Ji êvar da ye telefon tên û ez telefonî dost û hevalan dikim.
Tu cejnê wiha nebûbû, îsal telefona min wer zingîn a wê ye….
Berê, rojên eydiyan ya min û xanimê, tenê telefonî malbatên xwe, dê û bavê xwe, xwişk û birayên xwe dikir ya jî wan telefonî me dikirin.
Yanî her sal tim çend kes û tim eynî meriv bûn.
Lê vê cejna îsal, qey ji ber ku ez çûm welêt û hatim û min gelek kes dîtin û em bi hev hesiyan, loma jî ji êvar da ye telefon ji destê min da nakeve, telefon tên û ez telefon dikim.
Birayê min telefon kir, got, li gund milet kom bûye û li bende telefona te ye...
Berê, ne kesî şopa min zanîbû û ne jî min ya kesî, ne kesî telefona min zanîbû û ne jî min ya kesî û loma jî kes kom nedibûn û li bendî telefona min nediman.
Li gund jî bêyî çend kal û pîran, ku ew jî piranî mirine, ne kesî ez nas dikirim û ne jî min ew, hemû cîlên nuh in.
Lê piştî çûna me ya îsal, min hemû xortên gund yên nûhatî nas kirin, gelek heval dîtin û telefonên wan girt û telefona xwe da wan.
Yanî di yek rêwîtiyê da bi sedan meriv, nas, dost û heval ji min ra çêbûn.
Bi xêr cara duduya û sisiyan ev hejmar ewê qat bi qat zêde bibe.
Berê li bajarê min bi sedan tişt diqewimîn lê haya min pir dereng jê çêdibû, lê nuha ya di eynî rojê da ya jî roja din bi telefonê dibihîzim.
Axir li gor berê, nuha welat û Wêranşar gelkî nêzîktir bûne, însan nêziktir bûne, êdî ez jî hinekî wan û ew jî hinekî min nas dikin.
Êdî em pir ne xwerîbên hev in.
Berê, him min ”ew” ji bîr kiribûn û him jî wan, ez ji bîr kiribûm…
Piştî 30 sal dûrî, ne ew baş diahtin bîra min û ne jî ez diahtim bîra wan…
Lê bi yek serdanê ra me di cî da hev û du nas kir, em zû li hev baniyan ûzû hogirî hev bûn…
Berê, ne min xwe ji ”malê” dihesiband û ne jî wan ez ji ”malê” qebûl dikirim, lê nuha em piçekî hevûdu qebûl dikin, weke berê êdî ez xwe pir biyanî his nakim…
Bes bajarê min, piranîya însanên min hîn min nas nake, hîn deriyên dilê xwe ji min ra venekirine, dibê ez vê baweriyê bidim wan…
Îro hevalekî di telefonê da got, ”Siloyê Kor” li Amedê wefat kirye, emê herin cenazeyê wî.
Min bi henek got, yaho vê eyd û erefata bimbarek ma roja mirinê ye ku Silo mir…
Ez li ber ketim, Silo merivekî şên û rengîn bû, lawê malbeteke dewlemend bû lê tim feqîr bû, debara xwe nizanîbû.
Di vê çûna xwe da nebû qismet û min Silo nedît, birayê wî hat ba min, min jê pirsî got, weleh nexweş e.
Silo, çend salan ji min meztir bû, lê em zarokên eynî taxê bûn û dostên hev bûn. Berî salên 80-î ew jî bûbû ”sempatîzanê” me..
Bira gorra wî buhşt be û serê malbat û zarokên wî sax be.
Ev çendake ez çarînên Baba Tahirê Uryan dixwînim. Çend sal berê dema Sabah Kara wergerandibû min çend heb jê xwendibûn, lê dûra min qet nexwend.
Nuha min dîsa dest pê kiriye û ez dixwînim.
Baba Tahir derya ye, fîlozof û şairekî kurdan yê pir mezin e, pîr û "Bavê" hemû şairan e.
Lê mixabin kurdên bakur vî mamosteyê hemû şairên kurdan û rojhilata navîn nas nakin. Lê jêr ez çend çarînên wî plşkêşî we jî dikim.
*
Ku dil dîlber be, na xwe dîlber kî ye?
Heger dîlber dil be, na xwe dil çi ye?
Ez dil û dîlberê tevlihev dikim.
Nizanim ku dil kî ye û dîlber kî ye?
*
Werin Sotîdilan Em Lihevev Bicivin
Werin sotîdilan em lihev bicivin
Li ser derdê xwe pevre bipeyvin
Terazîyê bînin em derdan bipîvin
Derdê kê girane em tev bibînin
*
Xem û Derdê Min Ji Etar Bipirse
Xem û derdê min ji etar bipirse
Dirêjiya şevê ji nexweş bipirse
Hemû mexlûqat li halê min dipirsin
Tu ku can û dil î, carek bipirse
*
Xema Evîna Te, Çolperwerem Kir
Xema evîna te, çolperwerem kir
Hewesa bext, min ji ceng û perem kir
Te ji min re got, "sebûrî ke, sebûrî"
Sebûrî, ax û xwelî bi serêm kir
*
Xwedê Min Bê Ser û Saman Afirand
Xwedê min bê ser û saman afirand
Perîşan im, min perîşan afirand
Perîşanxatiran tev çûn bin axê
Xwedê min ji xweliya wan afirand
*
Xwezî Bi wê Rojê ku Têkevim Mezel
Xwezî bi wê rojê ku têkevim mezel
Li ser min bicivin giya, ax û pel
Du piyê min li qiblê û can azad
Bedena min di cengê de bi margel
*
Biçim ez ji vê alemê bider çim
Biçim ji Çîn û Maçînê dûrtir çim
Ez ê ji dildar re peyamkê bişînim
Ku ger dûrî xweş e ez ê dûrtir çim
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar