Qebûlkirina şaşiya xwe îspata dilpakiyê ye

Di siyasetê da her kes kane şaşiyê bike û tiştê şaş bibêje. Ya muhîm û dirist gava şaşiya meriv derket ortê û îdîayên meriv pûç derketin dibê meriv şaşiya xwe qebûl bike.
Berî referandûma 25ê îlonê hin kesan gotin ”referandûm projeyeke Tirkiyê ye.”
Nuha derket ortê ev îdîa, ev texmîn ne rast e, bêbingeh e.
Tirkiye wa ye dike bi Îranê ra li hemberî kurdên Başûr herbê îlan bike.
Esas bi baweriya min Tirkiye ji xwe di sê cepheyan da, li bakur û rojava û nuha jî li başûr bi kurdan ra di şer da ye.
Lema jî kurdên berî referandûmê gotin ”referandûm proje û planeke Tirkiyê ye” dibê nuha uzrê xwe ji kurdan bixwazin û şaşiya xwe qebûl bikin, bibêjin weleh tiştê me texmîn dikir ne rast bûye.
Yê samîmî, dirist û nêtpaqij gerek viya bibêje.
Normal e meriv kane şaşiyê bike. Lê gava şaşiya meriv îspat bû, gerek meriv qebûl bike, bibêje ew îdîa min ne rast bû.
Wê demê her kesê bibîne xwediyên îdîayê ne merivên nêtxerab in.
Lê gava xwediyên vê îdîayê çewtiya xwe qebûl nekin, wê demê meriv nikane ji dilsozî û samîmîyeta wan bawer be.
Bi kurtî qebûlkrina şaşiya xwe fezîleteke, îspata dilpakiyê ye. Di şaşiya xwe da israr û înat nake...

XXX

Dijminên me pir û hov in û dostên me jî pir hindik in û yên hene jî tirsonek in.
Lê dîsa jî emê bi ser kevin.
Çimkî em bindestiyê qebûl nakin, me biryar daye emê azad û serbixwe bibin...