Leşkerên Israîlê do bi şev êrîşî ser fîloya bi navê ”Rotaya Me Filistîn, Barê Me Alîkariya Mirovîye” kir û li gor nûçeyên hin ajansan li dora 19 kesan kuştin û gelek kes jî birîndar kirin.
Fîlo ji 6 keştiyan pêk dihat û xwarin dibirin Xezayê.
Keştiya ku marûzî êrîşa komandoyên Îsraîlê bûye û têda gelek kuştî û birîndar hene
ya Tirkiyêye û tê gotin ku kuştî û bîrandar jî hemû tirk in.
Lê di vî warî da hîn tiştekî zelal tuneye, li ser mirî û birîndaran çavkaniyên cuda nûçeyên cuda didin.
Bêguman êrîşa Îsraîlê ser keştiyên siwîl û kuştin û birîndarkirina hewqas însan, çavsorî, zorbatî û zulmeke mezin e, dibê meriv bi tu hawî xweş nebîne û miheqeq protesto bike.
Li gor agahiyên heta nuha belav bûne ev êrîş, ne di nava derya (sînorê) Îsraîl, di saha navnetewî da pêk hatiye û ev jî bêperwatiyeke Îsraîl ya din e.
Yanî berî ku keştî têkevin nava saha Îsraîlê, midaxeleyî keştiyan kirine û ev jî binpêkirina huqûqa navnetewî ye.
Tirkiyeyê di vê kampanya alîkariyê da rolekek mezin lîst û xwest serkêşiya vê alîkariyê bike.
Bira bike, bira li dijî zulmê û neheqiyê derkeve, weke kurd dibê em ne li dijî vê alîkariya Tirkiyê bin.
Ji be ku gelê filistîn jî mezlûm e û neheqî lê dibe, Îsraîl zorbatiyê û zulmê lê dike, herçiqas ew zulma li me kurdan dibe protesto nakin, bêdeng dimînin jî, lê dibê em ya rast bikin, zulmê û neheqiyê neparêzin, li dij derkevin.
Heta vira temam.
Lê Tirkiyeya ku li dijî zulma Îsraîl derdikve û dixwaze gelê filîstin ji bindestiyê rizgar bibe, bibe xwedî dewleteke serbixwe, zulmeke sed qatî ji ya Îsraîl bêtir li kurdan dike, eynî weke Îsraîl, ew jî her roj kurdan dikuje, gundên wan bombebaran dike.
Tirkiye û miletê tirk ji îsraîl dixwazin ku ew dewleteta Filîstîn ya serbixwe qebûl bike, lê ew bi xwe navê Kurdistanê jî qebûl nakin, mafê perwerdeya bi zimanê kurdî nadin zarokên kurd.
Henekên xwe bi qetlâma Helebçeyê dikin, deema kurd qetil dibin eynî dilşewatî û piş¨tgiriyê nîşan nadin.
Ev yek jî durûtîya Tirkiyê û tirkan nîşan dide, dibê em viya bibînin û bibêjin.
Loma jî li alîyekê dibê meriv piştgiriyê bide alîkariya vê alîkariya Tirkiyê û ya navnetewî ya bi gelê filîstîn ra, lê li aliyê din jî dibê meriv êrîş û eynî îcraatên Tirkiyê û dijminatiya miletê tirk ya li hember kurdan jî bi bîra siyasetmedarên tirk û tirkan xe.
Dibê kurd vê muqayesê her roj bikin û bi bîra tirkan xin...
Dewlet û hukûmeta tirk di vî warî da siyasetke durû dimeşîne, li dijî zulma Îsraîl e, lê ya xwe normal dibîne, diparêze.
Loma jî dibê meriv ne li dijî alîkariya bi gelê filîstîn ra, li dijî durûtî û dubelmoratiya siyasetmedar û birêvebirên dewleta tirk derkeve vê şêla wan rexne bike.
*** **' ***
Li gor çapemenî dinivîse, seroka Partiya Sosyal Demokrat a Swêdê Mona Sahlin û heyeta pê ra îro li parlamentoyê serokê parlamentoya Kurdistanê Kemal Kerkûkî ziyaret kirine.
Bi vê xeberê ra ez gelkî kêfxweş bûm. Têkiliyên kurdan bi Swêd ra çuqasî xurt be baş e û li kara kurda ye.
Li hemû welatên Ewrûpayê kurd hene û di jiyana siyasî da jî pir hindik xuya dikin.
Lê ”lobaiya” kurdan li Swêd gelkî xurttir e, ji ber ku bi hezaran xortên kurd li Swêd di warê siyasî û kulturî da xwedî giraniyeke berbiçav in, di nava her partiyê da giraniya wan heye.
Di masmediayê da jî xortên kurdan pir in, di radyo, telewîzyon û hemû rojnameyên Swêd da kurd hene.
Ev yek jî ji bo herêma Kurdistanê îmkaneke pir mezin e, ”lobiyeke” pir saxlem û belaş e.
Ji xwe heger îro Mona Sahlîn û wezîra bazirganiyê Eva Bjorling li Kurdistanê ne ev yek netîceya ked û xabata bê ”lobiya” kurd e, bêyî hebûna vê ”lobiyê” ne mimkûn bû ku têkilya herêma Kurdistanê û Swêd hewqasî xurt bûye.
Mona Sahlin, bi serdana xwe ya Kurdistanê kêfxweşiya aniye zimên û hêvî kiriye ku têkiliyên navbera Herêma Kurdistan û Swêdê di hemû astan da bi pêş keve û baştir bibe.
Dema Mona Sahlîn, ji serokê parlamentoya Kurdistanê Kemal Kerkûkî fêr bûye ku ji sedî 36-ê parlamentoya Kurdistanê jin in, matmayî maye û gotiye ev rêje ji ya gelek parlamentoyên Ewrûpayê zêdetir e.
Gera Mona Sahlîn do destpêkiriye û ewê heta 2-ê hezîranî dom bike.
Mona Sahlîn, ji alî serokkomarê Îraqê Celal Talabanî ve dawetî kongreya YNK-ê bûye û ewê sibe di kongreya axaftinekê bike.
Di vê gera xwe da Mona Sahlîn bêyî Hewlerê, ewê Silêmaniyê û Helebçeyê jî ziyaret bike.
Ev ziyareta Sahlîn ji bo herêma Kurdistanê gelkî girîng e, ji ber ku bi îhtîmaleke mezin di hilbijartinên giştî yên di 19-ê îlonê da tifaka ”Sor û Kesk” ewê were ser hukum û heger ev îhtîmal rast derkeve Mona Sahlîn jî serokwezîra Swêd e.
30 maj 2010
Mizgîna min li we, zêdayiyeke me ya din jî çêbû
Wey mala Xwedê hezar carî ava be ku min ev “zêdayiya” me jî îro dît, ez îro bi hebûna gurûbeke kurd ya din jî hesiyam.
Berê haya min ji BDP-ê, HAKPAR-ê, KADEP-ê, TEVKURD-ê û Tevgera Demokratên Şoreşger hebû, lê îro ez bi hebûna Lêgerîna Kurdên Demokrat(LKD) jî hesiyam.
Heya nuha haya min ji hebûna vê gurûbê tunebû., lê ji şikir ji Xwedê ra ku ez îro ji vê jî haydar bûm û min ev kêmasiya xwe jî ji ortê rakir.
Esas ne ji xelkê da, ji min da ye, ez pêra nagihînim ku avabûna rêxistinên nuh taqîb bikim.
Maşlah kurd weke murîyan(gêrikan)dixebitin, gurûbekê li pey yeka din ava dikin, ew neket serê wan jê vediqetin û roja din gurûbeke din ava dikin.
Ku ew jî nebû, yeka din...
Û yeka din...
Lê tiştê ecêb jî, ji her kesî ra jî însan û kadir hene, fikrê te çi dibe bila bibe, dema tu bixwazî gurûbekê, partiyekê ava bikî, di nava çend rojan da bi sedan hevalên te çêdibin.
Yanî di warê dîtina kadir û însanan da tu problema kesî tuneye, elhemdulîlah însanên me têra her kesî dikin...
Serok hebin kum pir in...
Bala min lê ye, kî bi kê ra li ser meseleyeke herî biçûk jî li hev neke tavilê jê diqete û roja din ji xwe ra ”dikanenekê” vedike û eynî tiştî difroşe milet.
Lê mixabin nizanin û nabînin ku dem û dewrana dikanên biçûk ji zûda derbas bûye, êdî wext wexta şîrketên mezin e.
Ev, di tîcaretê da jî û di siyasetê da jî wiha ye, ji bo ku tu bikanibî di piyasê da bijî, dibê tu xurt bî, hêza te ya reqabetê hebe.
Ne xwe şansê te yê jiyanê û mezinbûnê tuneye.
Bêguman hin kes, gurûb û partî hene ku di warê fikir û siyasetê da meriv nikane bi wan ra bixebite, meriv gelkî dûrî hev e.
Ev temam.
Lê gelek kes jî hene ku di meseleyên esasî da weke hev difikirin, loma jî dibê ev kes bi hev ra bixebebitin.
Ji ber vê yekê ye ku ez bi xwe qet fêm nakim ev kurdên ku di mesela kurd da hema hema sedî nodûneh weke hev difikirin çima nikanin bi hev ra bixebitin?
Çima xwe nadin ser hev?
Çima her yek gurûbeke xwe çêdike û dûra jî tiştên weke hev dibêjin û dûra jî dest bi xebatên yekîtiyê dikin.
Berê bi hev ra ne, dûra ji hev diqetin û dûra dîsa dixwazin bibin yek…
Ê yanî çi?
Heger hûnê dîsa bibin yek, wê demê ji hev neqetin.
Serokê Lêgerîna Kurdên Demoqrat (LKD)Sertac Bûcak, ez ne şaş bim berê bi Hakparê ra bû, di nava Tevkurdê da bû.
Lê wa ye bûye berdevkê LKD-ê û îro bi beşdariya gelek kesan li Amedê buroya xwe vekiriye.
Di teşbîhê da xeta tuneye, yanî êdî ew jî xwedîyê ”dikanekê” ye.
Îcar ev ”dikan” ewê bixebite nexebite, bi ya min ya girîng ew e.
Çêkirina gurûbekê, partiyekê helbet ne hêsaye, ji bo wê jî ked û xebat pêwîst e, kadir û însan dibê hebin.
Lê piştî wê jî girîng e, dibê ev gurûb, ev partî valayiyekê dagre, dibê tiştekî nuh bi xwe ra bîne, dibê ji miletê kurda ra tiştekî bixuliqîne.
Yanî vekirin tenê têr nake, gelek kes dikane dikaneke xwe veke, du qalib sabûna xwe têxê û xwe bide ber.
Lê her kes dizane ku ”dikaneke” wiha di piyasa îro da tu karê nake, şansê wê yê karkirinê tuneye, xwediyê wê zû dereng ewê topê bavêje.
Dibê kurd xwe ji psîkolojî û felsefeya ”bira biçûk be bira ya min be” rizgar bikin, ji dêlî vê, ”bira mezin be bira ya me hemûyan be”bixebitin.
Di cîhana îro da partiyeke bê çapemenî, bê medîa, bê pereyekî zêde ne mimkûn e ku bibe hêz û biser keve.
Aş, bi ava bi satilan nagere…
Lê dîsa jî ez ji dostê xwe yê hêja Sertac Bûcak û hemû hevalên wî ra ji dil û can serkeftinê dixwazim, ez hêvî dikim ku ez şaş bim, şaş derkevim…
Berê haya min ji BDP-ê, HAKPAR-ê, KADEP-ê, TEVKURD-ê û Tevgera Demokratên Şoreşger hebû, lê îro ez bi hebûna Lêgerîna Kurdên Demokrat(LKD) jî hesiyam.
Heya nuha haya min ji hebûna vê gurûbê tunebû., lê ji şikir ji Xwedê ra ku ez îro ji vê jî haydar bûm û min ev kêmasiya xwe jî ji ortê rakir.
Esas ne ji xelkê da, ji min da ye, ez pêra nagihînim ku avabûna rêxistinên nuh taqîb bikim.
Maşlah kurd weke murîyan(gêrikan)dixebitin, gurûbekê li pey yeka din ava dikin, ew neket serê wan jê vediqetin û roja din gurûbeke din ava dikin.
Ku ew jî nebû, yeka din...
Û yeka din...
Lê tiştê ecêb jî, ji her kesî ra jî însan û kadir hene, fikrê te çi dibe bila bibe, dema tu bixwazî gurûbekê, partiyekê ava bikî, di nava çend rojan da bi sedan hevalên te çêdibin.
Yanî di warê dîtina kadir û însanan da tu problema kesî tuneye, elhemdulîlah însanên me têra her kesî dikin...
Serok hebin kum pir in...
Bala min lê ye, kî bi kê ra li ser meseleyeke herî biçûk jî li hev neke tavilê jê diqete û roja din ji xwe ra ”dikanenekê” vedike û eynî tiştî difroşe milet.
Lê mixabin nizanin û nabînin ku dem û dewrana dikanên biçûk ji zûda derbas bûye, êdî wext wexta şîrketên mezin e.
Ev, di tîcaretê da jî û di siyasetê da jî wiha ye, ji bo ku tu bikanibî di piyasê da bijî, dibê tu xurt bî, hêza te ya reqabetê hebe.
Ne xwe şansê te yê jiyanê û mezinbûnê tuneye.
Bêguman hin kes, gurûb û partî hene ku di warê fikir û siyasetê da meriv nikane bi wan ra bixebite, meriv gelkî dûrî hev e.
Ev temam.
Lê gelek kes jî hene ku di meseleyên esasî da weke hev difikirin, loma jî dibê ev kes bi hev ra bixebebitin.
Ji ber vê yekê ye ku ez bi xwe qet fêm nakim ev kurdên ku di mesela kurd da hema hema sedî nodûneh weke hev difikirin çima nikanin bi hev ra bixebitin?
Çima xwe nadin ser hev?
Çima her yek gurûbeke xwe çêdike û dûra jî tiştên weke hev dibêjin û dûra jî dest bi xebatên yekîtiyê dikin.
Berê bi hev ra ne, dûra ji hev diqetin û dûra dîsa dixwazin bibin yek…
Ê yanî çi?
Heger hûnê dîsa bibin yek, wê demê ji hev neqetin.
Serokê Lêgerîna Kurdên Demoqrat (LKD)Sertac Bûcak, ez ne şaş bim berê bi Hakparê ra bû, di nava Tevkurdê da bû.
Lê wa ye bûye berdevkê LKD-ê û îro bi beşdariya gelek kesan li Amedê buroya xwe vekiriye.
Di teşbîhê da xeta tuneye, yanî êdî ew jî xwedîyê ”dikanekê” ye.
Îcar ev ”dikan” ewê bixebite nexebite, bi ya min ya girîng ew e.
Çêkirina gurûbekê, partiyekê helbet ne hêsaye, ji bo wê jî ked û xebat pêwîst e, kadir û însan dibê hebin.
Lê piştî wê jî girîng e, dibê ev gurûb, ev partî valayiyekê dagre, dibê tiştekî nuh bi xwe ra bîne, dibê ji miletê kurda ra tiştekî bixuliqîne.
Yanî vekirin tenê têr nake, gelek kes dikane dikaneke xwe veke, du qalib sabûna xwe têxê û xwe bide ber.
Lê her kes dizane ku ”dikaneke” wiha di piyasa îro da tu karê nake, şansê wê yê karkirinê tuneye, xwediyê wê zû dereng ewê topê bavêje.
Dibê kurd xwe ji psîkolojî û felsefeya ”bira biçûk be bira ya min be” rizgar bikin, ji dêlî vê, ”bira mezin be bira ya me hemûyan be”bixebitin.
Di cîhana îro da partiyeke bê çapemenî, bê medîa, bê pereyekî zêde ne mimkûn e ku bibe hêz û biser keve.
Aş, bi ava bi satilan nagere…
Lê dîsa jî ez ji dostê xwe yê hêja Sertac Bûcak û hemû hevalên wî ra ji dil û can serkeftinê dixwazim, ez hêvî dikim ku ez şaş bim, şaş derkevim…
29 maj 2010
Programa "Kî Diçe" bawîşka tîne meriv
Bîstek berê min di TRT6-ê da li programa ”pêşbaziya zanînê Kî Diçe” temaşe kir.
Heta nuha fersend çenebûbû ku ez lê temaşe bikim, lê axirê îşev min ew fersend dît û lê temaşe kir.
Pêşkêşvanê programê bestekar û muzîkjen Bîlal Ercan e.
Bîlal Ercan, kurdekî ji Konyayê, ji qeza Kûlû yê ye û di warê muzîka tirkî, dansên gelêrî û besteyan da gelkî jêhatî ye.
Ercan, di van salên dawî da hin stranên kurdî jî çêkirine û bi xwe jî dibêje, lê giraniya xebata wî bi tirkî ye.
Program weke fikir, weke konsept ji gelek programên TRT6-ê yên vala û bêqalîte baştir e û dikane hîn baştir jî bibe.
Lê ne bi vê kalîteyê û bi vê ekîbê.
Beşê ku îşev min lê temaşe kir ne tu program bû, xewa min anî, ji texmîna min jî xerabtir bû.
Ne dişibiya ”şînê” û ne jî ”şahiyê.”
Ji programeke mişt meraq û heyecan bêtir, dişibiya pêşbaziya mektebeke navîn, daweteke bêmuzîk û bêgovend, hewa û atmosfereke pir giran û xembar hakimî programê bû, her kesî û her tiştî melûl, westiyayî û xemgîn xuya dikir, weke şagirtên ku berberiyê li ser serên hevalekî xwe fêr bibin hereket dikirin, bi her hawaî xuya bû ku pêşkêşvan jî û pêşbaz jî xeşîm û ji xwe ne bawer in.
Bîlal Ercan, ji rehetî, zanîn û cidiyeta pêşkêşvanê programekê gelkî dûr bû, pir laûbal(bêhurmet) bû, diçû diket nabêna pêşbazan, wek ku bixwaze zarokekî giryokî û xemgîn aş bike, destê xwe di hustuyê pêşbazan ra dibir, gunehê xwe bi wan dizanî û xwedêgiravî ew teskîn dikirin.
Ev, ne tevgera pêşkêşvanekî profesyonel e, pêşkêşvanê progremekî dibê hinekî cidîtir be.
Çend caran kartên pirsan ji destê xwe danî ser maseya orta pêşbazan, xist bin fîncanê û çû ket orta wan, bi wan ra sihbet kir.
Dîsa çend caran ji nişka ve got, ez ji we ra stranekê bibêjim û wan jî digot ewê pir baş be û dest pê kir û çend gotinên xwe bêmuzîk got.
Hewa û dîmenê meriv didît ji programeke telewîzyonê bêtir, dişibiya civîna li malekê, sohbeta çend hevalan.
Dibe ku Bîlal bi tirkî rehettir be, bêtir zarxweş û jêhatî be. Lê di programa îşev da gelkî zeîf û xerab û amator bû.
Berî her tiştî kurdî û telafuza wî, bilêvkirina wî ya gotinan û xwendina wî pir xerab bû, nikanîbû pirs serbest û xweş bixwenda.
Ev yek jî dibû sebebê nefêmkirina pirsan.
Mesela pirsa ”Dê û Dêmarî” nikanîbû telafuz bikira, loma jî pêşbazê ev pirs jê hatibû kirin, bêyî ku pirsê fêm bike bersîv da, got ez nizanim maneya wê çi ye.
Çimkî digot ”de û demari…”
Ez bawer dikim pirs, romanan ”Dê û Dêmarî” ya kê ye ya jî tiştekî wiha bû. Lê ji ber ku baş telafuz nedikir, pirs fêm nedibû, belkî wî bixwe jî pirs fêm nedikir.
Ji ber ku dema yê pêşbaz got, "ez pirsê fêm nakim, texmînî dibêjim", wî negot, ma tu nizanî ”dê û dêmarî” çi ye?Ya din jî, ji serî da xuya dikir ku him pêşkêşvan û him jî pêşbaz ”nezan” û ji xwe nebawer bûn û di her pirsê da jî ev yek didan der.
Pêşbazan xwe pir feqîr û reben nîşan didan, pir hustuxwar xuya dikirin û bi hal, herekt û gotinên xwe jî ev yek didan der.
Ev ne xweş e, kesê baweriya wî bi zanîna wî tunebe dibê neçe wir û gava çû li wir rûnişt jî dibê serê gavê nebêje ez nizanim, bi texmînî, li gor dengê dilê xwe bersîvê didim.
Mesela, pêşbazekî ku mamoste bû, nizanîbû ”Gunter Grass” ji kîjan welatî ye, got navê wî dişibe yê almanan, lê ji ber ku li Belçîkayê jî alman hene, loma jî ez dibêjim ew nivîskarekî belçîkî ye.
Dema pêşkêşvanê programê hewqasî zeîf û pêşbaz jî hewqasî ”nezan” xuya bikin, ev yek programê bêqîmet dike, temaşevanan jê sar dike.
Meriv naxwaze wexta xwe bide programeke ku mistewa wê pir nizim.
Wek min di serî da jî got, fikir pir baş e, heger ji van kêmasiyên basît were paqijkiirn û qelîteya wê jî baştir bibe, dikane bibe programeke hezkirî.
Programên wiha dema bi ser û ber be, pêşkêşvan jêhatî û kesên beşdar jî ji binda ne "reben" û "pepûk" bin xweş in, tên temaşe kirin.
Min programên tirkan yên wiha qet temaşe nekirye, loma jî derbarê mistewa wan da ez nikanim tiştekî bibêjim.
Lê dema ez bi yên swêdî ra didim ber hev, biqayese dikim ferq pir mezin e, programeke wiha ne mimkûn e ku li Swêd were weşandin.
Tiştekî pir şaş e ku dema program bi kurdî be meriv guh nede qalîteyê, hema ji "kevir û nermtir" çi bi destê meriv keve, meriv pê were serî.
Meriv tiştek kir, dibê baş be, bi qalîte be û ji alî kesên erbabê wî karî ve were kerin.
Ma di nava kurdan qet kesekî ji Bîlal baştir tuneye?
Bêguman hene û dibê meriv wan bibîne.
Tiştekî din ê ku hema hema di hemû programên kurdî da tê kirin, di vê programê da Bîlal Ercan jî kir, bi tirkî stra.
Bala min lê ye di hemû programên kurdî da, heta yên muzîkê da jî, tu hew dibînî bi tirkî jî gotin, ev ne xweş e.
Programa kurdî dibê bi kurdî be, ne xweş e ku serê carê tim ya stran, ya jî axaftinên bi tirkî tevê bibe. Ev dibe weke gêrmiya gavanan.
Heger programek ewê bi herdu zimanan be wê demê dibê di serî da ev konsept ji bal temaşevanan ve were zanîn.
Ez bixwe bi tevliheviyên wiha gelkî nerehet û aciz dibim.
Ez hêvî dikim ku Abîdîn Parilti van kêmasiyên programê bibîne û di meke kin da wan ji ortê rake.
Heta nuha fersend çenebûbû ku ez lê temaşe bikim, lê axirê îşev min ew fersend dît û lê temaşe kir.
Pêşkêşvanê programê bestekar û muzîkjen Bîlal Ercan e.
Bîlal Ercan, kurdekî ji Konyayê, ji qeza Kûlû yê ye û di warê muzîka tirkî, dansên gelêrî û besteyan da gelkî jêhatî ye.
Ercan, di van salên dawî da hin stranên kurdî jî çêkirine û bi xwe jî dibêje, lê giraniya xebata wî bi tirkî ye.
Program weke fikir, weke konsept ji gelek programên TRT6-ê yên vala û bêqalîte baştir e û dikane hîn baştir jî bibe.
Lê ne bi vê kalîteyê û bi vê ekîbê.
Beşê ku îşev min lê temaşe kir ne tu program bû, xewa min anî, ji texmîna min jî xerabtir bû.
Ne dişibiya ”şînê” û ne jî ”şahiyê.”
Ji programeke mişt meraq û heyecan bêtir, dişibiya pêşbaziya mektebeke navîn, daweteke bêmuzîk û bêgovend, hewa û atmosfereke pir giran û xembar hakimî programê bû, her kesî û her tiştî melûl, westiyayî û xemgîn xuya dikir, weke şagirtên ku berberiyê li ser serên hevalekî xwe fêr bibin hereket dikirin, bi her hawaî xuya bû ku pêşkêşvan jî û pêşbaz jî xeşîm û ji xwe ne bawer in.
Bîlal Ercan, ji rehetî, zanîn û cidiyeta pêşkêşvanê programekê gelkî dûr bû, pir laûbal(bêhurmet) bû, diçû diket nabêna pêşbazan, wek ku bixwaze zarokekî giryokî û xemgîn aş bike, destê xwe di hustuyê pêşbazan ra dibir, gunehê xwe bi wan dizanî û xwedêgiravî ew teskîn dikirin.
Ev, ne tevgera pêşkêşvanekî profesyonel e, pêşkêşvanê progremekî dibê hinekî cidîtir be.
Çend caran kartên pirsan ji destê xwe danî ser maseya orta pêşbazan, xist bin fîncanê û çû ket orta wan, bi wan ra sihbet kir.
Dîsa çend caran ji nişka ve got, ez ji we ra stranekê bibêjim û wan jî digot ewê pir baş be û dest pê kir û çend gotinên xwe bêmuzîk got.
Hewa û dîmenê meriv didît ji programeke telewîzyonê bêtir, dişibiya civîna li malekê, sohbeta çend hevalan.
Dibe ku Bîlal bi tirkî rehettir be, bêtir zarxweş û jêhatî be. Lê di programa îşev da gelkî zeîf û xerab û amator bû.
Berî her tiştî kurdî û telafuza wî, bilêvkirina wî ya gotinan û xwendina wî pir xerab bû, nikanîbû pirs serbest û xweş bixwenda.
Ev yek jî dibû sebebê nefêmkirina pirsan.
Mesela pirsa ”Dê û Dêmarî” nikanîbû telafuz bikira, loma jî pêşbazê ev pirs jê hatibû kirin, bêyî ku pirsê fêm bike bersîv da, got ez nizanim maneya wê çi ye.
Çimkî digot ”de û demari…”
Ez bawer dikim pirs, romanan ”Dê û Dêmarî” ya kê ye ya jî tiştekî wiha bû. Lê ji ber ku baş telafuz nedikir, pirs fêm nedibû, belkî wî bixwe jî pirs fêm nedikir.
Ji ber ku dema yê pêşbaz got, "ez pirsê fêm nakim, texmînî dibêjim", wî negot, ma tu nizanî ”dê û dêmarî” çi ye?Ya din jî, ji serî da xuya dikir ku him pêşkêşvan û him jî pêşbaz ”nezan” û ji xwe nebawer bûn û di her pirsê da jî ev yek didan der.
Pêşbazan xwe pir feqîr û reben nîşan didan, pir hustuxwar xuya dikirin û bi hal, herekt û gotinên xwe jî ev yek didan der.
Ev ne xweş e, kesê baweriya wî bi zanîna wî tunebe dibê neçe wir û gava çû li wir rûnişt jî dibê serê gavê nebêje ez nizanim, bi texmînî, li gor dengê dilê xwe bersîvê didim.
Mesela, pêşbazekî ku mamoste bû, nizanîbû ”Gunter Grass” ji kîjan welatî ye, got navê wî dişibe yê almanan, lê ji ber ku li Belçîkayê jî alman hene, loma jî ez dibêjim ew nivîskarekî belçîkî ye.
Dema pêşkêşvanê programê hewqasî zeîf û pêşbaz jî hewqasî ”nezan” xuya bikin, ev yek programê bêqîmet dike, temaşevanan jê sar dike.
Meriv naxwaze wexta xwe bide programeke ku mistewa wê pir nizim.
Wek min di serî da jî got, fikir pir baş e, heger ji van kêmasiyên basît were paqijkiirn û qelîteya wê jî baştir bibe, dikane bibe programeke hezkirî.
Programên wiha dema bi ser û ber be, pêşkêşvan jêhatî û kesên beşdar jî ji binda ne "reben" û "pepûk" bin xweş in, tên temaşe kirin.
Min programên tirkan yên wiha qet temaşe nekirye, loma jî derbarê mistewa wan da ez nikanim tiştekî bibêjim.
Lê dema ez bi yên swêdî ra didim ber hev, biqayese dikim ferq pir mezin e, programeke wiha ne mimkûn e ku li Swêd were weşandin.
Tiştekî pir şaş e ku dema program bi kurdî be meriv guh nede qalîteyê, hema ji "kevir û nermtir" çi bi destê meriv keve, meriv pê were serî.
Meriv tiştek kir, dibê baş be, bi qalîte be û ji alî kesên erbabê wî karî ve were kerin.
Ma di nava kurdan qet kesekî ji Bîlal baştir tuneye?
Bêguman hene û dibê meriv wan bibîne.
Tiştekî din ê ku hema hema di hemû programên kurdî da tê kirin, di vê programê da Bîlal Ercan jî kir, bi tirkî stra.
Bala min lê ye di hemû programên kurdî da, heta yên muzîkê da jî, tu hew dibînî bi tirkî jî gotin, ev ne xweş e.
Programa kurdî dibê bi kurdî be, ne xweş e ku serê carê tim ya stran, ya jî axaftinên bi tirkî tevê bibe. Ev dibe weke gêrmiya gavanan.
Heger programek ewê bi herdu zimanan be wê demê dibê di serî da ev konsept ji bal temaşevanan ve were zanîn.
Ez bixwe bi tevliheviyên wiha gelkî nerehet û aciz dibim.
Ez hêvî dikim ku Abîdîn Parilti van kêmasiyên programê bibîne û di meke kin da wan ji ortê rake.
Dibê di serî da "tu" ne di nabênê da bûya
Serokê PKK-ê Abdullah Ocalan, di hevdîtina xwe ya roja çarşemiyê ya bi parêzerên xwe ra gotiye, ji ber ku ew ji teref dewletê da mixatabekî li hember xwe nabîne piştî 31-ê gulanê ewê ji nabênê vekişe…
Li gor ajansa ANF-ê nivîsiye Ocalan, ji dewletê, hukûmetê, KCK-ê û BDP-ê ra bi rengekî pir vekirî gotiye:
”Ez carekek din dibêjim. Ji ber ku li hember min muxatabek tuneye, loma jî ne mehne, ne feyde û ne jî şertên dirêjkirina vê merheleyê heye. Û ji ber ku mixatabekî nabînim jî piştî 31-ê gulanê ezê ji nabênê vekişim. Bi vî hawî feydeya vê merheleyê ne ji kurdan ra, ne ji KCK-ê ra, ne jî ji dewletê ra heye. Ji niha û pê va berpirsiyarî ya KCK-ê, ya BDP-ê û ya dewletê ye jî."
Çi xweş, çi baş…
Bi rastî jî wisa ye, ji bo kurdan tu feydeya dirêjkirinê tuneye.
Û ev gotin ne îro, 11 sal berê, roja hate girtin dibê bigota û bi rastî ji xwe tevî meselê nekira.
Ji ber ku midaxele û tevlêkirina wî ne rast bû.
Mahkûmekî muebetê nikane bi dijmin ra hevdîtinên çareseriya miletê xwe bike, tirk tiştekî wiha nakin.
Û heger tiştek ”kiribin” jî perçeyê konsepta xapandin û têkbirinê ye, ne ku bi rastî bi Ocalan ra rûniştine.
Dibê him Ocalan û him jî hevalên wî, vê rastiyê bibînin belasebeb xwe nexapînin.
Tirk ji bo tiştekî baş û nêteke paqij, ji bo çareseriya meselê tu carî bi Ocalan ra rûnin û ewê rûnenin jî.
Loma jî ya herî rast ew bû ku dibê ji roja roj da Ocalan xwe tevî meselê nekira, ji hevalên xwe ra, ji însanên azad ra bihîşta.
Lê nekir û ev yanzde sal in jî meselê dibe û tîne, ne hel dike, ne heram dike û ne jî dihêle hevalên wî bi serê xwe hereket bikin.
Dewlet bi zanetî di xwaze bi alîkariya van midaxeleyên wî, vê merheleyê dirêj bike, ji bo ku wextê qezenc bike.
Ji ber ku hêviya dewletê ew e ku bi demê ra ewê bikanibe PKK-ê û tevgera kurd ya natewî jiberhevda bixîne, tasfiye bike.
Lê tu feydeyeke kurdan di van midaxeleyên Ocalan û di vê serîlêgerandin û dirêjkirinê da tuneye.
Ocalan, ev ne cara pêşî ye ku ”midetê” dide dewletê û dibêje ewê xwe bide aliyekî û êdî îşê xwe ji meselê neyne.
Dibêje lê nake, piştî hefteyekê ji abûqatên xwe ra tiştekî din dibêje, emir û talîmateke din dide havlên xxwe.
Û ev lîstik wiha dom dike…
Dibê PKK, KCK û BDP xwe ji vê handîkapê xelas bikin û ”dirêjkirineke” din hew qebûl bikin.
Çimkî ya herî rast ew e ku ew ”birînên” xwe bi destên xwe derman bikin, siyaseteke li gor şertên xwe bidin ber xwe.
Bêguman dewlet heta 31-ê gulanê tu gaveke nuh navêje, ev eşkereye, ne hewceye ku meriv li bende hin ”mucîzeyan” be.
Loma jî gotinên Ocalan, ji dewletê bêtir, ji bo PKK, KCK-ê û BDP-ê dibê bibe mesaj, dibê ji nuha û pêda ew li bende emir û talîmatên Ocalan nemînin.
Li gor ajansa ANF-ê nivîsiye Ocalan, ji dewletê, hukûmetê, KCK-ê û BDP-ê ra bi rengekî pir vekirî gotiye:
”Ez carekek din dibêjim. Ji ber ku li hember min muxatabek tuneye, loma jî ne mehne, ne feyde û ne jî şertên dirêjkirina vê merheleyê heye. Û ji ber ku mixatabekî nabînim jî piştî 31-ê gulanê ezê ji nabênê vekişim. Bi vî hawî feydeya vê merheleyê ne ji kurdan ra, ne ji KCK-ê ra, ne jî ji dewletê ra heye. Ji niha û pê va berpirsiyarî ya KCK-ê, ya BDP-ê û ya dewletê ye jî."
Çi xweş, çi baş…
Bi rastî jî wisa ye, ji bo kurdan tu feydeya dirêjkirinê tuneye.
Û ev gotin ne îro, 11 sal berê, roja hate girtin dibê bigota û bi rastî ji xwe tevî meselê nekira.
Ji ber ku midaxele û tevlêkirina wî ne rast bû.
Mahkûmekî muebetê nikane bi dijmin ra hevdîtinên çareseriya miletê xwe bike, tirk tiştekî wiha nakin.
Û heger tiştek ”kiribin” jî perçeyê konsepta xapandin û têkbirinê ye, ne ku bi rastî bi Ocalan ra rûniştine.
Dibê him Ocalan û him jî hevalên wî, vê rastiyê bibînin belasebeb xwe nexapînin.
Tirk ji bo tiştekî baş û nêteke paqij, ji bo çareseriya meselê tu carî bi Ocalan ra rûnin û ewê rûnenin jî.
Loma jî ya herî rast ew bû ku dibê ji roja roj da Ocalan xwe tevî meselê nekira, ji hevalên xwe ra, ji însanên azad ra bihîşta.
Lê nekir û ev yanzde sal in jî meselê dibe û tîne, ne hel dike, ne heram dike û ne jî dihêle hevalên wî bi serê xwe hereket bikin.
Dewlet bi zanetî di xwaze bi alîkariya van midaxeleyên wî, vê merheleyê dirêj bike, ji bo ku wextê qezenc bike.
Ji ber ku hêviya dewletê ew e ku bi demê ra ewê bikanibe PKK-ê û tevgera kurd ya natewî jiberhevda bixîne, tasfiye bike.
Lê tu feydeyeke kurdan di van midaxeleyên Ocalan û di vê serîlêgerandin û dirêjkirinê da tuneye.
Ocalan, ev ne cara pêşî ye ku ”midetê” dide dewletê û dibêje ewê xwe bide aliyekî û êdî îşê xwe ji meselê neyne.
Dibêje lê nake, piştî hefteyekê ji abûqatên xwe ra tiştekî din dibêje, emir û talîmateke din dide havlên xxwe.
Û ev lîstik wiha dom dike…
Dibê PKK, KCK û BDP xwe ji vê handîkapê xelas bikin û ”dirêjkirineke” din hew qebûl bikin.
Çimkî ya herî rast ew e ku ew ”birînên” xwe bi destên xwe derman bikin, siyaseteke li gor şertên xwe bidin ber xwe.
Bêguman dewlet heta 31-ê gulanê tu gaveke nuh navêje, ev eşkereye, ne hewceye ku meriv li bende hin ”mucîzeyan” be.
Loma jî gotinên Ocalan, ji dewletê bêtir, ji bo PKK, KCK-ê û BDP-ê dibê bibe mesaj, dibê ji nuha û pêda ew li bende emir û talîmatên Ocalan nemînin.
27 maj 2010
Kesên me qebûl nekin dibê em jî wan qebûl nekin
Li gelek bajarên Tirkiyê êrîş û terora li hember zextên xwendekarên kurd roj bi roj zêde dibin.
Li gelek bajarê Tirkiyê faşîstên tirk bi xweşbîniya pûlisan her roj êrîşê dibin ser xwendekarên kurd û nahêlin herin zanîngehê û têkevin îmtîhanan.
Tokat jî ji van bajaran yek e. Xwendekarên li Tokatê jî dixwînin ji ber van êrîşên faşîstan nikanin herin dibistanê û têkevin îmtîhanan.
Çend roj berê(21-ê gulanê) faşîstan du xortên kurd yên bi navê Denîz Aktop û Can Akyurek bi kêran giran birîndar kirubûn.
Lê li gel vê jî, hêzên ”ewlekariyê” ji dêlî ku êrîşkarên faşîst bigrin, piştî derketina ji nexweşxaneyê, xwendekarên kurd girtine bin çavan.
Xwendevan û weliyên kurd dibêjin, xwendekarên kurd nikanin herin dibistanê, ji ber ku ewlehiya wan tuneye.
Ne pûlis û ne jî îdareya dibistinê li hember faşîstan tu tedbîrê nagrin û destegê nadin xwendekarên kurd.
Wisa xuya ye ku armanca hemûyan ew e ku xwendekarên kurd dibistanan biterikînin.
Îcar tiştê pûlis û îdareya unîversîteyan naxwazin bi xwe bikin, bi hêzên faşîst didin kirin, wan dajon ser xwendekarên kurd.
Esas li Tirkiyê êrîş ne li hember xwendekaran tenê ye, li her derê li hember miletê kurd e, tirk tehamulî hebûna kurdan nakin, naxwazin kurd li bajarên wan bijîn, bixwînin û bixebitin.
Ev gelkî vekirîye.
Lê mixabin kurd hustuyê xwe xwar dikin û bi israr naxwazin vê kîn û nefreta tirkan ya li hemberî xwe bibînin.
Her ku tirk wan terorîze dikin, li wan dixin, ew hîn bêtir qala ”biratiya tirk û kurdan” û jiyaneke bi hev ra dikin.
Ev siyaset şaş e û dibê siyasetmedarên kurd dev jê berdin.
Baş e çare çi ye, dibê kurd çi bikin?
Bêguman bersîva vê pirsê ne hêsa ye.
Ji ber ku bi milyonan kurd li Xerbê, di nava tirkan da dijîn, hemû li wir xwedî îş û kar in.
Heta gelekên wan ji mecbûrî li wir in û şert û îmkanên wan yên vegerê tunene.
Ev rast e.
Lê li alî din, gelek kurd jî dikanin vegirin welatê xwe, bes venagerin….
A berî her tiştî, dibê ev kurdên dikanin vegerin welatê xwe.
Xwendekarên ku dikanin li Kurdistanê bixwînin dibê neçin li Tirkiyê nexwînin û tehamulî vê zulmê û barbariyê nekin.
Dibê êdî em fêm bikin ku tirk bi çavên neyaran li me dinêrin.
Meriv çuqasî mecbûr bibe jî meriv naçe xwe navêje bext û mala neyarê xwe. Dema meriv xwe avêt mala neyarê xwe, wê demê meriv her babet muamelê û zulmê jî qebûl dike.
Bi koçkirina nava bajarên tirkan, kurd viya dikin, ji tirkan ra dibêjin, serê me û şûrê we...
Ev şaş e, qebûlkirina zulmê ye.
Dibê kurd êdî li jiyaneke bê tirk û Tirkiye bifikirin, xwe fêrî viya bikin, ji dêlî bindestî û xulamiya ji tirkan ra, berê xwe bidin welatê xwe, li welatê xwe, li bajar û gundê xwe li kar û riya debarê bigere, li wir bixwîne...
Lê ji bo vê jî helbet di serî da dibê meriv di warê rûhî da xwe ji tirkan qut bike, ji zimanê wan, muzîka wan, fîlmê wan, welhasil her titşê wan.
Çawa ku tirk, tu tiştê me qebûl nakin û ji tu tiştê me hez nakin, dibê em jî bi eynî rengî tu tiştekî wan qebûl nekin û hez nekin.
Çare ev e, dema yekî bi çavê neyar li min nêrî, dibê ez jî bi eynî çavî û bi eynî hestan lê binêrim.
Kurdan gotiye, dest dest dişo, dest vedigere rû dişo.
Zulm, teror, tirs û xofa dewlet û civatê gelek mirovên kurd bêşexsiyet û durû kiriye, tu carî newêre dirist û rastgo be, tu carî newêre ya dilê xwe bibêje, dema bibêje tê lînckirin.
Heger ne her kes be jî, lê gelek kes dikanin vê zulmê qebûl nekin, gelek xwendakar dikanin li zanîngeheke welatê xwe bixînin.
Li din jî dibê siyasetmedar û ronakbîrên kurd li hember van êrîşên ser kurdan dengê xwe bêtir bilind bikin û siyaseteke hîn aktîvtir bimeşînin û ji hukûmetê jî tedbîrên cidî bixwazin.
Li hember van êrîşan dibê civata kurd rabe ser nigan û vê zulm û terorê bi kîtleyî protesto bikin. Bi vê yekê ra dibê kurd daxwaza veqetandinê bêtir bidin pêş, madem ku ew naxwazin bi me ra bijîn, wê demê emê veqetin.
Dibê em viya bibêjin.
Heqê wan tuneye vê zulmê li me bikin, dibê em bi şîdet, bi çalakiyên mezin li dij derkevin û vegera welatê xwe ji xwe ra bikin hedef…
Li gelek bajarê Tirkiyê faşîstên tirk bi xweşbîniya pûlisan her roj êrîşê dibin ser xwendekarên kurd û nahêlin herin zanîngehê û têkevin îmtîhanan.
Tokat jî ji van bajaran yek e. Xwendekarên li Tokatê jî dixwînin ji ber van êrîşên faşîstan nikanin herin dibistanê û têkevin îmtîhanan.
Çend roj berê(21-ê gulanê) faşîstan du xortên kurd yên bi navê Denîz Aktop û Can Akyurek bi kêran giran birîndar kirubûn.
Lê li gel vê jî, hêzên ”ewlekariyê” ji dêlî ku êrîşkarên faşîst bigrin, piştî derketina ji nexweşxaneyê, xwendekarên kurd girtine bin çavan.
Xwendevan û weliyên kurd dibêjin, xwendekarên kurd nikanin herin dibistanê, ji ber ku ewlehiya wan tuneye.
Ne pûlis û ne jî îdareya dibistinê li hember faşîstan tu tedbîrê nagrin û destegê nadin xwendekarên kurd.
Wisa xuya ye ku armanca hemûyan ew e ku xwendekarên kurd dibistanan biterikînin.
Îcar tiştê pûlis û îdareya unîversîteyan naxwazin bi xwe bikin, bi hêzên faşîst didin kirin, wan dajon ser xwendekarên kurd.
Esas li Tirkiyê êrîş ne li hember xwendekaran tenê ye, li her derê li hember miletê kurd e, tirk tehamulî hebûna kurdan nakin, naxwazin kurd li bajarên wan bijîn, bixwînin û bixebitin.
Ev gelkî vekirîye.
Lê mixabin kurd hustuyê xwe xwar dikin û bi israr naxwazin vê kîn û nefreta tirkan ya li hemberî xwe bibînin.
Her ku tirk wan terorîze dikin, li wan dixin, ew hîn bêtir qala ”biratiya tirk û kurdan” û jiyaneke bi hev ra dikin.
Ev siyaset şaş e û dibê siyasetmedarên kurd dev jê berdin.
Baş e çare çi ye, dibê kurd çi bikin?
Bêguman bersîva vê pirsê ne hêsa ye.
Ji ber ku bi milyonan kurd li Xerbê, di nava tirkan da dijîn, hemû li wir xwedî îş û kar in.
Heta gelekên wan ji mecbûrî li wir in û şert û îmkanên wan yên vegerê tunene.
Ev rast e.
Lê li alî din, gelek kurd jî dikanin vegirin welatê xwe, bes venagerin….
A berî her tiştî, dibê ev kurdên dikanin vegerin welatê xwe.
Xwendekarên ku dikanin li Kurdistanê bixwînin dibê neçin li Tirkiyê nexwînin û tehamulî vê zulmê û barbariyê nekin.
Dibê êdî em fêm bikin ku tirk bi çavên neyaran li me dinêrin.
Meriv çuqasî mecbûr bibe jî meriv naçe xwe navêje bext û mala neyarê xwe. Dema meriv xwe avêt mala neyarê xwe, wê demê meriv her babet muamelê û zulmê jî qebûl dike.
Bi koçkirina nava bajarên tirkan, kurd viya dikin, ji tirkan ra dibêjin, serê me û şûrê we...
Ev şaş e, qebûlkirina zulmê ye.
Dibê kurd êdî li jiyaneke bê tirk û Tirkiye bifikirin, xwe fêrî viya bikin, ji dêlî bindestî û xulamiya ji tirkan ra, berê xwe bidin welatê xwe, li welatê xwe, li bajar û gundê xwe li kar û riya debarê bigere, li wir bixwîne...
Lê ji bo vê jî helbet di serî da dibê meriv di warê rûhî da xwe ji tirkan qut bike, ji zimanê wan, muzîka wan, fîlmê wan, welhasil her titşê wan.
Çawa ku tirk, tu tiştê me qebûl nakin û ji tu tiştê me hez nakin, dibê em jî bi eynî rengî tu tiştekî wan qebûl nekin û hez nekin.
Çare ev e, dema yekî bi çavê neyar li min nêrî, dibê ez jî bi eynî çavî û bi eynî hestan lê binêrim.
Kurdan gotiye, dest dest dişo, dest vedigere rû dişo.
Zulm, teror, tirs û xofa dewlet û civatê gelek mirovên kurd bêşexsiyet û durû kiriye, tu carî newêre dirist û rastgo be, tu carî newêre ya dilê xwe bibêje, dema bibêje tê lînckirin.
Heger ne her kes be jî, lê gelek kes dikanin vê zulmê qebûl nekin, gelek xwendakar dikanin li zanîngeheke welatê xwe bixînin.
Li din jî dibê siyasetmedar û ronakbîrên kurd li hember van êrîşên ser kurdan dengê xwe bêtir bilind bikin û siyaseteke hîn aktîvtir bimeşînin û ji hukûmetê jî tedbîrên cidî bixwazin.
Li hember van êrîşan dibê civata kurd rabe ser nigan û vê zulm û terorê bi kîtleyî protesto bikin. Bi vê yekê ra dibê kurd daxwaza veqetandinê bêtir bidin pêş, madem ku ew naxwazin bi me ra bijîn, wê demê emê veqetin.
Dibê em viya bibêjin.
Heqê wan tuneye vê zulmê li me bikin, dibê em bi şîdet, bi çalakiyên mezin li dij derkevin û vegera welatê xwe ji xwe ra bikin hedef…
26 maj 2010
Her yek tiştekî dibêje...
Gelî xwendevana îşev min mazûr bibînin, ez nuh(saet 23:00)gihîştim mal û loma jî îmkana min a ku çavê xwe li malperan bigerînim û tiştekî binivîsim tuneye.
Nuha saet yanzdê şevê ye û ez sibê saet di şeşan da radibim.
Dema ez bêxew dimînim îcar li ciyê kar bawîşkan li ser bawîşkan tînim û xanimên swêdî jî ji vê yekê gelkî aciz dibin û min rexne dikin.
Dibêjin tu bi şev çi dikî?
Ez rebenê Xwedê newêrim rastiyê jî bibêjim, ji mecbûrî mijarê diguherim û qala tiştekî din dikim...
Hevalekî min ji Kurdistanê hatibû, ez îro çûm ziyareta wî, min bîstekê lê guhdarî kir.
Ji ber ku di nêzîk da ezê jî herimwelêt, loma jî hewcedariya min bi gelek agahdarî û ”dersê” heye.
Tu carî zirara zanînê tuneye, meriv çi bizanibe li karê ye, rojekê dikane bi kêrî meriv were.
Hevlê ku min îro dît ev cara duyeme diçe Kurdistanê.
Cara pêşî ji meth û sena xweşiya welêt, başiya hevalan û gotinên şekirokî devê wî nediket hev, hema pesnê xweşikiya Kurdistanê û dost û hevalan dida.
Kurdistan buhuşta ruyê erdê bû, Diyarbekir bajarê vê cîhanê yê herî xweşik bû, dost û hevalên dîtibû ji xwe kes di ser wan ra tunebû, hewqasî baş, hawqasî baş bûn ku meriv dixwest nexwe, venexwe û hema bi şev û roj li ba wan razê û ji xwe ra li wan guhdarî bike.
Her ku wî qala xweşikiya Kurdistanê, mezinbûna Amedê, comerdî û qedirşînasiya dost û hevalan dikir ji heyecanê xurîkiyê digirt bedena min, şorik ji devê min diçû, min dixwest hema ez rabim û bi peyatî berê xwe bidim Kurdistanê…
Welahsil, digot Zinar, dîtin û gotin weke hav nabe, dibê tu herî bi çavên serê xwe bibîne birê min...
Lê îcar min bala xwe dayê kêr devê wî venake, êdî weke berê ne hewqasî pesnê Kurdistanê dida û ne jî yên hevalan, ji hisiyatê bêtir qala hin rastiyên xembar dikir.
Hevalê min î delal îcar ji pesnan bêtir qala, feqîrîyê, bêkariyê, birçîbûna milet û serdestiya tirkî û cankêşiya kurdî dikir.
Got, min xwest ez herim bi şev li Mêlikahmedê bigerim, lê birayê min nehîşt, got tahlûkeye, ewê te bişîlînin, li te xin.
Yanî bi şev gera li Mêlikahmedê pir tahlûkeye…
De îcar were nemre, were neqehere…Axir bi kurtî, hevalê min ê delal û ezîz vê carê bêtir qala bûyer û çavdêriyên ne xweş kir.
Helbet ez jî pê ra xemgïn bûm…
Min di dilê xwe da got, xwezî min lê guhdarî nekira…
Dema meriv bûyer û serpêhatiyên tahl û xembar dibihîze hastên meriv jî serobinî hev dibe.
Haaa di vê nabênê da dibê ez qala tiştekî din yê girîng jî bikim…
Min do orjîna “berata” xwe, yanî biryara mahkimê ya muhrûrîzemanbûna doza xwe jî girt.
Hevalekî din 3-4 roj berê bi xwe ra anî bû.
Me li wir soza hevdîtinê dabû hev, mala wî ava, ew û xanima xwe jî ji bo xatirê min hatin wir.
Heta nuha orjînala biryara dadgehê li ba min tunebû, di dema çûnê da dibê di bêrîka min da be.
Hevalê nuhhatibû ne bes bû, wî jî gelek çavdêriyên wî tesdîq dikir, digot “tabî, wisa ye, hertişt guheriye, aqilê meriv disekine…”
De neyse, baş xerab emê xwe lê biqelibînin, hela ka Xwedê çawa dike.Wek dibêjin, dibê ez jî herim bi çavên serê xwe bibînim....
Nuha saet yanzdê şevê ye û ez sibê saet di şeşan da radibim.
Dema ez bêxew dimînim îcar li ciyê kar bawîşkan li ser bawîşkan tînim û xanimên swêdî jî ji vê yekê gelkî aciz dibin û min rexne dikin.
Dibêjin tu bi şev çi dikî?
Ez rebenê Xwedê newêrim rastiyê jî bibêjim, ji mecbûrî mijarê diguherim û qala tiştekî din dikim...
Hevalekî min ji Kurdistanê hatibû, ez îro çûm ziyareta wî, min bîstekê lê guhdarî kir.
Ji ber ku di nêzîk da ezê jî herimwelêt, loma jî hewcedariya min bi gelek agahdarî û ”dersê” heye.
Tu carî zirara zanînê tuneye, meriv çi bizanibe li karê ye, rojekê dikane bi kêrî meriv were.
Hevlê ku min îro dît ev cara duyeme diçe Kurdistanê.
Cara pêşî ji meth û sena xweşiya welêt, başiya hevalan û gotinên şekirokî devê wî nediket hev, hema pesnê xweşikiya Kurdistanê û dost û hevalan dida.
Kurdistan buhuşta ruyê erdê bû, Diyarbekir bajarê vê cîhanê yê herî xweşik bû, dost û hevalên dîtibû ji xwe kes di ser wan ra tunebû, hewqasî baş, hawqasî baş bûn ku meriv dixwest nexwe, venexwe û hema bi şev û roj li ba wan razê û ji xwe ra li wan guhdarî bike.
Her ku wî qala xweşikiya Kurdistanê, mezinbûna Amedê, comerdî û qedirşînasiya dost û hevalan dikir ji heyecanê xurîkiyê digirt bedena min, şorik ji devê min diçû, min dixwest hema ez rabim û bi peyatî berê xwe bidim Kurdistanê…
Welahsil, digot Zinar, dîtin û gotin weke hav nabe, dibê tu herî bi çavên serê xwe bibîne birê min...
Lê îcar min bala xwe dayê kêr devê wî venake, êdî weke berê ne hewqasî pesnê Kurdistanê dida û ne jî yên hevalan, ji hisiyatê bêtir qala hin rastiyên xembar dikir.
Hevalê min î delal îcar ji pesnan bêtir qala, feqîrîyê, bêkariyê, birçîbûna milet û serdestiya tirkî û cankêşiya kurdî dikir.
Got, min xwest ez herim bi şev li Mêlikahmedê bigerim, lê birayê min nehîşt, got tahlûkeye, ewê te bişîlînin, li te xin.
Yanî bi şev gera li Mêlikahmedê pir tahlûkeye…
De îcar were nemre, were neqehere…Axir bi kurtî, hevalê min ê delal û ezîz vê carê bêtir qala bûyer û çavdêriyên ne xweş kir.
Helbet ez jî pê ra xemgïn bûm…
Min di dilê xwe da got, xwezî min lê guhdarî nekira…
Dema meriv bûyer û serpêhatiyên tahl û xembar dibihîze hastên meriv jî serobinî hev dibe.
Haaa di vê nabênê da dibê ez qala tiştekî din yê girîng jî bikim…
Min do orjîna “berata” xwe, yanî biryara mahkimê ya muhrûrîzemanbûna doza xwe jî girt.
Hevalekî din 3-4 roj berê bi xwe ra anî bû.
Me li wir soza hevdîtinê dabû hev, mala wî ava, ew û xanima xwe jî ji bo xatirê min hatin wir.
Heta nuha orjînala biryara dadgehê li ba min tunebû, di dema çûnê da dibê di bêrîka min da be.
Hevalê nuhhatibû ne bes bû, wî jî gelek çavdêriyên wî tesdîq dikir, digot “tabî, wisa ye, hertişt guheriye, aqilê meriv disekine…”
De neyse, baş xerab emê xwe lê biqelibînin, hela ka Xwedê çawa dike.Wek dibêjin, dibê ez jî herim bi çavên serê xwe bibînim....
25 maj 2010
Axx ji derdê kurdan !...
Ji do da ye di facebookê da li ser nivîsandina bi kurdî di nabêna min û kurdekî ji Agiriyê da sohebete dostane û pir xweş heye.
Em ji hev ra qala derdê xwe û kurdan dikin.
Navê facebooka wî Îhsan Nûrî Paşa ye.
Me çend caran ji hev ra nivîsî. Ez van nivîsên min û bersîvên vî kurdê hêja li vir pêşkêşî we jî dikim...
Rexneya min ya pêşî
Birayên delal, ÎHSAN NÛRÎ PAŞA ji bo azadî û serxwebûna kurdan û avabûna Kurdistanê serî hilda, xwest dewleteke kurd ava bike.
Hûn li ser navê serokekî kurdan yê wiha mezin bi tirkî dipeyivin, bi tirkï dinivîsin.
Ev ne rast e û şerm e.
Heger em kurd in û bi rastî jî dixwazin qedir bidin xebat û têkosina ÎHSAN NÛRİ PAŞA, dibê em bi kurdî binivîsin.
Bersîva kesê bi naznavê Ihsan Nûrî Paşa:
”Kekê hêja û bi rûmet ez rêveberê ve komê me, mixabin dema ez bi Kurdî dinivîsim kes naxwîne û naecibîne.”
Bersîva min
Biray hêja!
Ma çima ez ne "kes" im", qey tu min û yên weke min wek "kes", yanî însan qebûl nakî?
Ew naxwînin bira nexwînin, ez dixwînim, bi sedan kurdên bi rastî kurd hene, ew dixwînin û ewê bixwînin....
Heger tu xwe bi ber teqala wan "kesan" xî û li gor daxwaza wan hereket bikî, te havil kir...
Ji ber ku ew "kesên" tu qala wan dikî ne kurdayetiyê, tirkîtiyê, ne ziman û kultura kurdî, ziman û kultura tirkî di nava kurdan da belav dikin, bi zanîn ya jî nezanîn pêşengiya asîmîlasyona miletê te dikin.
Dema yek nexwaze bi kurdî binivîse, ya jî derî îradeya xwe asîmîle bûbe û nikanibe binivîse û bixwîne, ne rast e ku meriv jî bide dû wî.
Ji dêlî ku em tesîrê li kesên wiha bikin û ji wan ra bibin alîkar, ne rast e ku ew, me ji zimanê me qut bikin û me bikin tirk.
Birayê delal, tu zanî, dawiya vî îşî tuneye, li derekê dibê meriv xwe ji van "kesan" qut bike.
Heger hin kesên ji dil kurd û dûrbîn xwe ji tirkî û "kesên" wiha qut nekirana ewê îro bi sedan malpper, rojname, kovar, radyo û telewîzyon tunebûna, nuha hîn jî me yê bi tirkî bikira leqelq...
"Mihî bi nigî xwe, bizin bi nigê xwe" bi darda dibe, her kes berpirsiayrê xwe ye, tu çi rast dibînî wiya bike.
Hemû kurd jî dev ji kurdî berdin û bi tirkî binivîsin ez nakim, ezê her bi kurdî binivîsim. Dixwaze bira yek "kes" jî nexwîne.
Lê dîrok zû ya dereng ewê heqê her kesî bidê...
Gelek silavên biratiyê û bimîne di xweşiyê da
Zinarê Xamo
Bersîva Ihsan Nûrî Paşa"Kekê hêja Ez te fêm dikim... Bawir bikî ez dema zimanê dijmin (tirk) dinvîsînim ji hindêrê min xwîn diçe, lê dîsa sedcar mixabim Kurd Kurdî naxwînin, ezjî ji mecbûrî bi zimanê tirkî dinivîsînim...
Lê emê Kurdî jî binivîsin, hûn jî dikarin vê rûpelê da tiştan parve bikin, hûn jî alîkar bin yê hîn baştir be."
Bersîva minBirayê delel, ji bo ku meriv karekî biqedîne dibê meriv dest pê bike, ji bo ku meriv zimanekî fêr bibe, dibê meriv bixwîne, binivîsîne, bipeyive û guhdarî bike.
Kes di zikê diya xwe da û jixweber tiştekî fêr nabe, ji bo fêrbûnê xebat lazim e.
Kurd, dibê dev ji vê çîroka ”kes bi kurdî nizane”, ”kes naxwîne” berdin, ev ne sebebekî rast û cidî ye, xapandin e.
Kesên destên wan ji tirkî nabe û dilê wan li kurdî rûnane, kurdî weke tirkî zewqê nade wan û dilê wan rehet nake wiha dibêjin.
Kes ne wekîl û berdevkê kesî ye, her kes mesûlê kirinên xwe.
Ma em di her warî da weke milete dikin?
Na, milet, “kes” gelek tiştên xerab jî dikin, dixwazin û diparêzin, lê em wek wan nakin, bi vacayî em li dij derdikvin û hewil didin ku “millet” û wan “kesan” biguherînin, bînin ser riya rast…
Piraniya kurdan heta 30-40 sal berê nedigotin em kurd in û doza tu mafê xwe jî nedikirin.
Û li dij bûn ku zarokên wan jî doza mafê gelê xwe bikin.
Heger me guh bida “kesan” û piraniyê û weke wan bikira, dibê me ne partî ava bikirana û ne jî komel.
Dibê me ji bo gelê xwe dest bi xebat û têkoşînê nekira.
Dibê me doza azadî û serxwebûna kurdan nekira.
Ji ber ku piraniya kurdan tiştekî wiha nedixwest.
Lê hin kesên kurdperwer guh nedan dîtin û daxwazên piraniyê yên ne rast û şaş.
Zimanê me hîm û sebebê hebûna me ye, dijmin bi hemû hêz û îmkanên xwe dixwaz vî zimanî ji ortê rake, yanî me asîmîle bike, bike tirk.
Embi bi vê nêt û planên neyar dizanin.
Û di vî warî da jî mixabin dijmin gelkî bi ser ketiye, bi milyonan însanên kurd hilûheram kirine.
Loma jî wan ”kesan”, kesên tu qal dikî, mane di orta xelîl û celîl da, him ji dêrê bûne û him jî ji mizgeftê, ne ”tam” kurd in û ne jî tirk in.
Gelekên wan dixwazin kurdî fê bibin lê nikanin.
Lê hik jî ne di wê şiûrê da ne.
Ya rast ew e ku em bi van kurdên kurdînezan ra bibin alîkar û kurdî fêrî wan bikin, wan ji bin bandora asîmîlasyona dijmin derînin, ne ku em jî dev ji kurdî berdin.
Heger em dixwazin şiir, çîrok, roman, rojname, edebiyat, tiyatro, muzîk, yanî weke tirkan her tiştê me jî hebe, weke xelkê em jî bibin xwedî zimanekî netewî, edebiyateke nivîskî, dem û dezgeyên netewî dibê em bi zimanê xwe bipeyivin, binivîsin û bixwînin.
Kurdî, dilê miletê kurd e, ku ev dil bisekine miletê jî bimre…
Em ji hev ra qala derdê xwe û kurdan dikin.
Navê facebooka wî Îhsan Nûrî Paşa ye.
Me çend caran ji hev ra nivîsî. Ez van nivîsên min û bersîvên vî kurdê hêja li vir pêşkêşî we jî dikim...
Rexneya min ya pêşî
Birayên delal, ÎHSAN NÛRÎ PAŞA ji bo azadî û serxwebûna kurdan û avabûna Kurdistanê serî hilda, xwest dewleteke kurd ava bike.
Hûn li ser navê serokekî kurdan yê wiha mezin bi tirkî dipeyivin, bi tirkï dinivîsin.
Ev ne rast e û şerm e.
Heger em kurd in û bi rastî jî dixwazin qedir bidin xebat û têkosina ÎHSAN NÛRİ PAŞA, dibê em bi kurdî binivîsin.
Bersîva kesê bi naznavê Ihsan Nûrî Paşa:
”Kekê hêja û bi rûmet ez rêveberê ve komê me, mixabin dema ez bi Kurdî dinivîsim kes naxwîne û naecibîne.”
Bersîva min
Biray hêja!
Ma çima ez ne "kes" im", qey tu min û yên weke min wek "kes", yanî însan qebûl nakî?
Ew naxwînin bira nexwînin, ez dixwînim, bi sedan kurdên bi rastî kurd hene, ew dixwînin û ewê bixwînin....
Heger tu xwe bi ber teqala wan "kesan" xî û li gor daxwaza wan hereket bikî, te havil kir...
Ji ber ku ew "kesên" tu qala wan dikî ne kurdayetiyê, tirkîtiyê, ne ziman û kultura kurdî, ziman û kultura tirkî di nava kurdan da belav dikin, bi zanîn ya jî nezanîn pêşengiya asîmîlasyona miletê te dikin.
Dema yek nexwaze bi kurdî binivîse, ya jî derî îradeya xwe asîmîle bûbe û nikanibe binivîse û bixwîne, ne rast e ku meriv jî bide dû wî.
Ji dêlî ku em tesîrê li kesên wiha bikin û ji wan ra bibin alîkar, ne rast e ku ew, me ji zimanê me qut bikin û me bikin tirk.
Birayê delal, tu zanî, dawiya vî îşî tuneye, li derekê dibê meriv xwe ji van "kesan" qut bike.
Heger hin kesên ji dil kurd û dûrbîn xwe ji tirkî û "kesên" wiha qut nekirana ewê îro bi sedan malpper, rojname, kovar, radyo û telewîzyon tunebûna, nuha hîn jî me yê bi tirkî bikira leqelq...
"Mihî bi nigî xwe, bizin bi nigê xwe" bi darda dibe, her kes berpirsiayrê xwe ye, tu çi rast dibînî wiya bike.
Hemû kurd jî dev ji kurdî berdin û bi tirkî binivîsin ez nakim, ezê her bi kurdî binivîsim. Dixwaze bira yek "kes" jî nexwîne.
Lê dîrok zû ya dereng ewê heqê her kesî bidê...
Gelek silavên biratiyê û bimîne di xweşiyê da
Zinarê Xamo
Bersîva Ihsan Nûrî Paşa"Kekê hêja Ez te fêm dikim... Bawir bikî ez dema zimanê dijmin (tirk) dinvîsînim ji hindêrê min xwîn diçe, lê dîsa sedcar mixabim Kurd Kurdî naxwînin, ezjî ji mecbûrî bi zimanê tirkî dinivîsînim...
Lê emê Kurdî jî binivîsin, hûn jî dikarin vê rûpelê da tiştan parve bikin, hûn jî alîkar bin yê hîn baştir be."
Bersîva minBirayê delel, ji bo ku meriv karekî biqedîne dibê meriv dest pê bike, ji bo ku meriv zimanekî fêr bibe, dibê meriv bixwîne, binivîsîne, bipeyive û guhdarî bike.
Kes di zikê diya xwe da û jixweber tiştekî fêr nabe, ji bo fêrbûnê xebat lazim e.
Kurd, dibê dev ji vê çîroka ”kes bi kurdî nizane”, ”kes naxwîne” berdin, ev ne sebebekî rast û cidî ye, xapandin e.
Kesên destên wan ji tirkî nabe û dilê wan li kurdî rûnane, kurdî weke tirkî zewqê nade wan û dilê wan rehet nake wiha dibêjin.
Kes ne wekîl û berdevkê kesî ye, her kes mesûlê kirinên xwe.
Ma em di her warî da weke milete dikin?
Na, milet, “kes” gelek tiştên xerab jî dikin, dixwazin û diparêzin, lê em wek wan nakin, bi vacayî em li dij derdikvin û hewil didin ku “millet” û wan “kesan” biguherînin, bînin ser riya rast…
Piraniya kurdan heta 30-40 sal berê nedigotin em kurd in û doza tu mafê xwe jî nedikirin.
Û li dij bûn ku zarokên wan jî doza mafê gelê xwe bikin.
Heger me guh bida “kesan” û piraniyê û weke wan bikira, dibê me ne partî ava bikirana û ne jî komel.
Dibê me ji bo gelê xwe dest bi xebat û têkoşînê nekira.
Dibê me doza azadî û serxwebûna kurdan nekira.
Ji ber ku piraniya kurdan tiştekî wiha nedixwest.
Lê hin kesên kurdperwer guh nedan dîtin û daxwazên piraniyê yên ne rast û şaş.
Zimanê me hîm û sebebê hebûna me ye, dijmin bi hemû hêz û îmkanên xwe dixwaz vî zimanî ji ortê rake, yanî me asîmîle bike, bike tirk.
Embi bi vê nêt û planên neyar dizanin.
Û di vî warî da jî mixabin dijmin gelkî bi ser ketiye, bi milyonan însanên kurd hilûheram kirine.
Loma jî wan ”kesan”, kesên tu qal dikî, mane di orta xelîl û celîl da, him ji dêrê bûne û him jî ji mizgeftê, ne ”tam” kurd in û ne jî tirk in.
Gelekên wan dixwazin kurdî fê bibin lê nikanin.
Lê hik jî ne di wê şiûrê da ne.
Ya rast ew e ku em bi van kurdên kurdînezan ra bibin alîkar û kurdî fêrî wan bikin, wan ji bin bandora asîmîlasyona dijmin derînin, ne ku em jî dev ji kurdî berdin.
Heger em dixwazin şiir, çîrok, roman, rojname, edebiyat, tiyatro, muzîk, yanî weke tirkan her tiştê me jî hebe, weke xelkê em jî bibin xwedî zimanekî netewî, edebiyateke nivîskî, dem û dezgeyên netewî dibê em bi zimanê xwe bipeyivin, binivîsin û bixwînin.
Kurdî, dilê miletê kurd e, ku ev dil bisekine miletê jî bimre…
24 maj 2010
Madem hûn bi derdê xwe dizanin wê demê derman bikin
Serokkomarê Tirkiyê Abdullah Gul, do li ser riya Qazaxistanê di balafirê da li ser hin pirsên rojnamevanan gotiye, ”li Tirkiyê pirsgirêka herî mezin mesela kurd e.”Gul gotiye, ”Hin kes vê gelşê wek ya başûrêrojhilat, hin kes wek ya terorê û hin kes jî wek ya kurd binav dikin. Hûn çewa binav dikin bikin, hûn dixwazin bêjin ”teror”, ”pêrgîvekirina demokratîk” ya jî ” gelşa kurd”, ferq nake, nuha gelşa Tirkiyê ya herî mezin ev e. Û dibê ev gelş were çareserkirin”
Vana gotinên di cîda û pir rast in, pêwîst nake ku meriv tiştekî lê zêde bike. Bi rastî jî derdê Tirkiyê ya herî mezin mesela kurd e, heta ku ev mesele çareser nebe, li Tirkiyê ne demokrasî bicî dibe û ne jî gelşên aborî çareser dibin.
Ji serê serê salan ve ye ku kurd vê meselê hewqas dubare dikin ku êdî mû bi serê zimanê me wan ve hatiye.
Jixwe li Tirkiyê yê ku vê rastiyê nizane tuneye, herkes weke navê xwe dizane ku ev mesele wiha ye.
Lê siyasetmedar û berpirsiyarên dewletê xwe li kerrîtitiyê datînin û naxwazin vê gelşê bi navê wê yê rastîn(mesela kurd)bi nav û qebûl bikin.
Loma jî dibêjin ”teror”, ”bêkarî”, feqîrî”, ”paşdamayina herêmê” û welhasil gelek navên din lê dikin.
Abdullah Gul, berê jî çend caran tiştên wiha anîbû zimên û gotibû ”di rojên pêşda ewê tiştên xêrê bibin.”Lê heta nuha tu tiştekî mezin û berbiçav ku bikanibe vê gelşê çareser bike nebûye, teror, şer, girtin û kuştin hîn jî berdewam e.
Yanî mesele di gotinê da dimîne, di praktîkê da zêde tişt nayê kirin û naguhere. Dewlet, bi şiklekî cidî û samîmî dev ji siyaseta xwe ya înkar û îmhayê bernade, rast nîşan dide, lê çep lêdixe…
Madem ku hûn dizanin gelşa Tirkiyê ya herî mezin ”gelşa kurd” e, ê wê demê çima hûn çareser nakin?
Ma kê bi destê we girtiye?
We nizanîbûya me yê bigota de hadê nizanin, lê wa ye hûn bixwe jî dibêjin ku ”gelşa Tirkiyê ya herî mezin gelşa kurd e.”Ê wê demê zû hel bikin, hûn li bende çi ne?
Kurd gav û saetê banga diyalogê û çareseriyeke aştiyane li we dikin, lê hûn guh nadinê, hûn dibêjin ku hûn bi ”terorîstan” ra rûnanin.
Baş e, kesên ku hûn jê ra dibêjin ”terorîst” bi wan ra rûnenin, lê bi hinekên din ra rûnin, ya jî bêyî ku hûn bi kesî ra rûnin, hin gavan bavêjin û mafên kurdan yên netewî bidin.
Kurd êdî ji peyv û sozên girover û bênetîce têr bûne, ji gotinê bêtir li bendî gavên berbiçav in.
Heger bi rastî jî hûn qebûl dikin ku “promlema Tirkiyê ya herî mezin meseleya kurd e”, wê demê li gor wê, girîngiyê bidin meselê û rojekê berî rojekê çareser bikin.
Gotin tiştekî hel nake, kirin pêwîst e...
Vana gotinên di cîda û pir rast in, pêwîst nake ku meriv tiştekî lê zêde bike. Bi rastî jî derdê Tirkiyê ya herî mezin mesela kurd e, heta ku ev mesele çareser nebe, li Tirkiyê ne demokrasî bicî dibe û ne jî gelşên aborî çareser dibin.
Ji serê serê salan ve ye ku kurd vê meselê hewqas dubare dikin ku êdî mû bi serê zimanê me wan ve hatiye.
Jixwe li Tirkiyê yê ku vê rastiyê nizane tuneye, herkes weke navê xwe dizane ku ev mesele wiha ye.
Lê siyasetmedar û berpirsiyarên dewletê xwe li kerrîtitiyê datînin û naxwazin vê gelşê bi navê wê yê rastîn(mesela kurd)bi nav û qebûl bikin.
Loma jî dibêjin ”teror”, ”bêkarî”, feqîrî”, ”paşdamayina herêmê” û welhasil gelek navên din lê dikin.
Abdullah Gul, berê jî çend caran tiştên wiha anîbû zimên û gotibû ”di rojên pêşda ewê tiştên xêrê bibin.”Lê heta nuha tu tiştekî mezin û berbiçav ku bikanibe vê gelşê çareser bike nebûye, teror, şer, girtin û kuştin hîn jî berdewam e.
Yanî mesele di gotinê da dimîne, di praktîkê da zêde tişt nayê kirin û naguhere. Dewlet, bi şiklekî cidî û samîmî dev ji siyaseta xwe ya înkar û îmhayê bernade, rast nîşan dide, lê çep lêdixe…
Madem ku hûn dizanin gelşa Tirkiyê ya herî mezin ”gelşa kurd” e, ê wê demê çima hûn çareser nakin?
Ma kê bi destê we girtiye?
We nizanîbûya me yê bigota de hadê nizanin, lê wa ye hûn bixwe jî dibêjin ku ”gelşa Tirkiyê ya herî mezin gelşa kurd e.”Ê wê demê zû hel bikin, hûn li bende çi ne?
Kurd gav û saetê banga diyalogê û çareseriyeke aştiyane li we dikin, lê hûn guh nadinê, hûn dibêjin ku hûn bi ”terorîstan” ra rûnanin.
Baş e, kesên ku hûn jê ra dibêjin ”terorîst” bi wan ra rûnenin, lê bi hinekên din ra rûnin, ya jî bêyî ku hûn bi kesî ra rûnin, hin gavan bavêjin û mafên kurdan yên netewî bidin.
Kurd êdî ji peyv û sozên girover û bênetîce têr bûne, ji gotinê bêtir li bendî gavên berbiçav in.
Heger bi rastî jî hûn qebûl dikin ku “promlema Tirkiyê ya herî mezin meseleya kurd e”, wê demê li gor wê, girîngiyê bidin meselê û rojekê berî rojekê çareser bikin.
Gotin tiştekî hel nake, kirin pêwîst e...
23 maj 2010
Li hember vê têkoşînê dibê meriv serê xwe bitewîne...
Her ku meriv xebat, têkoşîn û liberxwedana vî miletî ya bênabên û bêwestan dibîne, meriv hinekî din jî dibe heyranê vî miletê têkoşer û vê baweriya xurt û saxlem.
Ez bala xwe didimê, li Tirkiyê û li Kurdistanê, dewlet her roj, xwendevan, siyasetmedar, axir ji kadir û berpirsiyarên BDP-ê û rêxistinên kurdan bi sedan kesî digrin, terorîze dikin, dixin hefsan.
Faşîst û hêzên nîjadperest yên organîze jî rojê li çend bajaran êrîşê dibin ser kurdan, ser xwendevanên kurd, rojê çend heban bi kevir û daran, bi kêran birîndar dikin.
Lê milet dîsa jî natirse, pir bêperwa hereket dike, çavê xwe ji tu êrîş û gefê dewletê nakute, yek sanntîmê jî paşda venakşe, xebat û têkoşîna xwe sist nake, dev ji liberxwedana xwe bernade.
Li hember xebet û têkoşîneke hewaqas mezin û bêperwa û bi israr ne mimkûn e ku meriv şewqê xwe dernexe û vî miletê fedekar teqdîr neke.
Li alîkî dewlet, her roj çiya û baniyên Kurdistanê bombebaran dike, li vir û li wir milet lêdixe, dikuje, digre binçavan, dixe hefasan.
Lê milet qet guh nadê, li aliyê din jî her roj meş e, mitîng e, civîn e, fûar e, konferans e, sempozyûm e…
Berê cendirmeyekî gundek, çend pûlisan bajarekî kurdan îdare dikirin, milet newêrîbû ji emreê wan derketa…
Lê nuha êdî zarokên heft salî bi keviran bi tank û panzêrên wan dikevin, bi çavê lîstokan li wan dinêrin, kes ji wan xofê nagre, natirse.
Meriv matmayî dimîne.
Netirsîn û bêperwatiya ji dewletê, ji hêzên dewletê gelkî girîng e, ev yek cesrata têkoşîn û berxwedanê bi xwe ra tîne.
Êdî bi kuştinê, bi girtinê û bi hefskirnina bi sedan kesî kurd nayên zeftê, tevgera kurd ya netwî têk naçe.
Bi êrîşên serê çiyan, bi girtin û kuştinê dewlet belasebeb xwe diwestîne, belasebeb xortên kurd û tirk dikuje û dide kuştin, belasebeb bi milyaran dolarên xwe bi avêda berdide…
Liberxwedana kurdan naşikê, dinya jî serobinî hev bibe kurd dev ji têkoşîna xwe bernadin û jiyaneke weke ya berê êdî qebûl nakin.
Dibê siyasetmedar û birêbirên dewletê vê rastiyê û vê îradeya kurdan ya ji polayê jî saxlmetir bibînin û dev ji ”hîviya şikandin û qedandina” tevgera miletê kurd ya netewî berdin, bi aqilekî selîmtir nêzî meselê bibin.
Tevgera kurd ya netewî, liberxwedana kurdan bi girtin û kuştinê têk naçe.
Çimkî êdî ne çend kes in, milet rabûye pêdarê, ji her sinif û tebeqeyê, bi sedhezaran kurd di mava vê micadeleyê da ne.
Îro min di TRT6-ê da temaşe kir, du kurdên karsaz, tucar bûn, yek jê mitahîd bû, yek jî berê abûqat bûye.
Bi qasî min dît herdu jî ne BDP û zêdejî ne siyasî bûn. Lê doza mafê xwe dikirin, digotin bira zimaê me serbest be, bira em jî weke tirkan xwedî maf û azadî bin.
Herduyan jî digotin, em kurd in, kurd hatine dinyayê. Xwedê zimanek daye me, lê zimanê me qedexe ye. Yanî Xwedê daye me qebûl nakin, yanê li dijî ya Xwedê tên.
Dibê zimanê me serbest be.
Dema ji her sinif û tebeqeyê însan doza mafê xwe yê netewî bike êdî ew mesele qediyaye, êdî tu hêz nikane wê tevgerê bişkîne.
Dewrana qedendina kurdan ji zûda derbas bûye, êdî ew xeyaleke vala ye, kes nikane kurdan biqedîne.
Kurdên jî weke her miletî bigihîjin azadî û serxwebûna xwe, dibê ev yek ji bal tirk, ereb û farisan ve wered dîtin.
Serîhildana kurdan bi şîdet û zirpa lehî û aşîtê rabûye, hemû bendên ji xilik û çamûrê yên li pêş xwe têk dibe, tarûmar dike, tu hêz nikane vê lehiyê rawestîne, hemû êrîş û tedbîrên dewletê yên li hember vê meşa kurdan ya azadiyê bêfeyde ye, ji ber ku bi bendên ji xilik û çamûrê lehî nayê rawestandin…
Dewlet û humûmeta AKP-ê, ji alîkî da bi teror, êrîş, girtin û kuştinê û ji alî din da jî bi bertîlên weke TRT6-ê, bi pakêtên xapandinê bawer dike ku hêdî hêdî, gav bi gav ewê vê liberxwedan û serîhildana kurdan bişkîne.
Ev xeyaleke vala ye, siyasetmedarên tirk çuqasî zû dev ji vê xeyala xwe ya vala berdin ji bo wan jî û ji bo mej î hewqasî baş e.
Bi hêviya ku siyasetmedarên tirk ne bi xeyalên vala û ne mimkûn, lê bi aqilekî selîm û realîst hereket bikin…
Ez bala xwe didimê, li Tirkiyê û li Kurdistanê, dewlet her roj, xwendevan, siyasetmedar, axir ji kadir û berpirsiyarên BDP-ê û rêxistinên kurdan bi sedan kesî digrin, terorîze dikin, dixin hefsan.
Faşîst û hêzên nîjadperest yên organîze jî rojê li çend bajaran êrîşê dibin ser kurdan, ser xwendevanên kurd, rojê çend heban bi kevir û daran, bi kêran birîndar dikin.
Lê milet dîsa jî natirse, pir bêperwa hereket dike, çavê xwe ji tu êrîş û gefê dewletê nakute, yek sanntîmê jî paşda venakşe, xebat û têkoşîna xwe sist nake, dev ji liberxwedana xwe bernade.
Li hember xebet û têkoşîneke hewaqas mezin û bêperwa û bi israr ne mimkûn e ku meriv şewqê xwe dernexe û vî miletê fedekar teqdîr neke.
Li alîkî dewlet, her roj çiya û baniyên Kurdistanê bombebaran dike, li vir û li wir milet lêdixe, dikuje, digre binçavan, dixe hefasan.
Lê milet qet guh nadê, li aliyê din jî her roj meş e, mitîng e, civîn e, fûar e, konferans e, sempozyûm e…
Berê cendirmeyekî gundek, çend pûlisan bajarekî kurdan îdare dikirin, milet newêrîbû ji emreê wan derketa…
Lê nuha êdî zarokên heft salî bi keviran bi tank û panzêrên wan dikevin, bi çavê lîstokan li wan dinêrin, kes ji wan xofê nagre, natirse.
Meriv matmayî dimîne.
Netirsîn û bêperwatiya ji dewletê, ji hêzên dewletê gelkî girîng e, ev yek cesrata têkoşîn û berxwedanê bi xwe ra tîne.
Êdî bi kuştinê, bi girtinê û bi hefskirnina bi sedan kesî kurd nayên zeftê, tevgera kurd ya netwî têk naçe.
Bi êrîşên serê çiyan, bi girtin û kuştinê dewlet belasebeb xwe diwestîne, belasebeb xortên kurd û tirk dikuje û dide kuştin, belasebeb bi milyaran dolarên xwe bi avêda berdide…
Liberxwedana kurdan naşikê, dinya jî serobinî hev bibe kurd dev ji têkoşîna xwe bernadin û jiyaneke weke ya berê êdî qebûl nakin.
Dibê siyasetmedar û birêbirên dewletê vê rastiyê û vê îradeya kurdan ya ji polayê jî saxlmetir bibînin û dev ji ”hîviya şikandin û qedandina” tevgera miletê kurd ya netewî berdin, bi aqilekî selîmtir nêzî meselê bibin.
Tevgera kurd ya netewî, liberxwedana kurdan bi girtin û kuştinê têk naçe.
Çimkî êdî ne çend kes in, milet rabûye pêdarê, ji her sinif û tebeqeyê, bi sedhezaran kurd di mava vê micadeleyê da ne.
Îro min di TRT6-ê da temaşe kir, du kurdên karsaz, tucar bûn, yek jê mitahîd bû, yek jî berê abûqat bûye.
Bi qasî min dît herdu jî ne BDP û zêdejî ne siyasî bûn. Lê doza mafê xwe dikirin, digotin bira zimaê me serbest be, bira em jî weke tirkan xwedî maf û azadî bin.
Herduyan jî digotin, em kurd in, kurd hatine dinyayê. Xwedê zimanek daye me, lê zimanê me qedexe ye. Yanî Xwedê daye me qebûl nakin, yanê li dijî ya Xwedê tên.
Dibê zimanê me serbest be.
Dema ji her sinif û tebeqeyê însan doza mafê xwe yê netewî bike êdî ew mesele qediyaye, êdî tu hêz nikane wê tevgerê bişkîne.
Dewrana qedendina kurdan ji zûda derbas bûye, êdî ew xeyaleke vala ye, kes nikane kurdan biqedîne.
Kurdên jî weke her miletî bigihîjin azadî û serxwebûna xwe, dibê ev yek ji bal tirk, ereb û farisan ve wered dîtin.
Serîhildana kurdan bi şîdet û zirpa lehî û aşîtê rabûye, hemû bendên ji xilik û çamûrê yên li pêş xwe têk dibe, tarûmar dike, tu hêz nikane vê lehiyê rawestîne, hemû êrîş û tedbîrên dewletê yên li hember vê meşa kurdan ya azadiyê bêfeyde ye, ji ber ku bi bendên ji xilik û çamûrê lehî nayê rawestandin…
Dewlet û humûmeta AKP-ê, ji alîkî da bi teror, êrîş, girtin û kuştinê û ji alî din da jî bi bertîlên weke TRT6-ê, bi pakêtên xapandinê bawer dike ku hêdî hêdî, gav bi gav ewê vê liberxwedan û serîhildana kurdan bişkîne.
Ev xeyaleke vala ye, siyasetmedarên tirk çuqasî zû dev ji vê xeyala xwe ya vala berdin ji bo wan jî û ji bo mej î hewqasî baş e.
Bi hêviya ku siyasetmedarên tirk ne bi xeyalên vala û ne mimkûn, lê bi aqilekî selîm û realîst hereket bikin…
22 maj 2010
Gandî rêberê gelê xwe bû, Kemal rêberê neyar e...
Kongreya CHP-ê(PartiyaGel ya Komarî) ya 33-emîn îro li Anqerê li Salona Sporê ya Ataturk bi helahelayek mezin dest pê kir.
Artêşek rojnamevan kongreyê taqîb dikin, qala 800 rojnamevanî dikin.
Xwedê meriv ji bêtarên tirkan bisitirîne…
Serokê Giştî yê berê Deniz Baykal beşdarî kongreyê nebû, lê rismê serokê CHP-ê yê pêşî Mustafa Kemal Ataturk û yê serokê dawî Denîz Baykalê ji ber belavbûna kasetê wî ya seksê mecbûrî îstîfayê bû, hatin bidardekirin.
Yanî Baykal bi xwe naziyan bike, ew bi xwe beşdar nebe jî rismê wî daliqandine.
Kemal Kiliçdarogluyê dêrsimî, kurd ê ku ew bi xwe, xwe kurd qebûl nake, bi îmzeya 1200 nûnerî wek berendamê serokê partiyê hate nîşan dan.
Heta nuha raqibê Kilçdaroglu xuya nake, wisa xuyaye ku ewê Kiliçdaroglu namzetê tenê ye.
CHP, partiyeke dewletê ye û notirvanê kemalîzmê û sîstema dewleta unîter e, serokê wê bibe ”kurdekî elewî” jî ewê tiştekî zêde naguhere.
Heger ji Kiliçdaroglu bê ewê hewil bide ku kurdan, lê bi taybetî jî kurdên elewî bixapine, ewê bixwaze beşekî kurdan bikşîne ba partî û îdeolojiyeke neyar.
Jixwe ji bo vê yekê ye ku tirk vê wezîfeyê didin wî.
Weke ku min di nivîseke xwe ya berê da jî gotibû, rola wî, rola ”Hespa Truvayê” ye, ewê bixebite ku deriyê bedenê yê girtî veke û têkeve hundurê bedenê, ji bo ku ”kelayê” ji hundur da zeft bike. Ev vekirîye û ne hewceye ku meriv zêde dirêje bike.
Lê tiştê herî ecêb û xerîb û bala min dikşîne, media û çapemeniya tirk bi rengekî bê şerm û bêheya ji bo vî merivê ku hemû jiyana xwe weqfî tirkan û îdeolojiya kemalîst kiriye dibêje ”Gandî Kemal”!
Navê Gandîyê mezin, li vî rêberê dijmin kirine…
De îcar were ”vî kerî ji vî buhurî derbas ke”!
Bi îhtîmaleke mezin tirk viya bi zanetî dikin, bêguman ew baş dizanin ku ev rebena nagihîje nenûka gandî ya heram jî, lê ji bo ku kurdên elewî bixapînin, vê riyakariyê dikin.
Reben û pepûkekî wek Kemal Kiliçdarogluyê ku xulamtiya dijmin ji xwe ra weke şerefekê qebûl dike, çawa dikane bi Mahatma Gandîyê ku li hember îşxala Împaratoriya Îngilîzan serî hildaye, pêşengiya serîhildana gelê xwe kiriye û di netîceyê da jî welatê xwe rizgar kiriye, were miqayese kirin?
Ne rast e ku meriv navê qehremanekî hewqas mezin, li koleyekî hewqas reben û pepûk bike.
Gandî, serok û rêberê gelê xwe bû.
Kemal Kiliçdaroglu, rêber û serokê neyar e.
Gandî, dixwest gelê xwe rizgar bike...
Kemal Kiliçdaroglu, dixwaze gelê xwe bindest bihêle.
Mahatma Gandî, bi îdeolojiya xwe ya ”bêşîdet” fîgurekî pir girîng yê têkoşîna serxwebûna Hindistanê bû.
Gandî, weke mêran li hember Împaratoriya Îngilîzan derket û di netîceyê da îngilîz ji welatê xwe avêt û gelê xwe azad kir.
Lê Kemal Kiliçdarogluyê ku bira kirina pêşengiya miletê kurd li wir bimîne, rebeno hîn newêre bibêje ez kurd im, çi kiriye?
Gandî, li hember îşxala îngilîzan serî hilda û pêşengiya gelê xwe kir û bi vê têkoşîna xwe jî li cîhanê olan da.
Kemal Kiliçdaroglu jî, ji bo ku gelê xwe bindest bihêle, rêberî û pêşengiya dijmin dike, ji dêlî ya gelê xwe, dibe serokê partiyeke dijmin ya nîjadperest, partiyeke ku di qetlîama gelê wî da pêşengî kiriye, roleke mezin lîstiye...
A ji merivekî wiha reben , pepûk û bêşexsiyet ra jî dibêjin ”Gandî Kemal”!
Şerm e, eyb e, navê Gandî heram nekin…
Gandî, ji bo ku gelê xwe azad û welatê jî rizgar bike, rêber û serokê miletê xwe bû, bi têkoşîna xwe, bi îdeolojiya xwe ji gelên cîhanê ra bû numûneyekî bêhempa…
Lê Kemal Kiliçdaroglu, rêber û serokê dijmin e, dixwaze rola ”Hespê Truvayê” bilîze û bi vî rengî jî kelayê ji hundur da feth bike, yanî gelê xwe ji dijmin ra bavêje erdê, liberxwedana wî têk bibe.
Jixwe ji bo vê yekê ye ku qet qala çareseriya mesela kurd neke, ji dêlî vê, qala paşdemayina Kurdistanê, feqîrî û bêkariya kurdan dike, sebebê têkoşîn û serîhildana kurdan bi feqîriya kurdan ve girê dide.
Loma jî ne mimkûn e ku rebenekî wekî Kemal Kiliçdaroglu bikanibe rola yekî wek Gandî bilîze.
Gandî li ku, Kiliçdaroglu li ku?
Artêşek rojnamevan kongreyê taqîb dikin, qala 800 rojnamevanî dikin.
Xwedê meriv ji bêtarên tirkan bisitirîne…
Serokê Giştî yê berê Deniz Baykal beşdarî kongreyê nebû, lê rismê serokê CHP-ê yê pêşî Mustafa Kemal Ataturk û yê serokê dawî Denîz Baykalê ji ber belavbûna kasetê wî ya seksê mecbûrî îstîfayê bû, hatin bidardekirin.
Yanî Baykal bi xwe naziyan bike, ew bi xwe beşdar nebe jî rismê wî daliqandine.
Kemal Kiliçdarogluyê dêrsimî, kurd ê ku ew bi xwe, xwe kurd qebûl nake, bi îmzeya 1200 nûnerî wek berendamê serokê partiyê hate nîşan dan.
Heta nuha raqibê Kilçdaroglu xuya nake, wisa xuyaye ku ewê Kiliçdaroglu namzetê tenê ye.
CHP, partiyeke dewletê ye û notirvanê kemalîzmê û sîstema dewleta unîter e, serokê wê bibe ”kurdekî elewî” jî ewê tiştekî zêde naguhere.
Heger ji Kiliçdaroglu bê ewê hewil bide ku kurdan, lê bi taybetî jî kurdên elewî bixapine, ewê bixwaze beşekî kurdan bikşîne ba partî û îdeolojiyeke neyar.
Jixwe ji bo vê yekê ye ku tirk vê wezîfeyê didin wî.
Weke ku min di nivîseke xwe ya berê da jî gotibû, rola wî, rola ”Hespa Truvayê” ye, ewê bixebite ku deriyê bedenê yê girtî veke û têkeve hundurê bedenê, ji bo ku ”kelayê” ji hundur da zeft bike. Ev vekirîye û ne hewceye ku meriv zêde dirêje bike.
Lê tiştê herî ecêb û xerîb û bala min dikşîne, media û çapemeniya tirk bi rengekî bê şerm û bêheya ji bo vî merivê ku hemû jiyana xwe weqfî tirkan û îdeolojiya kemalîst kiriye dibêje ”Gandî Kemal”!
Navê Gandîyê mezin, li vî rêberê dijmin kirine…
De îcar were ”vî kerî ji vî buhurî derbas ke”!
Bi îhtîmaleke mezin tirk viya bi zanetî dikin, bêguman ew baş dizanin ku ev rebena nagihîje nenûka gandî ya heram jî, lê ji bo ku kurdên elewî bixapînin, vê riyakariyê dikin.
Reben û pepûkekî wek Kemal Kiliçdarogluyê ku xulamtiya dijmin ji xwe ra weke şerefekê qebûl dike, çawa dikane bi Mahatma Gandîyê ku li hember îşxala Împaratoriya Îngilîzan serî hildaye, pêşengiya serîhildana gelê xwe kiriye û di netîceyê da jî welatê xwe rizgar kiriye, were miqayese kirin?
Ne rast e ku meriv navê qehremanekî hewqas mezin, li koleyekî hewqas reben û pepûk bike.
Gandî, serok û rêberê gelê xwe bû.
Kemal Kiliçdaroglu, rêber û serokê neyar e.
Gandî, dixwest gelê xwe rizgar bike...
Kemal Kiliçdaroglu, dixwaze gelê xwe bindest bihêle.
Mahatma Gandî, bi îdeolojiya xwe ya ”bêşîdet” fîgurekî pir girîng yê têkoşîna serxwebûna Hindistanê bû.
Gandî, weke mêran li hember Împaratoriya Îngilîzan derket û di netîceyê da îngilîz ji welatê xwe avêt û gelê xwe azad kir.
Lê Kemal Kiliçdarogluyê ku bira kirina pêşengiya miletê kurd li wir bimîne, rebeno hîn newêre bibêje ez kurd im, çi kiriye?
Gandî, li hember îşxala îngilîzan serî hilda û pêşengiya gelê xwe kir û bi vê têkoşîna xwe jî li cîhanê olan da.
Kemal Kiliçdaroglu jî, ji bo ku gelê xwe bindest bihêle, rêberî û pêşengiya dijmin dike, ji dêlî ya gelê xwe, dibe serokê partiyeke dijmin ya nîjadperest, partiyeke ku di qetlîama gelê wî da pêşengî kiriye, roleke mezin lîstiye...
A ji merivekî wiha reben , pepûk û bêşexsiyet ra jî dibêjin ”Gandî Kemal”!
Şerm e, eyb e, navê Gandî heram nekin…
Gandî, ji bo ku gelê xwe azad û welatê jî rizgar bike, rêber û serokê miletê xwe bû, bi têkoşîna xwe, bi îdeolojiya xwe ji gelên cîhanê ra bû numûneyekî bêhempa…
Lê Kemal Kiliçdaroglu, rêber û serokê dijmin e, dixwaze rola ”Hespê Truvayê” bilîze û bi vî rengî jî kelayê ji hundur da feth bike, yanî gelê xwe ji dijmin ra bavêje erdê, liberxwedana wî têk bibe.
Jixwe ji bo vê yekê ye ku qet qala çareseriya mesela kurd neke, ji dêlî vê, qala paşdemayina Kurdistanê, feqîrî û bêkariya kurdan dike, sebebê têkoşîn û serîhildana kurdan bi feqîriya kurdan ve girê dide.
Loma jî ne mimkûn e ku rebenekî wekî Kemal Kiliçdaroglu bikanibe rola yekî wek Gandî bilîze.
Gandî li ku, Kiliçdaroglu li ku?
20 maj 2010
Min bîriya kulîlkên Kurdistanê kiriye...
Vê êvarê gava ez ji deriyê hewşê ketim hundur, li aliyê hewşê yê rastê dara me ya giryazê weke keçeke ku kerasekî spî yê bûkaniyê bera ser bejna xwe dabe bala min min kişand.
Ez ji kêfa matmayî mam…
Dara me kulîlk vekiribû.
Di nava rojekê da çawa dikane hewqas kulîlk veke, çawa dikane hewqasî biguhere?
Ji ber ku do wan çaxan yek kulîlk jî venekiribû, bê xemil û xêlî bû…
Ev 2-3 roj in diya germ e, do danê êvarî min kursî û masa havînê derxit û ez xanim bîstekê li wî aliyê bexçe rûniştin.
Me bîstekê xwe da ber roja êvarê, bedenên xwe yên çilmisî hinekî germ kir.
Me çaya xwe danî ser masê, min cixara xwe vêxist û em ketin şêwir û mişêrên çûnê, emê çi bi xwe ra bibin û çi nebin…
Min bala xwe da dara giryazê, çavên xwe li bexçe gerand û bîstekê bi hestê evîndarekî li laleyên li ber pacê yên sor û zer temaşe kir.
Lîstk û vîçîna çûkên li ser darên li kêleka hewşê wek senfoniyeke klasîk ahanga xwezayê temam dikir.
Min di dilê xwe da got, rengê kesk kêm e, ku çend hebên kesk jî hebûna tam dibû rengê ala Kurdistanê.
Lê dara giryazê yek kulîlk jî venekiribû, hîn di bûtikê da bû…
Em heta dereng em rûniştin, min nexwest herim hundur û dîsa xwe bidim ber kompîtorê.
Û îro, yanî piştî 24 saetan, dara me bûbû dareke din, xemla xwe nuh kiribû, kerasekî spîboz yê bûkaniyê bera ser bejn û bala xwe da bû û bi nazdarî xwe bi min şîrîn dikir…
Min deriyê malê bi zirp vekir, çentê li milê xwe avêt erdê û ban xanimê kir, min got, xanim, xanim, hela were bala xwe bidê, dara me kulîlk vekiriye, bûye wek bûkekê…
Xanimê li mitpaxê karek dikir, bi dengekî sakin û bêheyecan got, min dîtiye, dîtiye…
Li Swêd zivistan dirêj û buhar jî pir kin in, meriv hew dibîne di nava 2-3 rojan da bû buhar û karnavala rengan.
Û dûra jî zû diqede, fena ku meriv xewnekê bibîne…
A ji ber vê kiniya buharê û dirêjiya zivistanê ye swêdî ji xwezayê, germê, nebaran pir hez dikin.
Îsal li Swêd zivistanê pir dirêj kişand û gelkî jî sar bû.
Lema jî swêdî li bende buhar û havînê kevzikî bûne, bi şev û roj mijara wan ya esasî li ser havînê û hewayê ye.
Û ev 2-3 ro jin li Stockholmê dinya pir xweş e, 23-25 derece germ e. Li Swêd buharê gava 2-3 rojan dinya germ be, xweza ji nişka ve diteqe, herder hişin dibe, di nava kulîlkan da dixemile.
Lê ne xweza tenê, jin û keçên narîn jî bi xwezayê ra vedibin, geş û har dibin, ew jî weke nesrîn, beybûn, sosin û gulên mihemedî kuçe û kolanên Stockholmê dixemilînin û bi vê yekê jî hinav li meriv tînin xwarê…
Li aliyê bexçe yê bakur dareke me ya sêvê jî heye, dareke biçûk e, par me çend sêv jê xwarin.
Min çû li wê jî nêrî, lê wê hîn kulîlk venekiriye, li ber vekirinê ye, lê hîn çend rojên din jê ra lazim e.
Li gor dara giryazê him ciyê wê ne xweş e û him jî kêmtir rojê dibîne, loma jî dereng kulîlkan vedike.
Ji ber ku em rêwî ne, loma jî min îsal ne çîçek kirîn û ne jî destê xwe da bexçe, tiştên hişin hatine hemû yên berê ne, me îsal tiştek neçand.
Emê îsal herin li bexçe û seyrangehên Kurdistanê bigerin, kulîlkên Kurdistanê bîn bikin, ji zûda ye min bîriya bîna kulîlkên kurdan û Kurdistanê kiriye…
Ez ji kêfa matmayî mam…
Dara me kulîlk vekiribû.
Di nava rojekê da çawa dikane hewqas kulîlk veke, çawa dikane hewqasî biguhere?
Ji ber ku do wan çaxan yek kulîlk jî venekiribû, bê xemil û xêlî bû…
Ev 2-3 roj in diya germ e, do danê êvarî min kursî û masa havînê derxit û ez xanim bîstekê li wî aliyê bexçe rûniştin.
Me bîstekê xwe da ber roja êvarê, bedenên xwe yên çilmisî hinekî germ kir.
Me çaya xwe danî ser masê, min cixara xwe vêxist û em ketin şêwir û mişêrên çûnê, emê çi bi xwe ra bibin û çi nebin…
Min bala xwe da dara giryazê, çavên xwe li bexçe gerand û bîstekê bi hestê evîndarekî li laleyên li ber pacê yên sor û zer temaşe kir.
Lîstk û vîçîna çûkên li ser darên li kêleka hewşê wek senfoniyeke klasîk ahanga xwezayê temam dikir.
Min di dilê xwe da got, rengê kesk kêm e, ku çend hebên kesk jî hebûna tam dibû rengê ala Kurdistanê.
Lê dara giryazê yek kulîlk jî venekiribû, hîn di bûtikê da bû…
Em heta dereng em rûniştin, min nexwest herim hundur û dîsa xwe bidim ber kompîtorê.
Û îro, yanî piştî 24 saetan, dara me bûbû dareke din, xemla xwe nuh kiribû, kerasekî spîboz yê bûkaniyê bera ser bejn û bala xwe da bû û bi nazdarî xwe bi min şîrîn dikir…
Min deriyê malê bi zirp vekir, çentê li milê xwe avêt erdê û ban xanimê kir, min got, xanim, xanim, hela were bala xwe bidê, dara me kulîlk vekiriye, bûye wek bûkekê…
Xanimê li mitpaxê karek dikir, bi dengekî sakin û bêheyecan got, min dîtiye, dîtiye…
Li Swêd zivistan dirêj û buhar jî pir kin in, meriv hew dibîne di nava 2-3 rojan da bû buhar û karnavala rengan.
Û dûra jî zû diqede, fena ku meriv xewnekê bibîne…
A ji ber vê kiniya buharê û dirêjiya zivistanê ye swêdî ji xwezayê, germê, nebaran pir hez dikin.
Îsal li Swêd zivistanê pir dirêj kişand û gelkî jî sar bû.
Lema jî swêdî li bende buhar û havînê kevzikî bûne, bi şev û roj mijara wan ya esasî li ser havînê û hewayê ye.
Û ev 2-3 ro jin li Stockholmê dinya pir xweş e, 23-25 derece germ e. Li Swêd buharê gava 2-3 rojan dinya germ be, xweza ji nişka ve diteqe, herder hişin dibe, di nava kulîlkan da dixemile.
Lê ne xweza tenê, jin û keçên narîn jî bi xwezayê ra vedibin, geş û har dibin, ew jî weke nesrîn, beybûn, sosin û gulên mihemedî kuçe û kolanên Stockholmê dixemilînin û bi vê yekê jî hinav li meriv tînin xwarê…
Li aliyê bexçe yê bakur dareke me ya sêvê jî heye, dareke biçûk e, par me çend sêv jê xwarin.
Min çû li wê jî nêrî, lê wê hîn kulîlk venekiriye, li ber vekirinê ye, lê hîn çend rojên din jê ra lazim e.
Li gor dara giryazê him ciyê wê ne xweş e û him jî kêmtir rojê dibîne, loma jî dereng kulîlkan vedike.
Ji ber ku em rêwî ne, loma jî min îsal ne çîçek kirîn û ne jî destê xwe da bexçe, tiştên hişin hatine hemû yên berê ne, me îsal tiştek neçand.
Emê îsal herin li bexçe û seyrangehên Kurdistanê bigerin, kulîlkên Kurdistanê bîn bikin, ji zûda ye min bîriya bîna kulîlkên kurdan û Kurdistanê kiriye…
19 maj 2010
Heger tu dixwazî kitêba te were firotin navê "mezin û egzotîk" lêke
Fûara Pirtûkan ya TUYAP-ê ev cara pêşî ye ku li Kurdistanê li Diyarbekrê tê vekirin û bi qasî ku dibêjin eleqeyeke pir mezin dibîne.
De ez hêvî dikim ku ewê wiha be û bi vê minasebetê amedî jî ewê hefteyeke mişt kultur, zanîn, dîrok û edebiyat tenefus bikin.
Fûar ewê di nabêna 18 û 23-ê gulanê da bi gelek semîner û konferansên cûrbecûr û bi gelek çalekiyên edebî û kulturî di xizmeta mîvan û gelê Diyarbekrê da be.
Li gor çapemenî dinivîse, 110 weşanxane beşdarî Fûara TUYAP-ê ya Diyarbekrê bûne û di nava van da gelek weşanxaneyên kurd jî hene.
Pir baş e, di fûarên wiha mezin da bi dehan weşanxane, bi hezaran kitêb ra beşdar dibin.
Ji bo xwendevan û evîndarên kitêban yên kurd ev jî keyseke mezin e, çimkî bi vê minasebetê bi hezaran kitêbên kurdî li ser hev dibînin û ji wan haydar dibin.
Ev jî gaveke berbî xwendinê ye...
Dil dixwest ku ez jî nuha li Ameda xopan bûma, di nava wan pirtûkan da têra dilê xwe bigeriyama û ji semîner û konferansekê, biçûyama semîner û konferanseke din.
Lê çi heyf ku ev yek ne mimkûn e.
Lê li gel vê jî, ez bi hawakî xwe li wir hîs dikim, ji ber ku du(2) weşanxaneyên min jî(Doz û APEC)bi sê pirtûkên min(Hindik-Rindik, Antolojiya Çîrokên Zarokan-Apec, Bide Dû dilê Xwe-Doz)beşdarî fûarê bûne.
Bi kêmasî çend kesên van kitêban bigrin destên xwe, lê binêrin û çend lib jî miheqeq ewê were firotin.
Yanî ne bi şiklekî fizîkî, bi şiklekî manewî be jî ez xwe li wir his dikim û bala xwe didim ziyaretçiyên fûarê.
Ez nikanim qalê nekim, li gora ku hin malperên kurdî nivîsîne, dibêjin di fûrarê da kitêba ku herî zêde populer e û ji bal gel ve aleqeyeke mezin dibîne, kitêba bi navê, “Kurdistan´i Duşlerken"(Dema Kurdistanê xeyal dikim)e, herî zêde ev kitêb bala însanan dikşîne.
Qala naveroka kitêbê nehatiye kirin, loma jî ez nikanim tiştekî li ser kitêbê biêbêjim.
Lê ez bawer dikim ev eleqe ji naverokê bêtir, ji navê kitêbê ra ye, însan ne kitêbê, navê wê dikirin.
Navekî egzotîk e, heyecanê dide meriv...
Û ji xwe kurd jî ji navên egzotîk, mezin pir hez dikin, dema ji hevalê xwe ra bi tirkî bibêje min kitêba “Kurdistan´i Duşlerken” kirî xweş e, giranî û cidîyeteke wê heye.
Kitêbeke “berradayî” nekirye, "Kurdistan´i Duşlerken"(Dema Kurdistanê xeyal dikim)kiriye, ne îşê henekan e…
Navê kitêbê dibe tercumanê hestên gelek kurdî, çimkî piraniya kurdan Kurdistanê xeyal dikin.
Tenê xeyal…
Lê ji bo birastgerandina vê xeyalê, xebat û fedekariya pêwîst nake, zimanê xwe, xwendin û nivîsandina kurdî fêr nabe, lê kitêba ”Dema Kurdistanê xeyal dikim” weke sûsekê dikire.
Û ilim jî dema bi tirkî be bêtir bi dil û can dikire...
Heger eynî kitêb, bi eynî navî ne bi tirkî, lê bi kurdî bûya, ez bawer dikim ku ewê hewqas populer nebûya.
Loma jî ji nuha da temiya min li hemû nivîskarên kurd, navvv!.., navvv!.., heger hûn dixwazin kitêbên we jî wiha populer bibe, navê xweş, mezin û egzotîk li kitêbên xwe kin, kes nexwîne jî ewê were firotin.
Ji xwe “Kurdistan´i Duşlerken/Dema Kurdistanê xeyal dikiim” jî însanan ne ji bo xwendinê, ji bo payê û navê wê kirîne…
De ez hêvî dikim ku ewê wiha be û bi vê minasebetê amedî jî ewê hefteyeke mişt kultur, zanîn, dîrok û edebiyat tenefus bikin.
Fûar ewê di nabêna 18 û 23-ê gulanê da bi gelek semîner û konferansên cûrbecûr û bi gelek çalekiyên edebî û kulturî di xizmeta mîvan û gelê Diyarbekrê da be.
Li gor çapemenî dinivîse, 110 weşanxane beşdarî Fûara TUYAP-ê ya Diyarbekrê bûne û di nava van da gelek weşanxaneyên kurd jî hene.
Pir baş e, di fûarên wiha mezin da bi dehan weşanxane, bi hezaran kitêb ra beşdar dibin.
Ji bo xwendevan û evîndarên kitêban yên kurd ev jî keyseke mezin e, çimkî bi vê minasebetê bi hezaran kitêbên kurdî li ser hev dibînin û ji wan haydar dibin.
Ev jî gaveke berbî xwendinê ye...
Dil dixwest ku ez jî nuha li Ameda xopan bûma, di nava wan pirtûkan da têra dilê xwe bigeriyama û ji semîner û konferansekê, biçûyama semîner û konferanseke din.
Lê çi heyf ku ev yek ne mimkûn e.
Lê li gel vê jî, ez bi hawakî xwe li wir hîs dikim, ji ber ku du(2) weşanxaneyên min jî(Doz û APEC)bi sê pirtûkên min(Hindik-Rindik, Antolojiya Çîrokên Zarokan-Apec, Bide Dû dilê Xwe-Doz)beşdarî fûarê bûne.
Bi kêmasî çend kesên van kitêban bigrin destên xwe, lê binêrin û çend lib jî miheqeq ewê were firotin.
Yanî ne bi şiklekî fizîkî, bi şiklekî manewî be jî ez xwe li wir his dikim û bala xwe didim ziyaretçiyên fûarê.
Ez nikanim qalê nekim, li gora ku hin malperên kurdî nivîsîne, dibêjin di fûrarê da kitêba ku herî zêde populer e û ji bal gel ve aleqeyeke mezin dibîne, kitêba bi navê, “Kurdistan´i Duşlerken"(Dema Kurdistanê xeyal dikim)e, herî zêde ev kitêb bala însanan dikşîne.
Qala naveroka kitêbê nehatiye kirin, loma jî ez nikanim tiştekî li ser kitêbê biêbêjim.
Lê ez bawer dikim ev eleqe ji naverokê bêtir, ji navê kitêbê ra ye, însan ne kitêbê, navê wê dikirin.
Navekî egzotîk e, heyecanê dide meriv...
Û ji xwe kurd jî ji navên egzotîk, mezin pir hez dikin, dema ji hevalê xwe ra bi tirkî bibêje min kitêba “Kurdistan´i Duşlerken” kirî xweş e, giranî û cidîyeteke wê heye.
Kitêbeke “berradayî” nekirye, "Kurdistan´i Duşlerken"(Dema Kurdistanê xeyal dikim)kiriye, ne îşê henekan e…
Navê kitêbê dibe tercumanê hestên gelek kurdî, çimkî piraniya kurdan Kurdistanê xeyal dikin.
Tenê xeyal…
Lê ji bo birastgerandina vê xeyalê, xebat û fedekariya pêwîst nake, zimanê xwe, xwendin û nivîsandina kurdî fêr nabe, lê kitêba ”Dema Kurdistanê xeyal dikim” weke sûsekê dikire.
Û ilim jî dema bi tirkî be bêtir bi dil û can dikire...
Heger eynî kitêb, bi eynî navî ne bi tirkî, lê bi kurdî bûya, ez bawer dikim ku ewê hewqas populer nebûya.
Loma jî ji nuha da temiya min li hemû nivîskarên kurd, navvv!.., navvv!.., heger hûn dixwazin kitêbên we jî wiha populer bibe, navê xweş, mezin û egzotîk li kitêbên xwe kin, kes nexwîne jî ewê were firotin.
Ji xwe “Kurdistan´i Duşlerken/Dema Kurdistanê xeyal dikiim” jî însanan ne ji bo xwendinê, ji bo payê û navê wê kirîne…
18 maj 2010
Kemal Kiliçdaroglu kevirekî kuş e
Parlamenterê CHP-ê yê Stenbolê Kemal Kiliçdarogluyê dêrsimî, kurd(esas mêrik xwe kurd qebûl nake)û elewî do bi civîneke çapemeniyê namzediya xwe ya ji bo serokatiya CHP-ê îlan kir.
Navê Kiliçdaroglu ji bo serokatiya CHP-ê ev çendake dihat gotin, lê nedihat bawerkirin ku ewê ji partiyê piştgiriyeke wiha xurt bigre.
Navê Kiliçdaroglu ji bo serokatiya CHP-ê ev çendake dihat gotin, lê nedihat bawerkirin ku ewê ji partiyê piştgiriyeke wiha xurt bigre.
17 maj 2010
Tirk dixwazin kurdên bakur û başûr ji hev fêm nekin
Şair û parlamenterê herêma Kurdistanê yê ji Lîsta Hevpeymaniya Kurdistanê Mueyed Teyîb, li Cizîrê di panêla li ser ”Ziman û Perwerde” yê da îdîayek pir cidî avêtiye ortê, gotiye ji bo ku başûrê Kurdistanê li herêma Behdînan kurmancî nebe zimanê perwerdeyê Tirkiye mudaxeleyî perwerdê û weşana kurdî dike.
Şairê bi nav û deng û parlamenterê kurd Mueyed Teyib di derbarê mudaxeleya Tirkiyê da wiha gotiye:
Şairê bi nav û deng û parlamenterê kurd Mueyed Teyib di derbarê mudaxeleya Tirkiyê da wiha gotiye:
16 maj 2010
Kurdî bimre Kurdistan jî namîne
Her cara ku ez dibînim keç û xortên kurd qedir û girîngiyê didin zimanê xwe, li zimanê xwe xwedî derdikevin gelkî kêfa min tê, dinya dibe ya min.
Di facebookê da xortekî bi naznavê ”Jîn Kajîn” ji ber ku hin kurd ji dêlî zimanê xwe bi tirkî dipeyivin xwe gelkî qeherandiye, ji kerba dilê xwe gotiye:
” Parçeyek namûs di pozê mirov de hebe, piçek şeref û heysiyeta mirov hebe, mirov bi zimanê xwe diaxive, naçe bi qûna zimanê serdestê xwe nagire!”
Di şirove û bersîva xwe da min got:
”Ne hewceyî gotinên wiha giran e, hema meriv hinekî ji miletê xwe û zimanê miletê xwe hez bike, xwe ji însan û miletên din kêmtir nebîne meriv bi zimanê xwe dipeyive.
Çawa ku mal û milkê xelkê nabe yê meriv, her wisa ziman û edebiyata xelkê jî nabe ya meriv.
Kurdên ku bi zimanê tirkî siyasetê dikin, berheman didin, di hundurê xwe da ne kurdên temam in, di hestên wan yê netewî da miheqeq jarî û zeîfiyek heye...”Heta 2-3 sal berê jî li Kuridistana bakur di nava kurdan da tu hêz û tevgereke ku têra xwe û bi şiklekî cidî girîngî dida zimên tunebû.
Kurdayetî bi tirkî dihat kirin, zimanê siyasetê bi temamî tirkî bû.
Lê ev heyameke di nava kurdan da hin kes û hêzên ku girîngiya zimên baş fêm kirine û bi rengekî cidî ehemiyetê didin bikaranîn û pêşdabirina zimên peyda bûne û xebatên pir hêja dikin.
Bîstek berê dîsa di facebookê da min li klîpeke çalakiyke li ser zimên temaşe kir.
Klîpeke pir balkêş bû.
Xortekî kurd li kolana bajarekî, di nava bi sedan, belkî jî bi hezaran însan da herfên kurdî bi milet dida fêr kirin.
Ji şiklê çalakiyê ra gelkî kêfa mim hat.
Dibê kurd serê xwe bi vê meselê ra biêşînin, ji bo belavkirin û fêrkirina kurdî li rê û metodên nuh bigerin.
Ji ber ku dibê em baş bizanibin ku dewlet bi rehetî zimanê me serbest nake, dibê kurd dewletê mecbûrî vê yekê bikin.
Ew jî ev e, dewletê bibîne ku kurd dev ji zimanê xwe bernadin, şikandina vê îradeya kurdan ji bin da ne mimkûn e.
Dema dewlet gihîşt vê baweriyê ewê weke berxikan kurdî bikin zimanê perwerdeyê.
Loma jî hebûn û şiyariya cîlên nuh gelkî girîng e, dema dewlet bibîne ku kurdî ne zimanê gundiyan û hin kal û pîran tenê ye, zarok û ciwanên kurd jî bi kurdî dipeyivin, dinivîsin û berheman didin.
Herçî bi rengekî bênabên dubarekirina girîngiya kurdî ye rast e, dibê meriv tim bibêje û nijarê di rojevê da bihêle.
Lê ne bi hêrs û xeber…
Berî her tiştî dibê hin însan û hin hêz di bikaranîna kurdî da israr bikin, xwedî rêxistin, dîtin û program bin û pêşengiya vê tevgerê bikin.
Dûra, bi wextê ra ev tevger ewê roj bi roj mezin û fireh bibe.
Ma têkoşîn, xebat û serîhildana kurdan jî wisa nebû, ew jî di salên 60-70-î da pir zeîf bû, bi çend ronakbîr û xwendevanan dest pê kiribû.
Lê dûra bi xebat û têkoşîna însanan tevger gav bi gav berfireh bû û li seranserê Kurdistanê şax berda, gihîşt hêzeke bi milyonan.
Dibê kurd di warê zimên da jî wiha bifikirin, bi plan û program bixebitin û di daxwaza xwe da bêtawîz û israrkar bin.
Xebateke wiha piştî çend salên din ewê fêkiyên xwe bide...
Di facebookê da xortekî bi naznavê ”Jîn Kajîn” ji ber ku hin kurd ji dêlî zimanê xwe bi tirkî dipeyivin xwe gelkî qeherandiye, ji kerba dilê xwe gotiye:
” Parçeyek namûs di pozê mirov de hebe, piçek şeref û heysiyeta mirov hebe, mirov bi zimanê xwe diaxive, naçe bi qûna zimanê serdestê xwe nagire!”
Di şirove û bersîva xwe da min got:
”Ne hewceyî gotinên wiha giran e, hema meriv hinekî ji miletê xwe û zimanê miletê xwe hez bike, xwe ji însan û miletên din kêmtir nebîne meriv bi zimanê xwe dipeyive.
Çawa ku mal û milkê xelkê nabe yê meriv, her wisa ziman û edebiyata xelkê jî nabe ya meriv.
Kurdên ku bi zimanê tirkî siyasetê dikin, berheman didin, di hundurê xwe da ne kurdên temam in, di hestên wan yê netewî da miheqeq jarî û zeîfiyek heye...”Heta 2-3 sal berê jî li Kuridistana bakur di nava kurdan da tu hêz û tevgereke ku têra xwe û bi şiklekî cidî girîngî dida zimên tunebû.
Kurdayetî bi tirkî dihat kirin, zimanê siyasetê bi temamî tirkî bû.
Lê ev heyameke di nava kurdan da hin kes û hêzên ku girîngiya zimên baş fêm kirine û bi rengekî cidî ehemiyetê didin bikaranîn û pêşdabirina zimên peyda bûne û xebatên pir hêja dikin.
Bîstek berê dîsa di facebookê da min li klîpeke çalakiyke li ser zimên temaşe kir.
Klîpeke pir balkêş bû.
Xortekî kurd li kolana bajarekî, di nava bi sedan, belkî jî bi hezaran însan da herfên kurdî bi milet dida fêr kirin.
Ji şiklê çalakiyê ra gelkî kêfa mim hat.
Dibê kurd serê xwe bi vê meselê ra biêşînin, ji bo belavkirin û fêrkirina kurdî li rê û metodên nuh bigerin.
Ji ber ku dibê em baş bizanibin ku dewlet bi rehetî zimanê me serbest nake, dibê kurd dewletê mecbûrî vê yekê bikin.
Ew jî ev e, dewletê bibîne ku kurd dev ji zimanê xwe bernadin, şikandina vê îradeya kurdan ji bin da ne mimkûn e.
Dema dewlet gihîşt vê baweriyê ewê weke berxikan kurdî bikin zimanê perwerdeyê.
Loma jî hebûn û şiyariya cîlên nuh gelkî girîng e, dema dewlet bibîne ku kurdî ne zimanê gundiyan û hin kal û pîran tenê ye, zarok û ciwanên kurd jî bi kurdî dipeyivin, dinivîsin û berheman didin.
Herçî bi rengekî bênabên dubarekirina girîngiya kurdî ye rast e, dibê meriv tim bibêje û nijarê di rojevê da bihêle.
Lê ne bi hêrs û xeber…
Berî her tiştî dibê hin însan û hin hêz di bikaranîna kurdî da israr bikin, xwedî rêxistin, dîtin û program bin û pêşengiya vê tevgerê bikin.
Dûra, bi wextê ra ev tevger ewê roj bi roj mezin û fireh bibe.
Ma têkoşîn, xebat û serîhildana kurdan jî wisa nebû, ew jî di salên 60-70-î da pir zeîf bû, bi çend ronakbîr û xwendevanan dest pê kiribû.
Lê dûra bi xebat û têkoşîna însanan tevger gav bi gav berfireh bû û li seranserê Kurdistanê şax berda, gihîşt hêzeke bi milyonan.
Dibê kurd di warê zimên da jî wiha bifikirin, bi plan û program bixebitin û di daxwaza xwe da bêtawîz û israrkar bin.
Xebateke wiha piştî çend salên din ewê fêkiyên xwe bide...
15 maj 2010
Biryareke tam layiqî edaleta tirk...
Dadgeha 5-ê ya cezayên giran ya Diyarbekrê du roj berê 166 sal û şeş meh cezayê hefsê da rojnamevan û sernivîskarê rojnameya Azadiya Welat Vedat Kurşûn, ji ber ku Kurşûn di rojnameyê da çend gotar û nûçeyên ne li gor dilê dewletê belavkiriye.
Dadgehê, weke hertim Vedat Kurşûn ji ber sûcê propagandeya ”rêxistina cudaxwaz û terorîst” sûcdar dît û xwest 525 sal cezayê hefsê bide wî. Lê ev cesa daxist 166 sal û şeş mehan.
Dadgehê, weke hertim Vedat Kurşûn ji ber sûcê propagandeya ”rêxistina cudaxwaz û terorîst” sûcdar dît û xwest 525 sal cezayê hefsê bide wî. Lê ev cesa daxist 166 sal û şeş mehan.
Derketina Hawarê şoreşeke mezin e
Îro, 15-ê gulanê 78-mîn salvegera derketina kovara HAWAR-ê û Cejna Zimanê Kurdî ye.
Gorrbuhuştê Mîr Celadet Alî Bedirxan, di 15-ê meha gulana 1932-an da li Şamê dest bi weşandina kovara Hawarê kir.
Hawar, berê bi tîpên erebî û latînî derdiket. Û heta hejmara 23-an bi vî hawî dom kir, lê ji hejmara 23-an û pê va tenê bi tîpên latînî derket.
Gorrbuhuştê Mîr Celadet Alî Bedirxan, di 15-ê meha gulana 1932-an da li Şamê dest bi weşandina kovara Hawarê kir.
Hawar, berê bi tîpên erebî û latînî derdiket. Û heta hejmara 23-an bi vî hawî dom kir, lê ji hejmara 23-an û pê va tenê bi tîpên latînî derket.
Prenumerera på:
Inlägg (Atom)