Girtiyek di hucreya xwe da bi mûriyekê ra bû heval. Navê mûriyê kir Kîto û tim bi vî navî ban kirê û pê ra peyivî.
Bi vî hawî ji tenêtiyê
xelas bû, êdî ne bi tenê bû, di hucreyê da jê ra hevalek çê bûbû.
Piştî demekê mûrîyê li gorî emrê wî hereket kir, wî çi got bi ya wî kir. Heta fêrî teqleavêtinê jî bû.