Dewleta ku bi metodên mafyayê tê îdarekirin

Li Tirkiyê meqam û rutbeya te çi dibe bila bibe, miheqeq ajanên dewletê lê pey te ne, te taqîb û guhdarî dikin.
Di vî warî da nimûneya herî dawî du roj berê derket ortê.
Li gor qeydeke telefonê ku di çapemeniyê da hin beş jê hat belav kirin, serekerkanê kevn(1994-1998)Îsmaîl Hakki Karadayi, di sala 2007-an da ji bo ku Abdullah Gul nebe serokkomar bi serokê ANAP-ê Erkan Mumcu û serokê Dozgêriya Bilind yê kevn Sabih Kanadoglu ra peyivîye û gelek emir û talîmat daye wan.
Mêrik serokekan e, mamûrê dewletê ye û xwedêgiravî di bin emrê hukûmetê da ye, lê ji der û doran ra telefon kiriye, xelk tehdît kiriye û xwestiye ku ew rê li ber hilbijartina Gul bigrin.
Lê li alî din ji ber ku ew serokerkanê Tirkiyê bûye ev nayê wê maneyê ku ewê ji taqîb û guhdarîkirina MIT û pûlis xelas bibe.
Serokerkan di bin ra dixebite ku hukûmetê bixîne, serokkomarê ne li gor dilê xwe nede hilbijartin û hukûmet jî baweriya xwe serokerkanê xwe nayne, wî digre bin taqîbatê û hemû axaftinên wî dide guhdarîkirin.
Li vir ji îdareya dewleteke medenî, demokratîk û qanûnî bêtir, şerê çeteyan mezîbahîs e. Herkes ji herkesî bi şik e, herkes ji herkesî ditirse, herkes herkesî dide taqîbkirin.
Baweriya serokwezîr bi serokerkanê wî tuneye(û ne neheq e jî)û loma jî ajanan bera pê dide û telefonên wî dide guhdarîkirin.
Lê serokwezîr jî ji jiyana xwe ne ewle ye, ew jî ji tirsa serokerkan newêre li mala xwe rehet rakeve. Hertim bi tirs radikeve.
Weke serokekî mafyayê, jiyana wî gav û seetê di tahlûkeyê da ye, hertim dikane were girtin, were kuştin û îktîdara xwe bi darê zorê teslîmî hinekên din bike.
Ji 203 sadrazamên(serokwezîrên) dewra osmaniyan 44 hebên wan bi emir û fermana padîşahan hatine kuştin.
Padîşah, gelek caran dema ji sadrazamekî xwe aciz dibû tavilê celladekî weke zebelihan dişand ser feqîro û hema li ser kursiya wî dest dikir gewriyê û dixeniqand.
Yanî weke nuha zêde dirêj nedikirin, di odeya wî da û li ser kursiya wî, bê mahkime, bê îfade, ji alî celladekî va dihat xeniqandin.
Loma jî tiştekî pir ne xerîb e ku Erdogan ji jiyana xwe bitirse û ji ber vê yekê jî serokerkanê xwe bide guhdarîkirin.
Ji ber ku Erdogan bav û kalên xwe nas dike, bi fêilên wan dizane, ew dizane ku amîrên Karadayi di demên pir nêzîk da serokwezîrên weke wî avêtine zindanan û kişandine ser darên sêpiyan.
A ji ber vê hewla ruh e ku li Tikriyê her serokwezîr ji jiyana xwe ditirse û loma jî derece, maqam û rutbeya însanan çi dibe bila bibe ferq nake, herkes ji herkesî ditirse, taqîb dike û dide taqîbkirin.
Ha meriv li Îtalyayê bûye serokê malbateke mafyayê, ha jî bûye serokwezîrê Komara Tirkiyê, herdu jî biqasî hev tahlûke ne.