Gur û însan

Dibêjin rojekê rûvî ji gur ra qala hêz û zalimiya însên kir û got:

-Însan mexlûqatekî pir zalim û pir bi hêz e, heger li hember wan fen û hîle neyê bikaranîn ez bawer nakim tu lawir bikanibe bi wan ra derkeve serî.

Gur keniya, got:

- Ez xalê te me. Hela carê tu însanekî nîşanî min bide, tu yê bi çavên serê xwe bibînî xalê te çi tîne serî. Ezê wek guran xwe çindî ser bikim û bi yek derbê ra li hewa dabarînim.

Rûvî got:

Wele qet nakeve serê min, lê heger tu bixwazî ez kanim alîkariyê bi te ra bikim. Hema sibe zû were ba min, ezê yekî ji wan nîşanî te bidim.

Gur got baş e.

Roja din, serê sibê zû, gur çû ba rûvî. Ji rûvî ra got, de were însên nîşanî min bide.

Rûvî rabû da pêş gur û ew bir ser riya nêçîrvanan. Bîstek derbas bû, kalekî piştxûzê gopal di dest da hat ji wir bihurî. Gur ji rûvî ra got:

- Însanê te digot ev e?

Rûvî got:

- Na, ne ev e, ewê nuha were.

Bîstek din derbas bû, îcar lawikekî biçûk hat, di ber wan ra derbas bû. Gur dîsa got:

- Ma qey ev e?

Rûvî got:

- Na, ne ev e jî. Hinekî sebir bike, ewê nuha were.

Bîstekê li wir man, nêçîrvanekî bi rext û tiving ji hember da xuya kir. Rûvî berê xwe bi gur da kir û got:

- A evê ji hember da tê însan e. Lê dibê tu fersendê nedê û nehêlî ku dest bibe xwe, ya na ewê te bikuje. Lê ez bi xwe bi te ra nayêm, ez diherim dikevim qulika xwe.

Piştî ku nêçîrvan hinekî din nêzî wan bû, gur xwe kir gilok û wek gurekî har bi derbekê da êrîş bir ser nêçîrvan.

Nêçîrvan hew dît ku wa ye gurek êrîşê tîne ser.

Hema di cî da tivinga xwe kir sînga gur û derbeke ji saçman berdayê.

Gur bi derbê ra hejiya û ji ber êşê awirê wî tûjomûjo bû, lê dîsa jî nesekinî û êrîşa xwe domand, dîsa ajot ser nêçîrvên.

Dema nêçîrvan dît gur dîsa tê ser, derba din jî lê girê da.

Gur êşa xwe bera hundurê xwe da, paş da nereviya, xwest xwe çindî ser nêçîrvan ke.

Nêçîrvan dît gur bela xwe jê venake, hema kêra xwe ji ber xwe kişand û rastoçep, çend derb lêxist

Gur di nav xwînê da ma, birîndar, qutifî paş da reviya, çû ba rûvî. Rûvî jê ra got:

- Xalê gur tiştê ez dibînim halê te ne tu hal e. Ma te çawa kir?

Gur got:

- Tew qal neke, min hêza însên hew qasî texmîn nedikir. Berê tiştekî wek gopalan ji milê xwe danî û pê pifî min kir. Hin tiştên hûrik ketin çavên min û çavên min şewitî, min baş ber xwe nedî, min nizanîbû çi hat serê min.
Dû ra bi wî gopalê xwe careke din pifî min kir, vê carê jî wek ku zîpik bi ser min da bibare û birûsk li min keve, janê da her dera min. Lê min dîsa li ber xwe da û ez çûm ser, hindik mabû min xwe bigîhandayê.
Dema fêm kir ku gopalê wî li min pere nake, îcar rabû hesinekî birqokî ji ber xwe kişand û bi wiya çend derb li min xistin, bi derban ra janê da dilê min û xwîn bi ser min ket. Min bi zor xwe ji nav lepên wî xelas kir, heger min hinekî din jî li ber xwe bida, bajota ser, ewê ez bikuştama.
Xwarzê, bi rastî jî tiştê te got rast e, însan gelekî zalim in. Xwedê hevza meriv ji wan bike.