Mêrik bi lez çû ket oda tuxtor, jê ra got:
-Tuxtor beg, mala te ava be, ez ji tedawîya te pir memnûn im. Ez çiqasî sipasî te bikim jî ez ji bin vê çêyîya te dernakevim.
Tuxtor matmayî ma, got:
-Lê tu ne nexweşê min î, min tu tedawî nekiriye.
-Mêrik got:
Kes naxwaze pilana di serê xwe da çê dike bi ser nekeve. Lê
carnan meriv nizane pilaneke çawa çê ke, ji ku derê dest pê bike, yekê çê dike, yekê xera dike.
Meriv dibêje îro, sibe, roja bi roja dide û wext derbas dibe;
meriv kal dibe, pilan çê nabe û kar jî li hêvîya egîdê xwe çava dizêwirîne.
Bêqirarî, dudilî malwêranî ye.
Xwezî bi dilê wî kesî xwe naxapîne, dibêje û dike...
Em civateke çiqasî medenî û demokrat bin li kara me ye, li dinyayê dost û dilxwazên me zêde dike.
Armanc û xaya medenîyetê(şaristanîyê), demokrasîyê li welatekî însan azad bin,
di nabêna jin û mêran da wekhevî hebe û însan bikanibin şexsîyeta xwe bi pêş
xin.
Civata ku jin tê da bi qasî mêran ne azad bin, bi mêran ra ne xwedîyên eynî
mafan bin, ew civateke prîmîtîf e, paş da mayî ye, ji medenîyetê bêpar e.
Ev demeke ez arşîva xwe paqij dikim, dûzanekê didimê. Tişt miştên ne lazim ji nav digrim, davêjim. Min hinekî berbî hev anîye, lê hîn temam nekirî ye.
Do xanimê kart û nameyên texîlekê derxistibûn, danîbûn ber xwe, dixwest hinekan
bavêje.
Ez xeyidîm, min got dest nede wan, ezê rojekê li wan binêrim. Kart û
kaxetên di dest da min jê girt û bala xwe dayê.
Jiyan dişibe ajotina bisiklêtê. Ajotina wê xweş e, antraman
e, meriv ji peyatî zûtir digihîne hedefa meriv.
Lê ketin jî heye, carnan meriv
dikeve, xwe diêşîne û birîndar jî dibe.
Yanî çawa ku gul bê histirî nabe bisiklêt jî bê ketin nabe.Meriv çiqasî hoste be jî carnan dikeve.
Gava yekî, ya jî yekê li ser kêmasî û şaşîyeke me peyvek rast got, rexneyeke di cî da kir, helbet dibê meriv teqdîr bike, bibêje tiştê te gotiye rast e, mala te ava be.
Lê belê ecibandin û teqdîrkirina peyva rast, rexneya di cî da gerek ne li gorî şexsan û zimên be.
Peyva di cî da, rexneya
rast, bi heq kê kiribe û bi kîjan zimanî hatibe kirin jî dibê meriv ji tiştê rast ra
bibêje rast e. Yanî dibê pîvana ne ne şexs be, ne ku kê gotiye.
Gazî û hawar birin Xoce Nesredîn, gotin zû were, xwesîya te di ber çem çû. Xoce baz da, çû ber çem û qiyame, berjorî çem meşîya, li wan deran çavê xwe gerand. Jêra gotin:
-Xoce, tu bi ku da diherî? Av wê da naherike, av berjêr diherike.
Xoce got:
Piştî gelek xiran û kaşan û minaqaşeyên bi rojan, axirê bîstek berê min redaktekirina herî dawî ya ”Hebû tune bû-Antolojîya çîrokên zarokan” qedand û şand ji Weşanxaneyê ra.
Li gorî ji min ra hat gotin di nav 10-12 rojan da ewê derkeve, bigihîje destê zarokên me û refên kitêbfiroşan.
Tiştekî pir ecêb e, roja bûyer, xeber, şer û teşxeleyên me kurdan ne zêde bin, hindik bin, serî jî tembel dibe, tiştê meriv binivîse, qalê bike jî nayê bîra meriv.
Yanî bi kêmbûna bûyeran ra kesadîya fikirî jî çê dibe.
Roja bûyer, xeber pir bin, serî wek saetê dixebite, mijar ji mijarê ra dibêje wê da here, meriv nizane qala kîjanê bike.
Rovî li daristanê li nêşîrekê digerîya. Bala xwe dayê nêrîyekî gakûvîya quloçê xwe di darekê dide. Rovî meraq kir, got:
-Bira, tu çima quloçê xwe di darê didî?
Gakûvî got:
Li gorî çîrokekê mişkekî pir tirsonek hebûye, tirsa pisikê tu carî ji di dilê wî derneketîye.
Dilê sihêrbazekî pê şewitîye, rabpye ew
kiriye pisik.
Mişko ji dêlî ku bûye pisik kêfxweş bibe, vê carê jî dest pê kiriye ji kûçan
tirsiya ye, vê carê jî tirsa ji kûçikan ketiye dilê wî.
Tirk wer bawer dikin bi zulmê, bi terorê, bi girtin û kuştinê ewê me teslîm bigrin, me biqedînin, me bikin tirk.
Hesabekî şaş dikin, bi zorê, bi zulmê, bi kuştinê kurd bêtir dibin kurd, bêtir
dibin neyarên tirkan; bêtir bi kurdayetîya xwe dihesin
Tirk bi vê zulma xwe ya bênabên û pir hovana me dikin yek milet, kurdên teslîm
bûne, yên asîmîle bûne jî ji dûr dixin, bi zor dikin kurdên kurdperwer.
Kîjan serokê tirk zêde neyarê kurdan be, zêde kurdan bikuje, her roj Kurdistanê bide bombebarankirin tirk ji wî hez dikin û rayên xwe didin wî. Ji berê û ber da ev wiha ye. Yanî kî neyarê kurdan ew şîrîn û berdilkê tirka ye.
Ji bo wê ye tirk ji Erdogan, ji Bahçelî, ji Daîşê hez dikin.
Germa havînê, qijala nava rojê bû. Mêrik dikira ji tîna bibehicîya, tasek av ji kûz(cêr)dagirt û bi ser xwe da kir. Av pir germ bû, kel bû, bi hêrs tasa xwe li kûz xist, got:
Ne karê aqil e, meriv nikane bawer bike, lê rast e, gelek kurd bi rastî jî wiha
dibêjin.
Îdeolojî, dîn, nezanî meriv korfahm dike. Şiyarkirina însanên korfahm pir zor
e.
Li nexweşxanê hemşîreyê baz da ba mêrikê li ber derî dipa, bi kêf û rûkenî jê ra got:
-Mizgîna min li te, ji xanima te ra sê zarokên wek gulan çê
bûn.
Mêrik serê xwe hejand, got:
Ev demeke, ya jî ev çend sal in gava yek wefat dike, diçe rahmetê dibêjin filan keso, filan kesê ”koça dawî kir”!
Gelo berê jî kurdan ji bo miriyên xwe digotin filan keso, ya jî filan kesê ”koça dawî kir” ya jî gotineke nuh e?
Her kes kêm zêde ji aqilê xwe razî ye.
Lê meriv çiqasî baqil be jî, ji aqilê xwe razî be jî xwendin, guhdarîkirina li kesên din
meriv baqiltir dike.
Çimkî aqil di ser êqil ra ye.
Gava meriv tiştên xelkê nivîsîne dixwîne asoya
meriv firehtir dibe, tiştên qet nayên bîr û bala meriv, bi xêra xelkê û xwendinê tên bîra
meriv, bi bîra meriv dikevin.
Do dîsa telefon ji destê serokê Tirkiyê Erdogan da neketîye, telefon li ser telefonê kiriye.
Telefonî Merkelê kiriye, jê hinek perên din xwestiye, gotiye koçberên efxanî
zêde bûne, dibê Yekîtiya Ewrûpayê hinek perê din bide. Peymana me bi Yekîtiya Ewrûpayê ra çê kiribû dibê were nuhkirin. Çimkî rewş guherîye, dibê hûn hinekî din têxin bêrîka min. Ya na ezê dîsa derî vekim.
Carekê rûvîyek û kûsîyek bûn destbirakên hev. Kûsî ji rovî pirsî, got:
-Mamê rovî, ma çend fenên te hene?
Rovî got:
-Hezar û yek fen û fûtên min hene. Le çend fenên te hene?
Kûsî got:
-Wele yê min hew sê fenên min hene.
Rovî got:
50-60 sal berê partîyên me zeîf bûn, endam û piştgirên wan
hindik bûn, gel pir neketibû nav tevgerên siyasî.
Lê dîsa jî şîara her partîyê
serxwebûn bû, daxwaza herî kêm federasyon bû.
Nuha partî xurt bûne, bi milyonan
kurd li pişt wan in, lê culhet nakin serxwebûnê bixwazin.
Gava meriv hînî tiştekî dibe, bi meriv ra dibe xûy û
devjêberdan jî pir zor dibe. Ji bo hinekan rehet be jî ji bo her kesî ne rehet
e.
Çawa her kes nikane bi rehetî dev ji cixarê berde, her kes jî nikane dev ji xûyê xwe berde.
Fêrbûna tiştekî, karekî gava ji meriv ra dibe rûtîn, dibe xûy devjêberdan zahmet dibe, dibe wek kurmekî û dikeve bedena meriv; heta meriv neke, meriv rehet nake.
Îro tiştekî pir ecêb, lê xweş hat serê me. Ezê nuha ji we ra qala vê serpêhatîya xwe ya xweş bikim. Ji
filîmekî macarayê jî bi heyecantir bû.
Ez, xanim û lawikê me yê biçûk Rojen, em hersê vêsê bi hev ketin, çûn daristanê topkirina
tirîreşka. Swêdî dibêjin "blåbär". Daristan dûr bû, em bi du otobozan çûn.
Me daristan nas nedikir, me nizanîbû tirîreşk li ku hene. Em bîstekê lê gerîyan,
lê em bi ser ve nebûn. Xelkê daristan baş şe kiribû, ji me ra tiştek nemabû.
Wezîrên parastinê yê Tirkiye Hulûsî Akar û wezîrê parastinê
yê Iraqê Cumaa Înad li Stenbolê civiyane û li ser ewlekarîya Tirkiyê û Îraqê
peyivîne.
Hulusî Akar û Cumaa Înad li ser wê yekê hemfikir bûne ku PKK dijminê
her du welata ye.
Ne PKK tenê, kurd, partîyên kurdî giş dijminên wan in. Em zanin her du serî jî bi vî çavî li kurdan dinêrin. Di vî warî da tu şika me tuneye.
Serokê Hizbullaha Lubnanê, Hesen Nesrullah gotiye ”divê navçeyên bakurê rojhilatê Sûriyê têkeve bin desthilata hikûmeta Sûriyê.”
Yanî dibê rojavayê Kurdistanê, welatê kurdan ji kurdan were girtin, têkeve bin kontrola Şamê.
Mahmûd Alinak abûqat e, siyasetmedarekî 70 salî ye, nivîskar
e. Çend caran bûye parlamenter. Bi salan di zindanên Tirkyê da maye, gelek
ezîyet û cefa kişandiye. Lê hîn jî biaqil nebûye, hîn jî dost û dijminê xwe baş
ji hev nagerîne.
Alinak li ser koçberên efxan ji Rûdawê ra gotiye:
”Divê em birayên xwe yên Efxan biparêzin û bi seferberiyeke ku cîhan mat
bimîne wan li malên xwe bikin mêvan. Dil û derîyê mala min ji penaberên
Efxan re vekiriye. Ezê şeş penaberan li mala xwe bihewînim.”
Biratiya tirkan ne bes bû, Alinak efxan jî kirin ”birayên” me. Heta serokê me
Om be xwelî ewê tim li ser serê me kom be!
Nuha tam wexta wê ye, dibê partiyên kurdî yên her çar perçên
Kurdistanê giş bi hev ra bi daxwaznameyekê ji Neteweyên Yekbûyî û ji dinayê ra bibêjin em
Kurdistaneke serbixwe dixwazin, em dixwazin li welatê xwe azad bijîn, xwe îdare bikin.
Tirkan, farisan, ereban em xwarin, li tu beşekî
welatê xwe em nikanin bîna xwe bigrin. Em wek milet di bin zulm û irqçîtîyeke pir mezin da ne.
Hin weşanxaneyan hin berhemên pir muhîm ji îngilîzî wergerandine kurmancî. Mala wan ava be, karekî pir baş kirine. Gerek kitêbên wiha bi kurmancî hebin û kurd miheqeq wan bixwînin.
Lê dibê ji wergerê (ji tercumeyê) were fêmkirin, dibê xwendevan di ferhengan
da tim li gotinan negere.
Zimanê kitêbê çiqasî sivik û li gorî sentaksa kurmancî be
hewqasî baş e û xwendekarên wê jî zêde dike.
Ev çend roj in di nava hin kurdan da bûye mode, gelek kes şîreta li kurdan dikin, dibêjin gerek Efxanîstan ji kurdan ra jî bibe ders. Amerîka sibe ewê ji Kurdistana başûr û rojava jî vekişe, ewê dev ji piştgiriya kurdan jî bede, kurdan jî wek efxanan di nava guran da bi tenê bihêle.
Heyra, heger aqilê me kurdan hebe ne hewceyî dersa Efxanîstanê ye, heta nuha deh trajedî û felaketên wek ya Efxanîstanê hatîye serê me.
Di teşxele û qerembola Efxanîstanê da ev tirkên devbixwîn her roj li çend deran bombeyan bi ser kurdan da dibarînin, gundan, malan, nexweşxaneyan bombebaran dikin.
Îro li Şengalê li nexweşxaneya Sikeniyê xistine. Mirî û birîndar hîn bi temamî ji bin kavilên nexweşxanê dernexistine. Lema jî nayê zanîn çend kes mirî û birîndar in.
Dîsa baranek pir zirp dibare, ximîna wê dengekî ecêb e, fena
ku ewê terasa naylon hulşîne.
Di vê mehê da baranak pir barî, tu salê wiha
nebûye. Barana mehekê, du mehan, di rojekê da barî. Lê ji ber ku ciyê me bilind
e, girekî biçûk e, lehî ranabe.
Ezê nuha derkevim hewşê û bîstekê li dengê baranê sêr û temaşe bikim.
Kalekî hilhilî ji bo ku ji Nemrûd uzir û lêborînê bixwaze bi zor, bi keftelefteke mezin derket ser Çiyayê Nemrûd. Li ber heykelekî Nemrûd sekinî, got:
Xwê ketîye serok û birêvebirên Tirkkyê. Wezîrê karên derve yê Tikriyê Çavuşoglu îro telefon ji desta neketîye, serê satê telefonî welatekî kiriye.
Reîsê mezin, kûpê êqil digot bi hokus-pokusekê ewê bi Talîbanan ra li hev bike, ewê li Efxanîstanê bimîne û ji Amerîka û Neteweyên Yekbûyî pêşek pere bigire.
Pisik nexeş bû, nikanîbû nêçîra mişkan bikira. Li quncikekî
malê xwe kilor kiribû, pixepixa wê bû. Hew bala xwe dayê mişkek ji ber derbas
dibe.
Pisikê ji xwe ra got, ez vî mişkî tenê bixum pê têr nabim, dibê ez çend
heban bînim ba hev, li ser hev bixum. Bi zimanekî şîrîn ban mişk kir, got:
Dibêjin hebû, tubnebû, rûvîyek hebû. Qulika wî li serê çiyakî asê bû, di halekî pir perîşan da bû.
Çimkî li serê wî çiyayê bilind û asê tu nêçîra bikira tunebû, rojekê têr, çend
rojan birçî bû.
Dikira ji nêza bimira. Rojekê rabû xwe ji çiyê bera jêr da, daket deştê. Pir
çû, hindik çû, rastî rûvîyekî mazmaze, can wî di postê wî hilnayê hat. Silav lê
kir. Rûvîyê deştê got:
Aşraf Xanî, mamûr, leşker û biyanî direvin. Kaoseke mezin heye. Yanî Talîban li Efxanîstanê ev cara dudya ye tên ser hukim. Diyayê nikanîbû rê li ber tekerura tarîxê bigirta.
Amerîka, Ewrûpa, dinya şeqizî ye, bawer nedikirin Talîban ewê Efxanîstanê hewqasî zû û rehet teslîm bigrin.
Îranê qet midaxeleyî meşa Talîbanan nekir, qet bela xwe di wan neda, li dijî wan tiştek negot, acizî û tirsa xwe nîşan neda.
Çend roj berê min li vir qal kir, min 7 karton kitêb dîyarî Kitêbxaneya Kurdî
kirin.
Dema min dûzan da kitêbxana xwe û kitêbên xwe bi cî kirin, min bala xwe
dayê hin kitêbên dibê min ew jî bidana mane.
Min îro ereboka bazarê tije kitêb kirin û saet di 10.00a da berê xwe da Kitêbxana
Kurdî.
Mêrik cixarekêşekî pir xerab bû, çixare ji cixarê vêdixist. Xanima wî rojekê hew xwe ragirt, hinekî bi hêrs jê ra got:
-Te xêr e, xêr e, tu cixarê ji cixarê vêdixî ! Tutûn
jahrîyeke însên hêdî hêdî jahr dadayî dike !
Mêrik got:
Em kurd pir ecêb in, li ku dera dinyayê teşxeleyek, tevlihevîyek, şerek hebe em xwe tevê dikin, miheqeq dibin şûrkêş û abûqatê alîyekî û aliyê din rexne dikin.
Di teşxela tirk û ereban ya li Altindaga Enqerê jî kurdan eynî tişt kirin, dîsa
bûn abûqatên ereban.
Heta nuha tirkan gelek caran eynî tişt anîne serê kurdan jî, lê ereban rojekê jî tirk rexne nekirine.
Carnan ez ji sernivîsên Rûdawê tiştekî fahm nakim, nizanim çi dibêje.
Sernivîsa xebereka Rûdawê wiha ye:
”Li Rojavayê Kurdistanê Hêzên Rûsî-Tirkî dewriyeke
hevbeş encam dan”
Bê henek, bi rastî jî ez ji vê sernivîsa Rûdawê tiştekî fahm
nakim, nizanim çi dibêje.
Mêr û jinên berê nemane, însanên berê wêrek û rastgo bûn. Însanên berê diwêrîbûn ji karê xerab ra bibêjin xerab û ji yê baş ra jî bibêjin baş.
Lê kesên wiha rastgo êdî pir kêm bûne, însan êdî ne li gorî rastiyê, li gorî berjewendiyên xwe yên şexsî, fikrî, siyasî û partîtiyê hereket dikin.
Bi
guherîna zemên ra însan jî guherîne, kultur û exlaqê însanan jî guherîye, oportinîzim bûye exlaq û kultureke gelkî berfireh.
Weşanxaneya Can a Tirkiyê gotina “Kurdistanê” ji romana
Salman Ruşdî, Sihêrbazê Florensê derxistibû.
Radyo Dêrsim bi twîttekê Salman
Ruşdî bi vê sansora Weşanxaneya Canê hesand.
Selman Ruştî ji vê sansorê pir
aciz bû û weşanxane rexne kir.
Li ser vê, weşanxaneyê uzrê xwe ji Salaman Ruşdî
xwestiye û soza çapeke nuh dayê.
Îro ji telewîzyona Kurdistan24ê Aware xanim hat bîstekê bû mîvana me û bi min ra hevpeyvînek çê kir.
Di mesela telewîzyonê da ez bêtercûbe me, çawa bû ez
nizanim. Lê Aware xanimê got baş bû.
Heger ”gelşek”, qeza û belayek çê nebe hevpeyvîn ewê di programa ”Kowar” da
were weşandin.
Bayram Bozyel sîyasetmedarekî Kurdistanî, welatparêz, fedekar û gelkî jî aktîf e.
Bi kêmanî ev 40 sal e di nava sîyasetê da ye, ji bo kurd û Kurdistanê, li gorî
îmkan û hêza xwe ji bo azadî û serxwebûna gelê xwe dixebite.
Di vê vê riyê da gelek ezîyet û cefa kişandiye, di sala 1982a da hatiye girtin,
5 salan di zindana Diyarbekrê da maye, îşkenceyên nemayî dîtiye.
Gerek em bindestîya xwe, vî halê xwe yê perîşan wek qedera xwe nebînin û qebûl nekin.
Ev bindestîya me ne qedera me ye, em ji qal û bela, ji makzayî da ne bindest bûn. Dibê em viya bizanibin.
Îzaqê cihû(yahûdî)ketibû sikratê, li ber mirinê bû. Ji bo ku guh bidin temî û wesîyên wî, malbat, zarokên wî giş li dorê kom bûbûn.
Îzaq ji zarokên xwe pirsî:
-Diya we li vir e?
-Erê bavo.
-Keça min Rebeka li vir e?
Birêvebirê Kitêbxaneya Kurdî, dostê minê ezîz Newzad Hirorî ji bo kitêbên min do dîyarî Kitêbxaneyê kirin, ji min ra sipasnameyek şandiye.
Bi vê sipasnameya Newzad Hirorî ez gelkî kêfxweş bûm, mala wî ava be.
Tirkan çawa ku di hengameya Şerê Yekê yê Cîhanê da êrmenî qir kirin û yên mayî jî bi çolan xistin, nuha jî di vê teqereq, teşxele û qelebalixa koçberan da bi milyonan ozbek, qirxiz, ereb û kesên din li Kurdistanê bi cî war dikin.
Yanî tiştê li Efrînê û li Serê Kanîyê kirin, ewê li her bajarê kurdayetî lê xurt e, kurd lê di piranîyê da ne bikin, kurdan li welatê wan bikin mînorîtêteke biçûk.
Xortekî bi navê Mustafa Acar di twîtteke xwe da li ser koça efxanan gotibû: ”Madem Efxanî ji ber şer direvin çima jinên xwe û zarokên xwe di nava şer de dihêlin û -tenê ciwanên 18-25 salî- tên? Ez dibêjim qey ê li vir wek mîlîtanan bên perwerdekirin. Dîsa ji kê re xêr be ji me Kurdan re ne xêr e.”
Mehmet Salih Bedirxan li dijî vê dîtina Mustefa Acar derket û ev komentara jêr kir:
Dinya ewr e, ewrekî reşî giran e. Ximîna baranê xweş tê
hundur.
Xanim li ber telewîzyonê di xew ra çû, rabû çû xwe dirêj kir.
Ez tik û tenê me. Bêyî ximîna baranê dengê tiştekî nayê. Bêdengî ji
qelebalixiyê xweştir e.
Tembelî ne baş e, dibê meriv karekî bike. Nanê min qedîya bû, min got ji îro çêtir tuneye.
Min arşîva xwe îro hema hema nîvî kir, 6 karton û nîv heta ber
dev tije dîyarî Kitêbxaneya Kurdî kir. Her dera mala me bûbû kitêb, cî nemabû,
min dida ser hev. Nuha bîna xanimê hinekî fire bû.
Bi şev û roj pitepita wê bû, digot mala min bûye kitêbxane.
Gaba min 6 karton dan ser hev, bala xwe dayê, got ya sitar, meriv ne dîn be
hewqas kitêb nakire, perê me giş ketine van kitêban. Bi qasî van jî hatin avêtin. Bela heq û bela sebeb. Tên avêtin, nayên avêtin dawî nayê...
Do piştî danê nîvro ez û xanim çûn zîyareta lawkê xwe yê biçûk Rojen. Min ji bîr kir do qala vê gerr û seyrana me bikim; ma rojekê bi derengî.
Carnan pir tişt dikevin ser hev, ez hinan ji bîr dikim.
Karê wî li Stockholmê li dera herî xweş e, li Rîddarholmenê ye.
Yê masîvan ji sibê da bû şewka wî di da bi sebir li qeraxa bahrê rûniştibû, li hêviyê bû çend masîyan bigre, lê masî tunebûn.
Vê yekê bala kelekvanekî kişand, bi rûkenî jê ra got:
-Birayê ezîz, qet xwe newestîne, îro masî tuneye.
Mêrik got:
Li Tirkiyê, li herêmên şewat lê heye tirk riyan dibirrin, nasnameyên(huwîyetên)xelkê saxî (kontrol) dikin û kurdan, kesên ji Kurdistanê lînc dikin.
Di vîdeoyekê da bi şev li derekê erabeya kurdekî sekinandibûn, bi daran, bi bêran, bi keviran, çi bi destê kê keta li erebê dixistin.
Mihemed Ronahî nuha telefonî min kir, me li ser kurmancîya me û ya gundîyan hinek sohbet kir.
Mihemed Ronahî ev demeke çûbû nav merivên xwe, li gund bû. Vegerîyaye Diyarbekrê. Wek mirîyê serî wî li kevirê gorrê keve û fêm bike yê mirî ew e. Wî jî fêm kiriye me kurmancî lewitandiye, çîya di nabêna kurmancîya me û ya gundîyan da heye...
Min û xanimê vê sibê berê xwe da nav daristana nêzî mala me. Me got em
herin ji xwe ra hinek tûreşk bixun.
Em 2 saet û bîst deqîqeyan gerîyan. Me got em ciyê wan
bibînin û rojeke din jî rahîjin şe û bêjinga xwe û herinê.
Bi swêdî jê ra dibêjin "blåbär". Dibêjin pir bi fêde ye. Wek tirîyê reş e, lê swêdî jê ra dibêjin “tuyên hişin.
Omer Faruk Baran di bloga xwe Perxudresê da qala bloga min ”hindik-rindik” kiriye, gotiye:
”Min ji lîsteya Vîn Kovarê çavek li blogan gerand. Xêncî ya
Zinarê Xamo ti blogeke aktîf tunebû hema bêje. Hinek blogan bi destpêka
pandemîya vîrusa korona re - qey ji acizîya li malê ye - li ber xwe dane
parîyekî lê dûra dîsa sekinîne.”
Bi vê agahiyê him kêfa min hat, him jî hinekî xemgîn bûm.
Jîroyê biçûk li bexçê mala cîranê xwe hilkişiyabû ser darê mişmiş dixwar. Gava dît xwedîyê bexçe ji wê da tê, zû zûka daket jêr. Mêrik got:
-Kuro, tu li ser darê çi dikî?
Jîro got:
-Min xwest hinek gîha ji berxê xwe ra top bikim.
Mêrik mizicî, got:
Ez nizanim ev tirk, ev qewmê neyarên navê kurd û Kurdistanê çima hewqasî bi şans in, çima hewqasî bi kurdan şîrîn in ?
Tu dibêjî belkî quzê gur bi vî qewmê hov, wahş ra heye. Çi tînin serê me jî, kurd
bi çavê dijmin li wan nanêrin, hezkirina wan û ya zimanê wan û welatê wan di
dilê kurdan da kêm nabe
Bi qasî ku kurd heyranên Tirkiyê û Tirkî ne, ne heyranê Îranê û farisî, ne
heyranên welatên ereban û erebî ne.
Komîsîyona Mafê Mirovan a meclîsa Tirkiyê serdana xwe ya
Konyayê betal kiriye.
Xwedêgiravî heyeteke komîsyonê sibe ji bo lêkolîna
qetlîama malbata kurd ewê biçûya Konayayê.
Lê serokê komîsîyonê poşman bû, gotiye ”nuha rewş ne misaîde”, lema em naçin.
Hela hûn bala xwe bidin vê derewa bi boçik, îcar rewş ne misaîd e?
Nabêna mêrik û xanima wî qet baş nedibû, di mal da tim pevçûn û şer bû.
Mêrik rojekê derdê xwe ji hevalekî xwe yê zana ra got.
Hevalî wî got:
-Tim pesnê wê bide, pesnê karê dike bide. Mesela piştî te şîv xwar, pesnê şîva wê bide.
