Hevkariya mirîşkê û mangê

Mirîşk çû ba manga li mêrgê diçêriya û jê ra got:
-Xwişka mange, heger ez hevkariyeke pir baş pêşniyarî te bikim, tu yê qebûl bikî?
Mang e hinekî fikirî û dû ra got:
-Kerem bike, bibêje, hela ez binêrim pêşniyara te çi ye..
Mirîşkê dest bi îzaha pêşniyara xwe kir, got:
-Ezê hêka bikim û emê herdu jî li karê derkevin. Tu îşê xwe ji tiştekî din nîne û qet li netîceyê nefikire...
Hîn mange û mirîşkê dipeyivîn, qesabekî kêr di dest da hat ba wan û ji mangê ra got:
-Manga delal, temam e, wexta çêkirina suncuqê bi hêk hat. Ji kerema xwe ra serê xwe dirêj bike...
Bi vê gotina qesab ra hişê mangê hat serî. Bi matmayî ji  mirîşkê ra got:
-Xwişka mirîşk, wisa xuyaye ev havkarî ewê li ser min pir buha mal bibe...
Mirîşk bi zindiqî keniya û got:
-Erê rast e, ewê li ser te buha rûne. Lê belê armanca me xizmet e, emê sunciqên bi hêk bi însanan bidin xwarin. Tu sakîn be û xwe teslîmî qesab bike, li dawiya hevkariya me jî nefikire. Ewê baş bibe…
Û qesap(qesêp) kêra xwe avêt ji hustuyê mangê da….

XXX

Pisikekê bela xwe di mişkan da bû, kîjan mişkî  serê xwe ji qulikê derxista xwe çindî ser dikir û dixwar.
Rojekê mişk li hev kom bûn û li ser rêyên xelasbûna ji pisikê bi hev şêwirîn, fikrên xwe ji hev ra gotin. 
Ji her serî dengek derdiket, her mişkekî tiştek digot. Dawiya dawî mişkekî xort got, bi baweriya min ya herî baş em zengilekî têxin hustuyê wê. Gava zengil di hustu da be emê bi hatina wê bihesin û birevin qulikên xwe.
Hemû mişkan pêşniyar baş dîtin û jê ra li çepikan xistin. Gotin pêşniyareke pir baş e.
Mişkekî kal di quncikekî tarî da rûniştibû, got:
-Pêşniyar pir baş e rast e. Lê pirsek serê min tevlihev dike. Ji nava me kî ewê here zingil têxe hustuyê pisikê?

Qazî Mihemed ewê tim di dilê me da dijî

Qazî Mihemed pêşewa bû, kurdperwerekî mezin bû, serokê Komara Kurdistanê bû. Di 31ê adara 1947a da pêşewa Qadî Mihemed, Seyfî Qazî û Sadrî Qazî li Meydana Çarçira ji alî rejîma şahîtiyê ya qatil ve hatin îdamkirin.
31ê adarê û Meydana Çarçira di dil û hafizeya her kurdê welatparêz da birîneke kûr e û şopeke mezin hîştiye, ev roj, ev dîrok tu carî nayê jibîrkirin.
Em Qazî Mihemed û hemû şehîdên kurd û Kurdistanê bi hurmet bibîr tînin….
Qazî Mihemd û hemû şehîdên Kurdistanê nemir in…

XXX

Neyzen Tevfik(1879-1953), şair û nuktedanekî meşhûr bû, merivekî dobre û rastgo bû. Rojekê nasekî wî muswedeyeke romana xwe nîşanî wî dide û fikrê wî jê dipirse. Neyzen romanê naecibîne û viya jê ra dibêje. Lê nasê wî aciz dibe û dibêje:
-Baş e, lê te roman nenivîsî. Tu çawa zanî romana min ne baş e?
Neyzen dibêje:
-Ez hêka teze û genî baş nas dikim. Lê min heta nuha qet hêk nekiriye.

XXX

Dayika kevjal ji geda xwe ra got, ”delala diya xwe, tu çima tim xwe bi ser kêlekê da dişkînî, ser kêlekê dimeşî, rast bimeşe.”!
Kevjala biçûk got ”bira dayê. Tu bide pêş min û rast bimeşe, ezê jî te taqîp bikim û rast bimeşim…”

Çima hewqas kurdên soran di nava Daîşê da hene?

Daîşê do navê 55 kurdên di şerê wan û pêşmergeyan da hatine kuştin belav kir. Him jî bi bi naznav, navê rastî û rismên wan ve.
Min bala xwe da navên wan, bi min wiha hat fena ku hemû jî soran bûne. 

Heger 55 heb hatibin kuştin, ev tê wê maneyê ku bi sedan, belkî jî bi hezaran kurd di nava Daîşê da hene. 

55 xayinên qewmê xwe, bi dijminê xwe ra bûne yek û di şerê li hembrî gelê xwe da hatine kuştin.

Ya tu yê vî deveyî biçêrînî ya tu yê ji vî diyarî herî

Di wext û zemanekî berê da mîrekî hindî bi deve çûye heçê û hatiye. Jixwe berê bi devan, piştî rêwîtiyeke bi salan diçûn û dihatin. Wek nuha balafir tunebû,  wasite tunebû. Hemû rêwîtî bi devan, bi hesp û keran dihat kirin.

Ji ber ku deve bi saxî û selametî ew biriye hecê û anîye pir ji devê xwe hez kiriye, qîmeteke mezin daye deve. Ji bo ku baş li deve binêrin, wî tî û birçî nehêlin emir li ser emir daye. Bi vê jî nehatiye serî, ban wezîrê xwe kiriye, jê ra gotiye:

Hinek çima ji derewan bawer dikin?

Bi devikî xwedêgiravî kes ji kesê derewan dike hez nake, kes derewan naparêze. Heta yê derewan dike jî, derew ji xwe ra kiribe sinet jî dibêje derew xerab e.
Lê li alî din dibê meriv vê pirsî jî bike: Gelo hemû qusûr û sûc ya kesê virek e?

Alema îslam û derewa "tiliya derve"

Seranserê alem îslam dikele, li herderê şer û herb e, hevûdu dixxwin, weke celadan serê hev jêdikin.
Ji dêlî ku li xwe varqilin û gelşên xwe bi diyalogê, bi rê û metodên siyasî û demokratîk çareser bikin, bi teoriyön komployö xwe dixapänin, berê xwe didin Emerîka û Îsraîl, dibêjin ew li me wiha dikin. Dibêjin Emerîka û Îsraîl misilmanan bera hev didin, ew herban derdixin, wan em xistine vî halî.

Siyasetê civata kurd bi hev xist

Siyaset bi gelemperî karekî zor û zahmet e, carnan bêmerhemet, bêwefa û qedirnenas e. Xebateke bi êş û cefa ye.
Lê bi taybetî jî li welatên paşdamayî yên wek Kurdistana bakur û Tirkiyê karekî pir zor û tahrîpkar e, meriv gelkî diwestîne û hewqasî jî diêşîne. Siyasetmedarên kurd dibê pir bînfireh û xwediyê psîkolojiyeke saxlem in. Ya na ji derdê xelkê meriv merezarî û kezebreşî dibe.
Belê, siyaset sinetekî zor e.

Li ser minaqaşeyên li ser ala kurd

Ev demeke li ser ala kurd û Kurdistanê minaqeşeyek heye. Rastiyek heye dibê meriv qebûl bike, bêyî PKKê û hin partî û hêzên alîgirên wê li herçar perçên Kurdistanê hemû kurd, hemû partî ala kurd wek aleka netewî qebûl dikin û hil didin.

Tenê PKK û derûdorên wê li dijî ala kurd in, wê wek ala kurd qebûl nakin. Û ji bo vê dijîyatiya xwe jî hin argumentan, hin qal û qîlên vala û pûç didin pêş.

Emirber

Serokê belediya Anqerê Melîh Gokçek, derbarê minaqeşeya xwe bi Bulent Arinç ra gotiye:
”Serokwezîr emir kir ku ez nepeyim. Emrê wî li ser serê min. Emir hesin dibirre. Ji nuha û pêda li ser vê meselê ezê qet nepeyivim.”
Di artêşê tirk da berê emirber hebûn, bi tirkî jê ra digotin, ”emîr erî”.

Li ser naskirina şairekî

Ez li Kurdistanê ji pêşketinên edebî dûr ketime. Di van çend salên dawî da gelek nivîskarên nuh derketine û gelek berhem nivîsîne. Lê ya rast haya min jê tuneye û yên haya min jê çê dibe jî ez nikanim bixwînim.
Ji ber ku him dixebitim û him jî ev bêxwediya blogê û facebookê ji min ra bûn zembûrên ser qembûr. Wexta min(2-3 saet) ya ji kar dimîne bi şev hemû li ber kompîtorê derbas dibe. Ez nikanim tiştekî bi ser û ber û bi dûzan bixwînim.
Carnan di facebookê da rastî navên hin berheman, hin nivîskaran têm û bi vê riyê hin nivîskaran nas dikim. Û bi vê yekê jî gelkî kêfxweş dibim.
Do di facebookê da ez rastî Îhamî Sîdar hatim.
Îlhamî Sîdar, di face xwe da ji kitêba xwe ya nuh helbestek bi tirkî weşandibû û xwendevanekî jî li kurdiya wê pirsî bû.
Li ser vê daxwaza xwendevanê bi navê Hesen Şener, Îlhamî Sîdar bersîveke pir balkêş dabû. Ev yek bû sebeb ku ez herim malpera wî û çavekî li nivîsên wî bigerînim.
Îlhamî Sîdar, ev bersîv dabû Hesan Şener:
” Kekê Hesen wekî tê zanîn piştî çil saliya xwe ez kurdî hîn bûm û min hewil da ku bi zimanê dayikê çend romanan binivisînim û min nivisand jî. Lê bixwedê qedrê min ê ku heya îro di edebiyatê de hebû jî çem û çem çû. Ez li ber vê nakevim, lê belê zarokên do jî xwe li ser min wekî Adorno hesibandin û tu nema ku teneke li dû min girê bidin.
Heke wisa be çi heqê min heye ez zimanê dayikê biherimînim!
Wekî din zimanê helbestê zor û dijwar e, min ew quwet nîne ku karibim bi kurdi kitêba helbestan binivisinim. Di dosyeyê de helbestek ku min ji bo şehidên Kobanê nivisandibû heye, ew jî berhema hestyariyeke tîr bû.
Helbesta min a yekê a bi kurdî bû ku min ji bo şehîdên Kobanê nivîsandibû, baweriya min niha baş pê tê ku ew berxwedêrê ezîzê dilî niha ji esmanên Kobanê bi kenê xwe yê herî şîrîn dibişirî.”
Ev bersîva Îlhamî Sîdar bi min gelkî balkêş û xweş hat û loma min jî xwe tevî minaqaşê kir û ev çend rêzên jêrîn jê ra nivîsîn:

”Te pîroz dikim, mikemel e. Heger helbesta te ya pêşî(ya ewil)ev be ya duyem û sêyem ewê şaheser be!.
Birayê ezîz, min bersîva te ya ji bo çi tu helbestê bi kurdî nanivîsînî xwend û gelkî xemgîn bûm. Û ji ber ku heta nuha nivîsên te bala min nekişandiye jî li hemberî te ez xwe hinekî şermezar dibînim. Sebebê wê jî tirkî ye, ez bala xwe zêde nadim nivîsên tirkî.
Bi dîtina min dibê tu qet guh nedî eleqe û hukmên kurdan. Heger meriv li gorî dîtin û eleqeya kurdan hereket bike dibê kes ji bo kurdan tu karî neke. Ya muhîm ne kî çi dibêje, tu çi rast dibînî?
Keseê kanibe cara pêşî helbesteke hewqasî xweş binivîse dibê dom bike. Kurdiya te pir xweş e.
Ne tirk, kurd muhtacî mirovên wek te ne, muhtacî helbest û romanên kurdî ne....
Behaneya dîtin û paşgotinên kurdan ez rast nabînim û qebûl nakim. Herkes ji bo xwe dike.
Gelek silavên biratiyê”

Bi naskirina Îlhamî Sîdar û bi xwendina helbesta wî ya kurdî ez pir kêfxweş bûm.
Ez ji Face gazinan dikim lê ne face bûya jî ezê rastî vê minaqeşeyê nehatama û minê ev helbest nexwenda.
Ev jî feydeyeke facebokê ye. Ez hêvî dikim ku Îlhamî Sîdar di rojên pêşda nivîsên xwe yên bi tirkî kêm bike û giraniyê bide kurdî. Û guh nede gotegot û xemsariya kurdan.
Rast e meriv ne hakimê zimanekî be, pê mezin nebûbe bi wî zimanî helbest nivîsîn zor e.
Lê meriv bi wextê ra, bi nivîsandinê bi pêş dikeve. Her şairî gava dest bi nivîsandina kurdî kiriye eynî zahmetî kişandiye, pê ra eynî tirs û eynî hest peyda bûye.
Lê dû ra meriv vê tirsê û dudiliyê li dû xwe dihêle. Meriv bixwaze, israr bike, fêrbûn zor be jî mimkûn e.
Kes ji makzayîda ne ajnêber e, lê yê dixwaze fêr dibe…
Ev jî helbesta Îlhamî Sîdar:

Ji bo şehîdên Kobanê

sirûda mirinê
min dît
ew berxwedêrê ezîzî dilî
li ser bîbikên çavan
cotek kevok divenişî
min dît
li ser eniya birqok
heft rengên keskesorê dibişkuvî
min dît
ew berxwedêrê ezîzî dilî
li ser baskên firişteyekî
ji esmanên bihuştê dibişirî
min dît
li ser hinarikan
gulên heftber dibişkuvî
Helbesta min a yekê a bi kurdî bû ku min ji bo şehîdên Kobanê nivîsandibû baweriya min niha baş pê tê ku ew berxwedêrê ezîzê dilî niha ji esmanên Kobanê bi kena xwe ya herî şîrîn dibişirî
///Îlhamî Sîdar

Weleh nivîskariya kurdî zor e

Min nêt hebû îşev li ser Îlhamî Sîdar, li ser rasthatina min ya nivîseke wî û helbesteke wî tiştekî binivîsim. Lê hesabê bajêr û mal li hev derneket, xelkê îşev ez rehet nehîştim. Bîna min teng bû, tu nema ku bibêjim bavo ev nivîskarî ji min ra nelazim e û facebooka xwe bigrim.
Nivîskarên xelkê bi karê xwe dewlemend dibin, bi hezaran heyranên wan çê dibin, tên hezkirin, tên tedîrkirin.
Yê me bira teqdîr û hezkirin li wir bimîne, em bi nivîsên xwe ji xwe ra dijminan çê dikin, derd û kulan peyda dikin, xewên şevan li xwe diherimînin. Ji ber ku gotineke meriv ne li gorî dilê hinekan e heqaretê li meriv dikin, bêedebiyê dikin. Û meriv nikane xwe bi ber teqala herkesî xwe, bersîvê bide herkesî.
Loma jî him kurdbûn û him jî nivîskariya kurd zor e.
Lê bi xeydê jî mesele çareser nabe. Heta ez kurd bim û kurd jî bindest bin ez dibêjim halê me ewê tim ev hal be….

2015-03-23

XXX
Fîlozof û şelaf
Fîlozof û şelafekî sohbet dikirin. Fîlozof çi bigota şelaf bê teredut peyva fîlozof tesdîq dikir.
Dawiya dawî sebir û tehamula fîlozof nema û bi hêrs got:
-Birader qet nebe carekê îtîrazî tiştê ez dibêjim bike, ji bo ku ez bizanibim em du kes in.

Siyasetmedar û şelaf

Siyasetmedar ji şelafê xwe pirsî:
-Sifir çi ye?
Bersîva şelaf tam li gorî dilê siyasetmedar bû:
-Li huzûra we ez...

Artêşa tirk ya bi heysiyet û bi şeref "ruhê Eşmê" qebûl nekir

Abdulah Ocalan, di peyama xwe ya Newrozê da qala ”ruhê eşmê” kiribû û pesnê  “ruhê EŞMê” dabû. Lê artêşa tirk ya "bi heysiyet û bi şeref" "ruhê Eşmê" qebûl nekir.
Bi mecaza “ruhê Eşmê” qesta Ocalan, li Kobanê di dema veguheztina gorra Suleyman Şah da hevkariya di nabêna leşkerên tirk û PYD û PKKê da bû. Ocalan, ev hevakriya PYDê û artêşa tirk wek destpêkeke nuh didît û loma jî di peyama xwe da ”ruhê Eşmê” silav kiribû û gotibû, ”ez ruhê Eşmê, di nava gelên me da wek semboleke dîrokî ya nuh silav dikim…”
Serokerkaniya Tirkiyê, li ser teşbîha Ocalan ”ruhê Eşmê”, îro beyaneke pir sert da û got, ”hevkariya di nabêna Artêşa Tirk bi PYDê û PKKê ra ji bin da vir e. Artêşa tirk ya bi şeref gotinên serokê terorîstan muxatab nagre. Ev 31 sal in artêşa me ya bi şeref li hemberî van terorîstan şer dike. Di vî şerî da artêşa me ya bi şeref û bi heysîyet bi hezaran şehîd dane. Ne mimkûn e ku em bi rêxistineke terorîst ra ya ku dixwaze Tirkiyê perçe bike hevkariyê bikin…”
Artêşa tirk bersîveke pir xweş, bersîveke Ocalan tam heq kiriye daye Ocalan. Tirk wî însan nahesibînin, tenezul nakin navê wî bigrin devê xwe, ji wî ra hîn jî dibêjin ”serokê terorîstan”, lê ew dîsa jî dixwaze bi zor xwe têxe çavê artêşê û tirkan. Bi gotinên wiha şalûzane him xwe û him jî hevalên xwe biçûk dixîne. Dixwaze bi zor xwe bi dewleta tirk ve bizeliqîne. Lê dewlet qebûl nake, dibêje em ne muhtacî xizmeta te ne. Hûn terorîst in û dijminên me ne.
Lê Ocalan hîn jî qala ”ruhê Eşmê” dike…
Ev bersîva artêşê heqareteke pir mezin e. Dibê meriv xwe nexe vê rewşê.

- Gelî birayên ezîz, Ocalan ne dewlet e, yê dike mafê kurdan bide ne ew e, dewleta tirk e, hukûmet e. Ew di destê dewleta tirk da êsîr e. Loma jî ya muhîm ne ku Ocalan çi dibêje, çi mesajê dide. Ya muhîm serokwezîr û serokkomar çi dibijên.
Em kurd ji xwe lêdixin û ji xwe ra dilîzin û ji xwe bi hev dikevin. Dewlet jî siayseta xwe gav bi gav dixe praktîkê.
Ez dibêjim bi pişopişo, bi zeytkirinê dewleta tirk nerm nabe û mafê me nade. Dibê meriv siyaseteke bi şexsiyet bimeşîne. Lê hin kes vê dîtina min şaş dibînin. Ew jî mafê wan e.
Hûn dizanin çîrokek meşhûr heye, ji ber ku dirêj e ez nabêjim. Naveroka çîrokê bi kurtî, ”Hela bise dû ra ewê çi bibe?”
Hûn bibêjin, nebêjin emê li bende bin, ”hela ka ewê çi dibe, çawa biqede?”
Bi baweriya min ewê tiştekî baş nebe, lê emê bipên, ”hela ka ewê çi bibe?”

XXX

Mahcirên ji Balkanan û Kafkasan heta nuha bêyî nîjadperestiyê, bêyî şer, qetlîam û hêsrên çavan tiştekî din nanîn van erdan. Bi destên mahcirên Kafkasan û Balkanan ev 150 sal in ev erd bûye gola xwînê. Bi milyonan rûm û ermenî qetil kirin û yên mayî jî bi darê zorê bi çolan xistin.Û dû ra jî li ser mal û milkê wan rûniştin, hinek mahcirên din anîn li xwe zêde kirin. Ji van mahciran bi sedhezaran jî li Kurdistanê bi cî kirin.
Nuha jî dor hatiye kurdan, tiştên anîn serê rûm û ermeniyan dixwazin îcar jî bînin serê kurdan. Dixwazin bi îdeolojiya panturkîzmê û bi taktîkên bav û kalên xwe kurdan jî bihelînin û welatê wan jî ji xwe ra bikin war.
Dibê ev mahcirên Balkanan û Kafkasan îcar jî bi ser nekefin û Kurdistanê jî li xwe nehelînin…

Serîhildana Arinç li hemberî Erdogan ne ji xêrê ra ye

Serokkomar Erdogan, rojek berê ”Deklarasyona Dolmabahçeyê” ku di nabêna nûnerên HDPê  û hukûmeta AKPê da hatibû  qebûlkirin dabû ber topan û gotibû ”komîteya şopandinê” bê haya wî çê bûye û ew komîteyhateke wiha rast nabîne
Bulent Arinç îro(21/3-15) ev gotinên Erdogan rexne kir û got ”komîte bê haya wî çênebûye û wek hukûmet ew avakirina ”komîteya şopandinê” rast dibînin.
Bi gotineke din Arinç got, hukûmetek heye û ew van karan dimeşîne. Serokkomar dibê bi vî rengî xwe tevî karê hukûmetê neke.
Bi vê rexneya xwe Arinç, ez jî têda, ez dibêjim belkî herkes matmayî hîşt.
Min qet bawer nedikir Arinç rojekê biwêribe li hemberî Erdogan serî hilde û beyaneke wiha bide.
Lê wa ye bû.
Ev rexneya Arinç ji bo Erdogan ne elameta xêrê ye, destpêka dawiya împaratoiya wî ye.
Bi îhtîmaleke mezin ewê dor were serîhildana Davutoglu jî. Çimkî Arinç, hukûmet û Davutoglu parstiye.
Arinç berê jî çend caran li hemberî Erdogan reaksiyonên wiha nîşan dan lê dû ra gotinên xwe paşda girt. Hercar jî Erdogan lê rabû û pêda qeherî  û wî jî tim çerx kir. Gelo îcar jî ewê eynî tiştî bike, îcar jî ewê teslîm bibe?
Heger Davutoglu û hukûmet wî bi tenê nehêlin ewê neke. Lê Davutoglu teslîmî Erdogan bibe mimkûn e Arinç pîs bikin û bidin aliyekî.
Tiştekî wiha hinekî zahmet xuya dike lê li gel vê jî mimkûn e. Bi taybetî di nava AKPê da tenê gotina Erdogan pere dike, tradîsyona siyaseteke serixwe û bi şexsiyet tuneye. Heta nuha Erdogan çi gotiye ew bûye, kesî newêrîbûye bêemriya wî bike. Lê îcar mimkûn e wiha nebe…
Lê ev îş li vir naqede, ev hevîr ewê hîn gelek av rake…

Li alî din tiştê herî ecêb, Arinç li derekê xistiye, deng ji dereke din derketiye; Arinç, Erdogan rexne kiriye, bahjînî û kûzînî bi Mihemed Metînerê me yê berferatî ketiye.
Metînerê xulam gotiye, bi van gotinên Arinç ”ew pir xemgîn bûye” û ”ew nikane van gotinên Arinç li hemberî birêz serokkomarê xwe qebûl bike. Serokkomar hisî napeyive…”
Hin însan di qerekterê kûçik da ne, pir sadiqî xwediyê xwe ne, qebûl nakin kes bi awirekî tahl li xwediyê wan binêre….

Ocalan ji kurdan ra got "dijmin emperyalîzim û kapîtalîzm e"!

Min beyana Abulah Ocalan ya di Newroza Amedê da hat pêşkêşkirin xwend. Min bi xwe tiştek jê fêm nekir, ji serî heta dawî gotinên vala, birrek demagojî ye…
Bi dîtina min ev nameya Ocalan bi gotineke herî sivik li wê kîtleya Newrozê, li milyonan kurdî heqareteke. Pêkenîna bi aqilê kurdan û bi miletê kurd e.
Peyameke hewqasî xerab e loma jî teqdîra berdevkê serokwezîr Arinç qezenc kiriye, Arinç pesnê wê daye. 
Bulent Arinç, pesnê mesaja Ocalan daye û gotiye, ”Ev mesaj bi her awayî pozîtîf e. Ez vê mesaja Ocalan wek serkeftineke hukûmetê dibînim.” Û ji bo mesajê gelek methiyeyên din rêz kiriye.
Ev jî nîşan dide ku mesaja Ocalan tam li gorî dilê hukûmetê ye, heta pir ne dûr e ku MITê ew amade ya jî serraskiribe.
Serokekî ku bi sedan kesan xwe ji bo wî şewitandin, bi milyonan kurd heyranên wî ne, dibê di rojeke hewqas muhîm da mesajeke hewqas vala neşanda…
Camêr berê dev ji Kurdistanê berda bû, di vê beyana xwe da dev ji gotina ”kurd” jî berda ye, êdî nabêje kurd jî. Û micadeleya ji bo" nasnameyê jî vala û bêmane" dibîne,
Tirkan bîn li me çikandiye, em perîşan kirine, Ocalan berê me dide "emperyalîzmê" û "neo-kapitalîzmê". Ji kurdan ra dibêje, ”em û tirk birayên hev in”,  dijmin Emerîka û emparyalzm e.
Dijmin dewleta tirk e, ew di ser dilê me da ye, em di bin potînên leşker û polîsên tirkan da pelixîne, lê Ocalan ji me ra qala neo-kapîtalîzmê û emperyalîzmê dike.
Ev, pêkenîna bi aqilê kurda ye..
Serokwezîr Davutoglu jî mesajaka ji kurdayetiyê hewqasî dûr û hewqasî bêmane nedişand Newroza Amadê.
Lê ez bi xwe matmayî nemam. Tiştê ez meraq dikim şêl û bersîva PKKê ye, dîtina Qendîlê ye.
Ku Qendîl jî van dîtinên Ocalan qebûl bike mesele qediya ye, kurd , tevgera PKKê ewê kortika hustiyê xwe bixurînin. Ked û xebata wan û ya miletê kurd ya 40 salî bi avê da dihere.
Hêvî dikim şaş bim…

XXX

Dema meriv bû partî û li ser navê miletekî siyaset kir, çi çekdarî û çi jî ne çêkdarî, mafê her ferdê wî miletî û heta yên xerîban jî heye li ser tevger û xebata meriv, li ser siyaset û micadela meriv dîtinên xwe bibêje, rexne bike ya jî pesnê wê bide.
Ne rast e meriv bibêje pesendan erê, em pesnan qebûl dikin, lê rexne nabe, rexne xerab e. Yê me rexne bike dijminê me ye, ya jî wek hinek cahil û xwenezan dikin, riya çiyê nîşanî xelkê bide.
Siyaseta li ser navê kurdan tê kirin ne malê wê tevgerê tenê ye, ne di bin tekela endamên wê tevgerê tenê da ye û bêyî wan û zilamên wan dibê kes dengê xwe neke.
Yê wiha bibêje dibê dev ji siyasetê berde û here ji xwe ra karekî şexsî bike. Şerê li ser navê miletekî were kirin, siyaseta li ser navê miletekî were kirin hinekê rexne bikin û hinekê jî biecibînin, bipesinînin. Qedexekirina mafê rexnekirinê zorbatî û cehalet e.

XXX
Bersîva çend xwendevan

Gelî birayên ezîz, Ocalan ne dewlet e, yê dike mafê kurdan bide ne ew e, dewleta tirk e, hukûmet e. Ew di destê dewleta tirk da êsîr e. Loma jî ya muhîm ne ku Ocalan çi dibêje, çi mesajê dide. Ya muhîm serokwezîr û serokkomar çi dibijên.
Em kurd ji xwe lêdixin û ji xwe ra dilîzin û ji xwe bi hev dikevin. Dewlet jî siayseta xwe gav bi gav dixe praktîkê.
Ez dibêjim bi pişopişo, bi zeytkirinê dewleta tirk nerm nabe û mafê me nade. Dibê meriv siyaseteke bi şexsiyet bimeşîne. Lê hin kes vê dîtina min şaş dibînin. Ew jî mafê wan e.
Hûn dizanin çîrokek meşhûr heye, ji ber ku dirêj e ez nabêjim. Naveroka çîrokê bi kurtî, ”Hela bise dû ra ewê çi bibe?”
Hûn bibêjin, nebêjin emê li bende bin, ”hela ka ewê çi dibe, çawa biqede?”
Bi baweriya min ewê tiştekî baş nebe, lê emê bipên, ”hela ka ewê çi bibe?”

Kurdek çawa dikane ji bo dîn û siyasetê serê kurdekî din jê bike?

Kurdek çawa dikane li ser navê dîn û siyasetê serê kurdekî din jê bike?

Kurdek çawa dikane bi dijminê xwe ra bibe yek û li ser navê dîn û siyasetê serê kurdekî jêke?
Kurdek çawa dikane bi serîjêkirina kurdekî din, bi kêra di destê xwe da, fena ku mêraniyek kiribe, vê îxaneta xwe, vê bênamûsiya xwe bigre vîdeoyê û li dinyayê belav bike?

Wek şîrê qusiyayî ne, mastekî baş ji wan çênabe…

Kurdê di xorataniya xwe da di çepîtiya tirk geriyabe, carê ew îdeolojiya kemalîst tenefusî dil û mejiyê xwe kiribe xwe bi heft qalib sabûna Nizibê bişo jî tu carî pak nabe, ji tesîra vê îdeolojiya kemalîst xelas nabe.
Ez bi xwe wek kurdên ji nava tevgera kurd hatine, bi îdeolojiya kurdayetiyê mezin bûne li wan nanêrim û loma jî dilê min bi rehetî li wan rûnane. Ne ji bo hemûyan be jî, lê ji bo piraniya wan hest û qenaeta min ev e. Heta ez baş nas nakim dilê min lê rûnane.

Di ser heqê xwe da dibê meriv xwe pîs jî neke

Deynê meriv li yekî be, meriv heqê xwe jê bixwze heqê meriv e,
ne sûc e, ne qebhet e.
Ne rast e meriv di ser deynê xwe da ji deyndarê xwe ra şalûziyan jî bike,
here dest û nigê wî.
Di ser heqê xwe da gava meriv here dest û nigê deyndarê xwe,
ji bo ku wadeyekê bide meriv,
ya jî çend qurişan têke mista meriv şermeke mezin e.
Meriv deynê xwe wek camêran û bi mêranî dixwaze.
Çimkî meriv xwediyê heq e,
ji ber ku deynê xwe nade neheq e.
Di ser denyê xwe da dibê meriv xwe pîs jî neke.
Ne meriv, dibê deyndar hustuyê xwe xwar bike
û li ber meriv bigere,

XXX

Însan babet babet in,
hinek xweş dinivîsin,
Hinek nizanin binivîsin.
hinek xwes dipeyivin,
hinek nizanin bipeyivin.
Hinek pir kêrhatî ne,
hinek pir bêkir in.
Hinek xwedî huner û marîfet in,
hinek bêberhem û bêmarîfet in.
Hinek bêrû û adî ne.
Hinek rastgo û bi fedî ne.
Hinek pir mêr in, pir camêr in
hinek pir tirsonek in û necamêr in.
Însan babet babet in, bi jimartinê dawî nayê,
Çimkî naskirina însan ne hêsaye li vê dinyayê…

XXX

Derdê kurdan nayê kişandin, ne yek ne dudu ye. Carnan meriv dixwaze demekê guhê xwe û çavê xwe ji her tiştî ra bigre, ne bibîne û ne jî bibihîze. Demekê kor, kerr û lal bijî...
Bi xwedê heta em wiha bindest bin, wek xelkê ne xwedî dewlet bin, emê tim û tim benîştê devê dîna bin.

Dîn jî dikanin bibin serokên dewletan

Rejîsor Mustafa Altioklar di kanala CNNê da gotiye serokkomar Erdogan ”narsîst e, nexweşiya narsîzmê pê ra heye, dibê meriv raporekê, rapora 46a bidê…”

Ji bo vê teşxîsa Altioklar, Erdogan ew dabû mahkimê. 

Di mahkimê da jî Altioklar gav paşda neavêtiye û parastineke ecêc kiriye. 

Sebebê vê cesareta Erdogan "tirşikçiyên" kurd in

Parlamenterê HDPê Sirri Sureya Onder, henekê xwe bi gotinên Erdogan “li tirkiyê êdî mesela kurd tunye” kiriye û ji cesareta van gotinên Erdogan ra sebebekî rast nîşan daye. Onder gotiye, “ji ber ku hewqas tirşikçiyên kurd ji bo berendametiyê çûn AKPê, loma jî Erdogan ji mecbûrî beyaneke wihda da.”

Helebçe, Hîroşîmaya kurdan

Îro bîranîna 27 mîn salvegera qetlîama Helebçeyê bû. Ez û xanim nuh ji wir tên. Wek hersal îsal jî em bi sedan kurd dîsa li Stockholmê li dêra Adolf Fredrik Kyrka civiyan û me şehîdên Helepçeyê bi êş û bi dilekî xembar bi bîr anî.
Bîranîn, wek hersal îsal jî ji alî Federesyona Komeleyên Kurdidistanê ve hat amadekirin. Mersaima bîranînê saet di 18. 00 da dest pê kir. Bêyî partiya rasîst, nûnerên hemû partiyên swêdî beşdarî civînê bûn axaftin.
27 sal di ser qetlîama Helebçeyê ra derbas bûn, lê kurd hîn jî ji teror û qetlîaman xelas nebûne.Li seransaerê welatê me şer û ceng e, rojê bi dehan kurd ji alî terorîstan ve tên kuştin, bi hezaran kurd ji ber teror û qetlîama Daîşê koçber bûne, bi çolan ketine...
Ez careke din hemû şehîdên Helebçeyê bi hurmet bibîr tînim..

XXX

Em Helebçeyê ji bîr nakin !
Sibe 16ê adarê ye, roja ku zaliman, rejîma Seddamê qatil jahrî bi ser bajarê Helebçeyê da barand û 6 hezar 500 kurd qetil kirin û 15 hezar kes jî jahrdadayî bûn û seqet man.
Di dîroka miletê kurd da 16-ê Adara 1988-an rojeke pir xembar û pir reş e, roja felaketeke netewî ye.
Piştî Hîroşîma û Nagazakîyê ev cara pêşî bû ku bi çekên kîmyawî li bajarekî di yek carê da bi hezaran însan dihatin kuştin.
Qetlîama Helebçeyê di dilê hemû kurdan da birîneke pir kûr ya bêderman e, heta kurd hebin ewê qetlîama Helepçeyê tu carî ji bîr nekin.
Di 27 saliya qetlîama Helebçeyê da ez hemû şehîdên Helebçeyê bi giramî û bi hurmet bibîr tînim û serê xwe li hemberî hemû şehêdan ditewînim.

Dîmenek ji Qetlîama Helebçê

 2015-03-16

Erdogan: Yaho hûn bi qedrê Xwedê dikin çi yê we ji me kêmtir e?

Serokkomarê Tirkiyê Erdogn, îro  dîsa agir bera erdê daye, ji me kurdan ra gotiye, ”li vî welatî tu gelşeke kurdan ya nasnameyê tuneye. Min di sala 2005a da li Diyarbekrê got ev mesele ya me ye û me ev îş qedand.”
Ê madem ku li Tirkiyê meseleyeke kurd tuneye, madem kurdan hemû mafên xwe girtine, wê demê “pakêta kurd”, mesela çareseriyê çi quzelqurt e û çi tiyatro ye?

Mirina bê deng û bê şîn

Li her welatî, di her civatê da însan dimrin. 
Lê li her welatî û di her civatê da însan mirinê bi eynî xwînsariyê û eynî metanetê qebûl û pêşwazî nakin.
Bîstek berê ez û xanim ji gerê vedigeriyan, nêzî mala me, em rastî cîrana me Sonia xanimê hatin, pasteyek dikîsikî da di dest da bû û diçû mala cîrana xwe. Ew jî pîreke bi tenê ye.
Me silav li hev kir û li halê hev pirsî. Me bi ruyekî kenok qala vê roja xweş û gerra xwe kir. 

Sînorên Tirkiyê li NAV û pasaportên KURD û KURDISTANê girtî ne

Min û xanimê xurîniya xwe kir û wek hertim ez dîsa hat li ber kompîrora xwe rûniştim. Piştî ku min bala xwe da fecaxwe, ez derbasî saxîkirina hin telewîzyonan bûm. Min riya xwe bi TRTkurdî jî xist. Min dît ku wa ye Orhan Mîroglu programeke bi navê Banga Bêdeng pêşkêş dike. Ev carapêşî ye ez rastî programê têm. Jixwe wexta min ya temaşekinirinê jî tuneye.
Tiştê min ji pêşkêşkirina Mîroglu fêm kir, program li ser Komkujiya Helepçeyê bû.
Mîroglu du mîvanên xwe dan nasîn. Xanima bi Mîroglu ra program pêşkêş dikir jî got ji Helepçe ewê malbatek din bihata lê problemek çêbû nikanîbû werin.
Mîroglu di vir da gotina xanima hevala xwe birî û bi şalûzî got, ”weleh dibê em rastiyê bibêjin, problem ji NASNAMEYê derket, loma jî nikanîbû werin, ev jî rastiya me ye.”
Lê navên bûne problem, navên ku nikanin li balafrên tirk siwar bin negotin. Bi îhtîmaleke mezin ”Kurd û Kurdistan” e.
Û dû ra jî numûneyeke din da, got ”careke din jî keçeka ji Swêd ji ber ku navê wê ROZA KURD E bû promlem, nikanîbû bilêtê bikire. Li Diyarbekrê me ew bi zor, bê bilêt û bê cî li balafirê siwar kir. Mixabin ev jî rastiyeke me ye…”
Yanî ev hukûmet hîn tehamulî navên Kurd û Kurdistanê nake, hîn nahêle kesên bi pasa Kurd û Kurdistan li balafirên wan siwar bin û ji sînorên wan derbas bibin.
Yanî yasax û ambargoya tirkan ya li ser navên ”Kurd û Kurdistanê” hîn jî berdewam e.
Lê li gel vê jî kesên ji xwe ra dibêjin em kurd in, kesên xwedî îdîa ne û doza kurd û Kurdistanê dikin di vê dezgehê da(TRTKurdî) dixebitin û ji vê rejîm û hukûmeta nîjadperest ra xizmetê dikin.
Bi dîtina min dewleta ROZA KURD li balafira xwe neke, sînorên xwe li nav û pasên ”Kurd û Kurdistanê” yasax bike, dibê meriv hustuyê xwe li hemberî vê teror û zulmê xwar neke, dibê meriv protesto bike.
Dibê meriv beşdarî programeke ku hin kurd ji ber navên xwe nikanin beşdar bibin nebe, gava ev irkçîtî û îcrîata faşîzan bihîst programê terk bike.
Bê protesto, bê reaksiyon guhdarîkirina li vê irkçîtiya dewleta tirk û hukûmeta AKPê şaşîtiyeke mezin e, xweşdîtina vê siyasetê ye…

Li ser rexneya hevalekî

Kekê Mustafa Kaplan, min negotiye formeke wiha tuneye û kesên bi tewanga ”Δ dinivîsin vê formê ji ba xwe çêdikin.
Ez zanim li başûr qismekî kurdan vê tewangê bikar tînin. Ez dibêjim ev lokal e, formeke arkaîk e û loma jî ji guhê piraniya kurdan ra xweş nayê. Û her wisa ji alî piraniya kurdan ve jî nayê bikaranîn.

Pepûk ev çi sosiret e!

Hin nivîskar navên nêr bi herfa ”Δ ditewînin. Heta çend sal berê tiştekî wiha tunebû, tenê wek formeke lokalî dihat zanîn û çend kesên ji wan herêman ev babetê tewengê bikar dianîn.
Lê ba li kurdên Kurdistana bakur kesî bi kar nedianî. Hebû, dihat zanîn, lê formeke mirî bû, li ber wendabûnê bû.
Ez dibêjim cara pêşî Murad Ciwan di Armancê da di rexneyeke li ser Firat Cewerî da ji bo ku şopê li ser xwe wenda bike ev babetê tewangê bikar anî.
Ziman ne statîk e, tim xwe nuh û sivik dike, gotin dimrin, form dimrin, qaîde diguherin.
Ez ne zimanzan im. Loma jî îşê xwe ji argumentên ilmî naynim. Lê wek kurdekî, wek nivîskarekî kurd gava rastî şiklê tewanga ”Zinarî”, Hesenî”, Mûradî”, ”Enwerî” ”Mumtazî” û tiştên wiha têm vediciniqim, ew nivîs çiqasî hêja be jî dilê min jê sar dibe, naxwazim bixwînim. Heger ji mecbûrî bixwînim jî tu carî bi tewanga ”Δyê naxwînim. Herfa ”Δ qet nabînim û jixwe naxwazim bibînim jî…
Çîrokeke herî xweş, herî bêemsal jî dema bi vê tewangê be ji zarokên xwe ra naxwînim û nadim xwendin...
Kê ev sosireta derxist ez nizanim, tiştê zanim jî newêrim bibêjim.
Hema ez nizanim çi nifirê li wan bikim !
Ji ber ku dezgeheke me ya netewî tuneye herkes li gorî zanîn û dilê xwe dike, dinivîse…
Bes wek şexs nivîseke ku diya min, pîrika min, bavê min gava min ji wan ra xwend pê bikenin dinya jî xera bibe ez nanivîsim.
Ez ji diya xwe ra bi hawê ”Î” nivîseke li ser jiyana wê û bavê xwe jî bixwînim, bixwedê ne tenê ewê bi min bikene, ewê bibêje ”pepûk, ev çi sosiret e !”

Siyaset ne karê herkesî ye

Siyaset ne karê herkesî ye. Û herkesê bi siyasetê mijûl dibe jî ne siyasetmedar e. Hin kes siyasetê dikin lê ne ehlê siyasetê ne, xeşîmê siysetê ne. Loma jî yeka wan tu carî nabe dudu.
Di siyasetê da dibê meriv kanibe çerx bike, geh rast lêxe, geh çep lêxe. 
Di siyasetê da tu nirx, tu prensîb û normeke exlaqî ya mutleq tuneye, hemû dikanin biguherin, hemû jî demî ne.
Di siyasetê da ji bo serketinê dibê gelek rû û gelek qerekterên meriv hebe. Duristî, rastgoyî, dobreyî, xwedîprensîbî hertim ne baş e. Dibê gelek rû û gelek qereketerên meriv hebe, li gorî şertan xwe biguhere, bibe tiştekî din, çivan bide xwe, yanî kanibe têkeve her qalibî û her boyaxê.
Ev jî ne li gorî exlaq û qerekterê herkesî ye.
Çimkî hin kes him dikanin bibin kevir û him jî hevîr.
Lomajî hin kes tam ji bo siyasetê çêbûne, lê hin kes jî di siysetê da hustuyê xwe di kêrê didin. Çimkî siyaset ne li gorî wan e. Wek ku herkes nikane bibe çabaz û li ser têlan bilîze. Ji karekî wer hin meziyet û qabîliyetên çambaziyê lazim in.
Hela di siyaseta kurd û tirkan da dibê meriv baş çambaz be. Jixwe loma kî bukalemûn(cinsekî gumgumokê ye)be, li gorî şertan reng biguhere ew bi ser dikeve...
Siyaset li welatên paşdamayî, li welatên wek Tirkiyê û Kurdistanê pir zor e. Ez bi xwe her ku siyasetê ji nêz ve taqîp dikim, hewqasî jê sar dibim...
Siyaset ne li gorî min e ya jî ez ne yê siyasetê me...
Lê helbet bêsiyaset jî nabe. Azadiya me, rizgarbûna me girêdayî siyasetê ye.
Lê siyasetek çawa ?
Siyaseta rast û ewê me û ya şaş jî ewê dijminê me bibe zaferê.
A ji xwe hemû mesele jî di vir da ye...

Coxrafiya me, cîranên me, dînê me, rengê me bûne bela serê me

Coxrafiya me, cîranên me, dînê me, rengê me hemû jî bûne bela serê me, hemû jî bûne sebebên qetla me...

Parlamentoya Ewrûpayê biryara alîkariya bi asûrî-suryaniyan ra da
Parlamentoya Ewrûpa, ji bo ku rewşa asûrî-suryaniyan mezakere bike civiya. Di civînê da biryar hat dayin ku li Beriya Nînova û li herêma Xêbûr ji bo gelê asûrî-suryanî herêmeke “Seve Heaven”, yanî herêmeke ewlekariyê ava bikin. 

Û bi vî hawî asûrî-suryaniyan ji êrîşên terorîstên Daîşê biparêzin...

Grup Yorum liberxwedana Kobanê hêjayî alîkariyê nabîne

Grup Yorum, komeke çep ya muzîkê ye. Muzîka rok û gelêrî çêdikin. Ji sala 1985a û virda ev grûp heye û li Tirkiyê têra xwe meşhûr e.

Kurd jî gelkî ji Grup Yorumê hez dikin. Ji ber ku carnan hin stranên kurdî jî dibêjin di nava kurdan da jî bi sedhezaran guhdar û hezkirên Grup Yorumê hene.
Lê şerê Kobanê nîşan da ku Grup Yorum wek ku kurdan texmîn dikir zêde ne dostê kurdan bûye. 

Bi dor êrîş dikin

Em kurd miletekî bêxwedî û bêpişt in, em wek keriyê bêşivan û bêkûçik in. Loma jî çeqel û keftar û gurên har tu carî ji dor me kêm nabin, komek dihere, komek tê.
Bi dor êrîşî me dikin.
Me dikujin û dikujin... 
Me dixwin û dixwin, qet têr nabin...
Gur in, di fitrat û heyvanê wan da harîtî û kuştin heye.
Loma jî ji xwînê, ji kuştinê ebeden têr nabin.
Em keriyekî keftar û guran ji xwe dûr dixin, keriyekî ji wan hîn hartir tê.
Ji ber ku dizanin em kurd bêxwedî û bêpişt in, bêşivan û bêkûçik in.
Li hemberî keriyên keftar û guran em destvala ne, darê me, sîleha me destê me ye, bedena me ye…
Serê me ye...
Hercara ku ji me birrekê dikujin, em yên mayî kêfxweş dibin, dibêjin qet nebe em xelas bûn.
Lê piştî mudetekê, gava dîsa birçî dibin, dîsa vedigerin ser me. Dîsa bi me dikevin û dest bi kustina me dikin.
Û ev dused sal in bi vî hawî geh ereb, geh tirk û geh jî faris me dikujin û dikujin.
Geh wek kincan me li meydanên bajarên me bi kindiran bi darde dikin û bi gel didin temaşekirin.
Geh serê me jê dikin.
Geh li vir û li wir bi derba xayinekê me didin kuştin...
Lê em naqedin...
Ew me dikujin û em naqedi.
E me dikujin û em li ber xwe didin.
Hîn em ji qatilên Daîşê rindikî pak nebûne, wa ye nuha jî çeteyên şîiyan li başûr xwe li me radikşînin û ji hukûmeta Kurdistanê ra dibêjin heger hûn wek me nekin emê werin têkevin Hewlêrê, emê hemû Kurdistanê dagir bikin.
Û bêguman saniya îmkanê bibînin ewê qet texsîr nekin.
Wiha dibêjin ji ber ku dizanin em bêxwedî û bêpişt in.
Ji ebr ku çavê wan kurdan dibire.
Ji ber ku dizanin çi zulmê li kurdan bikin, çiqas kurd bikujin jî ewê ji wan ra bimîne…
Ma diwêrin, dikanin ji Îsraîl ra wiha bibêjin?
Ma diwêrin êrîşî ser Îsraîl bikin?
Bêguman na.
Çimkî li ba Îsraîl bivik heye.
Ji ber ku îsraîl him kane xwe biparêze û him jî pişta Îsraîl heye.
Lomajî li hemberî Îsraîl, Emerîka û Îranê ji tirsa weka bonciyan(kûcikê pir biçûk) dêla xwe li ba dikin û dikin kûzekûz.
Lê dema dor tê kurdan, hemû jî dibin şêr û piling, hemû dibin gurên harû kerî bi kerî êrîşî me dikin. Me bi qetlîaman tehdît dikin.
Ereb, tirk, faris qet ferq nake,
geh bi hev ra, geh bi dor dikin.
Ji me ra hemû jî keftar û gurên har in
û li hemberî wan em jî destvala
û bêçek û bêheval in.
Ev yek ewê wiha dom bike,
ewê tim me bixwin û bikujin,
heta ku rojekê em jî weka wan dibin xwedî dewlet…

Dewleta tirk navê PAKê qebûl nake

Serdozgerê(sawciyê) dewleta tirk ji bo nav û bernameya PAKê bi nivîs hişyarî daye merkeza PAKê û jê xwestiye ku PAK navê xwe yö bi kurdä û bername å destûra xwe biguherîne. 
Li gorî serdozgerê dewletê, navê Kurdistanê û hin xalên di bername û destûra PAKê da li dijî zagona esasî ya Tirkiyê ne.
Ji ber ku navê PAKê bi kurdî ye û di program û destûra xwe da jî kurdî bi kar aniye û ji bo kurdan mafê dewletbûnê parastiye PAKê sûc kiriye, ev yek rasîzm e û li dijî mafên mirovan e.
Serdozgerê dewletê Hasan Erbîl, di nameya xwe da ji PAKê xwestiye dibê ew navê xwe, destûr û programa xwe biguhere.
Li gorî Hasan Erbîl, avakirina partiyeke bi navê kurdî, xwestina perwerdeya bi kurdî û parastina mafê dewletbûnê ji bo kurdan sûc e, rasîzm e û li dijî însaniyetê ye.
Ya rast, dewleta tirk dixwaze kurdan eynî wek berê, ji hemû mafên netewî bêpar îdare bike.
Lê dike nake nikane li hev ragire, ne guhertinê dixwaze û ne jî dikane bibêje bira her tişt wek berê be.
Yanî hukûmet maye di orta xelîl û celîl da. Rast nîşan dide, çep lêdixe, çep nîşan dide, rast lêdixe.
Dibêje demokrasî, qanûnên faşîst tîne meclîsê.
Ji kurdan ra dibêje dev ji şerê çekdarî berdin, werin siyaseta legal bikin, lê navê partiyan û destûra partiyan qebîl nake.
Bi kinî, ji dêlî berfirehkirina azadiyan û demokrasiyê û dana mafên kurdan yên netewî, hukûmet dixwaze bi dek û dolabên Erdogan, bi manawrayên xapandinê rewşê îdare bike.
Jixwe gava meriv li kirinên hukûmetê dinêre, meriv bi rehetî dibîne tu nêteke hukûmetê ya çareserkirina mesela kurd tuneye, tu derdekî hukûmetê ya pêşdabirina demokrasiyê tuneye. Hemû kirinên hukûmetê eksê wê nîşan dide…
Hukûmeta AKPê ji alîkî da dibêje dev ji şerê çekdarî berdin, werin bi riyeke demokratîk siyasetê bikin. Partiyên xwe ava bikin, beşdarî hilbijartinan bin, filan û bîvan…
Lê eynî hukûmet li alî din navê Kurdistanê qebûl nake, bala partiyên kurdan dikşîne, dibêje em vê bernameya we qebûl nakin, dibê hûn bernameyeke li gorî daxwaza me çêkin.
Hukûmet li alî dibêje ew dixwaze li Tirkiyê demokrasiyê berfirehtir bike û pêşda bibe, lê ali alî din jî qanûn ”ewlekariya hundur” yên demokrasiyê û hemû azadiyan ji kok da ji ortê radikin bi darë zorê ji meclîsê derbas dike.
Nuha heger bi rastî hukûmetê bixwesta kurd dev ji şerê çekdarî berdin, dibê partiyên kurdan yasax nekira.
Heger bixwesta Tirkiyê bike welatekï demokratîk, dibê pakêta ”ewlekariya hundur” dernexe.
Bi yasaxkirina partiyan, bi derxistina van qanûnên faşîst ne mesela kurd çareser dibe, ne kurd dikanin siyaseta legal bikin û nejî demokrasî tê Tirkyê. Belovacî wê, rejîmeke totalîter, hukumdarekî bi tenê û dewleteke polîsan tê avakirin.
Welatê ku navê Kurdistanê, navê partiyan lê yasax be demokrasî û azadiya fikrî lê tuneye...

XXX

Ez dibêjim serdozgerê dewletê Hasan Erbîlê ku nameya îhtarê ji PAKÊ ra şandiye kurd e...

Serdozgerê dewletê yê ku nameya îhtarê(balkişandinê) ji PAKê (Partiya Azadiya Kurdistanê)ra şandiye navê wî Hasan Erbîl e.
Hasan Erbîl, di nameya xwe da ji PAKê xwestiye dibê ew navê xwe, destûr û programa xwe biguhere.
Li gorî Hasan Erbîl, avakirina partiyeke bi navê kurdî, xwestina perwerdeya bi kurdî û parastina mafê dewletbûnê ji bo kurdan sûc e, rasîzm e û li dijî însaniyetê ye.
Ez dibêjim Hasan Erbîl bi îhtîmaleke mezin ewê kurd be. Dikane merivê Mehmet Alî Erbîl be. Vana kurdên soran in, ji Hewlê ne û kalikê wan hatiye îdamkirin.
Û paşnavê ”Erbîl” yanî Hewlêr jî têkiliya wê bi kurdbûna wan heye, ji Hewlêrê tê.
Loma jî bi qestî ev name bi kurdekî dane nivîsandin. Tirk tiştên wiha bi piranî bi kurdekî didin kirin. Dixwazin wan baş rezîl û pîs bikin, baş bikin neyarê qewmê xwe. Ji bo ku rojekê veger tunebe.
Hakimê îdama Ocalan da jî kurd bû. Yên Wedat Aydin kuştin jî kurd bûn. Yanî bi sedan numûneyên wiha hene, em nizanin. Lê ew dizanin ew çi dikin…

Kurdên êrîşî ala xwe dikin...

Grûbek keç û xortên ji PAKê bi ala rengîn îro li Amedê tevî meşa jinan bûne. Du jinên femînîst yên berpirsiyarên meşê gava çav li ala kurd dikevin, dîn dibin, kef bi devê wan dikeve û wek faşîstan êrîşî ser ala kurd dikin, dibêjin vê alê daxin, ev al ya PAKê ye, em qebûl nakin.
Heger ala tirk bûya ewê wisa bi kîn û bi nefret êrîş nebirana ser. Rewşeke pir trajîk e. Kurd ala xwe nas nakin, kurd êrîşî ala xwe dikin, kurd tehamulî ala xwe nakin. Ma ji vê xerabtir dikane çi hebe!

XXX

Ji bo Twittekê tu nema ku wezîrê maliyê Mehmet Şîmşekê kurd ji kursiya xwe bibe

Wezîrê maliyê Mehmet Şîmşekê kurdê ji Batmanê ji ber ku di twittereke xwe da xerîteya Kurdistana bakur(Tirkiyê)parve kir bû hedefa rexneyên gelkî giran û tu nema ku mêrik ji kursiya xwe bibe. Li gorî rexnegiran, ”Xerîteya Tirkiyê ya ku Şîmşek parve kirye Apo jî xerîteyeke wiha xêz nekiriye…”
Mehmet Şimşek, li hemberî rexneyan tavilê bi beyanekê diyar kir ku ew wê xerîteyê naparêze û bi tu hawî jî taswîp nake. Her rettwita ew dike nayê wê maneyê ku ew wiya qebûl dike ya jî piştgiriya wê dike.
Şîmşek di beyana xwe da wiha gotiye:
”Ev twitt bi tu hawî ne ya min e. Xerîteya min rettwit kiriye parvekirineke ji bo dîtina xwendevanan e. Her rettwita ez dikim nayê maneye ez qebûl dikim ya jî piştgiriya wê dikim. Loma jî bi naveroka wê rettwitê ra tu têkiliyeke min tune û taswîba min jî ne mimkûn e.”
Gava meriv bibe wezîrê dewleta tirk netîce ev e; xelk qebûl nake meriv di twitterê da jî xerîteya Kurdistanê parve bike. Dibê meriv bi devkî û bi nivîskî li dijî Kurdistanê û hemû sembolên kurdan derkeve, wan red bike.
Bi dîtina min kursiya ku navê welatê meriv, xertîya welatê meriv li meriv yasax bike tunebe çêtir e. Lê redkirina wê jî ne karê her kesî ye

XXX
Ez bi xwe êdî hew kanim nivîsên li ser tiyatro û komediya Erdogan, Davutoglu û Fîdan bixwînim. Îltifat û şalûziyên Davutoglu ji bo Erdogan û Fîdan dike madê meriv digerîne, verşiya meriv tîne. Ji serî heta dawî gotin û beyanên vir û durû ne, şelafê herî profesyonel jî li hemberî van şelefiyên Davutoglu ewê devî wî ji hev here û dev ji karê xwe yê şelafiyê berda.
Liberxwedan û micadela miletê kurd, dewleta tirk û sîstema wan laçka kiriye, bûye dewleteke komîk, komara mûzan...
Dewleta tirk berê ji alî leşkeran ve wek dezgeheke leşkerî dihat îdarekirin, nuha jî ji alî olîgarşekî ve wek rêxistineke mafyayê tê îdarekirin, hertişt ketiye bin destê "bavê mezin", ew çi biryarê bide ew e... 

Kêmaqilî ne bi pera ye

Piştî serketina Fenerbahçeyê 1-0 li hemberî Galatasarayê, kurdan li Hekariyê kirine şahî û dîlan û bi sloganan bajar hejandine.

Heger li bajarekî wek Hekariyê, kela kurdayetiyê û kurdperweriyê xortên bi hezaran kurd ji bo serketina taximekî tirk yê futbolê(Fenerbahçe) hewqasî dilşa bibin, wek ku Kurdistan rizgar bûbe dakevin kolanan û bikin şahî û dîlan, li bajarên din kurd xwe ji bo tirkan bikujin jî, xwe biçirînin kî, xweliyê li serê xwe kin jî hindik e.

Ji ber ku do Fenerbahçeyê 1-0 zora Galatasarayê bir, li Hekariyê bi hezaran kurd daketine kolanan û wek terefdarên tirk serketina Fenerbahçeyê pîroz kirine.

Li gorî rojname û medya sosyal dinivîsin, serketina Fenerbahçeyê li Hekariyê di atmosfera cejnekê da hate pîrozkirin. Piştî maçê bi hezaran kurd daketin kuçe û kolanên Hekariyê û bi fîşekên hewayî, bi gerra di nava bajêr da serketina taximê xwe pîroz kirin.

Dîsa li gorî rojnameya Hekariyê dinivîse, pîrozbahiyên Hekariyê bi her hawê xwe ji pîrozkirinên Stenbolê Kadikoyê ne kêmtir bûye, bi îhtîşamtir bûye…

Hercara ku gerîlayekî kurd ji teref leşkerên tirk ve tê kuştin birêvebir û alîgirên Fenerbahçeyê ji kêfa difirin, destên xwe hine dikin, lê kurdên me bi serketina wan ji kêfa dîn û har dibin.

A ferqa me û tirkan ev e, loma ew xwedî dewlet in û em jî rebnên bindestê wan in. Çimkî ew biaqil û em jî kêmaqil in.
Berê jî min min çend caran li ser vê mijarê nivîsand. Bi dîtina min piştgirî û terfdariya kurdan ya ji taximên tirk ra bêşiûrî û kêmaqiliyeke mezin e û musebîbê ve bêşiûriyê û kêmaqliyê jî tevgera kurd ya siyasî ye. Hêzên kurd in, ronakbîrên kurd in.

Heger bi hezaran kurd li bajarekî wek Hekariyê hîn jî wek tirkan bi serketina taximekî tirk dilşa dibin, maneya xwe ew e ku di van 35 salan da me bi qasî misqalekî jî hiş û şiûrekî kurdayetiyê nedaye cîlên nuh. Ew hîn ne xwe nas dikin û ne jî dijminê xwe.

Piştî 30 sal şerê çekdarî, malwêraniyeke mezin û bi hezaran şehîd, heger li Hekariyê hîn jî bi hezaran kurd bi serketina taximekî tirk, wek tirkan dilşa dibin ev têkçûneke mezin e. Ev tê wê maneyê ku ew xwe ne kurd, tirk dibînin.

Û loma jî di şîn û şahiyê da tirkek çi his dike, ew jî wiya his dikin.
Heger meriv xwe kurd û Fenerbahçeyê jî wek taximekî tirk bibîne û bi çavê ”em kurd” û ”ew tirk” li meselan binêre, ne mimkûn e ku meriv weka tirkekî bi serketina taxemekî tirk wiha dilşa bibe û bike dawet û dîlan.

Flistîniyekî herî nezan, herî kêmaqil jî îşê xwe ji taximên îsraîl û serketin û têkçûna wan naynin. Wek îsraîliyan bi serketina taximekî kêfxweş nabe. Ji ber ku ew xwe bindest û welatê xwe jî di bin îşxala îsraîl da dibîne.

Lê belê ev hizir, ev hest li ba kurdan tuneye. Kurd hîn tu cudahiyekê, ferqekê di nabêna kurd û tirk da nabîne. Û heta nebîne jî em nikanin tu havilë bikin. Ji bo ku em ji dewleta tirk mafê xwe bigrin, berî hertiştî dibê em xwe wek miletekî cihê bibînin

Dinay jî xera bibe, tirkekî herî dîn jî bi serketina Diyarbekir Sporê, Riha Sporê, Wan Sporê, Hekarî Sporê dilşa nabe, ji bo serketina taximekî kurd wek dînan xwe li kuçe û kolanan hol nake û nake borre borr.

Sebebê vê kêmaqliya me, vê dînîtiya me nezanî ye, siyasetmedaran, pêşengên gel tiştek nedaye xortan, şiyarbûneke vala, bêbingeh e, qalikekî vala ye, girseyeke(kîtleyeke) bêhiş e…
Ez bi xwe vê rewşê li hemberî dewleta tirk di warê îdeolojîk û siyasî da wek têkçûnekê dibînim…
Û gelkî jî pê diqeherim. Loma jî van rêzan dinivîsim…

Îcar jî Huda Kaya dike bibe seroka kurdan

Min nuha hevpeyvîna ANFê ya bi Huda Kaya xanimê ra xwend. Ev cara pêşî ye ez tiştekî Huda Kaya yê dixwînim. Ez wê qet nas nakim
Min ne ji hevpeyvînê û ne jî ji Huda Kaya yê zêde tiştek fêm nekir. Bi min wek hevpeyvîneke şîkewarî hat.
Huda Kaya berê ”ulkucî” yanî mîlîtaneke MHPê, tevgera faşîst bûye. Dû ra marksîzim pir ”xwendiye”. Lê nabêje çima xwendiye û gelo di netîceyên xwendina xwe da bûye çep ya na?
Dû ra dest bi xwendina Quranê kiriye û bûye dîndar. Lê dîndareke çawa, bi kê ra û hevala kê bû ye, wiya jî nabêje.
Û vê taliyê jî kurdan bala wê kişandiye û îcar çûye ketiye nava HDPê. Û tavilê jî terfî merkeza HDPê kiriye.
Bi yekî biyanî ra zewicî ye, lê nabêje ji çi miletî bû, ji çi dînî bû û çi bi serêmêrik hat? Arzû Demir jî di vî warî da tu pir jê nekiriye.
Yanî her tiştê qal kiriye, zelal û xweşik qal nekiriye, tarî hîştiye. Merheleyên jiyana xwe, guherandinên xwe yên fikrî û siyasî zelal nekiriye û ya pê ra peyivîye jî bi pey çîroka jiyana wê û van guhertinên ecêb neketiye.
Mesela meriv nizane Huda Kaya kî ye, ji miletî ye û ji bo kurdan çi difikire?
Nizanim çima, lê ev jinik qet neket serê min û dilê min li wê û li bersîvên wê rûnenişt, bi min ji dil û samîmî nehat…

Lê bi îhtîmaleke mezin ewê ji HDPê wê bikin namzeta parlamentoyê. Jixwe bi baweriya min ji bo wê hatiye wezîfedarkirin. Dibê bibe seroka kurdan.  Û dema bikin namzet jî ewê ji dereke pir saxlem, ji bajarekî wek Hekariyê, Şirnexê, Batmanê, Wanê û Amdê nîşan bidin.

Peykerê şehîd Hucam Surçî

Hucam Surçî pêşmergeyekî canfîda û egîd bû. Bavê 11 zarokan bû û ev 20 sal bû pêşmerge bû, welatê xwediparast.
Hucam Surçî, par(6/8-14) di şerekî da bi birîndarî ket destê Daîşê. Û di 26ê meha çile(26/1-15)da jî bi destê kurdekî Daîşî bi navê Mofeq Zebarî bi hovîtî serê wî hat jêkirin û hat şehîdkirin.
Hucam Surçî, di dema qetilkirinê da xwe netertiland, li ber celad, xayin û bêşerefê kurd yê bi navê Mofeq Zebarî serê xwe xwar nekir, sekneke bi esalet û qehremene nîşan da.
Hucam Surçî bi wê sekna xwe, bi wan awirên xwe yên egîdan bû sembola mêraniyê û esaleta pêşmerge.
Wa ye kurdan peykerê wî çêkirine. Kê çêkiribe mala wan ava be. Dibê peykerê Hucam Surçî miheqeq li ber meclîsa Kurdistanê û li her bajarê Kurdistanê were danîn û li her dezgeheke kurd hebe.
Heta dibê li mala her kurdî jî rismekî wî, peykerekî wî yê biçûk hebe. Ji bo ku meriv bi wî peykerî tim kurdê canfîda û qehreman û kurdê xayin û bênamûs bîne bîra xwe…
Ezê li peykerê wî bigerim. Heger min nedît, ezê rismekî wî peyda bikim…

Peykerê şehîdê nemir Hucam Surçî

XXX

Şer û pevçûnên li Îraqê û li Sûriyê, tevlihevî û kêşmekeşiyên li Tirkiyê û Îranê, hebûna El Nusra, Daîşê û yên din, hemû jî girêdayî mesela kurd û Kurdistanê ne.
Yanî ev hing û ding û helahop hemû ji bo ku kurd li tu beşekî Kurdistanê azad nebin…
Şerê wan jî û tifaqa wan jî li ser me ye, li ser me bi hev dikevin û li ser me li hev dikin.
Rastên me jî, çepên me jî, dîndarên me jî û komunîstên me jî yanî wek milet em hedef û neyarên wan in û dixwazinme ji ortê rakin.
Di vî warî da neyarên me dizanin çi dikin.
Yê ev mesele hîn baş û tam fêm nekirine em in. Bi kêmanî qismekî me hîn baş fêm nekiriye.
Lê pêşketin berbî başiyê ve diçe, bi xêra ehmeqî û şaşiyên neyarên me, em jî hêdî hêdî xwe nas dikin û hêzên xwe dikin yek û dev ji neyartiya hev berdidin…

Bi camêr ra bext tuneye

Erdogan: Ez ne Gul im karê min tenê îmzekirin be !
Serokkomarê Tirkiyê Recep Tayyip Erdogan merivekî pir bêbext û bêwefa ye. Di axaftina xwe ya do da gotiye, ”fêrî yekî li Çankaya yê rûne û îmze bike bûne…”
Yanî dibêje ez ne Abdullah Gul im, karê min îmzekirin tenê be...
Vê heqaretê li Gul dike. Dibêje karê Gul tenê îmzekirin bû, kê çi daniya ber îmze dikir û dû ra jî temebel tembel li ser kursiya xwe rûdinişt.
Lê ew ne kesekî wiha ye, ew ne merivê îmzekirinê tenê ye, ewê gelkî aktîf be û xwe tevî tiştan bike.
Ji alîkî da rast e, Gul karê wî îmzkirin bû, Erdogan, hukûmetê çi daniya ber wî, bi lez û bez, carnan di eynî rojê da îmze dikir û ji xwe ra li ser kursiya xwe rûdinişt…
Lê ev pasîfî ji bo xatirê Erdogan dikir, ji bo ku ji Erdogan û hukûmeta wî ra zorê û zahmetiyê dernexe dikir. Ne xwe wî jî kanîbû xwe tevî hin tiştan bikira û di îmzekirinê da jî ji hukûmetê ra zahmetî derxista. Hewqasî pasîf nema.
Lê heger Gul wiha bikira, yanî wek Erdogan wî jî xwe zêde tev karê hukûmetê bikira, Erdoganê biqeheriya û ew rexne bikira û bigota bi min ra bêbextiyê dike. Ewê hezar û yek nav û nîçok li Gul kira, ew bi îxanetê îtham bikira.
Lê nuha jî ji ber ku Gul pasîf maye û bêemriya wî nekiriye wî bi rebeniyê û pepûktiyê îtham dike, dibêje ez ne Gul im karê min tenê îmze be.
Lê Erdogan dizane ewê ji kê ra kanibe çi bibêje. Ew merivê xwenas dike.
Heger Gul mêr ba û li ber xwe keta ewê bersîva Erdogan bida û careke din jî pê rahevaltî nekira. Lê ne wisa ye. Erdogan sibe jî çi wezîfeyê bidê ewê bi kêfxweşî qebûl bike. Ewê tu carî hesabê vê heqaretê ji Erdogan nepirse.
Çimkî Gul ne ew mêr e.
Çimkî Erdogan hemû merivên dora xwe xesandine, kesên bêşexsiyet, yên newêrin li hemberî wî rabin û bêemriya wî bikin li dora xwe top kirine.
Loma jî ew diwêre Gul biçûk bixîne, heqaretê lê bike.
Çimkî dizane ne Gul diwêre xwe jê bixeyidîne û ne jî yekî din diwêre bibêje çima tu wiha dikî…

Dewleta tirk bêçare ye

Dewleta tirk û Hukûmeta AKPê bi tecrûbeyîn 30 salî dîtin ku bi şer nikanin bi PKKê û bi kurdan. Israra di şer da kurdan roj bi roj ji dewletê dûr dixe û di nava kurdan da hest û daxwazên serxwebûnê xurt dike. Loma jî ev du sê sal in taktîk guhertin û bi Ocalan û PKKê ra dest bi hevdîtinan kirn.
Bi van hevdîtinên bi Ocalan û bi PKKê ra armanca hukûmetê bi rastî ne çareserkirina mesela kurd bû. Tiştê bi şer, bi çekan bi dest nexistibûn, xwestin îcar bi siyasetê bi dest xin. Bi riya siyasetê belkî kanibin PKKê û kurdan bixapînin, qels bikin û bi vê riyê bigihîjin armanca xwe.
Bi dîtina min çawa ku di şer da, di rê û taktîkên din da bi ser neketin, dawiya dawî tim li zirarê derketin, di van hevdîtinan da jî, di vê taktîka Erdogan ya dawî da jî ewê bi ser nekevin û kurd ewê dîsa li karê derkevin.
Dewleta tirk çi bike jî, çi dek û dolaban bigerîne jî, kurdan çiqasî bixapîne jî ewê negihîje armanca xwe; bi derengî be jî, bi hin zirar be jî, di netîceyê da kurd li hemberî dewletê ewê dîsa qezenc bikin.
Hema di van 30 salên dawî da zahmetî û astengên vê dewletê danîn ber kurdan, gelşên ji kurdan ra peyda kirin yeko yek bînin bîra xwe. Bi sedan xetên sor danîn, lê kurdan hemû jî kirin kesk.
Baraja ji sedî deh danîn ji bo ku kurd nekevin meclîsê, lê kurdan riyên din, riyên ku wan qet bîr nedibirin dîtin û benda wan tarûmar kirin. 
Nuha jî bi taktîka HDPê, ”partiya tirk” û tirkiyebûnê dixwazin demeke din serî li kurdan bigerînin. 
Wek hemû plan û taktîkên wan yên din, ev plana wan jî di dawiyê da ewê li zirara wan be. Bi hebûna ”partiya Tirkiyê” gelek kurdên wendabûyî û mirî jî wa ye bi kurdbûna xwe dihesin û tên nava HDPê. 
Di projeya HDPê da wan hesabekî wiha nedikir, wan digot ewê bi çend çepên tirk ra marjînal bibin û hêdî hêdî bihelin. Lê siyasetê hin surprîzên nuh bi xwe ra anîn û wa ye mesele hinekî reng diguhere. Hin kurdên ku heta nuha qet xwe nêzî PKKê û partiyên nêzî wê nedikirn wa ye xwe nêz dikin. Piştî vê gavê, bi demê ra ev kurdên ”wendabûyî” bêtir ewê ji partiyên tirk dûr bikevin û bêtir xwe nêzî kurdan û tevgera kurd bikin. Ev jî li kara kurda ye û ez dibêjim di hesabê Erdogan da tunebû.
Yanî HDP benda ji sedî dehan derbas neke û nekeve meclîsê jî û derbs bike jî dewlet ewê li zirarê derkeve, kurd ewê li karê bin. 
Bi kurtî, Erdogan bêçare ye, dewleta tirk bêçare ye, ew çi bikin jî, kê bixapînin jî, li pêş kurdan çi kemînê deynin jî dawiya dawî kurd ewê li karê derkevin. Kurd ewê bigihîjin azadiya xwe, ewê zincîrên vê zulmê biqetînin.
Tecrûbeyên 90 salên dawî, serpêhatiyên kurdan û dîroka nêz nîşan didin ku bi derengî be jî, hêdî be jî kurd gav bi gav nêzî azadiya xwe dibin. 
Baweriya min bi vê serketina miletê kurd sedîsed e. Lê ewê bi êş û jan be û hinekî jî dereng bikeve. 
Lê ev jî ji ber giringîya coxrafya me û Kurdistanê, ji zêdebûna dijminên me û mezibûna doza miletê kurd tê. Em dixwazin sînorên çar dewletan biguherînin, ne yên çar gundan. Û di orta çar dewletan da Kurdistaneke demokratîk, plûral û berê wê bi xerbê da ava bikin. Helbet ev yek ewê ne hêsa be û ewê wextê bigre…