Dibê em zarokên xwe ji xwendina kurdî mahrûm nekin

Wek dê û bav dema zarokekî meriv tê dinyayê, meriv mecbûr e navekî lêke, dema mezin dibe bişîne dibistanê û wî/wê fêrî xwendin û nivîsandinê bike.

Ev yek ne lutuf û ne jî fedekarîyeke, bi vacayî vatiniyeke dê û bavîtiyê ya mecbûrî ye.

Yê me kurdan her çiqas li welatê me ev îmkanên me tunebin jî, lê li Swêd pir hindik ev îmkan û maf ji bo me jî heye. Lema jî divê em kurd jî vî mafê xwe bi kar bînin.

Bi baweriya min ew kurdên ku zarokên xwe ji vî mafê herî însanî, yanî ji fêrbûna xwendin û nivîsandina zimanê xwe bêpar dihêlin zulmeke pir mezin û neînsanî li zarokan dikin.

Wek miletên dinyayê îro dewleteke me ya serbixwe û pasaporteke me ya netewî tuneye, nasname û pasaporta me zimanê me ye, dema em zarokên xwe ji vê nasnameya netewî bêpar bihêlin, em ne tenê zulmeke mezin li wan dikin, her wisa em di şexsîyet û ruhê wan da jî birîn û zeîfiyeke pir kûr dihêlin...

 XXX

Cinet jî cehnime jî, milyaket jî îblîs jî, başî jî xerabî jî, rehetî jî ezab jî, her tiştê baş jî û xerab giş li vê dinê ne.

Lema jî çi kar û xebat, çi xêr û xêrat, çi başî û rindî ji destê we tê li vê dinê bikin, ji bo vê dinê bixebitin, tiştên din giş vir in, jê bawer nekin.