Ev çend roj in li Tirkiyê şewateke mezin heye. Kurdên çûne alîkariyê, xwestine êgir vemrînin ji alî tirkan ve hatine lînckirin.
Yanî şelafîyê pere nekirîye.
Kurd neçûyana ewê dîsa li wan xistana, ewê bigotana ji bo ku me dijmin dibînin
lema nehatin alîkariya me.
Lê yên çûne jî lînc kirine.
Lê kurdên me dîsa jî dev ji şelafiya tirkan bernadin, dîsa jî diçin qûna tirkan dialêsin, ji bo ku tirk ji wan ra bibêjin eferim.
Kurro şerm e, bira hinek xurûr bi we ra hebe, hinekî li ber xwe kevin, hûn çi şelafiyê ji tirkan ra bikin jî bêfêde ye.
Tirk ji kûçikan hez bikin ji kurdan hez nakin.
Bes e, êdî viya fêm bikin, hûn jî tirkan dijminê xwe bibînin, hûn jî ji tirkan nefret bikin.
Ma tirk hîn ewê çi bînin sere me?
Tirkan welatê me dagir kirine, gû bi me didin xwarin, her roj tecawizî namûsa me dikin, heta miriyên me jî di gorrên wan da rehet nahêlin, gorrên miriyên me vedikin û hestiyên wan davêjin çolan.
Yanî naxwazin gorrên me, gorristanên me jî li Kurdistanê hebin.
Ma hûn nabînin li Efrînê çi kirin?
Li Efrnî gorristana kurdan wêran kirin, bi sedan mirî ji gorrên wan derxistin û hestîyên wan avêtin.
Însanên barbar jî biya nakin, ev karê heywanên dirindiye.
Tirk hewqasî neyarên me ne, piraniya wan kanin bibin yamyam, kanin goştê me bixwin. Viya fêm bikin.
Kurdê kane dibê vegere welatê xwe, vegere nav qewmê xwe. Mayina li Tirkiyê, di nava vî qewmê barbar, neyarê sere me da qebûlkirina êsîriyê û koletiyê ye.
Meriv pir ne mecbûr be di nav tirkan da najî, li wê derê naçe kêf û seyranê.
Kurdistana başûr bihuşta dinyayê be jî tirk ji bo kêf û seyranê naçin wir. Çimkî meriv naçe mala dijminê xwe, meriv naçe welatê dijminê xwe.
Lê kurd xwe dikin qurbana van tirkên hov, barbar û neyarên miletê kurd.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar