Di ”Konferansa jinên kurd” da gelek biryarên dîrokî hatin girtin.

Encamnameya “Konferansa jinên kurd” ku du rojan bi beşdariya 150 jinên ji her çar perçên Kurdistanê û dîasporayê li Diyarbekrê pêk hat, îro bi civîneke çapameniyê ji bîrûraya giştî ra hate aşkerakirin.
Di encamnameyê da tê gotin ku konferansê, piştî du roj minaqeşeyên dûr û dirêj biryara konferanseke netewî girtiye.
Encamnameya ku bi zaravayên kurmancî û soranî û bi tirkî hatibû nivîsandin, kurmancî û tirkiya wê, ji aliyê parlamentera berê ya DEP-ê Leyla Zanayê ve, soraniyê wê jî ji alî parlamentera Koma Goran Peyman Ezadînîyê ve hatiye xwendin.
Zanayê, di axaftian xwe da gotiye, di konferansê da ew li se pirsgirêkên kurdan yên siyasî, civakî û li ser siyaseta dewletên ku kurd bindest kirine, li ser siyaseta wan ya înkar û redkirina nasnameya kurdan rawestiyane.
Dîsa di daxuyaniyê da tê gotin ku bêyî biryara ”konfranseke netewî”, ji bo organîzekirina xebatên pêşerojê, wan komîteyeke ji 17 kesan pêk hatî jî çêkirine.
Di encamnameyê da nayê gotin, konferansa ku biryara wê hatiye girtin ewê kînga û li ku derê çêbibe û 17 endamên komîteya birêvebir kî ne?
Lê li gel vê jî, bi dîtina min hemû biryarên di konfransê da hatine girtin, biryarên pir girîng û dîrokî ne.
Qalkirina hemû biryran ewê gelkî dirêj bibe, loma jî ez yeko yeko li ser hemû biryaran ranawestim, bes bi tevayî hemû jî baş in.
Bi vê civînê jinên kurd yên ji herçar perçên Kurdistanê û dîasporayê hinekî hogirî hev bûn, hevûdu nas kirin, bûn dost û hevalên hev û ya herî girîng jî bêguman, ji bo armanceke mişterek, biryara xebat û têkoşîneke hevpar û mişterek dan.
Ev yek bi serê xwe gelkî girîng e…
Îro di her warî da hewcedariya kurmancan(kurdên Tirkiyê)bi kurdên başûr, bi kurdê soran heye, ne tenê bi hukûmeta federe, bi gel, bi taybetî jî bi kurdên soran, siyasetmedar, ronakbîr, jin, xwendevan, karkir, yanî bi her kesî heye.
Ji me kurdên bakur ra pişt û îmkan lazim in û ev jî îro herî zêde li başûr heye. Ji ber ku li vî beşî kurd xwedî desthilat in, xwedî îmkan in.
Ev civîn destpêka xebateke dûr û dirêj e, êdî ewê dom bike, ji nuha û pêva kes nikane wan bibe nuxteya berî vê civînê.
Ew, carê nav, telefon, meyl û edresên hev fêr bûn, ev nasî êdî ewê bidome û hin berheman bi xwe ra bîne, ewê têkilî û hestên netewî xurttir bike.
Di hin malperên înternetê da min nuha li rismê beşdaran yê ku piştî konferansê bi hev ra kişandine temaşe kir.
Bi baweriya min rismekî pir dîrokî û manîdar e, ez vî rismî weke gaveke pêşî ya yekîtiya miletê kurd dibînim.
Kurdên ku 90 sal berê bi darê zorê ji hev hatin qetandin, piştî xebat û têkoşîna salan îro li Amedê, li paytexta Kurdistana musteqbel hatin ba hev û ji bo rakirina sînorên sunî û şikandina qeyd û merbendên bindestiyê biryara xebat û têkoşîna bi hev ra dan….
Ez pêşengên vê konferansê û hemû nûnerên beşdar bûn ji dil û can pîroz dikim û ji wan ra serkeftinê dixwazim.
Xebata wan ya bi hev ra ewê azadiya miletê kurd nêzîktir bike…