Rojnamevanekî tirkê bi nabê Fahrettîn Fîdan di heqê nabêncîtiya Tirkiyê ya Lubnanê da gotineke pir xweş kiriye, gotiye:
-Nabêcîtiya Ahmet Davutoglo ya Lubnanê biserneket, têkçû. Li gor min heger nabêna wan xera nekiribe jî ev yek dikane weke serkeftin were hesinabdin.
Yaho ev tirk çi baş hevûdu nas dikin, dema bixwazin rastiyê bibêjin çi xweş dibêjin.
Errrrik !
Ji ber ku ew dizane karê wan ne çêyî, xerabî ye, ne avakirin, xerakirine. Loma jî camêr rastî aniye zimên, gotiye hele dev ji lihevanînê berde, bira gelên Lubnanê bera hev neda be jî baş e.
Gotina rast rast e, tiştekî meriv lê zêde bike tuneye.
Bi rastî jî wisa ye.
Fêsadî, nerindî, gelacî, tevlihevî, pîjkirin karê wan e, tu carî çêyî, rindî û başî ji wan nayê, dibê xerabiyê bikin.
Tebîeta wan ev e, ew ne ji bo çêyê, ji bo xerabiyê hene, xerabî, fêsadî sinetê wan e, ev ji destê wan tê.
Ji roja komara Tirkiyê ava bûye û virda ye, tirk bi navê ”nabêncîtiyê”, ”alîkariyê”, ”xêrê” çûne ku miheqeq li wê derê fesadî û gelacî kirine, xelk bera hev dane, bûne sebebên gelek bûyerên bi êş û jan.
Îraq û Kurdistana başûr li ber çava ye.
Xwedêgiravî ji bo başiyê, alîkariyê, weke hêzeke mitefikê Emerîkayê, weke hêzeke nabênkar, dost û aştîxwaz çûn Îraqê û Kurdistanê.
Lê fesadiya herî mezin wan li wir dikir, milet bera hev didan, alîkariya terorîstan dikirin, çek û cebilxane didan wan, ew perwerde dikirin.
Wek hêzeke nabêncî çûn Kurdistana başûr, lê li wir asê bûn, hîn û hîn jî dernakevin.
Tirkmen kirin dijminê kurdan, erebên sûnî kirin dijminê kurdan û şîiyan. Yanî ji bo ku gelên Îraqê bi hev kevin çi xerabî ji dest wan hat kirin, bûn sebebê kuştina bi sedan însanan.
Ev ne bes bû, xwestin kurdan jî bera hevdin. Rojê carekê kurdên îslamî û hin grûbên dijî PDK-ê û YNK-ê dawetî Tirkiyê dikirin û ew li hember PDK-ê û YNK-ê gurgîn dikirin.
Heta ku emerîkiyan dît ku nabe, loma jî di sala 2003-an da emerîkî mecbûr man rabûn li Silêmaniyê ew li ser sûc da girtin, çewal xistin serê 11 zabitên wan.
Piştî wê bûyerê êdê melis bûn û li ciyê xwe rûniştin, zêde pêşda neçûn, tenê fêsadiyên devikî domandin.
Çimkî ”bivik” dîtin…
Ketina nabên Îsraîl û filistîniyan, herdu milet jî wisa bera hev dan ku kirin dijminê hevudu yên qanêqanê.
Heger berê îhtîmaleke lihevhatinê ya biçûk hebû, piştî ”nabêncîtiya” tirkan ew jî êdî ji binda mir.
Îcar ne tenê filistînî û îsraîlî bera hev dan, ew û îsraîl jî bûn dijminên hev. Çimkî Îsraîlê dît ku ew ne ”nabêncîtiyê” û ”xêrxwziyê”, fesadiyê û şerxwaziyê dikin, wan û filistîniyan bera hev didin.
Loma weke Emerîka, Îsraîlê jî ew qewitandin, gotin heyran zû ji nabêna me vekşin, hewcedariya me bi ”alîkariya” we tuneye, we malik lim e viritand.
Ketin nabêna Emerîka û Îranê, li wir jî eynî fêsadî kirin, xwestin him ji Îranê û him jî ji Emerîka bertîlê bigrin û nabêna wan jî xerabtir bikin.
Ji ber ku ew naxwazin nabêna Emerîka û Îranê baş bibe…
Îranê ev kêsperestiya wan dît û lema jî got, hewcedariay me bi nabêncîtiya we tuneye, heger pêwîst be em bi xwe dikanin bi Emerîkayê ra rûnin.
Li Balkanan ji xwe fesêdaye herî mezin wan kir, wan kosowî, bosnî û hin gelên din pîj kirin û dawiya dawî bûn sebebên gelek bûyerên nexweş.
Li Azerbeycanê, Qirgizîstanê, Turkmenîstanê, Ozbekîstanê her eynî fêsadî û gelacî kirin.
Xwestin li Azerbeycanê darbeyê bikin.
Li van welatan hukûmet û mixalefeta bera hev dan, grûbên faşît şandin van welatan, însan dan kuştin, dest bi çetecîtiyê kirin.
Loma Azeriyan, turkmenan, qazaqan ew qewitandin, gelek kesên wan girtin, li hin welatan gerandin û hildana ala tirk qedexe kirin.
Heta li hin deran milet êrîşî tirkan kirin, gelek kes birîndar bûn û ew bi zor ji welatên xwe qewirandin.
Nuha nabêna wan û van welatên Kafkasan pir ne xweş e.
Li Çînê, bi riya Sîncan û Uyguran eynî fesadiyê û nerindiyê dikin, dixwazin li wan deran jî miletan bera hev din.
Axirê herin ku, destê xwe bavêjin ji çi da, tu carî başiyê, rindiyê, aramiyê, aştiyê bi xwe ra nabin, miheqeq fêsadî û nerindiyê dikin, tevliheviyê derdixin, xelkê tînin hember hev…
Ji ber ku ji cinsê gur in, loma ew jî weke gur tim ji mij û dûmanê hez dikin, çimkî di mij û dûmanê da nêçîra wan rehettir dibe.
Dibê em kurd baş bizanibin, ne li Tirkiyê tenê, li Kafkasyayê, li herçar perçeyên Kurdistanê, lê bi taybetî jî li Îraq û îranê musebîbê bindestî û rewşa kurdan ya îro dewleta tirk e.
Heger ne tirk bûna kurd nuha li Îranê jî û li Îraqê jî bûbûn xwedî dewletên serbixwe.
Tirkan nehîşt Komara Mehabadê bijî…
Tirkan nehîşt kurd li Îran û Îraqê rizgar bibin…
Roja kurd dîroka xwe binivîsin ewê ev rastî derkeve ortê…
Li Azerbeycanê jî her wisa, dîsa tirkan nehîşt weke miletên din kurd jî bibin xwedî otonomiyeke netewî.
Yanî tiştê ez dizanim heta fêsadî û xerabî hebe, tirk xêrxwaziyê û rindiyê nakin…
Weke kurdekî tecûbeya min ev e…
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar