Îro bûm kebaniya malê

Gelî xwendevanan weleh ez îro bi emrê xanimê bûm kebanî û min pel pêça…
Ez henek menekan nakim, rastiyê dibêjim…
Di xwarin çêkirinê da ez ne xerab im.
Hûn ji diya min bipirsin, ewê min bi asîmanan xe, ewê bibêje kes nikane wek lawê min xwarinê xweş çêke.
Lê hûn ji xanima min bipirsin, ewê bibêje, carnan ji min ra pîvazan hûr dike, alîkariya min dike…
Yanî wek her tiştî, hostetiya min jî nîsbî ye…
Neyse, vê sibê, ji ber ku do ez pir dereng hatim mal, ez dereng ji xew ra bûm, min xurînî hazir kir û dû ra jî ban xanimê kir, min got kerem bike, xurînî hazir e.
Rojên tahtîlan ez xurîniyê hazir dikim, kêfa min jê rat ê…
Got karê min heye, nehat.
Min dît serî li xwe digerîne, nanayê…
Min tenê xurîniya xwe kir.
Virda, wê da saet bû yek. Min bîstekê bala xwe da kanalên kurdî û çend hebên tirkî û dû ra çûm ber kompîtora xwe…
Xanimê jî li hember min pel dipêça, kodikên(bacanên hişkkirî) me îsal bi xwe ra ji Kurdistanê anîbûn dadigirt…
Saet ji duduyan dibuhurî.
Min him li muzîka kurdî guhdarî dikir û him jî ji pacê li berfa hewşê temaşe dikir…
Kilama ku kêfa min jê ra dihat, min tavilê di facebookê da belav dikir û bi vî rengî dost û hevalan jî xêra min ji xwe ra li muzîka kurdî guhdarî dikirin.
Kêf kêfa min bû, ez difirirîm gelo îro ezê qala çi bikim, li ser çi binivîsînim?
Hîn ez wisa difikirîm, min hewdît xanimê got_
-Ji kerema xwe ra rabe here destên xwe bişo û were alîkariya min bike! Azad jî wa ye tê…
Min fêm kir mesele cidî ye, ku ez alîkariyê nekim ewê serê min gelkî biêşe, ez zû bi zû ji gazinên wê xelas nabim…
Ewê şevbêrka me bi çîroka karê wê derbas be, weke xeberdanên qanalên tirkan, ewê seranserê bibe û bîne û tim qala westana xwe bike, bibêje ev beroşa pel û lehaneyan min bi tena serê xwe pêça, pişt ketiye ber min, ez nikanim li ser xwe rûnim û nizanim çi û çi…
Loma jî tavilê min dev ji xwendinê û ji plana nivîsê berda û min çû destê xwe şuşt û dest bi pêçana pelan kir.
Bawer bikin heta xanimê pelek dipêça, min sê heb wek rextan dida kêlek hev.
Lî dîsa jî keda min keda "bersîs" e, gava hûn jê bipirsin, ewê bibêje çend pelên min heram kir û rabû çû...
Kodikên bacanên ku me ji Kurdistanê bi xwe ra anîbûn hemû min dagirtin. Ez ji bacanên dagirtî lê bi taybetî jî yên hişkkirî pir hez dikim…
Kêfa min zêde ji pelan ra nayê, lê ji silqên dagirtî hez dikim…
Piştî şîvê me îcar dest bi xwarina peqlawê kir.
Tiştekî pir ecêb e, hemû zarokên min jî weke min ji peqlawê pir hez dikin. Azad ji bo kirîn û xwarina peqlawê hatibû.
Heta çend sal berê li Swêd şîraniyên me(peqlawe, qedaîf û tiştên wiha)tunebûn, em hesretiya dîlimek peqlawe bûn.
Loma jî kîjan heval bişûya welêt ya jî ji wir hinek bahata, min tim temiya peqlawê lê dikir.
Fûadê birayê min zanîbû, dermanê min çi ye, kî bihata pê ra miheqeq çend kîlo şîranî dişand.
Lê min li bal ji mehê carê du caran ya peqlawe ya jî qedaîf çêdikir.
Remzî Înanç ji Anqerê ji min ra kitêbeke xwarinê ya ”Emîn Usta” şandibû, bi xêra wê kitêbê ez fêrî çêkirina peqlawê, qedaîf û gelek xwarinan bûm.
Ez hîn û hîn jî carnan li wê kitêbê dinêrim…
Lê nuha êdî li mal ez ne peqlawê çêdikim û ne jî temiyê li kesî dikim. Çimkî li vir peqlawecî pir bûne. Meriv temî dike tîne malê.
Ez bawer dikim ji Kurdistanê jî erzantir e.
Min pêr û îro kirî, kîlo bi 90 kr, yanî bi 10 ewro yî.
Ez serê we neêşînim, cimata men uh ferikî û min jî bîstek berê data xwe vekir û çavek li xeberan gerand.
Min dît ku ez konsantreyî tiştekî nabim. Min got ya baş ew e ku ez raporta xwe ya îro bi vî hawî bidim û xelas…
Îcar bi dilê we ye, ne bi dilê we ye, weleh hûn dizanin, tiştê îro ji min hat ev e.
Do min nivîsa xwe nenivîsî çimkî wek hûn dizanin rojên îniyê roja îzna min e, wê rêjê piştî kar ez naçim mal, diçim qahwê bîna xwe fireh dikim….