Bapêşiyeke bêwext

Belkî hûnê bawer nekin lê vê germa havînê ji do da ye min serma girtiye, ez bi bapêşê ketime.
Xelk û alem li derve tazî digerin ez du hundur xênî da sermê digrim, bi zekemê dikevim.
Qey ev jî lotoya min e.
Ji çavê min bênabên hêsir dibarin, pozê min diherike û serê min diêşe û ez hinekî jî dikuxim.
Gewriya min zuha ye.
Madê min jî zêde tuneye.
Lê titşê herî zêde min nerehet dike, ava ji pozê min tê û hêsirên çavê min e, dismal wer di dest min da û ez tim pa dikim.
Ya xerîb, her cara ku ez bi bapêşê dikevim tim nîşan, elamet xwe li min didin der.
Yanî hemû bapêşin min eynî ne.
Ji do da ye min dest bi Îprenê kiriye, ez cot cot dixwum.
Lê bêxwediyê hîn tu tesîra nîşan nedaye, eynî tas eynî hemam e.
Belkî jî ez heba çewt dixwum.
Ji ber ku Alvedon li mal qediyaye loma ez Îprenê bikar tînim.
Netîce bi vê "lîçikê" û bi van hêdirên weke baranê dibarin ez nikanim tu nivîs-mivîsan binivîsînim.
Esas ez fikirîm ku van çand rêzan jî nenivîsim, lê min nexwest bê agahdarî avê li ser xwe zelal bikim.
Baştir e hûn bizanibin ku nenivîsîna min ya îşev ne ji ber qelpî û sersariyê ye, ji ruyê "bapêşeke" sivik lê qebîh û bêyom e.
Wek hûn jî dizanin ev bêxwediya "bapêşê/zekemê" ne tu nexweşî ye, lê meriv nereht dike, hişê meriv belav dike, meriv nikane hişê xwe topî ser hev ke...
Ez merivekî xwedî "dost" û "dijmin" im, ez naxwazim bi gotineke şaş "dijminên" xwe dilşa û "dostên" xwe jî xemgîn bikim.
Dibêjin bi ra avis be bira bi derengî be...
De heta sibe êvarî bimînin di nava kêf û xweşiyê da....