Gul bê stirî, facebook bê sohbet nabe

Saet nêzî nehê(21.00) şevê ez komputera xwe vedikim ku nivîsa xwe binivîsînim.
Ji bo ku ez kanibim zû binivîsînim ez him di messengerê û him jî di facebookê da tim offline xuya dikim, yanî fena ku ne li ber komputerê bim.
Îşev gava min vekir, min dît ku wa ye hemeşeriyekî min ê wêranşarî online, yanî ne meşxûl e, li ber makîneya xwe.
Min silavek dayê, me çend gotinên ji vir û ji wir kir.
Hîn me sohbeta xwe neqedandibû xortekî din silav da min, li halê min pirsî.
Min jî silav dayê û li halê wî pirsî.
Hîn ev sohbet neqediya bû, îcar yekî din, nasekî din silav da min, wî jî li halê min pirsî.
Min jî silav dayê û li halê wî pirsî, min ew xist dorê.
Dû ra yekî din, û yekî din…
Min ji xwe ra got, lawo tu meşhûr bûyî haya te ji te tuneye...
Helbet meşhûrî xweş e, ez ne li dij in, lê carnan min bêxew dihêle.
Tenê ev aliyê wê xerab e.
Ez serê we neêşînim min bala xwe dayê saet ji dehan buhurî û min hîn yek rêz jî nenivîsîye û ez nizanim ezê li ser çi jî binivîsînim.
Ji ber ku min ji nivîsa xwe ra hîn tu mijar nedîtiye.
Ji mecbûrî min messenger û facebooka xwe girt.
Ne xwe hemû şev ewê bi sohbetê derbas bibe.
Ez merivekî sohbethez im, ji sohbeta dost, heval û xwendevanan tu carî aciz nabim, belovacî wê, pê gelkê kêfxweş dibim, jê ezm û enerjiyê digrim.
Bi taybetî jî dema meriv kesên nuh nas dike, dîtin û hestên wan yên di heqê xwe û nivîsên xwe da dibihîze meriv pêkêfxweş dibe, meriv dibîne ku xwendevan di derbarê nivîsên meriv da çi difikire….
Di nav kurdan da adeta nivîsandinê hîn baş bi pêş neketiye, însan ji nivîskarekî çuqasî hez bikin jî van dîtinên xwe jê ra nanivîsin, ev kultur li ba me kurdan hîn xurt nebûye.
Lê di facebookê û messengerê da ji ber ku weke axaftinê ye, diyalogên kin in, loma jî însan li hev dipirsin, bi hev ra dipeyivin.
Lê problema wextê heye, ji xwe herî zêde 2-3 saet wexta min heye, di nava van du 2-3 saetan da dibê ez li posta xwe binêrim, meylên hatine bixwînim, bersîvên wan bidim, çavekî li malperên kurdan bigerînim…
Û dû ra jî nivîsa xwe binivîsînim.
Welhasil ji ber ku min îşev bi çend dost û hevalan ra di facebookê da hinekî sohbet kir, loma jî nivîsa min jî tevlihev bû.
Min xweşikî pê ra negîhand tiştekî bixwînim.
Lê ev îş wiha ye, gul bê stirî, facebook bê sohbet nabe...
Nuha di malpera Avesta Kurd da bala min kişand, di propagendeya referandûmê da qedexeya zimanê kurdî ye.
Li gor nûçeya Avesta Kurdê, Saziya Hilbijartinê ya Amedê, afîşê bi kurdî qedexe kiriye.
Sazîya Hilbijartinê gotiye, di propagandeya hilbijartinê da ji bilî zimanê tirkî tu zimanekî din nikane bê bikaranîn.
Lê wek tê zanîn, telewîzyoneke dewletê bi navê TRT6 ya bi kurdî heye û rojê 24 saetan jî weşanê dike.
Ev yek…
Ya din jî heta nuha berdevkên hikûmetê û AKP-ê jî çend caran îdîa kirine ku xwedêgiravî kurdî êdî weke berê ne qedexe ye, êdî serbest e.
Min bi xwe ji vî îşî tiştek fêm nekir...
Telewîzyonek dewletê ya bi kurdî heye…
Berdevkên hukûmetê dibêjin kurdî êdî dikane di propagandeyên hilbijartinan da jî were bikaranîin.
Lê dezgeha hilbijartinê afîşên bi kurdî qedexe dike…
Û serokwezîr jî li Wanê ji kurdan ra dibêje ew nûnerên gelê kurd in…
Çi nûner, çi nûner?
Nûnerê gelê kurd nahêle kurd bi kurdî afîşekî bidardakin…
Xwedê meriv bi qurbana nûnerê wiha ke…(!)
Dibê kurd sebebê vê qedexeyê ji AKP-ê û ji parlamenterên kurd bipirsin, wan rehet nehêlin…
Lê li gel vê qedexeyê jî dibê kurd di xebat û propagendeya referandûmê da bi kurdî bipeyivin û afîş û bandrolên bi kurdî daliqînin.
Yanî dibê qedexeyê nas nekin, îhlal bikin…
Ji bo ku kurd bi kurdî peyivîn bira bi sedan, bi hezaran kesî bigrin û têxin hefsan…