Min nizanîbû ez hewqasî kal bûme

Min nuha li bernemaya xwe ya di kanala Kurd 1-ê da temaşe kir.
Ez matmayî mam!
Ev cara pêşî ye ku ez kalbûna xwe bi şiklekî hewqas barîz dibînim…
Heta nuha min digot belkî tenê por û riya min sipî bûye û hew...
Lê min îşev bi çavên serê xwe dît ku ne wiha ye, mesele ji wê cidîtir e.
Êdî ez bi rastî jî kal bûme.
Lê ez çima vê yekê his nakim ez fêm nakim?
Dema diranê meriv diêşe meriv janê ferq dike.
Dema serê meriv diêşe meriv êşê ferq dike.
Dema ji karê xelkê pişt dikeve ber meriv û meriv boçikî dibe meriv dîsa bi êşê dihese.
Lê dil çima bi kalbûna xwe nahese, çima viya ferq nake ez nizanim…
Halbûkî gotineke meşhûr heye dibêjin, temen(umur)jî weke evînê ye, nayê veşartin...
Lê diyar e pişt xûz bibe jî, rû biqermiçe jî, por sipî bibe jî dil tu carî kal nabe, ew her xort dimîne û xort dimre.
Bi kalbûnê ra meriv tenê li gor xorataniyê hinekî sergirantir û biaqiltir dibe…
Ferqa esasî ev e...
Kalbûn wek hilperikandina bi çiyayekî da ye, meriv hinekî bînçikyayî dibe lê di netîceyê da jî dîmenekî baştir dibîne
Gotineke pêşiyên swêdiyan heye, dibêjin, ji bo ku meriv nawalê baştir bibîne meriv mecbûr e ku berê bi çiyê da hilperike.
Yanî meriv dikane bibêje ku jiyan dişibe demsalan, her demsalek li gor xwe hin xweşî û hin fêkiyên xwe hene.
Meriv payizê nikane tuyan û buharê jî nikane hejîran bixwe.
Heger meriv dixwaze hejîran bixwe(ez pir jê hez dikim)dibê meriv demsala payizê jî bijî.
Lê kalbûn ne bes bû, ”qelewbûnê" jî xwe da ser.
Nuha min meyla xwarziyê xwe yê ji Ezirganê xwend.
Wî jî ji ”qelawiya” minn gazin kiriye, bavê wî jê ra gotiye, ji xalê xwe ra bibêje, bira xwe hinekî zeîf bike.
De îcar ev ji min kêm bû ha!
Xanima min jî tim eynî tiştî dibêje, dibêje cixarê nekşîne, venexwe, bê xew nemîne, nizanim çi neke û çi neke…
Ji ber ku wezna wê hatiye dibê ez li vir pêkenînekê bibêjim.
Dibêjin carê kurdekî ji Kurdistana Sûrî dibe endamê partiya komînîst. Yê wî dike endam, piştî sond mondê jê ra dibêje:
-Êdî wa ye tu bûyî endamê partiyê. Loma jî dibê êdî tu dûzanekê bidî jiyana xwe, êdî weke berê nejî, dibê êdî tu cixarê nekşînî, dev ji vexwarina araqiyê berdî, neçî dermeran berdûşiyê nekî, pereyê tu didî cixarê û araqiyê bide partiya xwe. Û heger rojekê hewce be dibê tu canê xwe jî bê dudilî bikî qurbana partiyê…
Kurdê me dibêje:
-Ê piştî ku ezê cixarê nekşînim, araqiyê venexwim, kincên baş li xwe nekim, neçim der kêfekê nekim, perê xwe bidim partiyê, hema bira ev can ji nuha da bi qurbana partiyê be çêtir e, tew ne hewceye ku ez li bendî wê rojê bimînim...
Nuha heger ezê jî cixarê nekşînim, araqiyê venexwim, ”kêfekê” nekim, şekir, tiştên bi rûn û bi xwê nexwim yanî bi kurtî zulmê li dil û nefsa xwe bikim, ê hema ne hewceye ku ez çend salên din zêde bijîm, heyran hema can û nefseke wiha muhûz û jiyaneke hewqas tirsonek ji min ra ne lazim e û weselam…
Şiroveye xwarziyê min Paytext Ezirgan pir xweş e, lê ji ber ku di binê nivîsa do da hetiye kirin dibe ku bala kesî nekşîne.
Loma jî ez wê jî bi vê nivîsa xwe ra diweşînim.

"Min îro di înternetê da li Kurd1-ê temaşe kir. Ya rast xalo, tu rasterast şêr î şêr. Di wêneyeke te ya kevn da te şepqe jî daye serê xwe. Wele Xwedê dizane kêfa min pir pê hat. Bi saya wêneyên we me dîsan xaltîka xwe jî dît. Şikir ji Xwedê ra wele.

Xalo, bavê min dibêje ji xalê xwe ra bêje, heger xalê te çend kîloyan bide, ji bo saxiya wî baştir dibe. Kîlo dijminê mirov û hevalê ezraîl û kuştinê ye.

Welle xalo ez bi dîtina te ya di televîzyonê da pir kêfxweş bûm. Wek din keda te ya ji bo zimanê kurdî ya li Swêdê dilê min rakir ezmanê heftan.

Hêvîdar im ku dê xelkê Kurdistanê keda te tu carî ji bîr neke.
Her bijî xalê me!

Paytext-Erzingan

Not: Yaw xalo, te çima di wê programê da negot ku paytexta Kurdistanê Erzingan e? Ê tabî te şaredariya Erzinganê jî bixista destê min dê gelekî baş û xwesh biba elawekîl :-)"