Jiyan riyeke dûr û dirêj e, meriv dide ser û dimeşe. Hin caran di meşê da ji nig bêtir dilê meriv diweste, meriv meşa xwe bêdil didomîne. Carnan jî westa xwe digire.
Dil jî biweste, nig jî biweste dibê meriv dev ji îdîala xwe bernede. Hedefa me xelasbûna ji bindestiyê ye, rê çiqasî dirêj, zor û zahmet be jî emê riya xwe bidomînin, heta ku Kurdistana serbixwe çêdibe, em kurd jî dibin xwedî dewlet.
Sefîrê(ambasadorê) Amerîka yê Anqerê Thomas J. Barrac gotiye, hevdîtinên HSD´ê û Tirkiyê berdewam in.
Ji bo ku li Kurdistana Rojava îdareya kurdan têk bibin, tirk piralî dixebitin; armanca wan kurdan
dîsa bikin bindest.
Wezîrê karên derve yê Tirkiyê Hakan Fîdan jî gotiye, li Sûriyê PYD û ENKS tenê
tuneye, hin partiyên, hin kesên dostên me jî hene. Em bi wan ra dixebitin.
Sûriye ji destpêkê ne tu dewlet bû, buxçeyeke pînekirî bû. Bi tiliya tirkan û şerê Daîşê û hêzên îslamî pîne yek bi yek ji hev ketin.
Di rastiyê da Sûriye wek dewlet nemaye, herî kêm bûye sê-çar dewletên cihê.
Ji bo ku kurd nebin xwedî dewlet, tirk bi heraret dixebitin, dixwazin bi darê
zorê vê buxça jihevdaketî dîsa pîne bikin.
Tirk, bêyî welatên Kurdistan dagir kirine ne li dijî perçebûna tu welatî ne.
Dinya zîfêl zîfêlî bibe, hezar û yek dewletên nuh çêbibin ne xema tirka ye, lê dibê Sûriye ebeden perçe nebe.
Erebên Sûriyê qebûl bikin jî tirk dibêjin em qetîyen qebûl nakin. Serokên Tirkiyê dibêjin gerek Sûrîye perçe nebe,
merkezî bimîne. Û gerek kurd jî sîlehên xwe deynin, teslîmî çeteyên ereb bibin, ji bo ku li welatê xwe nebin xwedî desthilat, bindest bimînin.
Yek ji yekê xweştir e, meriv jê têr nabe. Wek meriv li sitraneke xweş, tam li
gorî dilê xwe gudarî bike.
Podqastên mektûbên guhdaran û bersîvên Emer Farûk Baran muhteşem in. Him mektûb, him jî bersîv ji hev xweştir in.
Cergî me mal bar kiriye, em hatine warê xwe yê nuh, ez hîn nehatime ser qeysa berê, min dûzana xwe tekûz nekiriye.
Him ji ber karê pir, him jî ji ber kêfa xaniyê nuh, wek mirîşka ji hêka bibe,
ez jî ji nivîsê bûme; lê germ nabim, pir kêm dinivîsînim. Çimkî wexta min tune,
serê min pir meşxûl e.
Ji bo nivîsê, xwendinê dibê serê meriv vehesîya yî be, meriv konsatre be, bala
meriv ne belayî be.
-Derba çakûç a herî dawî kevir dişkîne. Lê belê ev nayê
maneya derba ewilî bi kêrî tiştekî nayê. Serketin netîceya xebat û
liberxwedaneke bênabên e. Hêzê dixwaze, xebatê dixwaze, feqet ne tiştekî ne mimkûn
e.
Riya herî dirêj jî bi gava pêşî dest pê dike. Ezm hebe, xebat hebe her tişt mimkûn e. Carnan zû dibe, carna dereng, lê dibe, bi xebatê meriv digihîje armanca xwe.
Xebata me têrê nekir em Kurdistana serbixwe bibînin, lê belê ev yek nayê maneya kar û xebata me kir, liberxwedana me pûç bû, bi kêrî tiştekî nehat.
”Yên berê xwe bidin Şamê û Enqerê ewê bi ser kevin, yên li gorî hiqûqa biratî û
cîrantiyê tevbigerin ewê bi ser kevin. Yên rêya xwe şaş bikin û li patronên
biyanî bigerin, di dawiyê da ewê winda bikin."
Dûra jî devê şûr nîşan daye, gotiye:
”Ez dubare dikim, şûr ji kalanê xwe bikşe cih ji qelemê û gotinê ra namîne…”
Abûqat, lêkolîner, nivîskar Firat Aydinkayayê hêja li ser nîjadperestiya tirkan di kovara ”yenî e”da nivîseke mikemel nivîsîye.
Navê nivîsê bi tirkî” Hayır Irkçılık Degil! Kolonyal Irkçılık”; bi kurmancî: ”Na
ne irqçîtî ! Îrqçîtiya kolonyal”
Lînka nivîsê di malpera wî X´ê da heye. Ji ber ku nivîs bi tirkî ye ez lînka wê
parve nakim.
20 sal e, belkî jî hîn zêde ye, di medyaya sosyal da ne bi tirkî dinivîsim, ne jî nivîsên bi tirkî parve dikim.
Di 21´ê vê mehê da pismamê min ê hêja Ekrem Çuvanlioglu û herdu lawên xwe,
biraziyê min ên jîr û zana Recaî û Omer hatin serdana me.
Bi hatina
wan, bi dîtina wan ez pir kêfxweş û dilşa bûm. Cara pêşî bû min herdu biraziyên
xwe didît. Surgûniyê, astengiyên dewleta tirkan em ji hev dûr xistin, nehîşt bi
salan em hevdu bibînin.
Recaî ji Kanadayê, Omer ji Amerîka Mîamî´yê, bavê wan Ekremê pismamê min jî ji
Wêranşarê-Rihayê bi rê ketin, hersê li Îtalyayê gîhan hev.
Nezanî tiştekî pir xerab e. Heta neyê serê meriv, meriv bi nezaniya xwe nahese.
Ji nişkave mişkê kompîtora min nexebitî. Min çi kir fêde nekir. Min bala xwe
dayê kabloya wê qut bûye. Sibe ezê herim mişkekî nuh bikirim.
Xwedê kir mişekekî laptopê yê biçûk li mal hebû, ew hat gazî û hawara min.
Mirina mişk birîna kêçê ye, ez ditirsiyam kompîtor xera bûye.
11 sal berê îro ez li Alby bûm, hewa xweş bû, li hewşê rûniştibûm
û min li dara xwe sêr û temaşe dikir.
Lê îro li Hanînge, li warekî nuh im, ne hewş heye, ne jî dara sêvê. Boyaxa hundur do qediya, me mal bi piranî bi cî kir. Li balkonê 10-12 kartona mane, ez wan jî ji berêvkê da vedikim.
Merheba û siba we bi xêr gelî dost, heval û xwendevanên min ên hêja!
Pînc roj in ji ber ku ez di hinge dinga boyaxa mamlê da me, min tiştek nenivîsîye
û parve nekiriye.
Li gorî soza hoste dabû min, ewê di nava 4-5 rojan da biqedan da, lê hesabê min
û hoste li hev derneket, kar neqediye.
Salon(oda rûniştinê) qediya, kompîtora min bi cî bû,
lê odeyek û hin çirtik-pirtikên din mane, ez bawer dikim ewê jî sibe biqede û ezê jî rehet bikim, vehesim.
Gelî dost û heval û şopînerên hêja, ji bo ku sibe li mala me tahmîrat, sewax û boyax dest pê dike, ji mecbûrî ezê 4-5 rojan nabênê bidim nivîs û parvekirinên xwe.
Li gorî soza hoste daye min, ewê di nava 4-5 rojan da biqedînin. Hêvî dikim wer derkeve, dirêjtir nebe.
Rohat Alakom
lêkolînerekî pir mustesna ye, tu carî nasekine, westa
xwe nagire; nabêna nadê,
tim û daîm, sal doznzde meh wek mûriyan dixebite.
Lêkolînekê diqedîne, çend mehan ji kozika wî deng nayê, dûra tu
hew mêze dikî
bi esereke nuh, balkêş derket pêşbrî te.
Ez rabûm, min kompîtora xwe vekir, bala xwe da bloga xwe û malperên xwe ya Facebokê
û û X´ê. Dûra dagerîyam ser parvekirinên medyaya sosyal, ji wir çûm malpera
Rûdawê.
Sernivîsa ”Ev nifşê dawî ye ku bi dayîkên xwe re bi Kurdî diaxive” tavilê bala min kişand.
Îro em gelek kes, nas û dost û hevalên kekê Omer Şêxmûs bi minasebeta nasandina du kitêbên li ser jiyana wî û xanima wî Agneta Kling hatin ba hev.
Amedekarê kitêbê Newzad Alî û kek Omer Şêxmûs li ser kitêbê hin agahdarî dan.
Piştî agadariya guhdaran hin pirs ji Newzad Alî û kek Omer Şêxmûs kirin, wan jî
bersîvên pirsan dan.
Kitêb ji alî weşanxana DOZ´ê va hatiye weşandin.
Xecê Yaşar û Roza Kurdî moderatoriya civîn kirin.
Gotin, "Em federasyonê naxwazin. Em birêveberiya xweser naxwazin. Em
serxwebûnê dixwazin"!
Aqûbet li serê me be. Bi hêvîya ev serîhildana durzîyan îlhamê bide serokên
kurdan jî.
Tiştê hîn jî balkêştir, ji bo kurdan jî azadî û serxwebûn xwestin, gotin,
"kurdino em bi we ra ne heta mirinê !"
Wezîrê karên derve yê Tirkiyê Hakan Fîdan ji kurdên Kurdistana Rojava ra, ji HSD´ê ra dibêje, ya hûnê teslîmî çeteyên HTŞê bibin ya jî emê midaxele bikin.
Neyartiya kurdan a dilê tirkan da pir kûr e, tehamul nakin li tu beşekî
Kurdistanê kurd azad bijîn.
Tirk dewleta her miletî li dilê xwe dixin, cîrantiya ereban, farisan, bûlgaran,
gurcîyan, yûnanan, êrmenîyan, azerîyan bi kêfxweşî qebûl dikin, tenê cîrantiya
kurdan qebûl nakin.
Serokê Amerîkayê Donald Trump û Serokê Rûsyayê Vladimir Putîn îro li eyaleta Alaska ya Amerîkayê dicivin.
Civîn bêyî beşdariya Ukraynayê û Ewrûpayê dibe.
Dinya bi meraq û heyecan civînê taqîb dike û netîceyên civînê meraq dike.
Gelo civînê çawa biqede?
Ev yek ne diyar e. Lê du îhtîmal hene, ya ewê ji bo Trump bibe fîyasqoyeke mezin, ya jî serketineke tarîxî.
Şikir êdî zana, zimanzan û tercumanên kurd pir in, weşanxaneyên me berhemên li ser kurd û Kurdistanê yek bi yek tercumeyî kurmancî dikin. Em êdî ne mecbûrî xwendina wergerên bi tirkî ne. Em zanin tirk di wergeran da, dema li ser kurdan be her sextekariyê dikin.
Agir ketiye dagirkerên tirk, ji bo ku Ji bo ku li Kurdistana Rojava hukûmeta kurdan têk bibin, ji bo ku Kurdistana serbixwe
çênebe bi şev û roj dixebitin, geh ew baz didin Şamê, geh çeteyên xwe yên HTŞ´ê
radikşînin Anqerê.
Bi çeteyên Colanî ra civînê li ser civînê çêdikin. Dixwazin çeteyên
îslamî berra kurdan bidin. Nuha hedefa tirkan bi destê çeteyên HTŞ´ê êrîşî kurdan bikin, hukûmeta wan rûxînin.
Ez îro di daristana nêzî mala me da xalifîm, nîv seetê vir da, wê da viz bûm, de de, de de, axirê bi zor, bi destopelkê bi ser riya xwe va bûm. Bîna min hat ber min.
Seet li dora yanzda min berê xwe da parka nêzî mala me(slätmossens naturpark). Xanim gelkî westîyayî ye, got ez nikanim bimeşim. Ez bi tenê çûm.
Mamosteyê tarîxê yê zanîngeha Selçûkê (Konyayê) Prof. Mustafa Demircî gotiye, ”di xebata xwe da min ferq kir, di kitêba Îbn Kesîr(1300-1373) da di her dera navê kurd derbas dibe kirine tirk. Min tercuman dît, min got çima te wiha kiriye? Got min ew der tercume nekiriye...”
Bêguman meriv ji kalik û pîrika xwe hez dike, li ba wan xwe di ewlehiyê da dibîne.
Terorîstên hukûmeta Sûriyê bi sîlehên giran, wek keriyên gurên har berê xwe dane Kurdistana Rojava.
Bi emrê Tirkiyê dikin êrîşî kurdan bikin.
Tirkiye bi taktîk û manawrayên ”pêvajo-mêvajoyan” negihîşt armanca xwe, lema dikin şer biceribînin.
”Heger yê te nanekî te hebe, yê min jî euroyekî min hebe û
ez bi euroyê xwe nanê te bikirim, di dawiya vê alvêrê da li ba min nan, li ba
te jî ewê euroyek hebe.
Ev, wek balanseke mikemel xuya dike, ne wisa?
Cepheya Erdogan û Bahçelî ji bo kuhukûmeta, îdareya kurdên Kurdistana Rojava têk bibin wek gêrikan dixebitin, her fêbaziyê, her derewê, her hîlekariyê, her durûtiyê dikin.
Ev ne bes e di nava ra gefê li kurdan dixun, serê ço û devê tivinga mor nîşanî kurdan didin, ji PYD´ê ra, ji HSD´ê ra dibêjin heger hûn teslîmî terorîstên HTŞ´ê nebin emê fermana we rakin.
Yanî bi hawakî sergitî dibêjin emê Kurdistana Rojava bi temamî dagir bikin.
.jpg)
Azerî û êrmenîyan li ser Qerebaxê çend salan şerekî mezin kirin, bi hezaran
însan ji hev kuştin.
Di vî şerî da yên herî bêtir zirar dîtin, yên ji erdê xwe,
ji mal û milkê xwe bûn û di cepheya herdu aliyan da hatin kuştin kurd bûn.
Tu şer ne bêdawî ye, dawiya her şerî lihevkirin e, aştî ye. Însan dîsa jî dev ji şer bernadin.
Serok û xwediyê Tirkiyê Recep Tayyip Erdogan li ser danûstendinên, ”pêvajoya nuh” ya bi Evdila Ocalan û PKK´ê ra gotiye:
“Di xebatên ji bo Tirkiyeyeke bêteror de cihê ti pêvajoyên
bazarî û danûstandinan û gavên serxwebûna me bixin metirsiyê nînin û ti carîjî nabin.”
Yanî mêrik eşkere dibêje, em mafekî herî biçûk jî nadin kurdan, ji bo vê jî me tu soz moz nedayekî û em tu bazar mazarê jî nakin.
Çend roj berê li ser zorî û zahmetiyên vê serdema înternetê min nivseke bi navê
” Xwezî min ev serdema makîne ketine dewsa însên nedîta” nivîsî.
Nivîsa min gelkî hat ecibandin. Kêfa dostê minê hêja Emer Farûk Baran jî ji
nivîsê ra hat, xwest ez nivîsê hinekî din jî fire bikim û wek nameyeke ji
Perxudres Podcastê ra bişînim.
Min bi kêfxweşî qebûl kir. Vê carê dixwazim bi riya Perxudres Podcastê çend
gotinan li vê teknolojiya bîn li însên çikandiye bibêjim.
Beyanî baş, siba we bi xêr û xweşî dest pê bike gelî dost, haval û şopînerên ezîz!
Min bîriya we û nivîsînê kiribû, lê wa ye we jî jiyan û halê min ê van çend rojên
dawî meraq kiriye.
Do 2527 kesan, îro jî 934 kesan bloga min Hindik-Rindik tikandiye. Li gorî rojên
berî malguhestinê zêdayiyek berbiçav e. Sipas ji bo vê eleqe û hezkirina we.
Çend roj in bi barkirina malê da ketime, dinya xan bûye, xerabe bûye haya min jê tuneye. Çimkî him înterneta min tunebû, him jî di nava pakêtan da gêja min çû.
Înterneta min îro hat girêdan. Berê me bêyî înternet çawa dear dikir nizanim.
Înternetê vê dinya dijîtal, medyaya sosyal însan gelkî guhertin; êdî bêyî înternet, bêyî kompîtor û telefona desta sebre meriv nayê. Em êdî ne însanên, 40-50 sal berê ne.
Ji şansê xerab ra, hesabê malê û bajêr li hev derneket. Fîrma barkirinê wext texîr kir, îro nehat, barkirin ma sibe, roja sêşemiyê.
Berpirsîyarekî fîrmayê do êvarî telefon kir, got problemeke personalan çêbûye, ereba mezin jî xera bûye, tabîr dibe. Malaleke din jî dibê bar kir. Lema nikanin herdu malan di eynî rojê da bar bikin. Çimkî personal kêm e.
Îro ev nivîsa min a dawî ye. Bîsteke din ezê kompîtorê top bikim, têxim kartonê. Sibe seet di 08.00´a da em bar dikin, heta wê çaxê dibê her tişt pakêtkirî, hazir be.
Li xaniyê nuh ezê kînga kanibim înternetê girê bidim ne diyar e. Belkî du-sê
rojan bajo. Hêvî dikim dirêj najo.
Dibê hinek werin ji min ra girê bidin. Lawikê me Rojen ewê
alîkariya min bike, lê dibe ku girêdana înternetê wextê bigire, çend rojan bajo.
Ji vêsê da ye min û xanimê pişta xwe rast nekiriye, em kartonên veguhestinê dadigrin û dadigrin dawî nayê.
Sibe roja dawî ye, dusibe sibê zû em malê bar dikin. Ev guhestina cara 9´a û ya
dawî ye, heger em venegerin emê di vî xanî da xatir ji dinê, ji zarokan û ji
nifşên li pey xwe bixwazin.
Me heta nuha 57 karton, 30-40 torbe, çente û bawil dagirgirtine dawî nayê.
Min nizanîbû me hewqas tiş-mişt wek sihorîkan embar kirine.
Bi baweriya min yektîya hêzên pêşmerge û du hukûmetên cihê ewê tu carê çênebe. 3 sal e Amerîka dixebite ji bo ku hêzên pêşmerge bike ordîyeke netewî, lê PDK û YNK serî li xwe digerînin, nakin.
