Li Tirkiyê êdî her kes dizane û qebûl dike ku gelşa kurd çavkaniya esasî ya hemû gelşên Tirkiyeyê ye.
Het ku mesela kurd çareser nebe, miletê kurd negihîje azadiya xwe û zimanê kurdî nebe zimanekî resmî û yê perwerdeyê, ne mimkûn e ku li Tirkiyê tu dawiya gelşan were û aramî û demokrasî were Tirkiyê.
Ji xwe ji ber ku AKP-ê jî ev mesele baş fêm kiriye, loma jî qaşomaşo qala ”pakêta kurd” û ”vebûna demokratîk” dike.
Di serê gelşa kurd da jî bêguman nuha mesela zimên pir aktuel e, li gor berê kurdan îro hîn bêtir girîngiya zimên fêm kirine û loma jî bêtir ehemiyetê didin vê daxwaza xwe.
Lê tiştek pir vekirîye, dewleta tirk naxwaze mafên kolektîv û zagonî bide kurdan, dixwaze tenê hin maf û azadyên ferdî qebûl bike.
Di vî warî da hukûmet, mixalefet û leşker hemfikir in, dibêjin ”yek milet” û ”yek ziman.”
Di vî warî da wekî din çi bibêjin(û yên dibêjin)hemû xapandin, serîlêgerandin û demagojiye; dixwazin wextê qezenc bikin, belî di pêşerojê da PKK belav bibe, kurd biwestin û hwd….
Rûşen Çakir di nivîsa xwe ya do da dibêje, heta nuha ew bi gelek berpirsiyarên dewletê ra peyivîye. Her cara ku mesele hatiye ser ”zimên”, tim problem derketiye, ”mesele xitimî ye.”
Rûşen Çakir dibêje:
”Birêvebirên dewletê ji daxwaza zimên gelkî ditirsin û ji bo çareseriya vê meselê jî ne xwediyê tu formulekê ne. Û loma jî heta ku mimkûn e vê meselê taloqî pêşerojê dikin, ji bo paşdaxistina wê, pir li ber xwe didin. Min ev yek mişahade kir.”
Çakir di nivîsa xwe da li ser ne diyariya siyaseta hukûmetê radiwest û dibêje:
”Li hember daxwazên BDP-ê yên duzimanî em nizanin hukûmetê çi bike, lê diyar e ku hukûmet ji vê daxwazê pir nerehet e.
Ji ber vê yekê ye ku serokkomar Gul do got, dibê her kes bêtir bi dîqet be û bi mesûliyet hereket bike. Ev şêla Gul ya hukûmetê ye jî.”
Serokkomarê Tirkiyê Abdullah Gul, ji ber ku hin parlamenterên BDP-ê di meclîsê da bi kurdî peyivîn, do rexne li BDP-ê û girt û got zimanê resmî yê Tikriyê tirkî û ewê wisa bimîne. Gul got, hin alî meseleya zimên ji bo menfeetên xwe yên ”îdeolojîk” û Siyasî” bikar tînin.
Ev du roj in Abdullah Gul li ser hev li ser vê meselê dipeyive û BDP-ê bi girtinê û netîceyên nebaş tehdît dike.
Di axaftinên xwe yên do û pêr da Gul got:
“Li Tirkiyê zimanê resmî tirkî ye û ewê wisa dom bike. Li cihên cida yên Tirkiyê zimanên cihê hene, emê li hemûyan xwedî derkevin. Vana hemû jî zimanên me ne.
Lê belê heger em bi baheneyên îdeolojîk û siyasî yên cida vê yekê bikin, wê demê emê hizûra xwe û nîzama xwe xera bikin û emê dest pê bikin zirarê bidin insanên xwe.
Zimnê Komara Tirkiyê Tirkî ye, tirkî zimanê mişterek yê her kesî ye. Kesên bi tirkî nizanin dibê em fêrî wan bikin. Qet kes naxwaze li Tirkiyê bibe merivê sinifa duyem. Her kes hemwelatiyê sinifa yekê ye.”
Di van rêzên jorîn da Gul ji kurdan ra dibêje, emê tu carî perwerdeya bi zimanê kurdî qebûl nekin, heger em kurdî bikin zimanê resmî emê huzûra milet xera bikin û zirarê bidin însanan.
Yanî perwerdeya bi zimanê kurdî tiştekî bi zirar e, dibê meriv nexwaze, dibê hemû kurd dev ji zimanê xwe berdin û tirkî bikin zimanê xwe û helbetdi dawiyê da bibin tirk.
Li gor Gul, kesên ku zimanê wan tirkî ye merivên sinifa yekem in û kesên zimanê wan kurdî ye jî yên sinifa duyem in.
Îcar ji bo meriv ji ”sinifa duyem” terfî ”sinifa yekem” bike, dibê meriv dev ji kurdî berde û tirkî fêr bibe, tirkî bike zimanê xwe.
Van dîtinên jorîn, dîtinên nîjadperest, faşîst û înkara hebûna miletê kurd û zimanê wî ye.
Di nava AKP-ê da Gul, wek merivekî nerm, mulahîm û heta ”demokrat” tê zanîn.
Lê rastî belovacî vê ye.
Abdullah Gul merivekî ”nermok” xuyaye, lê merivekî bibinî(sinsî) û xiniz e, kone û durrû ye, merivekî pir bi hesab û pir tahlûke ye.
Erdogan, M. Alî Şahîn, Cemîl Çîçek dostiya wan jî dijminatiya wan jî diyar dibe, nikanin veşêrin, dema dipeyivin meriv fêm dike ku çi difikirin.
Lê Abdullah Gul ne wiha ye, tîpê îstîxbaratçiyan pê dikeve, tu carî baweriyê nade meriv, di serê wî da tiştiek heye, lê devê wî tiştekî din dibêje, di axaftinên xwe da tim "zeyt dike", şelef xuyaye.
Întîba merivekî ”tarî” û tirsonek dide meriv.
Kîn û neyariya wî ya li hember kurdan ji ya Çîçek û Şahîn pirtir e, lê ji ber ku sinsî, tirsonek û bi hesab e, ne merivekî rastgo û dobre ye, loma jî nade der.
Mesela tiştên li jor gotine ji yên Erdogan, Şahîn û Çîçek pir girantir in, lê berê demagojî kiriye, "gotiye hemû ziman jî dewlemendiyên me ne, emê biparêzin", loma jî meriv dibêje qey merivekî demokrat e û tiştekî baş dibêje.
Lê ne wisa ye, rola ”pûlisê baş” dilîze, Şahîn çi gotibe ew jî eynî tiştî dibêje.
Lê belê tiştê gotine jî pir cidî ne, bi ”nermikî” gotibe jî netîce gotiye, ”emê tu carî destûrê nedin perwerdeya zimanê kurdî” û heger zimanê kurdî bibe zimanê resmî, ewê huzûr û nîzama Tirkiyê xera bike û zirarê bide însanan û ji bo ku huzûra Tirkiyê xera nebe dibê kurd tiştekî wiha nexwazin.
Ma ji vê dîtinê xerabtir çi heye?
Netîce, dibê em bizanibin ku berpirsiyarên AKP-ê yek ji yê din ne çêtir e, ev yek.
Hemû jî li dijî perwerdeya zimanê kurdî û li dijî her babet mafên kurdan yên netewî ne, ev dudu...
Di derbarê çareserkirina mesela kurda da jî bêyî awiqandin û qedandina tevgera kurd ya netewî hîn tu programeke AKP-ê tuneye, ev jî sisê.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar