xwezî hemû rojên ji emrê me kêm dibin wiha xweş derbas bûna

Îro merasima vekirina Kitêbxaneya Kurdî ya li Stockholmê bû.
Ev demeke kitêbxane ji wî ciyê xwe yê dûr û teng, derbasî ciyekî nuh, hîn mezintir û hîn merkezîtir bûye...
Bi vê minasebetê merasimeke vekirinê çêkirin, ez jî çûmê.
Merasimê saet di 17-an da dest pê kir.
Îcar bi rastî jî ciyê wan mezin û xweş e.
Komeleya me bi salan di wê bînayê da bû, min nizanîbû ciyekî hewqas xweş û mezin heye.
Tam li ji bo kitêbxaneyê ye.
Bira bi xêr û xweşî tê da xebatên baş bikin.
Berî ez herim wir, min riya xwe bi Vîldan Tanrikûlu û Komeleya Jinan jî xist, ew jî di eynî bînayê da ne.
Komkar jî di eynî bînayê da ye.
Bere bere kurd xwe didin ser hev.
Ez bîstekê li ba Vîldan rûniştim, me hinekî sohbet kir. Dû ra Têmûrê Xelîl, Eyûb Alacabey û Kurdo Baksî û hevalekî ji başûrê Kurdistanê(Kemal) jî hatin.
Min çayek wan vexwar û em bi hev ra rabûn çûn kitêbxaneyê.
Kitêbxane tije bû.
Dema min çavên xwe li hundur gerand, min hew dît ku di nava hewqas însan û qelebalix da yek li kitêban dinêre.
Vê yekê bala min kişand. Ji bo ku ez nas bikim kî ye, ez berbi wî çûm. Min hew dît ku Ahmet Aliş e xoce ye.
Camêr di wê qelebalixê da jî ji xwe ra li kitêbên xwe dinêrî…
Ez û Ahmet Aliş xiyaben, bi riya înternetê hevûdu dinasin. Min li gor rismê wî ew nas kir.
Do em bi telefonê peyivîbûn, gotibû ew li Stockholmê ye û dixwaze min bibîne, lê min nizanîbû ewê were wir.
Bi dîtina wî ez pir kêfxweş bûm.
Min jê ra got, tiştekî ecêb e, tu eynî wek rismê xwe yî.
Keniya, wî jî got, ”weleh tu jî eynî yî”, di nabêna te û rismê te da jî tu ferq tuneye.
Vê bêxwediya înternetê û facebookê tiştekî bi dizî nehîştiye, bi xêra wan, kesên qet hevûdu nedîtibin jî dema hevûdu dibînin tavilê hevûdu nas dikin.
Wek min got gelek dost û heval hatibûn. Gelek hevalên bi salan e me hevûdu nedîtibû hatibûn.
Em kêfxweş bûn, me hinekan bi hev ra risim kişand.
Ji xwe di rojên wiha da tim wiha dibe.
Loma jî jî ez tim dua dikim, dibêjim înşelah tim civîn û şahiyên wiha bibin. Ya na, êdî di şînan da em meriv hevûdu dibîne.
Çimkî serdema şahiyan qediya, êdî serdema şînan dest pê kiriye....
Wek di dawetnameyê da jî gotibûn, gelek tahm û xwarinên cihê cihê, peqlawe û şerab jî hebû.
Ji ber ku xwarin hebû, li Stockholmê kîjan kurdî bihîstibû hatibû, loma jî di hundur da cî tunebû.
Bi qasî kurdan swêdiyên dostên kurdan, endam û birêvebirên kitêbxaneyê jî gelek hatibûn.
Wezîra Yekîtiya Ewrupayê Birgitta Ohlsson jî hatibû. Mala xanibê ava be axaftineke baş kir û di dawiya axaftina xwe da jî got:
-Bijî kurd û Kurdistan!
Û gelek tiştên din jî got, lê ji qelebalixê û ji kêfa min baş fêm nekir…
Hevalekî li kêleka min bi henek got, ”gelek serokên kurdan dev ji Kurdistanê berdane” lê jinik wa ye dibêje ”Bijî Kurdistan!”
Yekî din got, miheqeq ev jinik ”îlkel mîllîyetçî” ye, yanî ”neteweperesta prîmîtîv, paşdamayî, hov e.”
Em hinekî keniyan.
Lê para rastiyê tê heye, gelek serokên ku bi Kurdistana serbixwe dest pê kirin nuha li têleke din dixin, vê gotinê qet nagrin devê xwe.
Beyî wezîra YE Birgîtta Ohlsson, seroka Federasyona Komeleyên Kurdistanê Şermîn Bozarslan, birêvebirê kitêbxaneyê Newzad Hirorî û çend swêdiyên din jî peyivîn û li ser girîngiya kitêbxaneyê rawestiyan.
Min li jor qala xwarinê kir.
Kurd ji bo mêrên jêhatî, dibêjin ”mêrê rojên giran”!
Lê min nebihîstiye kesî tiştekî wiha ji bo jinan gotibe, ez nuha dibêjjim, bira ev jî patenta min be… Dibê meriv ji bo jinên kurd yên jêhatî û bi xîret bibêje, ”jinên kurd jinên rojên giran in.”
Weke her tim, îro jî gelek xwarinên şikil şikil çêkiribûn, li hembr swêdiyan em serbilind kirin.
Tahm û lezeta xwarinên wan hîn di devê min da ye.
Ji bo vê xebat û keda wan ez sipasî hemûyan dikim.
Min du rismên wan girtin û got ezê îşev pesnê we bidim. Bi vê nivîsê ez soza xwe tînim cî.
Netîce rojeke din ji emrê me kêm bû, lê rojeke xweş bû…
Xwezî hemû rojên ji emrê me kêm dibin wiha xweş derbas bûna…