Du keziyên bi kêla gorra şehîdekî ve*

Ev gorra hûn dibînin gorra kurdekî qehreman, şêrgeleyekî êzdî ye. Di şerê li hemberî Daîşê da şehîd ketiye.
Û herdu guliyên(keziyên) hûn bi serê köla(kevirê) gorrê ve dibînin jî guliyên dergîstiya wî ye. Heta heyfa wî bigre emanetî wî kiriye.
Dergîstiyê keça êzdî, şêrê serê çiyayê Şengalê di şerê li heberî Daîşê da şehîd ketiye. Negihîştiye mirazê xwe.
Piştî şehdeta wî, keça êzdî herdu guliyên(keziyên)xwe yên wek du marên reş jê kirine û bi serê kêla ber serê evîndarê xwe ve kiriye.
Evîneke destanî, şîneke pir orjînal û bi hêz e. Kirineke wiha, şîneke wiha ancax di destan û romanan da tê dîtin. Çîrokeke, sahneyeke pir bi hêz e, dibê kilam li ser werin gotin, helbest û roman li ser werin nivîsîn. Evîneke platonîk e.
Piştî mirina hûtê serê çiyan Siyamendê Silivî, Xecê jî şîneke wiha xurt û nemir nekir, riya hêsa hilbijart, xwe avêt ji binê zêrzemiyê da û wê jî xwe kuşt.
Lê şepela êzdî wiha nekiriye, dest ji ber xwe bernedaye, çare ne di mirinê da, micadelê û di berxwedanê da dîtiye û loma jî rahîştiye keleşa dildarê xwe û çûye heyfa wî…
Sond xwariye ewê xwîna dildarê xwe li erdê nehêle, ewê bi keleşa dergîstiyê xwe, heyfa egîd û segmanê dilê xwe wî bigre…
Tiştekî muhteşem e, dilê min, hestên min rakir pêdarê.
Û heta heyfa dergîstiyê xwe bigre û vegere herdu guliyên xwe teslîmî wî kiriye; ji bo ku pê sebra xwe bîne.
Piştî heyfgirtinê ewê keleşa qatil bibe deyne ber serê dergîstiyê xwe û devê xwe têxe guhê kevirê ber serê wî û jê ra bibêje, ”boxe û beranê min, şêrê ber vî dilî, egîdê êzdî, min heyfa te girt, min nehîşt ew berazê bû qatilê te û neyarê qewmê te li vê dinyayê bijî, fermo ev jî keleşa wî, ji bo ku tu bikî bawerî…
*Du guliyên bi kevirê gorra(mezelê)şehîdekî ve