Çend rêz ji bîranînên min -197-

Weşandina hin notên xwe yên rojane û nivîsên xwe yên kevn didomînim. Min got bira wenda nebin. Ew jî tarîxeke. Do ez çi bû me, çi fikirî me bira were zanîn.

1985-08-03
Civîna Komîta Partiyê bi endaman ra li Jackobsbergê çê bû. Berî ez herim wir û berî civîn dest pê bike Mahmûd Kîper civîn terikandibû. Gotin di nabêna wî û Heyder Diljen da minaqaşe çê bû. Mahmûd qeherî û civîn terikand.
Min 400 kron aîdata xwe da û nivîsa xwe ya li ser Yekîtiya Çep jî teslîmî Heyder kir.

Nafî Çilgin di civînê da got, em ji merkeza partiyê bixwazin bira berî serê salê konferansekê çêbikin.
Ez li dij derketim, min got konferans kane rewşê xerabtir bike, bibe sebebê perçebûnê. Jixwe wa ye li ser Yekîtiya Çep di nava partiyê da minaqaşe heye.

Nafî got, ez bi xwe jî bawer nakim konferans problemê hel bike, ji vê yekê qet hêviya min tuneye. Lê heger çê bibe dîsa jî baş e.
Di dawiyê da me biryar da, me got heger Komîteya Merkezî di nava xwe da meselê hel neke, dibê piranî biryarê negire ya herin kongreyê, ya jî konferansekê çêkin. Wek Komîta Swêd emê vê daxwaza xwe bi nivîskî bidin Komîta Merkezî.

XXX
1986-08-03

Ez, Mamoste Nûjen em çûn bajêr. Me li bajêr, li qahwexanê Mahmûd Lewendî dît. Me yê kovara Mîrkut bida çapkirin, lê got buhaye, ez nikanim hewqas pere bidim. Dûra em çûn Mosebackenê. Li wir Lewendî ji Mamoste ra got, were em Îsotê û Mîrkut bikin yek, bi hev ra derxin.”
Mamoste got bira, dibe.
Lewendî got em li ser nav li hev bikin.
Mamoste got, min bi navê Îsot miracaetî alîkariyê kiriye, heger ez navê wê bigugerim ewê alîkariyê nedin min.
Min got tişt nabe, hûn kanin navê wê bikin ”Îsot û Mîrkut”. Di vê nabênê da du nas hatin ba me, me dev ji mijara xwe berde.

XXX
1996-08-03

Mûrad Ciwan û zarokên xwe hatibûn Stockholmê, ji mala Mamoste Nûjen telefonî min kir. Ez çûm wir. Bi şev ez, ez, Mûrad û Salim li ciyê Vatten Festîvalê(festîwalek ji bo avê çêdikin) digerîyan. Em rastî çend kurdan hatin. Em li hev sekinîn. Me silav da hev, me li halê hev pirsî. Riza Polat jî bi wan ra bû. Ew li Mûrad nesekinî, xêrhatin nedayê. Bi hev ra tîcaretek kirin, nabêna wan xera bûye. Riza ji Mûrad xeyidîye, pê ra napeyive, dibêje perê min xwariye.

XXX
1999-08-03

Abdullah Ocalan do di dema serdana abûqatên xwe da beyanek nuh daye wan. Abûqatan ev beyana wî îro eşkere kirin. Ew di vê beyana xwe da ji gerîlla daxwaz dike ku ew di 1ê îlonê da çekên xwe deynin û “erdên nav sînorên Tirkiyê” terk bikin, herin welatekî din.
Lê navê vî welatî negotiye. Yanî dawiya dawî wek gelek serîhildanên din wî jî bi rengekî fedyok teslîmbûn qebûl kir, got dev ji şerê Tirkiyê berdin.
Helbet ev daxwaza wî ya îro pirr xerab e. Herçî Evdila ye diyar e ewê roj bi roj xerabtir bibe û li gor daxwaz û emrê dewletê hereket bike. Lê hêviya meriv ewe ku PKK vê daxwaza wî red bike û neçin teslîmî dewletê nebin.
Heger emrê Ocalan qebûl bikin û bêyî ku tiştekî bi dest xin dev ji şerê çekdarî berdin ji bo kurdan têkçûneke mezin e. Xebat û micadela hewqas sal, hewqas şehîd û malwêranî û di dawiyê da tu mafî bi dest nexe û dev ji şer berde, sîlehên xwe teslîmî dewletê bikin têkçûneke mezin e. Zahmet e kurd careke din biwêribin serî hildin.

Tiştê min ji beyana Ocalan û gotinên Ecewît yên li ser vê meselê fêm kir, dewletê ew bi temamî teslîm girtiye, lê belê naxwazin vê teslîmîyeta wî bi carekê da vekirî eşkere bikin, ji xwe ra hêdî hêdî pê dilîzin û bi kar tînin.
Ya din jî, bi vê daxwazê dixwazin tesîra wî ya li ser partiyê û gerîlla bipîvin. Li gor vê tesîrê ewê siyaseta xwe bimeşînin.

Ev miletê reben çi miletekî bê şans û bê talih e!

Li gundekî Farqînê munîbîsek gulebaran kirine, şeş kes hatine kuştin, çend kes jî birîndar bûne. Dewletê bi vî hawî bersîva banga Ocalan da.