Heger ereb û tirk tunebûna dinyayê ewê rehet bikira

Do min gotibû sibe ezê li ser rêwîtiya xwe û tiştên ez bûm şahid çend rêzan binivîsim.
Ji ber rewşa kurdan ya malwêran û dilşewat ya li her çar perçeyên Kurdistanê bi rastî qet ji dilê min nayê qala kêfa me kir bikim.
Helbet di van rojan da me çend risim jî girtin, lê ez wan jî nuha naweşînim. Bira bimîne rojeke din e, rojeke hîn xweş û hîn musaîd.
Wek min do jî got, tiştê bala min kişand zêdeyiya ereban bû.
Li bajarê mezin zêde bala meriv nakşîne, lê li bajarekî biçûk, nufûsa wî 20 hezar ev yek zêde bala meriv dikşîne.
Qefle bi qefle di nava bajêr da xwe li ba dikirin û wolta davêtin.
Min digot belkî li bajarên mezin tenê bi cî kirine, lê xuya ye li hemû bajaran belav kirine. Li vî bajarî grûbên herî zêde bala meriv dikişand ereb, somalî, erîtrî û afganî bûn.
Çar rojan ez ji xeberên tirkan, ji vir û şovên Erdogan dûr mam û min fersend dît hinekî bihizirim, hin xeyalan li hev ragirim.
Di wan çar rojên ji mal dûr, min cîhaneke bê tirk, bê ereb û bêyî dînê wan îslamê xeyal kir.
Yanî cîhaneke bê şer, bê teşxele, bêyî serîjêkirin, bê kuştin, bêyî birçîbûnm û koçberî.
Cîhaneke azad, bextewar û aram…
Bi dîtina min heger ereb û tirk li vê dunyayê tunebûna herêma me, dunyayê û hemû însaniyetê ewê pir rehet bikira.
Em ferz bikin ku ji dêlî ereban, franziz, îngilîz ya jî cihu li vê herêmê bûna û ji dêlî tirkan jî yûnan, ma rewş ewê gelkî ne baştir bûya?
Bi baweriya min ji bo her kesî ewê gelkî baştir bûya.
Tiştê ez dibînim hebûna ereb û tirkan ji bo kurdan, ji bo cîranên wan û heta ji bo hemû Ewrûpayê û însaniyetê bûye sebebê bêşansî û felaketeke mezin e.
Ereb û tirk bûne çavkaniya xerabiyan, şer û xwînê…
Bêtalihiy me em kurd jî bûne musilman.
Erê di nava dîndar û bawermendên kurd da merivên gelkî hêja, gelkî dilbirahm hene, lê ev yek musilanan dernaxe paqijiyê û ji şerûdiyê xelas nake.
Her welatê îslamî, her dera musilman lê hene demokrasî, heq, huqûq, edalet, wekhevî, însaniyet lê tuneye.
Însan lê birçîne û bi milyonan direvin nava ”kafiran”, xwe davêjin dexlê wan. Îro li Ewrûpayê bi milyonan musilman, feqîr bêyî ku karekî bikin rehet dijîn, kêf dikin.
Û hemû jî ya ji ber zulma musilmanan ya jî ji ber biçîna reviyane.
Yanî li tu welatekî musilman însan ne di nava rehetiyê da ne, ne bextewar in. Li hemû welatên musilman miheqeq şer û teşxele heye. Piraniya însanan bêkar û birçî ne.
Nufûsa Îranê li dora 80 milyonî ye, ya Tirkiyê hakeza, 22 dewletên ereban hene û nufûsa wan jî li dora 400 milyonî ye.
Di nava van 24 welatan û 560 milyon însanên musilman da hûn nikanin du bawermend û alimên dînî yên li dijî zulma, neheqiya li kurdan dibe nîşan min bidin.
Daîşê, yanî musilmanên tam bawermend ev du sal in wahşeta anîn serê kurdan dûrî aqilan e, bi hezaran keç û jinên kurdên êzdî revandin û wek koleyan li bazaran firtotin.
Ji nava cîhana musilman, ji nav 22 welatên ereb, Tirkiyê û Îranê yek alimekî musilman li hemberî vê wahşetê ranebû, piştgirî neda kurdan.
Baş e ev çawa dîn e, çawa bawerî ye ku di nava 560 miyon ereb, faris û tirk da alimekî dînî dernakeve û zulma dewleta xwe rexne nake.
Îdeolojiyê, baweriyê însan ji însaniyetê dûr xistine.

Heger tirk, ereb û dînê îslamê li vê dinyayê tunebûna, ne tenê kurdan, însaniyetê jî ewê rehet kiribûya.
Heger ereb û tirk tunebûna û ji dêlî wan îngilîz, îtalî ya jî cihû û yûnan niştecihên vê herêmê bûna, nuha ne em bindest bûn, ne li herêmê ev xwîn diherikî, ne em dibûn şahidê vê wahşetê û ne jî ev milet wiha perîşan dibû.
Lema jî xwezî ev cîhan bê ereb, bê tirk û bê îslam bûya..
Li her dera musilman lê hene birçîbûn, perîşanî, şer û teşxele
heye, xwîn lê diherike...
Kezeba meriv perçe dibe...