Rojnameya Wêranşarê

Sê roj berê hemşerî û hevalê min ê zaroktiyê Eyûb Seyrek(Eyyup Seyrek), bi meylekê ji bo rojnameya Wêranşarê nivîsek ji min xwest.
Eyûb xwedî û sernivîskarê rojnameyê yê salan e.
Min soz dayê, min got soz, di tahtîlê da ezê tiştekî ji te ra binivîsînim.
Loma jî dibê ez nuha vê soza xwe bînim cî…
Lê ez baş nizanim ezê çi binivîsim û qala çi bikim?
Ji alîkî da ez naxwazim nivîseke ku qet têkiliya wê bi rojnameyê û Wêranşarê tunebe binivîsim.
Lê ji alî din da jî ev 31 sal in ku ez ji Wêranşarê dûr ketime, ezê qala kîjan gelş, kêmasî û derdê bajarê xwe bikim?
Ya jî qala çi bikim ku ewê ji bo xwendevan hîn balkêştir û xweştir be?
Sirgûniya salan ez kirime xerîbê bajarê xwe…
Par havînî piştî 30 sal li sigûnê dema ez çûm Wêranşarê, min Wêranşar ji bin da nas nekir, min riya mala xwe dernexist.
Mîmariya bajêr ya kevn ji binda wenda bûbû û bajar bûbû bajarekî nuh, bajarekî ku ne min ew nas dikir û ne jî wî ez nas dikirim.
Kolana berê ciyê rojnameyê lê bû, bûbû tirştekî din, min dereke nas nekir…
Lê Eyûb camêr ez rehet dîtim, ez li qahwê ez zeft kirim, çend rismên min kişand û bi xeberekê ra nivîseke min jî weşand.
Min xwest derbarê rojnameya Wêranşarê û Eyûb Seyrek da hafizeya xwe tevradim û tiştên ku ez dizanim bînim bîra xwe, yanî bîranînên xwe yên zaroktiyê û xortaniyê bînim bîra xwe…
Nayê bîra min, min û Eyûb Seyrek çawa hevûdu nas kir, em çawa bûn dost û hevalên hev?
Çimkî rismekî minê xorataniyê(17-18 salî)jî bi Eyo ra heye. Di rojeke bi berf ya zivistanê da me li parka belediyê kişandiye.
Bi qasî tê bîra min ji 10-12 saliya xwe da ye em hevûdu nas dikin û dostaniya me bi hev ra heye.
Di destpêka salên 1960-î da ez li ba Emînê qonderecî şagirt bûm û Eyûb jî li çapxaneya(matbaaya)yekî rihayî dixebitî.
Me berî wê jî hevûdu nas dikir…
Li Wêranşarê çapxane tunebû, yekî rihayî(navê wî nayê bîra min)hat li Wêranşarê çapxaneyek vekir û rojnameyeke mehelî bi navê ”Vîranşehîr” derxist.
Û li dikaneke din jî, ew jî di eynî kuçê da û nêzî çapxaneyê bû rojnameyên rojane jî difrot.
Eyûb him li çapxaneyê dixebitî û him jî rojnameyên rojane difrot.
Çapxane li ser kolana sînemeya Necmî di dikaneke belediyê da bû, ez tim carnan diçûm ba Eyûb(me jê ra digot Eyo)rûdiniştin, me sohbet dikir. Hevalên din jî dihat wir, em li ber derî rûdiniştin.
Çapxane makîneyeke biçûk bû, meriv herf di qaliban da rêz dikir û bi wî hawî tiştek çap dikir.
Teknîkeke pir prîmîtîv bû…
Carnan me hevalan alî wî dikir, jê ra herf rêz dikir.
Rojnameya Wêranşarê ez dibêjim belkî destpêkê bi ebata A-4 û ya yek rûpel ya jî çar rûpel bû.
Dû ra mêrikê rihayî vegeriya Rihayê û çapxane da Eyûb û ji wê rojê da ye, li gor ez ji înternetê fêr bûm tam ev 46 in(ji 1965-an û virda ye)ku rojnameya Wêranşarê heye û weşana xwe didomîne.
Ji rojnameyeke mehelî ra 46 sal emir ne temenekî hindik e, îstîkrareke pir hêja ye, her kes nikane vê îstîkrarê nîşan bide.
Mixabin di vê çûna xwe da min neçû ciyê rojnamê yê nuh nedît, xwezî min dîtibûya û me bîstekê qala wan rojên borî bikira.
Lê îcar ez herim, miheqeq ezê herim ciyê nuh bibînim.
Li gor ez ji înternetê fêr bûm, Eyûb îş mezin kiriye, çapxane nuh û moderntir kiriye, xelk li ba wî dixebitin û çapa wê jî gelkî xweşiktir bûye.
Dema ez li wir bûm, anî hejmarek da min.
Lê di pey min ra hin makîneyên nuh kiriye…
Bi pêşketina teknîkê ra Eyûb jî xwe nuh kiriye û êdî çapa rojnameyê ya înternetê jî heye.
Yanî ji ku hate ku…
Li Kurdistanê weke hemû rojnameyên mehelî, rojnameya Wêranşarê jî bi tirkî derdikeve.
Xwezî bi kêmanî nîvê wê bi kurdî bûya.
Ji bo ku kurdî jî di rojnameyê da hebe min ji Eyûb ra gotiye, ew dikane hemû nivîsên min biweşîne û ez nuha jî vê pêşniyara xwe dubare dikim.
Ya din milet, belediye, esnaf, partiyên siyasî jî dikanin bi îlan û anonsên bi kurdî bi rojnameyê ra bibin alîkar.
Dibê kurd êdî reklam, anons û îlanên xwe bi kurdî bidin rojnameyê, dema kurdî bixwazin rojname mecbûr e biweşîne.
Ji bo vê xizmetê û vê îstîkrara 46 salan ez Eyûb Seyrek û hemû xebatkarên rojnameya Wêranşarê ji dil û can pîroz dikim û ji wan ra serkeftinê dixwazim…
Bi hêviya ku rojnameya Wêranşarê rojekê bibe xurrî kurdî…