Dilpakî û nefsbiçûkî carnan meriv poşman dike

Di medyaya civakî da carnan ez rastî hin kesan têm kêfa min ji nivzs û fikrê wan ra tê û vê kêfxweşiya xwe jî bi ecibandinê diyar dikim. Gava dijminatiya hêzan neke, yekîtiya kurdan bixwaze, aliyê netewî tê da xurt be diecibînim.
Ji bo teşwîqkirinê caranan pesnê wan jî didim. Dibêjim nivîseke baş e, tiştên te gotine rast e, filan û bîvan…
Lê bi taybetî jî gava nivîs bi kurdî be ez diecibînim, şirove dikim. Dixwazim bi vî hawî însanan teşwîqî kurdî bikim.
Û yên bi tirkî dinivîsin jî bi zimanekî maqûl û dostane rexne dikim, dibêjim qelema te xurt e, bi kurdî binivîse.
Ez ne merivekî qure û pozbilind im, lema jî wek min got carnan hin nivîsan diecibînim û hinê carnan jî çend gotinên pesindar li ser dinivîsim.
Lê dû ra dibînim merivê min nivîsa wî ecibandibû û pesnê wî dabû ne tu meriv e, ne hêjayî wan gotinên min e, kelekekî kurmî ye. Geh çep lê dixe, geh rast lê dixe.
Di wê nivîsê da pir maqûl e, netewî ye, lê di nivîseke din da zirzop e…
Îcar poşman dibim, dibêjim xwezî min ew gotinên pozîtîv li ser vî merivê nehêja negota.
Diyar e dibê meriv bi nivîsekê du nivîsan nexape û zû bi zû pesnê însanan nede, dû ra kuş û nehêja derdikevin îcar meriv poşman dibe…
Nêtpakî, nefsbiçûkî her tim ne rast e…