin û mafê kurdan yên netewî qebûl bikin.
