Aqûbet li serê tirkan be

Medeniyet û însaniyetî çiqasî baş e. Serokwezîrê Îtalyayê Berlusconî piştî 65 salan piştî îşxalê ji gelê Lîbyayê lêborîn(uzur) xwest û pê ra peymaneke dostanî û hevkariyê îmze kir.

Aqûbet li serê tirkan be.

Bi xêr û xweşî me kurdan jî rojeke wiha bidîta.

Belê, serokwezîrê Îtalyayê Silvio Berlusconî, do dema ew û Muammer Qeddafî li Bengaziyê hatin ba hev, soz da ku ewê dewleta wî ji bo îşxala Îtalya ya Lîbyayê ya di nabîna salên 1911-1943-an da 5 mîlyar dolarî tezmînatê bidin Lîbyayê.

Sîlvîo Berlusconî ji bo serdanekê çû Lîbyayê. Ew û Muammer Qeddafî li Bengaziyê derketin ber çapemeniyê. Berlusconî li wir got, di dema îşxalê da Îtalyayê gelek neheqî li gelê Lîbyayê kiriye û ji bo vê neheqiyê jî ew li ser navê dewleta xwe ji gelê lîbyayê him lêborînê dixwaze û him jî ewê 5 milyar dolar tezmînata dagîrkeriyê bidin Lîbyayê.

Ev 5 milyar dolarên ku Îtalya ewê bide Lîbyayê, ewê di avahiyên bingehîn û ji bo paqikirina mayinên ku artêşa Îtalyayê li Lîbyayê bicîhkiribûn û ji bo kesên ku biteqîna van mayinan seqet bûbûn were xerckirin.

Ev ne cara pêşîye ku miletên medenî, ji milet û kesên ku neheqî li wan kirine lêborînê dixwazin.

Berê jî Emerîka ji Wîetnamê, Japonyayê ji Çînî, Almanyayê ji Îsraîlê, fransiz û îngilîzan jî ji hin miletên din lêborîn xwestine.
Lê heta nuha min qet nebihîstiye ku tirkan ji tu miletî û dewletê lêborîn xwestibe.

Li gel ku zulma osmaniyan li Balkanan, li Kafkasan, li Afrîka û li Asyayê li miletên din kirine sed qatî ji yên van dewletên din zêdetir û mezintir e. Berî her tiştî osmanî 500 salî li Balkanan mane û zulm li hemû miletan kirine.

Li ereban jî eynî zulm kirne.

Hema Lîbya bi xwe nimûneyeke pir balkêş e.

Bala xwe bidinê, Îtalya ji bo ku Lîbya 32 salan di bin destê wan da maye îro bi hawakî medenî lêborînê dixwaze, tazmînata zulma xwe didin.

Lê Lîbya ne 32 salan, tam 400 salî di bin îşxala osmaniyan da ma. Di wan 400 salan da wan ji Îtalyayê kêmtir zulm li gelê lîbyayê nekir. Lê îro serokwezîrê Îtalyayê ji gelê lîbyayê lêborînê dixwaze, tirk naxwazin.

Naxwazin ji ber ku ew ne miletekî medenî, mezin, xwedî kultur û seqafet in. Bi gotina wan, tirk miletekî “dewşîrme” ye, yanî heryek ji derekê ye, kes nizane bezê guhên wan ji ku ye.

Loma jî însanên wiha, miletên wiha ne xwedî esalet, ne xwedî kok û medeniyet in, nikanin mezinayiyê bikin, nikanin çewtî û neheqiyên xwe qebûl bikin, nikanin ji kesî lêborînê bixwazin.

Milet û însanên wiha ne bi nefsbiçûkî û însaniyeta xwe, ji wê zêdetir bi zul û zora xwe, bi teror û qetlîamên xwe kêfxweş û serbilind in, pesnê xwe bi van kirinên xwe yên ne baş didin.

Lê însanê bi kultur, medenî û demokrat dema bi neheqî û zulma pêşiyên xwe bihese qebûl dike, ji bo ku dilê kesê neheqî lê bûye bigre lêborînê dixwaze. Ev yek wan kes û miletan biçûk naxîne, belovacî wê mezin dike.

Lê yê tirkan bira lêborîna ji bo neheqiyê li wir bimîne, ji bo qetlîamên kirine jî lêborînê naxwazin, tew di ser da înkar jî dikin.

Li gor wan, pêşiyên wan di dîrokê da neheqî li tu miletî nekirine, dema welatên wan îşxal kirine û ew kuştine jî ji bo başiya wan bûye.

Wek qatilê ku sûcê xwe înkar bike, wek dizê ku diziya xwe qebûl neke.

Bela sebeb negotine, biçûk tu carî mezin nabin.