Demekê xwe fêrî tunebûna min bikin...

Di xortaniya xwe da min carnan ji hevalên xwe yên komelê û partiyê ra digot, ”ez rojekê serî deynim ezê werim halê we…”

Eynî tiştî ez nuha ji we ra jî dibêjim, va ye sibe ji bo du rojan ez dikim terka we bikim û herim qursekê, bajarekî Swêd yê dûr(Ostersund), nava berf û sermayê.

Roja pênşemiyê derengê şevê ezê vegerim û roja şemiyê(piştîniyê)jî ji Tirkiyê du mîvanên min tên. Yek pismamê min e û yê din jî him birayê hevalekî me yê şehîd e û him jî merivê xanima min e.
Îcar dibe ku heta dawiya hefteya pêş me ez nikanibim tiştekî binivîsînim.

Loma jî ez meraq dikim, bêyî nivîsên min gelo hûnê çawa sebir û debar bikin?
Mîvanên min ewê hefteyekê li Stockholmê bimînin. Lê ji şansê wan ra sermayê, berf û baranê dest pê kir.

Li gorî rapora hewayê roja şemiyê berf e, feqîran ewê matmayî bimînin. Xwedêgiravî buhar e, tên ji bo ku buhara Swêd bibînin.

Lê ji dêlî buharê ve ewê zivistana Swêd ya nîasnê bijîn. Esas tu salê wiha nebûye, qey ji şansê wan ra ye.

Sibe ezê saet li dora pêncan bi rêkevim, ji ber ku balafira min saet di 08. 20-an da bi hewa dikeve, loma jî dibê ez rabim rakevim, y ana sibe ezê li wir di nava swêdiyan da tim bawîşkan bînim û di xew ra herim.

Sebra we heta dawiya hefteya bê ewê bêyî min were ya na ez nizanim, lê ya min ewê neyê. Dibe ku carnan bi çend gotinan ez we ji halê xwe agahdar bikim…
De nuha hemû bimînin di nava xêr û xweşiyê da…