Pepûk ev çi sosiret e!

Hin nivîskar navên nêr bi herfa ”Δ ditewînin. Heta çend sal berê tiştekî wiha tunebû, tenê wek formeke lokalî dihat zanîn û çend kesên ji wan herêman ev babetê tewengê bikar dianîn.
Lê ba li kurdên Kurdistana bakur kesî bi kar nedianî. Hebû, dihat zanîn, lê formeke mirî bû, li ber wendabûnê bû.
Ez dibêjim cara pêşî Murad Ciwan di Armancê da di rexneyeke li ser Firat Cewerî da ji bo ku şopê li ser xwe wenda bike ev babetê tewangê bikar anî.
Ziman ne statîk e, tim xwe nuh û sivik dike, gotin dimrin, form dimrin, qaîde diguherin.
Ez ne zimanzan im. Loma jî îşê xwe ji argumentên ilmî naynim. Lê wek kurdekî, wek nivîskarekî kurd gava rastî şiklê tewanga ”Zinarî”, Hesenî”, Mûradî”, ”Enwerî” ”Mumtazî” û tiştên wiha têm vediciniqim, ew nivîs çiqasî hêja be jî dilê min jê sar dibe, naxwazim bixwînim. Heger ji mecbûrî bixwînim jî tu carî bi tewanga ”Δyê naxwînim. Herfa ”Δ qet nabînim û jixwe naxwazim bibînim jî…
Çîrokeke herî xweş, herî bêemsal jî dema bi vê tewangê be ji zarokên xwe ra naxwînim û nadim xwendin...
Kê ev sosireta derxist ez nizanim, tiştê zanim jî newêrim bibêjim.
Hema ez nizanim çi nifirê li wan bikim !
Ji ber ku dezgeheke me ya netewî tuneye herkes li gorî zanîn û dilê xwe dike, dinivîse…
Bes wek şexs nivîseke ku diya min, pîrika min, bavê min gava min ji wan ra xwend pê bikenin dinya jî xera bibe ez nanivîsim.
Ez ji diya xwe ra bi hawê ”Î” nivîseke li ser jiyana wê û bavê xwe jî bixwînim, bixwedê ne tenê ewê bi min bikene, ewê bibêje ”pepûk, ev çi sosiret e !”