Telebetî û sûretên zaroktiyê

Birayê min M. Berzan, ev çend car in sûretên(rismên) xwe yên zaroktiyê, telebetiyê diweşîne.
Bi weşndina wan sûretan ra kêfa gelek kesî hat û bîra(hafizeya)gelek kesî tev ra bû, geş bû, bûyer û serpêhatiyên hatibûn jibîrkirin ji nuh ve teze bûn, însan hatin bîra hev…
Vê yekê tesîr li min jî kir, ez jî dilbijok kirim.
Lê ji ber ku jiyaneke min ya dibistanê tuneye, loma jî mixabin ez ji wan bîranîn û serpêhatiyên telebetiyê(xwendekariyê)bêpar im.
Ji ber vê yekê jî tu sûret û bîranînên min yên xwendekariyê tunene, ez ji vê beşa jiyanê bêpar im.
Lema jî ez carnan kêmasiya vê qonaxa zaroktiyê û xortaniyê his dikim, di jiyana min da xwe weke kêmasiyekê nîşan dide.
Tiştekî ku dibê hemû zarok bijîn, ez nejiya me.
Ev yek hestekî pir ecêb bi meriv ra peyda dike.
Hin caran dema heval qala bîranînên xwe yên telebetiyê dikin ez tenê li devê wan dinêrim, nikanim qala yek rojeke xwe, yek bîranîneke xwe ya dibistanê bikim, navê yek hevalekî xwe yê dibistana destpêkê bikim…
Ji dibistana destpêkê bigre, heta bi zanîngehê bi kêmanî 15 sal in.
Di nava van 15 salan da însan bi sedan kes ra dixwîne, diçe eynî mektebê, eynî sinifê, dibe dost û heval, dibe evîndar, bi hev ra gelek rojên xweş dijî, dibe şahidê gelek bûyeran, xwediyê gelek serpêhatî û bîranînên xweş û ne xweş, tahl û şîrîn.
Ev qonax, dema zaroktiyê û xortaniyê rengîn û dewlemend dike, dike xwedî gelek nas, dost û heval.
Îcar ji ber ku jiyaneke min ya telebetiyê çênebûye, loma jî yek sûretekî min ê zaroktiyê jî tuneye...
Yek hebû, ew jî wenda bûye, nuha tuneye.
Îcar ji ber vê yekê, min jî rabû çend sûretên xwe yên xortaniyê xiste malpera xwe ya facebookê.
Berê jî çend sûretên min yên rêwîtiyê tê da hebûn, min xwest ez hemû sûretên ku min di dema çûna xwe da kişandibûn jî têximê.
Lê hemû albûm wenda bûn, ez nizanim min çikir, keda min bi erdê da çû.
Ez ji teknîkê fêm nakim, lê di pêşerojê da qey yekê alîkariya min bike, ezê têximê.
Sûret, di jiyana meriv da bîranîneke bi belge ya gelkî xweş e, lê meriv him dilşa û him jî xemgîn dike.
Bi temaşekirinê hin bîranîn û serpêhatî ji nuh va tên bîra meriv, meriv pê kêfxweş dibe, lê bi dîtina sûretên xwe yê xortaniyê jî gelkî xemgîn dibe, dibîne ku jiyan çawa herikî ye, meriv çawa bûye tebayekî din…
Lê axir kîjan hestan bi meriv ra peyda bike jî temaşekirina sûretên kevn xweş e, meriv ji nişka ve dibe rojên berê, xeyala meriv şiyar dike…
Min got belkî îro ez hemû rismên xwe yên rêwîtiyê nîşanî we jî bidim, lê nebû, di ser da min yên hazir jî xera kirin…
Ê jiyan wiha ye, meriv bi vî hawî fêrî tiştan dibe…