Qumsêrê tirk û Mewlûda Kurmancî

Mahmûd Lewendî do ji Kurdistanê vegeriya û îro jî li Stockholmê li Federasyona Komeleyên Kurdistanê şîna bavê xwe çêkir.

Mecbûrî ez ketim rê, tep û rep, min berê xwe da ciyê şînê...

Mala min li başûrê Stockholmê hema hema li nuxteya herî dawî ye û ciyê şînê jî li bakurê Stockholmê bû.

De îdî hesab li ba we ye.

Navê Kemal Bûrkay bi tunebûna "pisikeke" wî derketiye, lê yê min jî piskilêteke min jî tuneye, bes dîsa jî kes qalê nake û nabêje, li vê darê dinyayê "piskilêteke" Zinarê Xamo jî tuneye.

Ez serê we neêşînim piştî guherandina 3 wasiteyan û du saet rêwîtî e ez gihîştim ciyê şînî.

Gelek dost û heval li wir bûn.

Xwedêgiravî min makîna risman jî bi xwe ra biribû ku risman bikşînim, lê bi dîtina Lewendî û hin hevalan aqil li serê min nema û min kişandina risman ji bîr kir.

Lewendî merivekî xweşsohbet e, min jê pirsî, min got:

”Lewendî piştî 31 sal surgûnî tu çûyî welêt û hatî, ma di vê çûna xwe da tiştê herî xweş yê hat serê te çi ye?”

Lewendî wekî hertim keniya û got:

”Zinar, bi Xwedê tiştekî pir xweş di şînê da het serê min. Qumsêrekî tirk ê AKP-yî jî hatibû şînê û li kêleka min rûniştibû. Piştî hatina wî bi çend deqîqeyan mele dest bi xwendina Mewlûda Kurmancî kir. Îcar min di jiyana xwe da tu carî xwendineke hewqas xerab nedîtibû, tew min nizanîbû çi dibêje. Piştî qedandina mewlûdê min ji qumsêrê tirk ra got: Zimanê wî pir giran bû, te jê fêm nekir çi dibêje ne wisa ?”

Li ser vê pirsa Lewendî qumsêr dibêje:

”Ferq naqe, mewlûd mewlûd e, bi kîjan zimanî jî be meriv lê guhdarî dike…”

Lewîndî got, piştî vê bersîva qumsêr, min bi destê xwe hefsa Diyarbekrê nîşanî wî da(mala wan nêzî hefê ye)û jê ra got:

“Di vê hefsa hember da bi îşkencê û lêdanê bi sedan marşên tirkî bi însanên ku yek gotin jî bi tirkî nizanîbûn didan ezberkirin. Îcar te bê lêdan û îşkence guhdarî kir. Yê te dîsa ne tiştek e, xêra Xwedê ye...”

Piştî vê ”heneka” (!) Lewendî, qumsêre tirk reng davêje lê tu bersîvê nade.

Min got, Lewendî weleh serpêhatiya te entîke bû, bi destûra te ezê îşev qala vê serpêhatiya te bikim.

Camêr destûr da min û got tu serbest î. Yanî ”întîhal” tuneye, min destûr girtiye û lihevragirtin jî sedîsed keda min e.

Dibe ku hûn ketibin meraqa vegera min.

Weleh di vegerê da kabê min mîr hat û mala Osman Aytar ava be, camêr qedir da rîsipîtiya min û nehîşt ez dîsa têkevim wan riyan û bi saetan rêwîtiyê bikim. Ereba kişand ber nigê min û got fermo, mala wî ava di nava şend deqîqeyan da ez gîhandim mal.

Ji xwe heger ne ev camêriya wî bûya, belkî minê îşev pê ra negîhanda ku ji we ra qala vê serpêhatiya Lewendî bikira.