Ji ber ku kurdên wiha jî hene ez ji kurdayetiya xwe fedî dikim

Dilbixwîn Dara di nivîsa xwe ya dawî da ji rêwîtiya xwe ya başûrê Kurdistanê qala sosireteke malbateke kurd dike.

Li gorî Dibixwîn dinivîsîne, ew li Hewlêrê dibe mîvanê malbateke kurd. Xanima malê hewlêrî û soran e û peyê(mêrê) wê jî kurdekî ji Ruhayê ye û nîvê jiyana xwe di nava ”siyaset kurd” da borandiye.
Xanim baş fêrî tirkî û kurmancî bûye.

Di dema sohbetê da lawikê malê yê 4-5 salî tê hundur û diçe ba Dilbixwîn. Dilbixwîn wî himêz dike û bi kurmancî nav û salên wî jê dipirse. Lawik bi rengekî fedyok pel pel li Dilbixwîn dinêre lê bersîvê nadê.

Dilbixwîn dibêje belkî lawik bi kurmancî nizane, lê bi soranî dizane, loma jî îcar bi soranî pê ra dipeyive.

Lawik hinekî fêm dike. Lê Dilbixwîn dibîne ku lawik di bersîvên xwe da dîsa jî ne serbest e. Ev rewş meraqa Dilbixwîn zêde dike.

Dilbixwîn dû ra ji dê bavê zarok fêr dibe ku lawik bi kurdî nizane, bi tirkî dizane. Diya hewlêrî û bavê ruhayî li Hewlêrê bi lawê xwe ra ne bi kurdî(li gel ku herdu jî baş bi kurdî dizanin)lê bi tirkî dipeyivin. Lawikê 4-5 salî ne kurmancî û ne jî bi soranî nizane. Diya hewlêrî û soran li Hewlêrê bi lawê xwe ra bi tirkî dipeyive?

Şerma mezin, sosireta giran!

Piştî ku Dilbixwîn fêr dibe ku lawik bi kurdî nizane, dest pê dike pirsên xwe bi tirkî jê dike. Lawik şa dibe û bi kêfxweşî bersîvên pirpirsan dide.

Dema min nivîsa Dilbixwîn Dara xwend, min ji kurdbûna xwe fedî kir û min xwest herim Hewlêrê û destê xwe têxim gewriya wî bavî û wê diyê û wan bixeniqînim...

Ez bawer nakim ku însanên wiha bêşexsiyet û ji hestên netewî şuştî bêyî kurdan ji nava miletekî din derkevin.

Ev nimûne ibreteke mezin e!
Ji ber ku însanên wiha ji nava kurdan derdikvein ez fedî dikim.

Herçiqas ev herdu kes bi eslên xwe kurd bin jî, lê bi fikir, bi hest û şiûra xwe tirk in. Heger bi qasî misqalekî jî hestê kurdayetiyê bi wan ra hebûya, weke dê û bavekî kurd, li Hewlêrê ew bi zarokên xwe ra bi tirkî nedipeyivîn.

Ez bawer dikim ku ev herdu kes jî ya di mektebên Gulen da perwerde bûne ya jî ji wê cimatê ne.
Çimkî ancax îdeolojî û perwerdeya Fetulah Gulen dikane însanan wiha ji kurdayetiyê bişo.

Esas dibê civat kurdên wiha xweş nebîne, wan rencîde bike. Nuha bi zimanê xwe ra tirkî jî fêrî zarokê xwe kiribana dîsa hetanî dereceyekê rê tê hebû.

Lê zarokekî kurd, li Hewlrê hatibe dinyayê û ne bi kurdî lê bi tirkî zanibe ji bo dê û bavî wî bi rastî jî rûreşiyeke pir mezin e.

Dibê meriv weke kurd hevaltiyê bi kesên wiha ra neke û vê bêxîrtetiya wan jî bide ruyê wan.
Ez di dewsa Dilbixwîn da bûma minê xwarina wan nexwara û ezê ji mala wan rabûma…