Îro kabê min mîr hat

Weleh îro kabê min mîr hat û min bi gelek dost û hevalan ra rojeke xweş buhurand.
Fewaz Husên îro li Stockholmê li Kitêbxaneya Kurdî ewê li ser nivîskariya xwe û kitêba xwe ya dawî Parîsabadê( roman, Avesta, Istanbul, 2010)sohbetk bikira.
Fewaz dostekî minê kevn e, ji salên 1990-î da ye em hevûdu nas dikin. Di salên 1990-î da di Armancê da me hin berhemên wî weşandin.
Berî ku were Stockholmê ji dawiya salên 1970-î da bû li Parîsê dijiya.
Lê di sala 1993-a da da dû dîlbereke swêdî û ji nişkave hat Swêd û li Stockholmê bicîbû. Dûra çû bajarekî din...
Hunermend û nivîskarên Kurdistana rojava bi piranî diltenik in, zû teslîmî evînê dibin û zû jî serî li hember hildidin.
Îcar Fewaz Husên nuha nizanim, lê li gor gotina fesad û gelacan, di xortaniya xwe da yekî herî serxweş(di maneya evînê da) û herî dilzîz bû.
Weke moza hingiv, kulîlekek herî xweş li ku bidîda, digot çip û diçû li ser vedinişt…
Loma jî me hew carê dît ku bû zavê swêdiyan.
Lê zava û xezûrtiya wî û swêdiyan zêde neajot, piştî 6-7 salan ji nişka ve xwe ji bindestiya Swêd û swêdiyan rizgar kir û dîsa vegeriya Parîsa xwe ya ku bi qasî Amûda şîrîn jê hez dike.
Ev 10 sal in, piştî ku vegeriya Parîsê(bêyî carekê)me hevûdu nedîtibû. Dema min agahdariya Kitêbxaneya Kurdî dît kêfa min het, min got ezê herim him lê guhdarî bikim û him jî emê hinekî sohbet bikin.
Ji kesên bi gotin û zarxweş ra kurd dibêjin ”geriyaye diriyaye”, yanî ji heqê xwe derdikve, tu carî li xwe naetire.
Fewaz Husên yekî wiha ye, camêr xeş destpêkir û xweş qedand.
Wî û Mistefa Aydogan, ji Parîsdabadê çîrokek xwendin. Çîrok pir xweş bû. Çîrok qala xewn û xeyala mirovekî biyanî ya vegera welatê xwe dike.
Kêfa min gelkî ji çîrokê ra hat, bêqusûr bû û min ev yek li wir got.
Min got, kîjan kurd Parîsabadê bixwîne ewê hinekî din bibbe kurd, hestên wî yê kurdayetiyê ewê hinekî din geş bibe.
Ji bo ferdên miletên din muzîk jî û edebiayt jî ji bo kêf û zewqeke ferdî ye, însan li muzîkê guhdarî dikin û romanekê, helbestekê, çîrokekê dixwînin ji bo ku kêfekê jê bigrin, wexteke xweş biborînin.
Lê ji bo kurdan ev ne wihaye, ji bo kurdan rola muzîk û edebiyatê ya siyasî ji ya kêf û zewqa ferdî pir mezintir e.
Kurdê herî ji kurdayetiyê dûrketî û bêkêr jî dema ji dengê Şivan li helbesta Cegerxwîn ”Kîme Ez” ya jî li kilama Kawis Axa ”Çemê Çetelê” guhdarî dike tavilê tamara namûsê pêdigre û kurdayetiya wî serîhildide.
Edebiyateke xweş, serketî û bedew jî dema wer xwendin û gudarî kirin eynî tesîrê li dil hûninavê mirovê kurd dike...
Kurdek çiqasî ji kurdayetiya xwe dûr ketibe jî muzîk û berhemeke kurdî ya xweş wî nêzî kurdayetiyê dike.
Min di beşê pirsan da ev dîtina xwe li wir jî anî zimên.
Piştî ziyafet û sohbetke edebî ya pir xweş em 7-8 heval(Fewaz Husên, M. Alî Kût, Laleş Qaso, Hesenê Metê û xanima wî, Paşa Ûzûn, Mistefa Aydogan û ez) bi Enwer Karahan ra rabûn çûn aşxaneya wî...
Çimkî piştî sohbetke hewqas germ û xweş me xwarineke xweş jî heq kiribû.
Adeteke kurdan ya ne xweş heye, dema diçin aşxaneya dost û hevalekî bi piranî ji dêlî ku ew bi xwe ji menuyê tiştekî hilbijêrin, ji wî dost û hevalî ra dibêjin ”de hema ji me ra tiştekî bîne.”
Ya jî gava yekî xwarinek xwest yê din jî hemû eynî xwarinê dixwazin.
Milet îcar jî wisa kir, tenê Mistefa Aydogan got ”mantî” lê yên din hemûyan gotin nanê goşt...
Îcar bê hela Mistefa çiqasî pesnê ”mantiya” xw dida, tu nemabû ku ez jî bixapiyama û min jî bigota ” ”mantî”!
Lê ji ber ku alerjiya min li hemberî navên tirkî(belkî  mantî ne tirkî be jî)min got NA !, ez ji nêza jî dimrim û ”mantiyê” naxwim.
Enwer camêr menu ji min ra da anîn ji bo ku ez tiştekî ji xwe ra hilbijêrim. Min got, Enwer weleh ez bi tiştekî nayêm serî, hema ji min ra ji girîlê/izgarayê hertiştî tevhevke û bîne.
Camêr got baş e, wê demê bira ji te ra ”mîxê” çêkin, yanî tevlihev.
Piştî ku me hemûyan daxwazên xwe gotin, me dest bi şêwir û mişêerê kir, em çûn salên borî serboriyên xwe yên vegera welêt.
Dema heval li gor dilê meriv û sohbet xweş be wext zû dibuhure, me hew carê dît ku xwarinên me hatin jî.
Xwrinên gişan berî ya min hat.
Nanê goşt ji xwe hûn giş dizanin nanê goşt e, tu tiştekî vê xwarinê ku mriv matmayî bihêle tuneye. Loma jî ne hewceye ku ez zêde qal bikim.
Bes ez gelkî li ber ketim ku Fewaz jî nanê goşt xwest.
Lê dema min ”mantiya” Mistefa Aydogan dît, min gelkî şikir kir ku ez bi wan pesnên wî nexapiyam û min jî malik li xwe neviritand û negot ”mantî”!
Dawiya dawî dor hat xwarina min.
Dema keçika servîtrîs sêniya tije goştên babet babetî û zeleteyên rengorengo danî ber min, çavên hevalên min bûn tas, Fewaz û Mehmet Alî Kût bi rengekî matmayî gotin, wehew !, ma ev xwarina merivekîye ya jî ya du merivan e?
Min bi henek got, heyran Enwer camêr qedrê rîsipiyên xwe dizane, loma jî camêr ji min ra torpîl kiriye, ma we xêr e?
Henek li alîkî, lê xwarina îro Enwer da min pir mikemel bû. Berê jî min carê li wir eynî xwarin xwaribû, lê ne wiha bû.
Li gor berê îcar him ji alî kvantîtêtê(zêdayî, pirayî) û him jî ji alî kvalîtêtê(qalîtê) ve bêqusûr bû, tahm û lezeta wê hîn û hîn jî di devê min da ye.
Weke dostekeî temiya min li we hemû dost û hevalan, heger hûn rojekê çûn ”EMPATΔ yê dibê hûn ji ”mix barbecue” qet şaş nebin.
Do bi şev ez pir dereng hatim mal û îro pir bêxew bûm, heger ne ji bo xatirê Fewaz bûya nêta min ew bû ku ez çend saetan xewa xwe bigrim.
Bi rêda min bawîşk li ser bawîşkan dianî.
Lê piştî dîtina gelek dost û heval û wê sohbet û xwarina xweş min bêxewî ji bîr kir û hatim ser hukim û hêla Zinarê 20-30 salî…
Rojên wiha ji bo kesên li biyanîstanê dijîn weke trapiyê ye, ji bo demeke kin be jî meriv xem û xeyalên xwe ji bîr dike…
Bi hêviya dîtin û jiyana gelek sohbet û rojên bi vî rengî…