Ferqa kurdan û sûdaniyan...

Referandûma ji bo serxwebûna Sûdana Başûr qediya.
Ji sedî 99-ê gelê Sûdana Başûr di referandûma çendakî berê da(9/1-11) dengên xwe ji bo serxwebûnê dan.
Li gor netîceyên referandûmê ji 3,8 milyon dengdêran ji %98,8-ê hilbijêran dengên xwe ji bo serxwebûnê bikaranîne.
Li Sûdanê ev 20 sal bûn ku şerekî pir bi xwîn di nabêna erebên bakur (ku misilman in) û efrîqiyên başûr da (ku ew jî xiristiyan in) dom dikir.

Tevgera Goran bi agir dilîze

Di dîrokê da ji dijmin bêtir tim îxanetê û bêtifaqiyê nehîştiye kurd ji bin bindestiyê rizgar bibin û bibin xwedî dewleteke serbixwe.
Tam ev ev 200 sal in her eynî fîlm dubera dibe, kurd ji bo azadî serxwebûnê serî hildidin û dûra ya ji ber îxanetê û ya jî ji ber bêtifaqiyê dişkên û nagihîjin armanca xwe.

Derbarê zimanê dê da pêşniyara Churchill

Dibêjin Winston Churchill (1874 - 1965)ji bo kesên ku bi zimanê diya xwe nizanin gotiye:
”Ez li gel im tenê dema ku însan bi zimanê diya xwe nizanibin werin lêdan.”
Yanî Chuchill weke prensîb li dijî heqaret û lêdana însanan e, lê tenê di rewşekê da ”lêdana însanan qebûl dike, ew jî dema yek bi zimanê diya xwe nizanibe…
Churchill, siyasetmedarekî pir biaqil û jîr bû, di gelek waran da gelek aforîzmayên wî hene.

Şîretên dînan

Her şev nivîsên li ser biaqilan nabe, bira şevekê jî mijara me kesên ”dîn”, kesên ne biaqil bin....

Lastîka ereba mêrik tam li hember tîmarxanryê teqiya bû. Mêrik erebe bi zor kişand kêleka rê û dû ra jî dest bi guherandina lasîkê kir.
Krîko di binî da bicî kir, stepne danî kêleka xwe û bi nifteyê bîjon vekir. Lê gava bîjon danîn erdê  herçar jî gindirîn û ketin kanala baranê.
Xwest hesinê devê mezxelê(erqê)derxe, lê hesin derneket. Ji bo ku bîjonan derxe pir pê da ket, nafîle bû, destê wî nedigihîşt bîjonan…
Feqîro bi hêrs li rast û çepê xwe dinêre, bû ufe kufa wî û bi rengekî bêçare destê xwe da ber ruyê xwe û li kêleka rê rûnişt.
Dînekî ji paceya tîmarxaneyê ji destpêkê da li mêrik temaşe dikir. Yê dîn hew xwe ragirt û ban kirê, got:
-Law xêvooo, ji vê sibehê da ye tu li wir çi dikî?
Xwediyê erebê bi rengekî matmayî berê xwe pê da kir û bi dengekî bêhêvî got:
-Bira qet sewal neke, lastîk teqiya, çaxa min diguherand bîjon çûn ketin mezxela baranê. Û ez dikm nakim nikanim derxim…
Yê dîn got:
-Ê xêvooo, ji her lastîkeke din bîjonekê derxe. Bira her tekerek bi 3 bîjona be. Ewê te bigihîne ser lasîkçiyekî…
Mêrik got, weleh tu rast dibêjî û eynen wek wî gotibû kir.
Û dû ra jî deng li yê dîn kir, got:
-Ma çi karê te li tîmarxaneyê heye?
Yê dîn mizicî û got:
-Xêvo, ez li vir ji dînîtiyê radizêm, ne ji kêmaqiliyê!

Ezê bifetisimYekî dîn biryar dabû întîxar bike. Benek di dest û dixwest xwe bi darde bike. Yekî xwe ranegirt jê pirsî, got.
-Kuro tu çi dikî?
Dîn bi awirekî tûj got:
-Tu nabînî ez întîxar dikim.
Li ser vê bersîva yê dîn, mêrik got:
-Ê wê demê ben li hustuyê xwe girê bide!
Yê dîn got:
-Min tecrûbe kir, bi wî şiklî difetisim...

Ma tu dîn î?
Rojekê yekî dîn şewka(olta) xwe ji şaneşînê(balkonê)bera jêr da bû, fena ku masiyan digre...
Yek ji wir derbas dibû, jê ra got:
-Te çend masî girtin?
Yê dîn got:
-Kuro ma tu dîn î, li vir masî çi digerin...

Îro di serî da dîsa xerab destpêkir lê xweş qediya

Ez nizanim ji bêşansiyêye ya jî tesaduf in axirê bi piranî karê min tim çep digere, tim bi gelş, bi surprîz û macera û aksiyonê dest pê dike...Tu karekî min, tu rêwîtiyeke min bêteşxele, bêteqûreq derbas nabe, mezin biçûk di her îşê min da miheqeq di destpêkê da ewê hinek heyecan û hinek “aksiyon” hebe.
Esas ev destpêkhinekî li gor dilê min e jî, jiyana sist, mirî kêfa min jê ra nayê, dibê di jiyanê da tevger û heyecan hebe....
Wek qaîde îro jî wisa bû, dîsa îşê min bi heyecan dest pê kir.
Ji zûda ye min biryar dabû ku ezê îsal buharê herim Kurdistana azad., dibê berî mirina xwe hewa azadiyê û kurdewariyê hinekî tenefus bikim.
Du hefte berê min ji Mûrad Ciwan şîrketa bilêtên Kurdistanê difroşin pirsî. Navê şîrketê him bi meylê şand û him jî di telefonê da ji min ra got. Ciyê şîrketê nêzî mala wî bû.
Min ji xwe ra got pir baş e, berê wî çend caran bilêt kiriye, loma jî ew van îşan dizane, qenekê ewê ji min ra bibe alîkar...
Min jê ra got, wê demê ez werim wir, em bi hev ra herin bikirin.
Got weleh ez sibe diçim Stenbolê, piştî ez vegeriyam were em bikikirin.
Do ji Stenbolê vegeriya.
Ez pir bêsebir bûm. Min îro telefon kir, min got vaye ez têm.
Camêr got baş e, were.
Me li hev kir. Saet li dora 16-an me li herêma Jakobsbergê hevûdu dît. Bi erebeya xwe hatibû pêşia min, ez li erebeê siwar bûm û em çûn yazîxaneye bilêtên Kurdistanê difroşe.
Navê şîrketê “Kompaniya Tarawga” ye.
Neyse, em çûn, ji ber ku Mûrad rêberê min e, wî got ev camêr dixwaze ji Hewlêrê ra bilêtekê bikire.
Gotin baş e, xortê bilêtfiroş dest amadekariyê kir, yazîxaneyeke pir biçûk û basît bû, makîneya meriv pera bi kartê bide tunebû.
Min buyayê bilêtê pirsî, got hewqas e....
Kêfa min hat, ji buyayê min texmîn dikir 500(60 euro) kr. erzantir bû.
Min got, li ba min pere tuneye, dibê ez bi kartê bidim...
Yê bilêtfiroş got, weleh kart nabe, em perê pêşin digrin.
Li ser vê min got, baş e bakomat li ku heye, dibê ez herim pera bigrim…
Derek ji min ra tarîf kir, got 200 mîtro wê da bankomat heye.
Berf li erdê, di bin sifrê ra 7-8 derece sar, min got Mûrad tu rûne ezê herim pera bigrim û werim û ez ketim rê û çûm.
Çûm û çûm û çûm 200 mîtro, 500 mîtro qediye lê ew dikane ji min ra gotibû xuya nekir.
Min bi rê da ji yekî pirsî, camêr tarîf kir, got hinekî din jî here….
Ez serê we neêşînim, piştî gelek keftûleft û pirsîn min dikan dît. Sermê û heyecanê bîn li min çokandibû. Ez bi lez û bez, weke gurê har katim hundur û min çavê xwe li bankomatê gerand, lê bankomat tuneye.
Ez dîn bûm..
Min ji yekî swêdî pirsî, min gota ma ka ev bankomat li ku ye?
Mêrik mizocî, got, wa ye li pişt te ye, lê xerabe ye…
Ez holî ser xwe bûm, min got çawa xera beye?
Mêrik guh neda min riya xwe domand…
Ez çûm ketim hundur dikanê, min ji xanima kasê ra mesela bankomatê got û min got ezê tiştekî bikirim û dibê tu hewqas pere bidî min…
Çimkî li swêd meriv dikane ji dikanên mezin pera bigre, ew heqê meriv heye.
Xanima kasê got, em pera nadin.
Min got çawa tu nadî, dibê tu bidî…
Keçikê got, liv ê dikanê em pera nadin, ew li Stockholmê dibe…
Heyecana min zêdetir bû…
Ji mecbûrî min telefonî Mûrad kir, min got, mesele ji vir heta vir, were min bibe ciyakî din…
Neyse, Mûrad hat, ez hildam, em çûn ber bankomateke din….
Dilê min digot tippp, tippp, ez ditirsiyam ku ew bankomat jî xerabe be…
Min bala xwe dayê bankomat dixebite, kêfa min hat, min karta xwe xistê û perê bilêtê û hinek jî zêde kişand.
Min got, her çiqas ji min ra got buhayê bilêtê hewqase jî, lê belkî min çewt fêm kiribe, belkî bibêje min şaş gotiye…
Çimkî ji şansê min ra surprîzên wiha pir ne ecêb e…
Loma jî min got, ez hinekî zêde bikşînim çi dibe çi nabe, bira li ba min hebe…
Min perê xwe kişand û berê xwe da ba Mûrad.
Em çûn yazixaneya Tarawgayê.
Min bi saxî û selametî perê wan dayê û bilêta xwe girt.
Min baş bala xwe da bilêta xwe, min dît ku li ser bilêta min dinivîsîne ”Îraq- Kurdistan.”
Di jiyana xwe da ev cara pêşîye ku ez bi bilêteke navê Kurdistanê li ser e dikirim.
Kêfa min hat, kela dilê min rabû, min bilêta xwe baş di bêrîka xwe da bicî kir.
Di vê nabê nê da Mûrad telefonî Mahmûd Kîper jî kiribû, gotibû va ye Zinar hatiye vir, tu jî were em ji xwe bîstekê sohbet bikin.
Welhasil Mahmûd jî hatibû.
Mûrad got, em herin mal, min û Mahmûd, me got weleh dev ji malê berde, em li van deran li derekê rûnin.
Neyse, me li ser pîzzaeriya Eledînê Farqînî li hev kir.
Eledîn hevalekî me yê kevn e, kêfa gelkî ji min ra tê, ez jî gelkî jê hez dikim, hevalekî qedirzan e... Em çûn wir.
Dema em dîtin, gelkî kêfa wî hat.
Me got weleh em hatine pîzza bixwin.
Wan her yekî pîzza xwe got, ya min, Eledîn got ez ji te ra çêdikim. Ji xwe min jî dixwest wisa be... Yaho vî zalimî ji min ra ji mazmazoka gê/ga(fîle, fileto)pîzzayeke wisa muhteşem çêkir ku meriv tiliyên xwe pê ra dixwar.
Mazmazoka gê, pîvazê sor, penêr, îsot, firingî, bexdenos, leymûn axir heftêûheftahm xistibû ser, tûj, tirş û goştekî nerm..
De îda hesab li ba we ye...!
Ez ji pîzzayê hez dikim, lê bawer bikin heta nuha min tu carî pîzzayeke wiha bi lezet nexwaribû.
Û piyalek şeraba sor jî danî ber û piştî xwarinê jî qahwe, wîskî, qrema û nizanim çi û çi tev hev kir û ew jî wek paşşîv da me.
Û ev hemû ne bes bû, me kir nekir, di ser da camêr pere jî ji mer nestend...
Yanî di dawiyê da lotoya min lêket û zikê min kêf kir...
Wek filîmên tirkan, destpêkê baş destpênekir, bîn li min çikand, lê dawî xweş qediye...
Ku hemû karên min tim wiha biqedin min kêf kir, ji viya çêtir xêra Xwedê...
Netîce, nuha bilêta min ya Kurdistanê weke tapuyeke mîrî di bêrîka min da ye, ji nuh da ez bi çar çavan li bendî dawiya nîsanê, roja firîna Kurdistanê me....
Kurdistana azad, li bende min be, ez têm ziyareta axa te ya pîroz ku bi xwîna bi hezaran şehîdî sor bûye!

Abdullah Gul wek dadgeha Diyarbekrê difikire

Serokomarê Tirkiyê Abdullah Gul, di axaftina xwe ya Meclîsa Parlementeran ya Komîsyona Ewrûpayê da li ser pirseke derbarê parastina bi kurdî ya di dadgehan da gotiye, “Dema bi tirkî nizanibin dikanin bi zimanekî din parastina xwe bikin."De were li hember vê bersîva beradayî memre, de were meteqe?
Nana weleh bira him nizanibin û him jî bipeyivin !
Ma însanê nizanibe ewê çawa bipeyive, Gul efendî ?
Lê tiştê ecêb, di nûçeya ANF-ê da ji dêlî ku ev bersîva Gul bi xwe were rexnekirin, ev bersîv weke ”îdîayeke” ne rast hatiye şirovekirin, yanî fena ku ev îdîaya Gul ne rast be.
Di bersîva xwe da Gul tiştek înkar nekiriye.
Gul mêrik eynen biryara dadgehê dubare kiriye, negotiye tiştekî wiha tuneye, ya jî qedexekirineke wiha şaş e.
Gul jî eynî tişt parastiye, gotiye:
”Dema bi tirkî nizanibin dikanin bi zimanekî din parastina xwe bikin…”
Bala xwe bidinê çi keftar e, gotina ”kurdî” negirtiye devê xwe, gotiye ”zimanekî din…”
Na na wele kesên bi tirkî nizanin jî bigvêşin û wek tupê mahcûnê bi zor tirkî ji wan derxin…
Yaya zalim, ma ji xwe wekî din ewê çawa bibe ku?
Gava meriv bi zimanekî nizanibe ev tê wê maneyê ku meriv nikane pê bipeyive…
Ya din, ma mimkûn e ku li Tirkiyê siyasetmedarek bi tirkî nizanibe?
Bêguman kurdên we êsîr girtine hemû jî bi tirkî dizanin, we hemû jî mecbûrî mektebên tirkî kirine.
De îcar ewê çawa bi tirkî nizanibin?
Û ya din, ji xwe dema yek bi tirkî nizanibe, nizane, ne fêm dike, ne jî dikane bipeyive.
Ma qey hûnê bi zor tirkî pê bidin peyivandin?
Yanî tiştê tu û dadgeha te dibêjin qey ew jî ”îltîmaseke”?
”Heger bi tirkî nizanibe dikane bi zimanekî din xwe biparêze”, yanî ev jî bersîv û gotine?
Ma kesên abûkat, mihendiz, serokên belediyan û berpirsiyarên partiyeke siyasî ewê çawa bi tirkî nizanibin?
Bêguman hemû jî dizanin…
Mesele ne zanîn û nezanîna tirkî ye, kesên nizanin ji xwe dibê hûn dozeke wiha lê nekin, kesên bi tirkî dizanin dixwazin bi zimanê diya xwe bipeyivin. Kî bixwaze bi kîjan zimanî bipeyive dibê bikanibe bi wî zimanî bipeyive…
Ma yên doza axaftina kurdî dikin xerîb in, ji welatekî din hatine ku bi tirkî nizanibin?
Ev nêzî 90 salî ye ku we zimanê kurdî li kurdan qedexe kiriye û hûn bi darê zorê tirkî fêrî kurdan dikin û dû ra jî dibêjin ku ”heger bi tirkî nizanin bira bi zimanekî din bipeyivin…”
A zora zaliman ev e….
Lê Gul dema viya dibêje, ew dizane ku dewleta wî di zandana Diyarbekir da bi îşkencê tirkî bi sedan kesên ku bi tirkî nizanîbûn dan peyivandin.
Weke meriv bi îşkencê tirkekî mecbûrî axaftina kurdî bike...
Diyar e qesta Gul ev e, dibêje êdî em bi îşkeceyê kesî di dadgehan da mecbûrî axaftina tirkî nakin, kesên bi tirkî nizanin, bira bi tirkî niznain bira bi “zimanekî din” xwe biparêzin...
Ev gotinên Gul, fikrên wî û hukûmeta wî ya derbarê zimanê kurdî da û di eynî wextê da jî antîdemokrattiya wî nîşan dide.
Gul, bêyî ku bifikire ev bersîv daye, heger hinekî bifirkiriya ewê bizanîbûya ku zimanekî meriv nizanibe meriv nikane pê xwe biparêze jî. Ji viya normaltir tiştek tuneye.
Qebûlkirina vê rastiyê, vê mazeretê ne lutfeke, tiştekî xwezayî ye, tiştekî eksê wê pir anormal e...
Kurdekî bi tirkî nizanibe ji xwe dibê dezgeh û dadgehên we doza tirkîaxaftinê lê nekin....
Lê ji ber ku hûn zalim û sîstema we jî sîstemeke nîjadperest e, loma jî bûyerên wiha derî însaniyetê li Tirkiyê diqewimin....

Heta xerabî hebe tirk çêyiyê nakin

Rojnamevanekî tirkê bi nabê Fahrettîn Fîdan di heqê nabêncîtiya Tirkiyê ya Lubnanê da gotineke pir xweş kiriye, gotiye:
-Nabêcîtiya Ahmet Davutoglo ya Lubnanê biserneket, têkçû. Li gor min heger nabêna wan xera nekiribe jî ev yek dikane weke serkeftin were hesinabdin.
Yaho ev tirk çi baş hevûdu nas dikin, dema bixwazin rastiyê bibêjin çi xweş dibêjin.
Errrrik !
Ji ber ku ew dizane karê wan ne çêyî, xerabî ye, ne avakirin, xerakirine. Loma jî camêr rastî aniye zimên, gotiye hele dev ji lihevanînê berde, bira gelên Lubnanê bera hev neda be jî baş e.
Gotina rast rast e, tiştekî meriv lê zêde bike tuneye.
Bi rastî jî wisa ye.
Fêsadî, nerindî, gelacî, tevlihevî, pîjkirin karê wan e, tu carî çêyî, rindî û başî ji wan nayê, dibê xerabiyê bikin.
Tebîeta wan ev e, ew ne ji bo çêyê, ji bo xerabiyê hene, xerabî, fêsadî sinetê wan e, ev ji destê wan tê.
Ji roja komara Tirkiyê ava bûye û virda ye, tirk bi navê ”nabêncîtiyê”, ”alîkariyê”, ”xêrê” çûne ku miheqeq li wê derê fesadî û gelacî kirine, xelk bera hev dane, bûne sebebên gelek bûyerên bi êş û jan.
Îraq û Kurdistana başûr li ber çava ye.
Xwedêgiravî ji bo başiyê, alîkariyê, weke hêzeke mitefikê Emerîkayê, weke hêzeke nabênkar, dost û aştîxwaz çûn Îraqê û Kurdistanê.
Lê fesadiya herî mezin wan li wir dikir, milet bera hev didan, alîkariya terorîstan dikirin, çek û cebilxane didan wan, ew perwerde dikirin.
Wek hêzeke nabêncî çûn Kurdistana başûr, lê li wir asê bûn, hîn û hîn jî dernakevin.
Tirkmen kirin dijminê kurdan, erebên sûnî kirin dijminê kurdan û şîiyan. Yanî ji bo ku gelên Îraqê bi hev kevin çi xerabî ji dest wan hat kirin, bûn sebebê kuştina bi sedan însanan.
Ev ne bes bû, xwestin kurdan jî bera hevdin. Rojê carekê kurdên îslamî û hin grûbên dijî PDK-ê û YNK-ê dawetî Tirkiyê dikirin û ew li hember PDK-ê û YNK-ê gurgîn dikirin.
Heta ku emerîkiyan dît ku nabe, loma jî di sala 2003-an da emerîkî mecbûr man rabûn li Silêmaniyê ew li ser sûc da girtin, çewal xistin serê 11 zabitên wan.
Piştî wê bûyerê êdê melis bûn û li ciyê xwe rûniştin, zêde pêşda neçûn, tenê fêsadiyên devikî domandin.
Çimkî ”bivik” dîtin…
Ketina nabên Îsraîl û filistîniyan, herdu milet jî wisa bera hev dan ku kirin dijminê hevudu yên qanêqanê.
Heger berê îhtîmaleke lihevhatinê ya biçûk hebû, piştî ”nabêncîtiya” tirkan ew jî êdî ji binda mir.
Îcar ne tenê filistînî û îsraîlî bera hev dan, ew û îsraîl jî bûn dijminên hev. Çimkî Îsraîlê dît ku ew ne ”nabêncîtiyê” û ”xêrxwziyê”, fesadiyê û şerxwaziyê dikin, wan û filistîniyan bera hev didin.
Loma weke Emerîka, Îsraîlê jî ew qewitandin, gotin heyran zû ji nabêna me vekşin, hewcedariya me bi ”alîkariya” we tuneye, we malik lim e viritand.
Ketin nabêna Emerîka û Îranê, li wir jî eynî fêsadî kirin, xwestin him ji Îranê û him jî ji Emerîka bertîlê bigrin û nabêna wan jî xerabtir bikin.
Ji ber ku ew naxwazin nabêna Emerîka û Îranê baş bibe…
Îranê ev kêsperestiya wan dît û lema jî got, hewcedariay me bi nabêncîtiya we tuneye, heger pêwîst be em bi xwe dikanin bi Emerîkayê ra rûnin.
Li Balkanan ji xwe fesêdaye herî mezin wan kir, wan kosowî, bosnî û hin gelên din pîj kirin û dawiya dawî bûn sebebên gelek bûyerên nexweş.
Li Azerbeycanê, Qirgizîstanê, Turkmenîstanê, Ozbekîstanê her eynî fêsadî û gelacî kirin.
Xwestin li Azerbeycanê darbeyê bikin.
Li van welatan hukûmet û mixalefeta bera hev dan, grûbên faşît şandin van welatan, însan dan kuştin, dest bi çetecîtiyê kirin.
Loma Azeriyan, turkmenan, qazaqan ew qewitandin, gelek kesên wan girtin, li hin welatan gerandin û hildana ala tirk qedexe kirin.
Heta li hin deran milet êrîşî tirkan kirin, gelek kes birîndar bûn û ew bi zor ji welatên xwe qewirandin.
Nuha nabêna wan û van welatên Kafkasan pir ne xweş e.
Li Çînê, bi riya Sîncan û Uyguran eynî fesadiyê û nerindiyê dikin, dixwazin li wan deran jî miletan bera hev din.
Axirê herin ku, destê xwe bavêjin ji çi da, tu carî başiyê, rindiyê, aramiyê, aştiyê bi xwe ra nabin, miheqeq fêsadî û nerindiyê dikin, tevliheviyê derdixin, xelkê tînin hember hev…
Ji ber ku ji cinsê gur in, loma ew jî weke gur tim ji mij û dûmanê hez dikin, çimkî di mij û dûmanê da nêçîra wan rehettir dibe.
Dibê em kurd baş bizanibin, ne li Tirkiyê tenê, li Kafkasyayê, li herçar perçeyên Kurdistanê, lê bi taybetî jî li Îraq û îranê musebîbê bindestî û rewşa kurdan ya îro dewleta tirk e.
Heger ne tirk bûna kurd nuha li Îranê jî û li Îraqê jî bûbûn xwedî dewletên serbixwe.
Tirkan nehîşt Komara Mehabadê bijî…
Tirkan nehîşt kurd li Îran û Îraqê rizgar bibin…
Roja kurd dîroka xwe binivîsin ewê ev rastî derkeve ortê…
Li Azerbeycanê jî her wisa, dîsa tirkan nehîşt weke miletên din kurd jî bibin xwedî otonomiyeke netewî.
Yanî tiştê ez dizanim heta fêsadî û xerabî hebe, tirk xêrxwaziyê û rindiyê nakin…
Weke kurdekî tecûbeya min ev e…

Çavdêriyên arîstokratekî rûs di heq kurdan da

Malpera ANF-ê îro beşekî ji rojaneyên arîstokratekî rûs yên li ser kurdan weşandiye.
Nivîs, çavdêriyên rûsekî yên 170 sal berê di derbarê kurdên di nabêna herêma Qers û Êrîvanê da ye.
Li ser jiyana civakî û rewşa kurdan ya wê demê nivîseke hêja ye, hin aliyên kurdan yên ku meriv îro nizane bi meriv dide nasîn.
Dîtinên W.Dievitsky yên derbarê kurdan û kurdên êzidî da pir pozîtîv e, pir pesnê kurdan û jinên kurd dide.
Di sala 1884-an da W. Dievitsky di tahtîla xwe ya havînê da diçe herêma Erîvan û Qersê û li wan deran digere.
Piştî vedigere bîranînên vê gera xwe di bin navê ”Gera tahtîla di nabêna eyalate Erîvanî û wîlayeta Qersê” da diweşîne.
W.Dievitsky di rojaneyên xwe da bi hawakî pir baş qala kurdan dike, dibêje mêr in, bi xurûr in, ne şelaf in, nîşancî ne, mîvanpererwer in û jinên wan jî azad in, ruyê xwe nagrin, xwe venaşêrin.
Di heqê rêber û serokên kurdan da dibêje, "Bi taybetî jî li ba rêber û serokên wan xurûra şexsî pir berbiçav e."
Yanî tiştê îro li ba gelek rêber û serokên me kêm e...
Nivîseke pir xweş e lê hinekî dirêj e. Heger rojekê wexta min çêbibe ezê tevayiya nivîsê bikim kurdî.
Ez beşekî ji nivîsê diweşînim.
"Ez di nabêna kurdan û însanên din(ermenî, tatar û kazakan)da gelek ferq dibînim. Xetên ruyê(sûretên)kurdan pir aşîkar û net e. Bi taybetî jî li ba rêber û serokên wan xurûra şexsî pir berbiçav e.
Mîsalen wek yê tataran, ruyên bêmane û sipîçolkî(zuhumî)li ba wan tuneye, ruyên wan vekirî û xweşik e. Di tevgerên wan da şalûzî(şelefî) ya jî qebedayîtî nayê dîtin. Kurd bi piranî tiraş dibin, yanî riya xwe bernadin, tenê simêlê berdidin. Piranî çavên wan zer ya jî kesk e.
Jinên kurdan ruyên xwe nagrin ya jî venaşêrin. Weke sûs pozê xwe qul dikin moriyeke ku jê ra dibêjin mext(posimk, xizêm) û xişrên biçûk pêva dikin.
Êvarî em bi qumandarê yekîneya xwe û jina wî ra çûn konên wan.
Hema hema hemû mirovên zomê hatin pêrgî me. Destên xwe yên rast didan ser girmika xwe ya çep û em silav dikirin. Dû ra jî em ezimandin ser xaliyên raxistibûn ser çîmenan. Ji mer ra pez şerjê kirin û xwarin çêkirin. Dû ra pîrek hatin bi jinan qumandar ra hev û du nas kirin û pê ra sohbet kirin. Di nava wan da yeka 17 salî hewqas bedew û bi hêlûmêl bû însan nikanîbû pê ra nepeyiviya. Lê wê ji vê yekê fedî dikir. Lê belê bi giştî jin li hember me pir rehet û rûbiken bûn. Û eynî rehetî bi şiklekî ku meriv matmayî bihêle li ba hemûyan hebû.
Di her konekî da hema tu bigrî çend nifş/cîl dijiyan. Di her konekî da çend sîleh hebûn.
Kurd talankarên ku sîlehê pir baş bikartînin loma, jî li vir dimînin…"

Dibê serpêhatiya Kamîl Atak ji bo gelek kurdan bibûya îbret !

Îro di malpera Nefelê da li ser serokqorîciyê herêma Cizîrê Kamîl Atak xebereke pir girîng heye...
Rewşa Kamîl Atak ji bo hemû kurdên ku bi zanîn ya jî bi nezanî bi dewletê ra hevkariyê dikin nimûneyeke îbretgirtinê ye.
Kamîl Atak, lawê xwe, fermandarê alaya Qeyseriyê albay Cemal Temîzoz û çend kesên din bi sûcê kuştina 52 kesan li Diyarbekrê tên mahkime kirin.
Kamîl Atak di mahkimeyê da bi poşmaniyeke mezin qala serpêhatiya qorîcîtiya malbata xwe û tiştên ku dewletê aniye serê wan kiriye, gotiye dewletê ew weke "maşe" bikar anîn, wan 25 salan diminatiya gelê xwe kir û ewê careke din hew kanibe derkeve nava kurdan.
Kamîl Atak di parastina xwe da gotiye:
-Em wek maşikê dihatin bikaranîn. Di operasyonan de korucu 500 metreyan li pêşiya komandoyan dimeşiyan. Digotin dema mir jî bila korucu be û pê li mayinê kirin jî bila korucu be. Ez ji vir derkevim êdî nikarim cereke din têkevim nav kurdan. Rûyê min ranake(nagre). Ez êdî nikarim li Cizîrê bijîm. Ji bavê min 200 kes man. Heta 200 salî ezê ji vê belayê xelas nabim. Piştî em bûn korucu em di nêvbera xelîl û celîl de man. Serokê PKK-ê Abdullah Ocalan ji me re got hon bibin korucu ez dê we bikujim. Dewletê jî bi zorê xwest em bibin korucu. Got Abdullah Beg hon kuştin jî bila we bikuje.
Kamil Atak, di parastina xwe da xwestiye dewlet şer rawestîne, sîstema korîcîtiyê rake û aştiyê pêk bîne û dû ra jî ev çend gotinên pir girîng kirine:
-Kesên li cem dewletê cih digirin dibin sûcdar. Kesên diçin çiyê dibin terorîst. Kesên siyasetê dikin dibin KCK-yî. Ev çawa edalet e?
Ji bo ku Kamîl Atak vê siyaseta dewletê fêm bike 25 sal jê ra lazim bûye, piştî 25 salan fêm kir kiriye ku ji bo dewletê esas hemû kurd "terorîst" in, dibê ji ortê werin rakirin, dibê weke kurd tu mafekeî wan tunebe.
Lê dewlet biaqil e, vê yekê bi carekê da ji hemû kurdan ra nabêje, bi dor, gava dem û saeta wê tê dibêje...
Çimkî kesê bi gelê xwe ra xerabiyê bike, çima ewê rojekê bi dewletê ra neke...
Gotinên Kamîl Atak, ”dewletê em weke maşikê bikar anîn” serpêhatî û trajediyeke kurdan ya pir mezin e.
Lê çi heyf û mixabin ku ev serpêhatî tu carî jî ji bo hevkar û hevalbendên dewletê nabe derz û îbret!
Esas ev serpêhatiya Kamîl Atak dibê ji bo hemû kurdên ku bi dewletê ra û bi dezgehên tirk ra kar kar dikin bibe numûne û derzeke cidî.Tiştek pir vekirîye, dewleta tirk bêyî alîkarî û hevalbendiya kurdan, bi hêza xwe ya leşkerî tenê nikane Kurdistanê di bin îşxala xwe da bigre.
Dewlet, ji bo ku bikanibe îşxala xwe ya li Kurdistanê bidomîne, dibê di warê leşkerî, îstîxbaratî û siyasî da ji kurdan piştgiriya kurdan bigre.
Û ji xwe heta nuha jî dewletê bi saya vê hevkarî û hevalbendiya kurdan li Kurdistanê hebûna xwe domandiye.
Pişştî ku hêza dewletê ya leşkerî têr nekir, sîstema qorîcîtiyê/cerdevaniyê derxistin, bi alîkariya qorîciyan hebûna xwe ya li Kurdistanê 30-40 salî dirêj kirin.
Lê qorîcîtîyê jî rola xwe lîst, êdî ew jî diqede.
Weke Kamîl Atak jî gotiye, dewletê 25 salan bi hezaran kurd ji xwe ra weke ”maşe” bikar anî.
Nuha êdî hewcedariya dewletê bi vê ”maşeyê” nemaye, loma jî vê ”maşeyê” davêje û ji xwe ra li hin ”maşe”, çare û riyên nuh dingere.
Çimkî dem û şert hatin guhertin.
Loma jî dibê dewlet xwe întîbaqî şert û dema nuh bike. Ji bo berdewamiya îşxala xwe ya li Kurdistanê û xelasnebûna kurdan dibê ji xwe ra hin ”maşe” û çareyên nuh bibîne…
Kemîl Atak 25 sal berê dema bû qorîcî û hevalbendê dewletê qet texmîn nedikir ku rojekê ewê têkeve vî halî.
Lê tu dûzan, tu zulm û zalimî ne ebedîye, rojek tê dawî li zulmê tê û îcar dema hesabdanê dest pê dike...
Nuha li Kurdistanê hemû dem û dezgehên dewletê; dadgeh, pûlis, artêş, qorîcî, sîstema perwerdeyê, çapemenî yanî hemû dem û dezgehên ku li Kurdistanê dewletê temsîl dikin deşîfre bûne, hêz û otorîteya xwe wenda kirine û ji çavê gel da ketine; piraniya gel êdî bi çavê nûnerên neyar li van dezgehan dinêre, bi çavê ”em û ew”.
Lê li Kurdistanê tenê rêxistineke dewletê, ew jî bi alîkariya kurdan, hîn zînde, bi hêz û xurt e.
Ew jî partiyên siyasî ne, AKP, CHP, MHP û hemû partiyên tirk yên din.
Ne artêş û ne jî pûlis bi qasî partiyên siyasî temenê dewleta tirk li Kurdistanê dirêj nake.
Kurd bi çavekî xerab li pûlis û artêşê dinêrin, lê di nava van partiya da kar dikin, bi endametî, nûnerî û berpirsiyariyên van partiyan (bêguman nêta hemûyan ne xerab e, lê ya girîng ne nêt e, netîceye)dibin sebebê bindestmana gelên xwe.Heger kesên li Kurdistanê nûnertiya van partiyan dikin dev jê berdin û dengên xwe nedin wan mesele diqede, kurd xelas dibin.
Wê demê dewlet li Kurdistanê tenê bi hêza xwe ya leşkerî dimîne û bi hêza leşkerî tenê jî demek dirêj nikane kurdan bindest bihêle.
Ji bo bindestmana kurdan dibê li Kurdistanê hêza dewletê ya sivîl, ya gelerî hebe.
Û ew hêz jî partiyên siyasî ne.
Artêş, qoricî, pûlis, unîversîte, mekteb, sîstema diyanetê, dadgeh û hemû dezgehên dewletê yên din bi çi armancê û bi çi rolê li Kurdistanê bin, partiyên siyasî yên tirk jî bi eynî armancê û wezîfeyê li Kurdistanê ne; dibê Kurdistan çênebe, kurda azad nebin…
Ji bo ku Kamîl Atak bibêje, bi hevalbendiya dewletê wî şaşiyeke mezin kir û dewletê ew wek ”maşeyekê bikar anî” 25 sal hewce bû, piştî 25 salan ev do li Diyarbekrê di mahkemeyê da ev rastî îtîraf kir.
Belkî ne 25 sal, hîn jî zûtir, nûner û berpirsiyarên van partiyên tirkan yên li Kurdistanê jî rojekê ewê eynî rastiyê îtîraf bikin, ewê bibêjin, bi endametî, berpirsiyarî û nûnertiya partiyên tirk me şaşîtî kir, bi van kirinên xwe me zirarke pir mezin da gelê xwe…
Loma jî dil dixwest ku serpêhatî û trajediya Kamîl Atak ji bo siyasetmedarên kurd yên di nava partiyên tirk da dixebitin bibûya derzeke mezin û zengilê şiyarbûnê.
Lê ez bawer nakim ku bibe, diyar e ji bo hatina wê rojê jî hîn çend sal lazim in….
Li Kurdistanê di destê dewletê da ev wasite maye, bi taybetî jî AKP, dibê ev dezgeh jî weke sîstema korîcîtiyê îflas bike…
Û ewê bike jî…

Taşaronê dewleta tirk navê xwe li PKK-ê dike

Erdogan îro dîsa weke her tim zirzopiyeke mezin kiriye, PKK bi ”terorîstiyê û taşaroniyê” îtham kiriye û gotiye, ”berî hilbijartinên giştî rêxistina terorê ji bo ku li hundur tevliheviyê derxe rola taşeroniyê girtiye ser xwe…”
Mubarek bûye serokwezîr lê hîn jî wek "pêxwasekî Kasimpaşayê" dipeyive. Yanî kurmê şîrî heta pîrî, dema cewher xerab be meqam meriv nake însan.
Nuha yê ji PKK-ê ra dibêje ”taşaron” ew bi xwe ne ”taşaronekî” ji sinifa sêyem bûya minê bigota de tişt nabe, bi derewekê PKK û BDP nabin ”Taşaron.”
Lê halbûkî esas yê ”taşaronê dewleta tirk ew e, ew wek mahcirekî ji Kafkasyayê li Kurdistanê ji tirkan ra ”taşeroniyê” dike.
Dewletê li Kurdistanê di qada ”dîn û Îslamiyetê” da rola ”taşaroniyê” daye Erdogan. Îcaar ji ber ku ev çand sal in ew karê xwe baş dimeşîne, loma jî dewlet roj bi roj karê wî dirêj dike û karên hîn mezintir didide wî.
Dewletê ew ji siyasetmedarekî basît, ji serokê belediya bajarekî hilda kir serokwezîr û tam ev 9 sal in li Kurdistanê li hember kurdan wek ”taşaron” dixebitîne...
PKK, BDP û kurd ne ji bo kesî, ji bo gelê xwe û welatê xwe têkoşînê didin, dixwazin miletê xwe azad û welatê xwe rizgar bikin...
Lê Erdogan wek gurciyekî, wek mahcirekî ji Kafkasyayê ji bo kê têkoşînê dide?
Ew ne ji bo xwe, ne ji bo gelê gurcî, li ser navê tirkan ketiye pêxîla miletê kurd yê mezlûm û dixwaze wan heta û heta bindest bihêle, bike tirk.
Li gel ku Erdogan gurcî ye û jina wî ereb e, lê dîsa jî ew vê ”taşaroniyê” ji dewleta tirk ra dike....
Û di di ser da jî rêxistinên kurdan ra dibêje ”taşaron”!
Yanî camêr navê xwe li kurdan dike...
Dibê ez gotina ”taşaron” bi kurtî ronî bikim.
Çimkî Erdogan vê gotinê li hember kurdan pir bi kar tîne.
Maneya taşaron, karmendê duyem e, yanî destê duyem e. Di emrê karmendê yekem yê esasî da hin karan dike.
Yanî ne xwediyê kar yê esasî ye, hinekên din ew kar daye wî...
Rewşa Erdogan jî wisa ye, ew ne tirk e, ne xwediyê dewletê ye, ji tirkan ra ”taşaroniyê” dike. Dewlet li Kurdistanê Erdogan û zilamên wî weke ”taşaron” dide xebitandin.
Erdogan li Kurdistanê ”taşeronê ” dîn û Îslamiyetê” ye, dewletê di vî warî da wezîfe daye wî, partiya wî û hin ”taşaronên” din.
Ji bo dewletê pir ne girîng e ”taşaron” layiqî wê kursiyê û wî karî ye ya na, ya girîng ew e ku li Kurdistanê karekî li gor dilê dewletê dike; kurdan, hinekan bi meqam, hinekan bo bertîlê û hinekan jî bi navê dîn û Îslamiyetê baş dixapîne.
Loma jî roj bi roj mezin dikin, hin karên nuh didinê...
Û ev ”taşeron” radibe ji PKK-ê û BDP-ê ra, ji kurdên ku ji bo azadiya gel û welatê xwe şer dikin ra dibêje ”taşaron”…
De were ji derdê vî boşboxazî û vî “taşaronî” memre û were meteqe?

Aqûbet li serê Tirkiyê be

Li gor çapemeniya kurd dinivîse, ji meha sibatê û bi şûnda di meclîsa Îraqê da parlamenterên kurd êdî ewê bi kurdî bipeyivin.
Herwisa di civîna wezîran da jî wek ya parlamentoyê, wezîrên kurd ewê bi kurdî bipeyivn û bi kurdî minaqeşeyê bikin.
Ji ber ku li gorî qanûna esasî ya Îraqê, kurdî û erebî li Îraqê du zimanên resmî ne, loma jî herdu ziman jî ewê di meclîsê da werin axaftin…
Ji ber ku hemû parlamenter û wezîrên kurd bi erebî zanîbûn loma jî heta nuha bi erebî dipeyivîn, lê ji ber ku axaftina kurdî mafekî wan yê qanûnî ye, loma jî ewê ji nuha û pê va vî mafê xwe yê qanûnî li her derê bikarbînin.
Û rast e jî, dibê li her derê bikar bînin….
Ji xwe di pêşerojîê da ewê li dibistanên ereban da jî kurdî were fêrkirin.
Berpirsiyarê Ragihandina Parlamentoya Iraqê Mihemed Ebubekir gotiye, ji bo ku parlamenterên kurd di parlamentoya Iraqê da bikanibin bi kurdî gotûbêjê bikin hemû amadekariyên pêwîst hatine kirin.
Lê li Tirkiyê hîn mahkime nahêlin girtiyên kurd bi kurdî xwe biparêzin, ji bo kurdî dibêjin "zimanekî nayê nasîn."
Û hûn ji tirkan bipirsin, ewê henekên xwe bi Îraqê bikin û bibêjin demokrasiya wan ji ya Îraqê pir pêşdatir e.
Dema meriv bala xwe dide maf û azadiyên hindikayiyan(eqaliyetan, mînorîtetan)meriv dibîne ku Îraq ji Tirkiye ferseh ferseh pêşdatir e.
Carê li gor qanûna esasî ya Îraqê, her kes ne ereb e,bêyî ereban milet, dîn û zimanên din jî hene.
Li Îraqê alayên miletên din ne qedexe ne, kurd li kêlek ala Îraqê ala xwe jî hil didin. Û ereb ji vê yekê aciz nabin.
Meclîsa kurdan heye, ereb xwe aciz nakin.
Hêza pûlis û pêşmergeyên kurdan hene, ereb nabêjin em qebûl nakin, ya jî ev yek ewê Îraqê perçe bike.
Pasaporta Îraqê bi kurdî û erebî ye.
Zarokên kurdan ji sinifa destpêkê heta bi zanîngehê yanî hemû perwerdeya xwe bi kurdî dibînin. Nimûne gelekek in, lê ne hewce ye meriv zêde dirêj bike...
Hertişt li ber çava ye lê dîsa jî meriv nikane bi ser zalim û zorbayan xe…
Yanî li gel ku li Tirkiyê mefekî kurdan yê herî biçûk jî tuneye, tirk dîsa jî quretiyê dikin, pişika xwe dinepixînin, dibêjin em welatekî pir demokratîk in, di warê demokrasiyê da tu kêmasiyeke me ya cidî tuneye, loma jî dibê em nuha endamên Yekîtiya Ewrûpayê bûna û gelek îdîayên din...
Fort û derew belaş in, loma jî çi tê devê wan dibêjin...
Heger her derewek bi quruşekî bûya nuha ji zûda Tirkiyê ji ber derewên siyasetmedarên xwe top avêtibû…

Ez îro pir dilşa bûm

Îro bûyereke biçûk ez gelkî kêfxweş kirim. Ji zûda bû ez wiha dilşa û kêfxweş nebûbûm.
Ji bo ku meriv kêfxweş bibe ne şert e ku tiştekî mezin biqewime. Carnan meriv bi gotineke xweş, bi dîtina hevalekî, bi girtina nemeyekê(esas name mame êdî nemane, êdî meriv e-meylan digre. Wiha here însanê nivîsandina bi qelemê ji bîr bikin), bi bihîstina xebereke xweş jî pir kêfxweş dibe.

Bîrîkirina xortaniyê

Weleh îşev xortaniya min hata bîra min. Do û pêr min di facebookê da çend sûret weşandin. Bi vê minasebetê ez rastî hin sûretên xwe yê xorataniyê hatim.
Dilê min bi min şewitî...
Çendakî berê hevalekî piştî ku hin rismên min yên 20-30 sal berê dîtibû ji min ra got, "Yaw Zinar, tu berê çuqasî çeleng(lewend, bedew)bûyî !
Min got roj baş hevalo!

Cîhan bi qasî kefa destê min biçûk bûye

Yaho ev dinya çi biçûk bûye, eynî bûye wek kefa destê meriv…
Meriv di mala xwe da ji xwe ra "derewekê", henekekê bike ya jî li ser tiştekî, bûyerekê du rêzan binivîsîne, di nava çend deqîqeyan da dinya pê dihese…
Tiştekî dûrî aqila ye lê rast e...
Do êvarî min li ser kovara PÊNGAV-ê nivîseke nivîsî, xwendevanên wê derdixin pîroz kir…

Silaveke ji dil li berpirsiyarên kovara PÊNGAV-ê

Merheba gelî bepirsiyarên kovara Pêngavê, xortên kurd yên kurdperwer, bîrbir û xwedî şiûrekî netewî!
Min nuha di malpera ANF-ê da li ser kovara we Pêngavê xeberek pir xweş xwend, ez fêr bûm ku hûn çend xwendavanên li zanîngeha Stenbolê kovareke edebî û ilmî ya bi navê PÊNGAV derdixin.
Kovara we hemû bi kurdî ye.
Zimanê kovarê pir girîng e, loma jî ez pir kêfxweş bûm.
Ez we ji dil û can pîroz dikim.
Ji bo ku we çend xwendevanên zannîngehê bîra xebeteke wiha girîng û pêwîst biriye ez gelkî dilşa bûm, min gelkî dixwest ku anuha Pêngav di destê min da bûya, min ew bi meraq û bi evîneke mezin bixwenda û çend gotin li ser binivîsanda.
Lê mixabin ev yek ne mimkûn e; çimkî ez li Stockholmê û Pêngav jî li Stenbolê di çenteyên çend xortên kurd daye...
Ne destê we digihîje min û ne jî yê min digihîje we...
Lê dibê hûn bizanibin ku dilê min bi we ra ye...
Ji ber ku we çend xwendevanên kurd bîra karekî wiha biriye û we wêrîbûye bi zimanê ku neyar înkar dike, nahêle em pê bipeyivn, pê zarokên xwe perwerde bikin, kovareke xurrî bi kurdî derxistiye, ez we çuqasî sipasdarê we bim û we pîroz bikim jî hindik e.
Li gor ANF dinivîse, li gel ku li Stenbolê bi hezaran xwendevanên kurd hene kesên pênGAVê derdixin tenê 3-4 kes in û hûn bi xerciyê bîrîka xwe yê telebetiyê vê kovarê derdixin.
Û him jî ev ne hejmara yekê ye, we hejmara sêyem jî derxistiye...
Ez çi bibêjim, bira hemû dewlemendên kurd yên li Stenbolê ji xwe fedî bikin, bira perê wan û dewlemendiya wan têkeve binê erdê…
Fîlozof Bacon (1561-1626)gotiye ”pere xizmetkarekî baş, efendieyekî xerab e.”
Mixabin dewlemendên kurd ji dêlî ku pera ji xwe ra bikin ”xizmetkarekî baş”, tim kirine ”efendiyekî xerab”, ew bûne xizmetkarê peran.
Perê wan, dewlemendiya wan, tu feyde negîhandiye gelê wan ê bindest, perê wan bûye bela serê wan…
Gelî xortan, wek min li jor jî got, gava we avêtiye, gaveke pir hêja û girîng e, lê dibê hûn zû newestin, xebata xwe bidomînin, der û dora xwe fireh bikin, nivîskarên nuh bibînin, cesaretê bidin wan…
Bêguman gava pêşî gelkî girîng e, we tirsa pêşî ji ser xwe avêtiye…
Nuha dora pêşdabirin û xurtkirina pênGAVê ye, ji bo her jimarê dibê hin hedefên xwe hebin, çavên xwe tim li xwendevan û nivîskarên nuh bigerînin.
Piştî her hejmarê miheqeq dibê xwendevan û nivîskarên we zêde bibin, dibê hûn vê yekê ji xwe ra bikin armanc.
Ji Stockholmê, ji nava berfê ez silaveke germ û ji dil ji we ra dişînim û ji we ra serkeftinê dixwazim…

Îro bûm kebaniya malê

Gelî xwendevanan weleh ez îro bi emrê xanimê bûm kebanî û min pel pêça…
Ez henek menekan nakim, rastiyê dibêjim…
Di xwarin çêkirinê da ez ne xerab im.
Hûn ji diya min bipirsin, ewê min bi asîmanan xe, ewê bibêje kes nikane wek lawê min xwarinê xweş çêke.
Lê hûn ji xanima min bipirsin, ewê bibêje, carnan ji min ra pîvazan hûr dike, alîkariya min dike…

Mêrê xerab tiştê xerab dibêje

Serokê CHP-ê Kemal Kilicdaroglu, do êvarî di NTV-ê da beşdarî programa Banu Guvenê(Arti) bûye û bersîvên gelek pirsan daye.
Helbet Banu xanimê mesele kurd jî ji Kiliçdaroglu pirsîye. Kiliçdaroglu weke her tim, dîsa gotiye ku ewê siyaseteke etnîkî” neke û ew ”germ” li perwerdeya zimanê kurdî nanêre, ew li dijî perwerdeya zimanê dê ye.
Li ser mesela kurd Kiliçdaroglu gotiye:

Serpêhatiyeke rojane

Îro danê nîvro dilê min kebab xwest.
Ez ji goştê birajtî û ji kebabê pir hez dikim.
Lê dibê bahcan, firingî û îsotên birajtî û pîvazên hişin jî li ber bin. A wê çaxê xwarina kebabê xweş e.
Welhasil, ez ji xwe ra fikirîm, min got gelo ez herim li ku bixwim?
Li ciyê karê min aşxaneyeke yûnaniyan ya kebabê û goşt dibrêje heye, lê ji ber nav yûnanî û xwedî ereb bû ez neçûm.

Ma sûcê mirîşkê çi ye?

Her şev siyaset nabe, carnan dibê meriv bîna xwe bigre, qala tiştên din bike, ji xwe ra henekan bike, çîrokmîrokên derdoran bibêje...
Carnan tiştê wiha jî hewce ye.
Esas ez merivekî henekçî me, heta kitêbeke min ya pêkenînê jî heye. Lê ji zûda ye min qet pêkenînin nenivîsandibû.
Hema îşev ji nişkave hat bîra min û min ev çend heb ji we ra li hev anîn.
Hêvî dikim kêfa we jê ra were....

Hin kurd dizan bera neqeba xwe didin û ew jî ji wan ra paşmêriyê dikin

Min do di malpera Avestakurdê da hevpeyvîna Dilbixwîn Dara ya bi Hasan Kaya ra xwend.
Min nizanîbû Hasan Kaya bûye endamê HAS PARTI-YÊ.
Gava di hevpeyvînê da çavê min bi vî beşî ket, minn ji çavê xwe bawer nekir, min got belkî ya ez şaş dixwînim ya jî Dilbixwîn henekan dike.
Lê dû ra min dît ku ne henek e, rast e, mêrik ji serokatiya kurdan terfî kiriye, (!) bûye zilamê serokê tirkan.

Heta ku siyasetmedarên kurd rêberên tirkan bin kurd nikanin ji bindestiyê xelas bibin

Du roj berê di rojnameya Tarafê da bi îmzeya Veysî Polat xeberek derket . Xwedgiravî Abullah Gul, li Diyarbekrê di sohbeta bi nûnerên saziyên sivîl ra gotiye, ”Zimanê dê heqeke, ev heq ewê were nasîn.”
Min jî bawer kir (!)
Îcar Gul û viya bibêje?
Berdevkê Serokomarê Tirkiyê Ahmet Sever, bi beyanekê tavilê ev îdîa rojnameyê red kir û got, Serokomar Abdullah Gul, li Diyarbekirê di taştiya bi nûnerên saziyên sivîl ra gotina “zimanê zikmakî heq e, ev heq ewê were naskirin” bikar neaniye.”
Sever, ev mesele wiha ronî kiriye:
“Di taştê da, ji bilî fikrên ku bi raya giştî ra hatine parvekirin(yanî yek dewlet, yek welat, yek al, yek milet, yek ziman)tu gotinên din yên serokomar çênebûne.”
Di nûçeyeke rojnameya Tarafê ya du roj berê bi îmzeya Veysî Polat xeberk hatibû belavkirin.
Di wê xeberê da hatibû gotin ku serokomarê Tirkiyê Abdullah Gul, di serdana xwe ya Diyarbekrê ya dawî da(30-31/12-10)ji bo zimanê kurdî soz daye û gotiye, “zimanê dê heq e, ev heq ewê were nasîn.”
Bêşik ku Gul tiştekî wiha nabêje.
Kurd ji xwe ra xewnan dibînin, bi virên wiha bêbinake milet dixapînin.
Berî ku Gul here Diyarbekrê civîna MGK-ê(Heyeta Ewlekariya Milî)hebû. Piştî civînê MGK-ê belavokek belav kir.
Di wê belavokê da MGK, bi şîdet li dijî daxwazên kurdan ya perwerdeya bi zimanê kurdî derdikeve û dibêje, Tirkiye ewê wek “yek dewlet, yek welat, yek al, yek milet û yek ziman” bimîne.
Abdullah Gul serokê MGK-ê ye. Yanî van dîtinên MGK-ê yên derbarê zimanê kurdî da berî her kesî yên Gul in.
Gul ev belavok belav kiriye.
Ya din Gul li Diyarbekrê di civîna çapemeniyê da jî eynî fikrên MGK-ê dubare kir û ji kurdan ra got, biaqil bin, dewletê nerehet nekin û daxwazên zimên û yê nasnameyê ji bîr bikin.
Îcar Gul, ewê rabe bi dizî, di sohbeta şexsî da bibêje “zimanê dê heq e, ev heq ewê were dayin...”
Çima di belavoka xwe da nabêje?
Çima di civîna çapemeniyê da eşkere nabêje?
Ev vir e, kurd buhtanan li Gul dikin, Gul tu carî tiştekî wiha nabêje, sozeke wiha nade kurdan.
Heta ku 75 rêberên kurd yên Gul hebin, heta ku bi milyonan kurd rayên xwe bidin AKP-ê, Gul tiştekî wiha nabêje.
Tu sebeb tuneye ku Gul sozeke wiha bide kurdan. Çimkî piraniya kurdan bi bindestiya xwe razîne, doza welatekî serbixwe, perwerdeya bi zimanê xwe ankin…
Bindestî, bêdewletbûn, perwerdenebûna bi zimanê xwe hîn jî piraniya kurdan nerehet nake.
Gul û tirkên din viya dibînin, dibînin ku siyasetmedar û ronakbîrên vî miletî însanên çi reben in, ne tu tişt in.
Ma heger siyasetmedarên kurd tiştek bûna, heger xwe û miletê xwe têxistina dewsa însanan, ewê hîn jî li welatê xwe, di nava gelê xwe da ji Gul û serokên tirkan yên din ra rêberî û şêwirmendî nekirana, êwê weke emirqûliyan li pey wan neketa rêzê, ewê nebûna zilamên wan û ji bo wan gelê xwe ji ser rêda nexistana, rayên gelê xwe nedana partiyên dijmin.
Bi dîtina min, piraniya kurdan hîn ne ji kurdayetiya xwe, ne ji welatê xwe û ne jî ji zimanê xwe hez dikin.
Yanî naxwazin kurd bimînin, naxwazin bi kurdî bipeyivin û naxwazin bibin xwedî welatekî serbixwe.
Heger piraniya kurdan ji welatê xwe hez bikirana nedibûn hevalên dijmin, nedibûn serok, berpirsiyar û parlamenterên partiyên dijimin û rayên xwe nedidan partiyên neyarê xwe.
Însan dema xwe tiştekî nehesibîne, îtîrazî bindestiyê û koletiyê neke, ji bo xwe û miletê xwe doza azadî û serxwebûnê neke, xelkê çima j iwan bitirse û sosa mafan bide wan.
Esas berî Gul, Erdogan û yên din, dibê miletê kurd berê xwe bide Gul, Erdoganên xwe, yanî zilamên tirkan, wan ji pêxîla xwe biqetînin.
Yên tirk xistine ser dilê miletê kurd ev ”rêberên” hundur in…

Bangek li karkirên TRT6-ê

Li Tirkiyeyê ji bilî zimanê tirkî, bi çend zimanên din jî weşanên radyo û televîzyonan hene, lê heta nuha tu qanûneke van weşanan ya fermî tunebû. TRT6-a bi kurdî(dewleta nabêje bi kurdî, li gor dewletê bi zimanekî nayê nayê zanîn weşanê dike) û hemû kanalên din jî weşanên xwe hîn jî bêdestûr didomînin.
Du roj berê di Parlamdntoya Tirkiyeyê da qanûna weşana radyo û televîzyonên nebitirkî hate qebûlkirin.

Li xerîbîstanê meriv bi mirina hev jî nahese

Li xerîbîstanê kesên xerîb di destpêkê da weke koran bi destê hev digrin, ji hev naqetin, li hin ciyan li hev kom dibin, diçin eynî cî û eynî qahwexaneyan.
Ji eynî dikanan kincan dikirin.
Komele tim tije ne…
Ji ber ku hîn ziman nizanin, hîn derekê nas nakin, hîn ne xwedî kar in lom jî pir li hev dipirsin, ji hev ra dibin alîkar, tim haya wan ji hev heye.
Dizanin kî çi dike, kî hat, kî çû, kî mir, kî ma…

A ji we ra "sosireteke" kurdan ya din

Ez nuha di facebookê da rastî rismê(fotoyê) ”Pirtûkxaneya Bedirxaniyan” hatim.
Ev pirtûkxane par ji bal hukûmeta Kurdistanê ve hate avakirin.
Ev pirtûkxane, pirtûkxaneya Duhokê ya herî mezin e.
Mala hukûmeta Herêma Kurdistanê ava be ku ev pirtûkxane çêkirin û bi vê yekê jî qedir û qîmeteke mezin dan malbata Bedirxaniyan.
Malbata Bedirxaniyan hêjayî her babet qedir, qîmet û hurmetê ye, gelek ferdên vê malbatê ji bo gelê xwe gelek xizmetên mezin kirine û gelek berhemên nemir li pey xwe hîştine.

Tiştekî dûrî aqilan e lê rast e...

Evdile Koçer îro karekî pir baş kir.
Ma we dizanîbû ku malpera BDP-ê ya resmî û ji 98 belediyên BDP-ê malperên 90 hebên wan hîn tenê bi tirkî ne?
Xêra Evdile Koçer ez bi xwe îşev viya fêr bûm*.
Ji ber ku min bala xwe nedabû malperên hemûyan.
Yê Evdile Koçer jî Xwedê ji qeza û belan bistirîne ne çav e, tu dibêjî qey "teleskop" e, tiştmişt û tozmozên herî biçûk dibîne...
Lê henek li aliyekî esas ev nimûne, yanî nekurdîbûna malpera BDP-ê bi serê xwe komediyeke pir mezin e, yanî sosireteke giran e...
Bala xwe bidinê ev çend heftene BDP ji bo serbestbûna zimanê kurdî ketiye gewriya dewletê û hukûmetê, li Kurdistanê her roj milet radike ser nigan, dibêje kurdno ji dewletê azadiya zimanê xwe bixwazin.
Plaket, bandrol û etîketên bi kurdî yên buhayê û navê û pîvaz û firngiyan li ser didin destên diya min, pîrika min û dikandarên analfabet, ji qahwexane û aşxaneyan ra dibêjin menuyên xwe bikin kurdî, tabeleyên xwe bikin kurdî, lê ew bi xwe malpere xwe ya partiyê nakin kurdî.
Nakin çimkî tiştekî wiha nayê bîra wan, çimkî asîmîlasyonê refleksên kurdayatiyê li ba gelek însanên me jar kiriye.
Wek di nivîsa xwe ya li ser Abîdîn Parilti da jî min gotibû, sebebên vê bîrnebirinê yên îdeolojîk û psîkolojîk hene.
Em bibêjin heger Evdile Koçer hevserokê BDP-ê ya jî berpirsiyarê malpera BDP-ê bûya, ne mimkûn bû ku te kurdiya wê jî çênekira.
Bi rastî jî meriv matmayî dimîne, partiyek ji dikandaran dixwaze ku ew nav û buhayên pîvaz û firingiyan bi kurdî binivîsin, lê ew bi xwe malpera xwe ya fermî nake kurdî, hewcedariyeke wiha nayê bîra berpirsên partiyê.
Mîsala ji 98 belediyên BDP tenê malperên 8 heban bi kurdî-tirkî ne jî bi serê xwe numûneyeke trajîk e.
Ne ku însanên me xerab in, ya jî naxwazin.
Na, bi baweriya min dixwazin, lê bi xwe bîr nabin, ev aliyê wan yê netewî zeîf bûye, loma jî dibê hinek ji wan ra bibêjin.
Dema meriv bi tiştekî nizanibe meriv jê ditirse, li ber çavê meriv pir mezin dibe, dibe çiya…
Kurdî(nivîsandin, xwendin) nuha li ber çavê kurdan bûye çiya, dema meriv doza nivîsandin û xwendina kurdî li wan dike, diqutifin.
Însanê nizanibe ajnê bike ji avê pir ditirse, wisa bawer dike ku dema têkeve avê ewê tavilê bifetise.
Lê ji bo fêrbûna ajnê dibê meriv têkeve avê, ji ber ku ajnêberî di nava avê da tê fêrbûn.
Kurdî jî wisa ye, ji bo ku meriv fêr bibe, dibê meriv bixwîne, binivîsîne û bipeyive.
Loma di vê merheleya pêşî da dibê meriv tim wiha bala wan bikşîne û bi wan ra bibe alîkar, ew bi xwe ne dibînin û ne jî diwêrin vê gavê bavêjin.

*Biborin, ev xeber ne ya Evdile Koçer e, ya HAWAR.NET-ê ye, Evdile Koçer ji HAWAR NET-ê girtiye, lê bala min nekişand.
Ji bo vê şaşiyê ez lêborînê ji hevalên HAWAR NET-ê dixwazim.

Gazinek ji belediya Swêregê û hemû swêregiyan

Ev banga jêr, do min li hevalên swêregî û li belediya Swêregê kir.
Min xwest weke her bajarî, Swêreg û belediya Swêregê jî beşdarî çalakiyên duzimaniyê bibin, ew jî li zimanê xwe xwedî derkevin.
Di ser nivîsa min ra tam 22 saet derbas bûne, lê heta nuha hîn yek hevlekî swêregî jî ne kêfa xwe ji nivîsê ra aniye û ne jî şiroveyek kiriye, ya jî dîtina xwe gotiye.

Bersîva Abîdîn Parilti

Abidîn, bersîva te ya bi qahr û hîdet ez matmayî hîştim...
Birayê ezîz, gotinê min negotiye ji kerema xwe ra neke devê min; min negotiye tu ji kurdî hez nakî. Min gotiye tu çima bi tirkî anons dikî.
Dema min di facebookê da banga te ya bi tirkî dît, min jî rabû ev çend rêzên jêr nivîsî:

Sibe dereng e...

Banga BDP-ê û KCD-ê ya ”jiyana duzimanî” li Kurdistana bakur di nava gel da roj bi roj berfirehtir dibe.
Li seranserê Kurdistanê gel bi dil û can nêzî meselê dibe û "duzimaniyê" di her qada jiyanê da dixe jiyanê.
Rojê çend bajar beşdarî vê xebatê dibin û bi alîkariya belediyên BDP-ê dikandar tabeleyên bi kurdî bi ser dikanên xwe da dadiliqînin.
Nuha destpêk e, hîn esnaf nizanin bi kurdî binivîsin, lê piştî demekê ewê fêr bibin û ewê ne hewceyî alîkariyê be.
Qahwe û û aşxane menuyên xwe dikin kurdî, fêkîfiroş û sebzefiroş jî etîketên kurdî yên belediya li wan belav dike datînin ser eşyayên xwe.
Ji ber ku heta nuha di vê xebatê da min navê Wêranşarê nebihîstibû ez pê diqeherîm, min digot dibê bajarê min ji vê xebata netewî nemîne, dibê hemşeriyên min jî bi xurtî beşdarî vê xebeta dîrokî bibin.
Axirê min îro di çapemeniyê da xwend, belediyê etîketên kurdî li hemû dikandaran belav kirine û gotiye dibê ji nuha û pê da zimanê etîketan bi herdu zimanan bin û zimanê bazarê jî bere bere bibe kurdî.
Her bijî belediya Wêranşerê û hemşeriyên min!Li Depê, Dêrikê, Mêrdînê, Nisêbîne, Wanê, Amedê, Cizîrê, Elihê û gelek bajar û navçeyên din esnafan tabeleyên xwe kirin duzimanî.
Hêdî hêdî esnaf navên dikanên xwe jî ji tirkî tikin kurdî.
Dikandar dibêjin kêfa milet gelkî ji belavbûna zimanê kurdî ra tê û loma jî ewê xizmeta bi kurdî bidomînin.
Yanî bi kurtî, kurdan bi derengî be jî gaveke pir dîrokî avêtin, xebateke pir baş dan destpêkirin.
Ev gav teqabûlî rastî û hewcedariya gel dike, ev serê salan bû ku gel li bendî gaveke wiha bû.
Dewlet li hember vê tevgerê belhazir şeqizî ye, nizane çi bike, carnan gefan li BDP-ê dixwe û kurdan tehdît dike, lê vala ye.
Li gor rojnameya Millîyetê dinivîse, di demeke nêzîk da mudûrên îstîxbaratê yên 81 wîlayetan ewê li Anqerê bicivin û ewê siyaseta ku dibê dewlet li hember kurdan bimeşîne minaqeşe bikin.
Bi dîtina min heger PKK û BDP, di vî warî da gavê paşda navêje dewlet zêde nikane tiştekî bike.
Îmkana bike tuneye.
Bi demê ra kurdê hêdî hêdî zimanê xwe bihebînin, fêrî bazar û tîcareta bi kurdî bibin, ewê hinek wext bigre lê ewê bibe.
Kurdan şerê çekdarî jî nizanîbûn, lê fêr bûn û dewleta tirk ya xwedî 1 milyon hêza çekdar perîşan kirin.
Ev xebat ji şerê çekdarî ne girantir û ne tahlûketir e, di vî warî da molîze kirina milet li gor şerê çekdarî pir hêsantir e.
Dewlet bi viya zane lê nikane rawestîne.
Ma ewê her dikanê, her aşxaneyê, her qahweyê pûlisekî deynin ber, ma ewê hundurê belediyan tije pûlis bikin?
Yanî dema kurd di vê xetê da israr bikin tu hêz nikane rê li ber bigre vê tevgerê bigre…
Dewlet nikane zorê bikar bîne û heger li hin deran bixwaze prova bike jî ewê li zirarê derkevin, miletê bêtir biazire, bêtir li meselê germ bibe. Kurdên bêtir berê xwe bidin serxwebûnê.
Kontorlkirina bajarên bi milyonan ne mimkûn e.
Kontorlkirina bi milyonan însanî ne mimkûn e.
Meşa azadiyê û serxwebûnê dest pê kiriye…
Lê ji bo ev meş zêde dirêj nebe, xebateke bi şev û roj lazim e, îro fersendeke dîrokî pêk hatiye dibê meriv heder neke.
Dibê xebateke pir berfireh û pir întensîv were meşandin, rojê tiştekî nuh were dîtin.
Wek min got, PKK û BDP, xwedî vê hêz û îmkanê ne, dibê vê xebatê sist nekin. Agir carê gurr bûye, dibê venemire, gurrtir bibe…
Sistî mirin e, îro tam wext e, sibe dereng e…
Serpêhatiyên pêşiyên me dibê tu carî ji bîra me neçin...

Hestên tenêtiyê

Nizanim çima û ji bo çi, lê îro dilê min pir bi xem û kovan e.
Ez xwe pir xemgîn û tenê his dikim...
Min dixwest ez nuha li welatê xwe, li bajarê xwe bûma.
Ji wê qahwê rabûma biçûyama qahweya din, ji wê dikanê rabûma biçûyama dikana hevalekî din, min li ba yekî çay, li ba yekî qahwe vexwara.

Kurdan weke miletekî êsîr saleke din jî li pey xwe hîştin

Wa ye saet tê 01.00. Yanî ev saeteke ku em ketine sala nû, sala 2011-an.
Li Stockholmê bef e, tozan e.
Bi lêdana zengilê saet 12.00-an ra em û zarok em derketin der, me çend deqîqeyan li fîşekên hewayî temaşe kir û me çend rismên xwe girtin û dû ra me bazda hundur.
Nuha roja sala nuh ya pêşîn e, me salek li pey xwe hîşt. Êdî wexta wê ye ku meriv bîstekê raweste û carê li pey xwe binêre.
Gelo di vê sala borî da min ji gelê xwe û welatê xwe ra çi kar û xizmet kir, çi li pey xwe hîşt?
Ez bîstekê fikirîm, min dît ku ez qala kîjan xebata xwe ya şexsî bikim bikim jî vala ye, ne hêja ye...
Ji ber ku çi ferq dike, çi diguherîne, piştî ku em kurd weke milet hîn jî bindest û ji hemû mafên xwe yên înssanî û netewî bêpar in, min çi kiribe, hezar nivîs nîvîsîbin jî ferqe nake, netîceyê qet naguhere.
Di sedsala 21-ê da li Îranê, li Sûriyê kurd hîn ji hemû mafên xwe yên netewî bêpar in.
Li Kurdistana bakur 20 milyon kurd hîn weke milet nayên nasîn, hîn nikanin bi zimanê xwe perwerdeyê bibînin, hîn nikanin li ser deriyê belediyên xwe bi kurdî tabeleyekê daleqînin, hîn nikanin navê partiya xwe bi kurdî binivîsînin, hîn nikanin li her derê bi rengekî bêtirs li straneke kurdî guhdarî bikin.
Hîn nikanin bê kontrol û azar herin bajarên xwe û malên xwe.
Serokwezîr, serokkomar û wezîrê hundur hîn jî ji kurdan ra dibêjin li Tirkiyê “yek al, yek milet, yek welat, yek dewlet û yek ziman” heye, ne miletekî bi navê kurd û ne jî zimanekî bi navê kurdî heye...
Ma ji bo miletekî bi kêmanî 20 milyon nufûs ji viya xerabtir çi heye?
Ferdê miletekî di bin vê zulmê da çawa dikane dilşa û bextewar be...
Ez jî ferdekî vî miletê kole me, piştî ku xelk kanibe hebûna miletê min, hebûna zimanê min înkar bike, nehêle ez navê welatê xwe hildim, nehêle ez bi zimanê xwe bixwînim, ez nivîsakrê herî baş bim, min bi hezaran meqale û bi dehan kitêb nivîsîbin, ez di karê xwe da pir serketî bim, pir dewlemend bim çi ferq dike?
Piştî ku ez bê welatekî serbixwe, bê dewlet, bê pasaportekeke netewî bûm û şûn da wek şexs hemû dinya ya min be jî agirê dilê min nakewîne...
Ez dixwazim wek yekî tirk, yekî ereb û yekî faris bibim xwedî dewlet, xwedî welat, xwedî al, xwedî pasapaorteke netewî.
Ji ber ku wek ferdê miletetekî bindest, bêdewlet, bêmaf û bêhuqûq ez dikevim saleke nuh, ez pir li ber xwe dikevim, ez ji xwe fedî dikim.
Loma jî ez naxwazim fortên vala bidim xwe û qala xebata xwe ya sala borî bikim, pê pesnê xwe bidim...
Wek ewladê miletekî êsîrê çar dewletan tu heqê min tuneye ku ez pesê xwe bidim û ji halê xwe û jiyana xwe bextewar bim...