Kuştina Olof Palme û hin bîranînên min

Îro 25 saliya kuştina serokwezîrê Swêd Olof Palme ye.
Olof Palme, 25 sal berê(1986) li Stockholmê şeveke îniyê gava ew û xanima ji sînemayê derketin û diçûn mal saeet di 23.21-ê da li ber deriyê tramvayê hate kuştin.
Di êrîşê da xanima wî Lîsbet Palme jî sivik birîndar bû.
Li gor îfadeya xanima wî, qatil yekî tenê bû, ji para bera serê Olof Palme da û reviya.
Heta nuha ne qatil hetiye girtin û ne jî tê zanîn ku kê û ji bo çi Palme kuşt ya jî da kuştin.
Piştî kuştina Palme bi demekê pûlisên swêd bi navê ”şopa kurd” navê PKK-ê jî avêt ortê û gotin PKK li pişt bûyerê ye.
Gelek kurd girtin û dû ra hemû berdan.
Lê pûlisên xwediyê vê îdîayê tu carî nikanîbûn vê îdîaya xwe bi belge û delîl îspat bikin.
Ji ber ku navê rêxistineke kurd di bûyereke hewqas mezin da derbas dibû, bêguman vê yekê tesîr li hemû kurdên swêd kir.
Bû sebebê ku civata swêdî bi çavekî ne baş li kurdan binêre.
Bi vê nivîsê armanca min ne ew e ku li ser bûyerê dûr û dirêj rawestim. Tenê dixwazim qala hin bîranên xwe yên wê demê bikim.
Min bûyer çawa bihîst û dû ra jî weke şexs çi tesîr li min kir û ji bo min bû sebebê kîjan gelşan…
Ez li Stockholmê li taxa Arstayê dimam û di îdareya Federasyona Komeleyên Kurdistanê da bûm.
Roja şemiyê saeet di 09.00-an da li ciyekî bi navê ABF-ê kongreye ma hebû. Ji bo em berî kongreyê hin haziriyan bikin, ez sibê hinekî zûtir çûm ciyê kongreyê.
Dema ez ji tramvayê derketim der, min dît ku milet kom bûye, gelek kes digrî û gulan datînin erdê…Li erdê xwîn hebû.
Min pirsî, min got, çi bûye? Gotin, weleh do bi şev Olof Palme kuştin. Pûlis hîn dora xwînê negitibû.
Devê însên kêrê venedikir, her kes ya digriya ya jî zuha bûbû, gotin ji devê kesî dernediket.
Civat di şokê da bû.
Ez di ciyê xwe da tevizîm.
Ciyê ku ewê kongre lê çêbibîya teqrîben, 200-300 mîtro nêz bû. Ez çûm wir. Hêdî hêdî hin hevalên din jî hatin. Em hemû şok bûbûn.
Me biryar da, me got em kongreyê îptal dikin.
Me ji kesên berpirsiyar ra got, em kongreyê îptal dikin. Û me rabû di heqê îptalkirina kongreyê da kaxetek jî nivîsî û li wir bi darde kir û em çûn malên xwe.
Hêviya her kesî ew bû ku ewê qatil bigrin, lê nehat girtin.
Ez li belediya Stockholmê di beşê kal û pîran da dixebitîm. Yanî min li kar û pîran mêze dikir, ez diçûm malên wan, min ji wan ra xwarin dikirî, malên wan paqij dikir û hin alîkaryên bi vî rengî.
Piştî kuştina Palme û qalkirina navê kurdan êdî kesî ez qebûl nekirim. Sibehan ez diçûm ciyê kar û ji wir jî ezê biçûyama malên ku aîdî min bûn.
Lê dema di telefonê da navê min dibihîtin, digotin em wî naxwazin yekî/yeka din bişînin. Û dema digotin yekî/yeka din tuneye, tenê Zinar dikane were, wê demê jî ya digotin bira îro bimîne, ya jî ji bo yekî din israr dikirin.
Her sibe heval hemû diçûn kar, ez tenê dimam.
Çend hefteyan bi vî hawî ez pir aciz bûm, rojekê ez qeherîm, min rabû kaxetek girt. Îstîfa xwe nivîsî û deketim û çûm.
Îcar ji ber ku wan ez ji kar dernexistibûm, min bi xwe îsîfa xwe da bûm, loma jî 3 mehan perê bêkariyê nedan min.
Di wan 3 mehan da di warê aborî da min gelek zahmetî kişand.
Baş nayê bîra min, nizanim wê salê bû ya jî sala din bû, radoya swêd li ser bûyera Palme û tesîra li kurdan kiriye, bi min ra hevpeyvîk çêkir.
Di wê hevpeyvînê da min qala vê bûyerê jî kir.
Helbet ne ez tenê, hemû kurdên li Swêd her kes bi hawakî ji vê bûyerê muteesîr bûn, zirar dîtin û rû bi rûyî gelek bûyerên ne xweş bûn.
Di 20 saliya bûyerê da jî dîsa radyoya swêd, lê beşê kurdî, Zana Serîn bi min ra hevpeyvînek kir. Di wê hevpeyvînê da min hîn bi teferûat qala bîranînên xwe yên wan rojan kir.
Di ser bûyerê ra 25 sal derbas bûye lê mixabin pûlisê swêd hîn jî nikanîbûya bûyerê ronî bike.
Loma jî weke hemû teorî û îhtîmalan li ser PKK-ê jî hîn eynî spekulasyon û îdîa berdewam in û heta ku bûyer zelal nebe jî mixabin ev spekulasyon ewê bidomin...
Ez hêvî dikim ku ev cînayeta mezin û dûrî aqilan rojekê nekeve hustuyê kurdan...