Xeyalên rojek tenêtî

Ez tik û tenê li malê me, ne ins e, ne cins e…
Berf çongekê li erdê ye, derve 3 derece di bin sifrê ra sar e.
Hawirdor û xwaze sipîboz dike.
Kes li der xuya nake.
Tenê hin beytik ji ser vê darê fir didin ser wê darê û ji xwe ra li qût digerin.
Heta ji min tê ez wan bê êm nahêlim.
Li gor do êşa pişta min îro hinekî kêmtir e.
Min îro heb jî hîn nexwariye.
Tenêtî meriv sewqî fikarê dike...
Ez pir difikirim, çûna Kurdistana başûr xeyal dikim.
Ji Stockholmê berê difirim Hewlêrê, paytexta Kurdistanê, kela azadiyê, çirîska xewn û xeyalên hemû kurdan, bajarê ku ala rengîn bi xurûr û azad li ba dibe…
Hewlêr, bajarê ku ne di bin îşxalê da ye, bajarê ku leşker û pûlisên dijmin lê piyase nakin, bajarê ku kurd xwe lê azad û serbilind his dikin û bajarê ku zimanê wî kurdî ye…
Ez xeyal dikim, buharê, berê ezê herim vî bajarî, li vî bajarî, li Silêmaniyê, li Kerkûkê, li Zaxo û Dihokê, li vê axa ku dijmin ser xwe qewitandiye dilê xwe li azadiyê, li kurdîtiyê, li zimanê kurdî rehet bikim; bêyî ku rastî ala tirk, pûlis û leşkerên tirk û zimanê tirkî bêm.
Li Hewlrê, li Silêmaniyê ûli Dihokê ezê hewa azadbûn û serxwebûnê tam bikim û pê sermest bibim.
Ez ji nuha da vê rêwîtiyê xeyal dikim…
Ji Kurdistana azad ji deriyê Xêbûr ez derbasî welatê bindest û êsîr dibim, diçim li ber leşker û ala tirk radiwestim û ji leşkerên tirk destûra herim mala xwe dixwazim.
Ez vê zulmê xeyal dikim û destê xwe li hestên xwe yên wê bîstikê dipelînim, lê guhdarî dikim, dixwazim ji nuh da bizanibim gelo ewê têkevin çi halî û çi his bikin?
Ez qonax bi qonax, riya xwe bi hevalan dixim, li ser erdê bindest bi pêş da diherim û dû ra xwe digihînim Wêranşarê.
Ez xwe digihînim Wêranşarê, bajarê zaroktî û xortaniya xwe, bajarê ku ez nuha nizanim lê bigirim, xwe lê biyanî his dikim; bajarê ku nuha bûye bajarekî din, bi saetan lê bigerim jî kes min nas nake…
Lê ez dîsa jî jê hez dikim…
Çimkî dereke ez pê da herim tuneye.
Bajarekî min ê din yên zaroktiyê tuneye, ez li vî bajarî hatime dinê û lê mezin bûme, loma jî ew mala min, Kurdistan jî welatê min e.
Meriv ancax li mala xwe û li welatê xwe, xwe azad û bextewar his dike…
Wêranşar û Kurdistan li ba dilê min bi qasî diya min şîrîn in; tu dê, tu bajar û tu welat nikanin di dilê min da dewsa wan bigre..
Ez xwe digihînim nava qewm, meriv, dost û hevalên xwe, nava hezkiriyên xwe û di nava wan da wek dildarekî wan rûdinim, kêf dikim, şa dibim…
Çendakî li wir dimînim, diçim qelek derên min nedîtine dibînim û dûra jî dîsa qonax bi qonax riya xwe bi hin bajar û heval dixim û xwe digihînim Stenbolê…
Yanî digihîjim qanoxa xwe ya dawî, êdî Stockholm li bende min e….
Ez nuha di serê xwe da van xeyalan çê dikim.
Xeyal baş in, kesê bêxeyal kesê mirî ye…
Gelo ev xeyal ewê bi rast bigere ya na ez nizanim, lê ji bo ku pûç nebe çi ji destê min bê ezê bikim...