Li welatên zeft kirine ji bo ku kanibe însanên wan welatan di binê emir û tahakuma xwe da bigre sê pirsan ji Arîsto(Arîstoteles)dike.
1. Gelo ez hemû mezin û giregirên van welatan bişînim sirgûnê?
2. Gelo ez hemû mezin û giregirên van welatan têxim girîgehan?
3. Gelo ez serê hemû mezin û giregirên van welatan bifirînim?
Tu çi dibêjî, pêşniyara te ji min ra çi ye?
Li gorî dibêjin Arîsto ev bersîva jêrîn daye Îskenderê mezin:
1.Li surgûnê ewê xwe bidin ser hev û li hemberî te serî hildin.
2.Girtîgeh ewê bibin hêlîna têkoşeran/milîtanan û ji bin kontrolê derkevin.
3. Heger tu serê wan bifirînî nifşên(cîlên, neslên)piştî wan rabin ewê bi kîn û daxwaza heyfgirtinê mezin bibin û textê te bihejînin.
Ji dêlî wê dibê tu dubendiyê, nîfaqê têxî nabêna wan, wan bera pêxîla hev bidî, wan bikî neyrên hev. Dema ew bi hev ketin, wan şerê hev kirin, tu yê wek hakem xwe bi wan bidî qebûlkirin. Lê belê tu yê hemû riyên lihevkirinê tim bigrî, tu yê nehelî tu carî li hev werin. Heta ku ew neyarên hev bin tu yê kanibî wan bindest bihêlî û îdare bikî…
Bi rastî Îskender nameyeke wiha ji Arîsto ra nivîsî ye ya na
û Arîsto jî bersîveke wiha dayê ya na ez nizanim, kane rast be, kane ne rast
be.
Lê mesela me ne ev e.
Ya muhîm tu dibêjî belkî ev çîrok ji bo me kurdan hatiye nivîsîne, kê gotibe ji bo me kurdan gotiye.
Rewşa me kurdan ya îro eynî wek ya vê çîrokê ye.
Neyarên me dîrekt û îndîrekt, bi riya dîn, bi riya îdeolojiyên siyasî û bi gelek rê û metodên din em berra pêxîla hev dane, em kirine dilnexwaz, xêrnexwaz û neyarên hev.
Û bi saya vê siyaseta xwe, me bindest dihêlin, nahêlin em ji bindestiya wan rizgar bibin.
Her partiyek, her siyasetmedar û ronakbîrekî kurd bi hin argumentan neyartiya hev dikin û tifaqq xwe çê nakin.
Çîrok ev e, sebebekî bindestiya me jî ev e bêtifaqiya me ye, dijmin bi me dilîzin, nahêlin em yekîtiya xwe çêkin.
Geh bi dîn û îmanê me berra hev didin, geh bi îdeoliyên rast û çepîtiyê. Û geh jî bi xapandinê, bi riyên destik û nokerên xwe.
Dibê em tiştekî baş bizanibin, her kesê di nabêna hêz û partiyên kurd û Kurdistanî da fêsadî û gelaciyê dikin, di bin çi navî da dibe bila bibe, di bin xêliya kîjan îdeolojiyê û siyasetê da dibe bila bibe, zirarê didin kurdan û xizmetê ji armancên neyarên me ra dikin.
Hinek objektîf û hinek jî subjektîf destikên vê plana neyarên me ne, dibê em guh nedin fêsadiyên wan, wan ji nava xwe bavêjin…
Hêzên netewî, kurdên welatparêz dibê destên biratiyê bidin hev û yekîtiya netewî ava bikin.
Lê mesela me ne ev e.
Ya muhîm tu dibêjî belkî ev çîrok ji bo me kurdan hatiye nivîsîne, kê gotibe ji bo me kurdan gotiye.
Rewşa me kurdan ya îro eynî wek ya vê çîrokê ye.
Neyarên me dîrekt û îndîrekt, bi riya dîn, bi riya îdeolojiyên siyasî û bi gelek rê û metodên din em berra pêxîla hev dane, em kirine dilnexwaz, xêrnexwaz û neyarên hev.
Û bi saya vê siyaseta xwe, me bindest dihêlin, nahêlin em ji bindestiya wan rizgar bibin.
Her partiyek, her siyasetmedar û ronakbîrekî kurd bi hin argumentan neyartiya hev dikin û tifaqq xwe çê nakin.
Çîrok ev e, sebebekî bindestiya me jî ev e bêtifaqiya me ye, dijmin bi me dilîzin, nahêlin em yekîtiya xwe çêkin.
Geh bi dîn û îmanê me berra hev didin, geh bi îdeoliyên rast û çepîtiyê. Û geh jî bi xapandinê, bi riyên destik û nokerên xwe.
Dibê em tiştekî baş bizanibin, her kesê di nabêna hêz û partiyên kurd û Kurdistanî da fêsadî û gelaciyê dikin, di bin çi navî da dibe bila bibe, di bin xêliya kîjan îdeolojiyê û siyasetê da dibe bila bibe, zirarê didin kurdan û xizmetê ji armancên neyarên me ra dikin.
Hinek objektîf û hinek jî subjektîf destikên vê plana neyarên me ne, dibê em guh nedin fêsadiyên wan, wan ji nava xwe bavêjin…
Hêzên netewî, kurdên welatparêz dibê destên biratiyê bidin hev û yekîtiya netewî ava bikin.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar