Pisika Belek

Hebû tunebû, pisikeke biçûk a belek hebû.
Pisika belek kêfa wê qet ji biçûkbûna wê ra nedihat. Dixwest gelkî girtir (mezintir) bibe.
Û ji bo ku gir bibe jî dixwar û dixwar, lê çi heyf fêde nedikir. Bi xwarinê gir nedibû.
Tîjik dida xwe, dida lotika, pişta xwe xwaro maro dikir, dikir çengel, lê dîsa jî bê feyde bû, tu tişt nediguherî. Ew tim wek xwe bû, girtir nedibû.
Dawiya dawî rojekê kûr fikirî, hûr fikirî, ji xwe ra got:
-Ez zanim ezê çi bikim! Ezê herim vê yekê ji heywanên mezin bipirsim. Gelo wan çi kiriye ew hewqasî mezin bûne?
Ji xwe ra wa got û dûra jî rabû ket rê û çû.
Pirr çû, hindik çû, rastî mihînekê (hespekê) hat. Ji mihînê ra got:
- Mihîna delal, ma te çer kir tu wiha mezin bûyî?
Mihînê bala xwe dayê, got:
- Min tu tiştek jî nekir. Min ceh xwar, têr çêriyam, li dora mêrgeke mezin rojê bîst caran beziyam. Û dûra jî wa(wiha) mezin bûm.
Pisikê got:
- Pirr baş e, ezê jî wer bikim.
Û dûra jî dest pê kir, li dora mêrgeke mezin rojê bîst caran beziya, heta jê hat ceh xwar, çêriya.
Lê bi bezê nigên wê ket ber û bi ceh û gîhê jî zikê wê êşiya. Lê dîsa jî wek mihînê mezin, gir nebû, dîsa jî weke xwe pisik ma.
Rojekê dîsa rûnişt ji xwe ra fikirî û wiha got:
- Dibê ez vê meselê ji gelek heywanên mezin yên din jî bipirsim. Dibe ku ew riyekê nîşanî min bidin.
Bi van fikaran çû rastî boxeyekî(ga) hat. Ji boxe ra got:
- Birakê boxe! Ma te çawa kir ku tu wiha gir bûyî?
Boxe şaş ma, got:
- Min qet tiştek jî nekir. Ez baş çêriyam. Her roj bi kêmanî bîst caran jî min got, MOOOHHH, MOOOHHH oriyam. Dûra jî wek tu dibînî, ez wiha mezin bûm, bûm ga.
Pisikê got:
- Wê gavê dibê ez jî vê riyê biceribînim.
Dûra wê jî dest pê kir rojê bîst cara wek boxeyekî got MOOOHHH û oriya! Li mêrg û guheran, di nava çayir û çîmenan da çêriya û çêriya, heta ku kanîbû biçêriya. Û orirrya û orrriya...
Lê orandina wek gayekî(boxakî) dengê wê xist, gîhê jî zikê wê êşand. Û qet gir jî nebû.
Dîsa fikirî, ji xwe ra got:
- Mihînê nikanîbû alîkariya min bikira, pêşniyara boxe jî tu feyde neda min. Nuha ezê çi bikim? Tam di vê nabênê da ji nav daristanê dengê kundekî bihîst:
- KÛ-KÛ! KÛ-KÛ!
Tavilê ji xwe ra got:
- Nuha ez zanim ezê çi bikim. Ezê herim ji kundê biaqil bipirsim. Belkî ew kanibe aqilekî bide min.
Û rabû berê xwe da daristanê. Pir derbas nebû rastî kund hat. Kund li ser dareke bilind bû. Bi wan çavên xwe yên mezin der û dora xwe raçav/qoleçan dikir. Pisikê got:
- Apê kund, ezê tiştekî ji te bipirsim. Ma ji bo ku hinekî din girtir, mezintir bibim, dibê ez çi bikim?

Kund çavên xwe çend caran qurç kir, dûra jî got:
- Çima tu dixwazî girtir bibî?
Pisikê got:
- Ez dixwazim girtir bibim, çimkî...dema ez... dema ez bi hinekan ra ketim şer, ji bo ku ew zora wan min nebin…Ez dixwazim bi hêz bim, mezin bim…
Kundê kûpê aqil dîsa çend caran çavên xwe qurç kir, got:
- Ma heta nuha kesî bi te ra şer kiriye?
Pisikê got:
- Na, bi her kesî ra nabêna min gelkî baş e.
Li ser vê bersîva pisikê, kund got:
- Ê wê gavê ne hewceye tu girtir bibî.
Pisikê Got:
- Lê ez hewqasî biçûk im ku ez nikanim ji jor da li tu heywanî binêrim, dibê ez ji jêr da li hemû heywanan binêrim. Heywan giş ji min mezintir in. Ev yek jî bîna min pirr teng dike. Ez dixwazim ne tim ez, carekê jî bira ew ji jêr da li min binêrin! Bira ez ji wan mezintir bim.
Kund mizicî, dîsa çavên xwe çend caran qurç kir û dûra jî bi rûkenî jê ra got:
- Ma tu nikanî hilkişî ser darekê?
Pisikê got:
- Erê, ez kanim.
Kund got:
- Wê demê ne hewce ye tu girtir bibî. Heger tu dixwazî tu li jor bî, yekî din jî ji jêr da li te binêre, wê gavê hilkişe ser darekê.
Pisikê got:
- Ez viya qet nefikirîbûm
Kund got:
- Pirr ne mihîm e tu çi qasî girtir î. Heger tu hinekî serê xwe bixebitînî bi vê biçûktiya xwe jî tu yê bikanibî her tiştî bikî. Dibê meriv biçûkî û mezinîya xwe ji xwe ra neke derd. Her heywan bi hawakî ye, hinek mezin in, hinek biçûk in.
Pisikê Got:
- Baş e. Ezê şîreta te qet ji bîr nekim.
Û ji wê rojê û şûn da ye pisikê her tim serê xwe xebitand, her daxwaza dilê xwe bi cî anî û careke din jî ji biçûkbûna xwe gazin nekir….