Di konferanê da nivîskar li ser kitêba xwe dipeyive, qala kitêba xwe, romana xwe dike, bersîva
pirsan dide.
Ji beşdaran gelek kes ji dêlî lê guhdarî bikin, çavên wan di telefonên wan da
ne, bi telefonên xwe mijûl in.
Di medyaya sosyal da bi dîtina dîmenên wiha ez pir aciz
dibim.
Pir şerm e, bênezaketî û bêhurmetî ye. Di civînekê da ji dêlî kesê, kesa dipeyive, meriv bi telefona xwe nalîze. Ev yek cahilî û bêkulturiya meriv nîşan dide.
Ji do da ye me haziriya xwe kiribû. Min ji wan ra izxareyek
pir xweş, kibabek wek loqim, meriv tiliyên xwe pê ra dixxwar çêkir; çend
zelete, sogilme, cacix jî da ber.
Dûra jî peqlawe, paste û qahwa kurdî.
Baş e ku hin xewn ne rast in, xewn in. Lê xwezî hin xewn jî rast bûna, ne xewn bûna. Ez bêxew bûm. Li ser dîwanê ez di xew ra çûm, min xweneke pir xweş dît.
Ez li Kurdistanê, li cimateke pir xweş bûm. Piranî êzîdiyên
me yên Wêranşarê bûn.
Rojek berê di malpera Nûpelê da min nivîsa Prof. Dr. Îlhan Kizilhan (Êzdî bi ku
derê va diçin) xwendibû, belkî tesîra wê nivîsê bû min ew xewn dît.
Pêr jimara serdana, tikandina bloga min Hindik-Rindik 1325 bû, do hetanî nuha 1615 bû. Îro hetanî nuha 317 ye.
Ev çend roj in xwendevanên min zêde bûne. Esbab-î mûcîbeya
vê zêdebûnê çi ye ez nizanim.
Esas dema blogê derbas bûye, dem êdî ya podcastê ye. Nivîskar podcastan çêdikin,
blog bûye tarîx, malê muzeyê, podcast di rewacê da ye.
Çimkî serwîsa li wir bi kurdî ye. Lema mişteriyên Pîneyê zêde bûn, reqlama wê
jî baş tê kirin.
Ez jî çend caran çûm wir.
Ev tiştekî baş e. Hêvî dikim ev yek tesîrê li qahwexane, aşxane û dikanên din
jî bike.
Erê havîn xweş e, lê meriv hinekî tembel dike. Stockholm 28
derece germ e, ez û xanim li hewşê di binê terasê da rûniştine, ji hev ra qala
bîranînên rêwîtiya xwe ya Kurdistanê dikin.
Binê terasê sî ye, honik e. Carnan bayekî honik tê, meriv mest dike. Meriv naxwaze destê xwe bavêje karekî.
Durûtiya Hudaparê ya baweriya bi demokrasiyê kin ajot, maske zû ket. Carek din diyar bû Hudapar Hizbulaha berê ye, berê çi bû îro jî ew e. Ji tevgereke kurdî, netewî bêtir wek hêzeke girêdayî Tirkiyê û artêşeke filistîniyan hereket dike. Ji bo kurd û Kurdistanê xîçekî jî navêjin ji dagerkerên Kurdistanê da.
Esas nanê têra her kesî bikira . Qijik tahmijî erd(zevî), mişk tahmijî embarê, diz tahmijî firnê, rêbir(heramî) tahmijî welêt.
Wek hatibûn neçûn, hinekan kûçikên xwe, hinekan sipiyên xwe hîştin. Hinekan jî
pîncên xwe hîştin.
Heger ne were bûya ne mimkûn bû hewqas bêşeref ji me bin.
///Neyzen Tevfîk
Havîn hat, kar û barê hewşê dîsa ket hustuyê min. Ji vêsê da ye ji kar min pişta xwe rast nekiriye.
Darên dora hewşa me bejnekê dirêj bûbûn û bûbûn wek pêrê dînan, li hev gerîyabûn.
Manzareyeke pir ne xweş bû…
Hewşa me 203 mîtro çargoşe mezin e, herçar alî jî dar in, dibê meriv her sal
bibire, dûzaneka xweşik bida wan.
Êdî weka berê ne xort im, hinekî zor tê. Lê dîsa jî her sal wek darên parqekê
xweşik dikim.
Hin gotinên pêşiyan, hin teşbîhên, metaforên xweş hene, her yek bergendî kitêbekê ye, ne hewce ye meriv zêde dirêj bike. Meriv yekê dibêje têrê dike.
Dibêjin ”heger kûçikê te dest pê kiriye bi te da diewte, bizanibe
hinekên din wî xwedî dikin.
Yanî kûçikên me li ber deriyên dijmin belaş naewt in. Li wir hestîyên bi goşt
dixun.
-Kûçik bi kurma namira. Meriv pîs li ber ketin û rabûna xwe nakeve, jê ra tim çardê nîsanê ye.
.JPEG)
Di rêwîtiya xwe ya herêma Skanayê, başûrê Swêd da min her roj hin notên kin girtin, di facebokê û di malpera xwe ya twîttê ra da parve kirin.
Mimkûn e hin heval û şopînerên min rojnivîskên min taqîb nekiribin. Lema ez wan
rojnivîskan gişan û çend risman bi hev ra parve dikim. Yê bixwaze kane rojnivîskan
gişan li ser hev bizîne.
Min risim jî giş parve nekiribûn, nuha wan jî parve dikim.
Nîv seet berê(seet22.00) em gihîştin hêlîna xwe. Rêwîtiya me tam 10 seetan ajot, em ji hal û pertav da ketine.
Ji bo du kokiman 10 seet rêwîtiya bi otobozê ne rehet e.
Otoboza me wek otoboza nava bajêr bû, li
her dera disekinî , rêwî jê dadiketin û lê siwar dibûn, bi kêmanî 15-20 deqe
dajot.
Careka din rêwîtiya bi otobozê TOBE !
Gelî xwendevanên hêja, bîsteke din, seet di 08.30´î da ez û xanim rêwiyên bajarê Lundê ne, em diçin ba lawikê xwe Azad.
Emê hetanî 23 mehê li wir bin, di 23 mehê da danê êvarî emê vegerin malika xwe.
Heta 23 hezîranê bi xatirê we.
Piştî ez vegeriyam ezê qala rêwîtiya xwe bikim. Heta wê rojê bloga xwe Hindik-Rindik
update, nuh nakim.
Meriv çiqas zimanî bizanibe baş e, bi feyde ye. Zirara zanîna zimanan tune ye. Her zimaneke merivek e.
Lê meriv çiqas ziman bizanibe jî heger zimanê miletê, kurdî xwe nizanibe
kêmasiyeke pir mezin e.
Berê dibê meriv zimanê miletê xwe bizanibe, dûra zimanê miletên din fêr bibe.
Mewlane gotiye, ”qijik bi gerra di bexçê gulan da nabe bilbil.” Qijik di qefesa zêrîn da be jî qijik e.
Her kesê dibe serok, dibe xwedî maqam, her kesê deng dide, meşûr dibe nabe
însan.
Hesinê xam îskar nabe, ji hesinê pîs şûrê baş çênabe, ji çavê kûr hêsir nayê. Kurmê şîrî heta pîrî.
Ji berbanga sibê da ye li Stockholmê, li taxa Alby mele bi
hoperlorê, bi volîmeke pir bilind qiyamet rakiriye, ji 10-15 km. dûr meriv kerr û gêj dike, mêrik qiyamet rakiriye, erd û ezmên dihejîne.
Di hundur da em ji xew şiyar bûn. Nayê kişandin, meriv ji guhan dibe. Bi sê, çar hoperloran, bi volîma herî bilind ev çend seet in barebare mele ye, bi erebî selawatan vedide. Me derî pace giş girtine dîsa jî têrê nake.
Profesorê tirk Ahmet Agirakça, di wergera kitêba Ibnu´l Esir ya bi navê Tarîxa Îslamê da sextekarî kiriye, kurd kirine tirk. Li her dera
navê kurdan derbas dibe, guhertiye, kiriye tirk.
Ibnu´l Esir(1160-1233)kurd e, dîroknasekî bi nav û deng e, ji Cizîrê ye.
Helbet ev ne sextekariya wan a cara pêşî ye, bi sedan numûneyên wiha hene.
Di wergerên kitêbên edebî, ansîklopediyên dinyayê yên herî mezin da jî sextekariyên
wiha kirine, kurd kirine tirk, navê Kurdistanê ya jê derxistne ya jî guhertine.
Gelek kes dibêjin ewê Îskoçyayê qezenc bike.
Yek jî ne taximê Kurdistanê ye, lema kîjan qezenc dike ji bo
min ne muhîm e. Kîjan taxim xweş bilîze bira ew qezenc bike.
Qey rojekê di kûpayeke wiha da temaşekirina taximê Kurdistanê ewê bibe qismetê
me kurdan jî.
Heger meriv ne bêhêş be, ne totikvala be, ne dîn û rentele be alîkariyê bi kesên li dijî dînê xwe ra, li dijî kultur,urf û adetên xwe ra, li dijî şiklê jiyana xwe ra nake.
Çepên ewrûpî totikvala ne, dîn in, heta ehmeq in. Çimkî vê dînîtiyê dikin, dibin hevalê dijminê xwe, pişgiriyê bi kesên, bi hêzên neyarên hebûna xwe ra dikin.
Ez û xanim îro çûn Hornbachê, me tibabek pel û pincar, biharetên teze
kirîn, anîn li hewşê çandin. Ji bexdenosê bigire heta bi kişnîşê,pûngê, nahnê
çi hebû, me ji gişan kirî.
Hêviya me ew e êdî biharatên me ji malê bin.
Me şitlek firingî(şamik)jî kirî. Belkî firingiyên me jî êdî organîk û ji malê bin.
Pir xweş e meriv dagere hewşa xwe, hişinayiyên xwe biçine û
zeleteyê xwe çêke.
Tiştê ji me hat me kir, hêvî dikim keda me bi avê da neçe, em jê bixun...
Şeva çûnî di bloga xwe da ez rastî du nivîsên xwe yên salên borî yên min ji bîr kiribûn hatim. Tarîxa yekê 2018 ye, tarîxa ya din jî 2019 ye. Min qala du nivîskaran û du nivîsên rexneyî kiriye. Min nivîs ji bîr kiribûn.
Di gerra xwe ya Kurdistanê da min herdu nivîskar jî dîtin, bi wan ra sohbet
kir.
Lê ne nivîsên wan, ne jî yên min li ser wan nivîsîye nehatin bîra min.Yanî hafize çûye rahmetê, bîr zeîf bûye.
Topbûna 50 kesî nîşan dide êrîş bi pilan e, hinekan emrê êrîşê daye.
Dibistana dansê ya bi navê “Swingamed”ê li Parka Temayê bi
çend kesan ra dans kirine, hin kesên dîndar êrîşî grûbê kirine.
Bi kîjan aqilî, bi kîjan heqî êrîşî însanên ji xwe ra dans dikin kirine meriv
fêm nake.
Xanim li hewşê pela ji dara mêwê(ji dara tirî) dike. Min dest pê kir, lê bi karê min nehat serî, got tu nizanî baş top bikî, ev karê min e.
Ez neketim gewriya wê, min jê ra hîşt. Ez fêm nakim çi
hosteyiya topkirina pela heye? Pel e, meriv ji darê dike.
Em bi pelên dara xwe xenê bûne, êdî em pelên salamûra
nakirin, pelên me organîk in, ji malê ye.
Em dost û hevalan jî jê mahrûm, bêpar nahêlin. Gava hebe meriv kane comerdiyê jî bike.
Şermîn xanim di sala 1926´a da li Amedê hatiye dinê, li Amedê dest bi dibistana
seretayî(destplkê)kiriye.
Sala 1933´a bavê wê Ahmed Cemîl Paşa cara duduya sirgûnê Luleburgazê kirine. Dibistana
seretayî li wir qedandiye.
Şermîn xanim desînatora modeyê yanî modecîya kurdan û Tirkiyê ya pêşî ye. Bi sedan
desen ji miletê xwe ra li pey xwe hîşt, îro koçî gerdûneke din kir.
Li başûrê Kurdistanê hin êzdî rabûne dibêjin em ne kurd in, dixwazin
hukûmeta Îraqê wan wek miletekî cihê qebûl bike.
Hin ereb û Tirkiye li pişt vê vêsadiyê ne, dixwazin kurdan perçe, Kurdistanê jî biçûk bikin.
Hin zaza jî dibêjin em ne kurd in, em zaza ne, zaza miletekî cihê ye.
Herdu alî jî têra xwe alîgiran dibînin. Tiliya te kul be her kesê dermanekî lêke. Hesp terqiya ker û kûçikên bi dorê kevin.
Min gotibû ezê qala hin serpêhatiyên gerra xwe ya Kurdistanê bikim. Di vê nivîsa xwe da ez dixwazim qala bûyereke pir ecêb bikim. Di rojnivîskên xwe da min qala vê bûyerê nekiriye. Çimkî min xwest ne bi kinî, xweşik qalê bikim.
Di 8´ê gulanê da ez, xanima xwe û biraziyê xwe Jêhat em çûn serdana Pirtûkakurdî û weşanxaneya Dozê.
Xwezî serok û siyasetmedarên, brokratên, mezinên tirkan
merivên demokrat, lîberal, aştîxwaz bûna, xwezî hewqasî ne pantirkîst û ne
neyarên kurdan bûna.
Xwezî mafên me bi rehetî, bêyî şer qebûl bikirana, bihîştana li
welatê xwe em xwe îdare bikin.
Lê bi hêviyê dest nagihîje baqê keziyê. Mêrikan guh nadin gotinên me, daxwazên me
ji kok da red dikin. Em çi bikin jî ew ev in, di înkara me da israr dikin.
Gotinek heye, digêjin, hûn çi bikin jî kevjal kevjal e, rast nameşe. Hûn çi bikin jî hûn nikanin kevjal rast bidin meşandin.
Meşa me bû derew. Ximîna baranê ye, ewrekî giran xwe bera ser Stockholmê daye. Ez di pacê ra li ximîna baranê temaşe dikim. Hergî diçe zêde dibe.
Telefona min derew kir, digot xwedêgiravî ewê baran-maran
tunebe.
Lê rast derneket, baranê dest pê kir, em man di hundur da. Vedike û dibare, vedike û dibare. Ne baş dibare, ne jî vedike.
Esas ne tu baran e, lê em naxwazin şil bibin...
Bîsteke din ewê veke, emê herin meşa xwe bikin û werin.
Di axaftina xwe da ji berpirsiyarên hukûmetê û dewletê ra gotiye:
-Bi vê siyaseta xwe ya neyartiyê hûn li Kurdistanê dagirker in. Hûnê di binê dijminatiya xwe da bimînin.
Eda Mahdo ya wêranşarî wek fîlozofekê, wek sosyologekê tahlîl û analîza serdema
me, tarîxa me, rewşa me kurdan dike.
Li ser tarîxa me ya nêz, li ser urf û adetên me yên wendabûyî gelek tiştên
muhîm dibêje.
Ewrûpiyan berî nuha bi sedsalan li Afrîkayê, li Asyayê gelek welat dagir kirin, bi salan li wan welatan man. Lê dûra ji hemûyan vekişiyan.
Nuha jî dora miletên wan welatan e, îcar ew Ewrûpayê dagir dikin.
Lê ne bi şer, bi koça bi zor Ewrûpa Rojava dagir dikin. Di rastiyê da ev koç jî şiklekî dagirkeriyê ye.
Li pişt vê dagirkirina Ewrûpayê hin dewlet, hêzên îslamî hene. Dixwazin li Ewrûpayê kaosê peyda bikin, heyfa xwe bigirin.
Çep û lîberalên ewrûpî ji bo filistîniyan, li dijî Îsraîl bi şev û roj wer di hereketêda ne. Ji bo filistîniyan xwe perçe dikin.
Teror û qetlîama Hamasê ji nedî va tên, tu carî meşekê, protestoyekê li dijî
Hamasê, Hizbilahê çênakin.
Halê me kurdan li Tirkiyê, li Îranê û li Kurdistana Rojava ji halê filistîniyan
ne baştir e.
Di platforma X´ê da Weysî Aslanê hêja ji min pirsiye:
-Silav Mamoste, qet tu fikiriye gelo çima keç û xortên ciwan
ji te hez dikin?
Pirseke muhîm e, bersîva min ji vê pirsê ra ev e:
Piştî gerr û seyaheta xwe ya Kurdistanê li ser vê yekê pir
fikirîm.
Çiqasî rast e, çiqasî ne rast e ez nizanim, ez bi du tiştan va girê didim:
Karê herî zor û zahmet jî bi destpêkirinê, riya dihere wî serê dinê jî bi gavekê dest pê dike.
Tu kar, tu xebat, tu serketin bi temaşekirinê, bi tembeliyê naçe serî, dibê
meriv bi ezm û îstîkrar be, bixebite, xwe biwestîne.
Dara meriv çand meriv fêkiyê wê dixwe.
Her tişt girêdayî xebatê ye, dibê hedefek meriv hebe, meriv bixebite û bidomîne.
Erdogan-Bahçelî îradeya miletê me qebûl nakin, dibêjin hûn kê bikin reîsên belediyeyên xwe jî emê wan bixînin, bavêjin zindanê û bi darê zorê zilamên xwe deynin dewsa wan.
Li Colemêrgê tiştê kirin ev e, dibêjin em îradeya we nas nakin, dilê me kê
bixwaze emê wî tayin bikin.
Yanî mêrikan ne îradeya miletê me qebûl dikin, ne jî serokatiya belediyekê
layiqî me dibînin.
Tesadufên, surprîzên dinyayê, jiyanê pir in, hetanî neqewimin meriv pê nahese, bawer nake.
Lê gava diqewime, meriv matmayî dimîne, meriv dibêje, hela hela, law ev jî
hebû?
Di rêwîtiya min a Kurdistanê da gelek tesadufên xweş çêbûn. Bi wan pir kêfxweş
bûm.
Heta nuha min nizanîbû ezî yekî hewqasî ”meşhûr” bûme, hewqasî têm naskirin, keç û xort hewqasî ji min hez dikin.
Her cara ez diçim Wêranşarê, ez miheqeq dostê xwe yê hêja, şairê Wêranşarê yê bi nav û deng Silêman Kaya dibînim, pê ra sohbet dikim.
Ew jî ji min ra çend şiîrên xwe dixwîne. Hinê caran jî ji bêrîka xwe çend
pelikên qermiçî yên şiîrên xwe li ser nivîsîne derdixîne, wan yek bi yek ji min
ra dixwîne.
Vê carê jî eynî tişt kir; dîsa ji bêrîka xwe kaxeteka qermîçokê derxist û ev
şiîra xwe ya li jêr ji min ra xwend.
Gelek siyasetmedar, nivîskar, partiyên me yek bi yek girtina xwediyê qahwexaneya PîNE´yê Remezan Şîmşek protesto dikin, piştgiriyê didin azaftin û serwîsa bi kurdî.
Her kes li dijî asîmîlasyonê dertê, midaxeleya dewletê ya ser qahwexana PÎNE´yê rast nabîne, dewletê rexne dike, dixe binê erdê.
Helbet baş dikin, dibê meriv vê zorbatiya dewletê rexne bike.
Lê gava meriv şûjin di dewletê ra kir, dibê derziyê jî di xwe ra ke. Yanî berpirsiyariya xwe, tiştê dikeve ser milê xwe jî ji bîr neke; ew jî zimanê mala xwe bike kurdî
Min berê jî qail kir, di gerr û seyaheta xwe ya Kurdistanê
da min her roj bi kinî qala gerr û serpêhatiyên xwe kir û di Facebookê û
Twîtterê da roj bi roj belav kir.
Ji ber ku nivîsên rojane, rojnivîsk in di Facebookê û Twîtterê da xwendina wan dûrra zor e, dibê meriv roj
bi roj lê bigere. Ew jî hinekî zor e, jê ra wext lazim e.
Ji bo ku meriv bikanibe rojnivîskan gişan li ser hev bixwîne, min hemû, ji 18´ê
nîsanê, roja em bi rê ketin, hetanî 27´ê gulanê, roja em vegeriyan Swêd, giş kirin
yek dosye, yek nivîs.
Di rêwîtiya xwe ya Kurdistanê da min her roj notên kin girtin, bi kinî qala gerr û serpêhatiyên xwe kir û her roj di Facebookê û Twîtterê da weşandin.
Nuha ez wan rojnivîskan topî ser hev dikim, dikim dosyek. Di Facebokê û X´ê da xwendina wan zor e, çêtir e gişk di dosyekê da, di nivîsekê da bin, ji bo ku li ser hev rehet werin xwendin.
Meriv kane bibêje notên gerra li Kurdistanê.
