Bi rê da ez tim bi çavekî heyranmayî li balafirxaneyê temaşe dikim. Em bawilên xwe digrin û derdikevin der.
Li ber derî gelek munîbûs sekinîne û rêwî lê siwar dibin.
Ez dibêjim belkî hevalê min ewê li vir were pêrgî min, lê fêr dibim ku hatina vir ji alî ewlekariyê ve qedexeye.
Em li munîbûsan siwar dibin. Lê ji ber ku bawilên rêwiyan pir in îcar cî ji însanan ra namîne. Hinek li ser bawilan, hinek li hewa, axir em bi zor xwe di ber hev ra dikin û munîbûs bi rê dikeve.
Em diçin şeş heft kîlometir ji balafirxaneyê wê da li derekê radiwestin. Çoleke vekirîye. Barîqat danîne û leşkerên çekdar li der û dorê hene. Çend munîbûs bi hev ra disekinin. Welweleyek çê dibe, haşermahşer radibe, herkes li merivê xwe digere.
Siyamed birayê xwe dibîne, ew li hev dipiçikin, ez li wê ortê bi tenê û bêxwedî dimînim.
Ya xerab ez Mistefa Ozçelîk jî nas nakim û min rismê wî jî nedîtiye. Ez ji xwe ra dibêjim ez hêvî dikim ku ew min nas bike. Ez çavên xwe li der û dorê digerînim.
Ji nişka ve çavê min li ser kaxetekê bi navê min dikeve. Li ser kexatekê bi herfên mezin navê min Zinarê Xamo nivîsî ye.
Ez diçim ba yê kaxet di dest da. Yekî xort e, ez texmîn dikim ku ne Mistefa ye. Dema dipeyive ez ji devoka wî fêm dikim ku şirnexî ye, merivê xanima Mistefa ye.
Dibêje Mistefa ez şandime. Ez li erebê siwir dibim û berê xwe didim Hewlêrê paytaexta Kurdistanê.
Hewake pir ecêb heye, herder wek zerika hêkê zer dike, ne asîman û ne jî roj xwanê dike.
Xortê min dibe dibêje ev çend roj in qûm dibare. Meriv rengê otomobîlan ji hev nagerîne.
Xort min dibe li otêla Bejan Palazê datîne, dibêje Mistefa ewê bîstek din were.
Ez derdikevim oda xwe. Lê li odeyê sebra min nayê, dadikevim jêr. Li lobiyê rûdinim. Lobî ne xerab e.
Li salona otêlê du rismên Mele Mistefa Barzanî bidardane. Li rast û çep du telewîzyon hene.
Di telewîzyona milê çepê da programeke erebî û di ya rastê da jî fîlmekî Îbrahîm Tatlises yê reş û sipî nîşan dide.
Mişterî bala xwe didin programa erebî, filmî Îbo jî karkirên resepsiyonê lê temaşe dikin.
Bîna min teng dibe. Qahweyekê dixwazim. Lê programên bi erebî û tirkî dom dikin. Piştî bîstekê hew tehamul dikim, radibim diçim resepsiyonê û dibêjim, vira Kurdistan e û paytaxte Kurdistanêye. Lê di telewîzyoneke we da erebî û di yekê da jî tirkî heye. Li gel ku yek mişteriyê tirk jî li vir tuneye hûn dîsa jî vê kanalê nagrin. Ma ne dibê berî erebî û tirkî kanalek bi kurdî bûya?
Yê resepsiyonê matmayî dimîne, fena ku qet ne li bende vê reaksiyona min be, destpêkê nizane çi bibêje, hema kanala tirkî diguhere, dibe ser kanaleke kurdî.
Û dû ra jî dibêje ji bo me pir ne mihîm e, mişterî kîjan kanalê bixwazin em wê kanalê vedikin.
Em vê mijarê hinekî din jî sohbet dikin. Ez dû ra diçim li ciyê xwe rûdinim û li programa kurdî temaşe dikim.
Bîstek derbas dibe Mistefa tê. Ez wî dişibînim Osman Ozçelîk. Em diçin lep û ruyên hev. Bîstekê rûdinin û dû ra jî ji bo şîvê diçin aşxaneya Sîpanê.
Aşxaneyek pir mezin û paqij e. Lê vala ye, bêyî me çend masên din jî tijene, wekî din aşxane vala ye.
Garson tê. Mistefa dixwaze xwarinê û araqê temî bike. Lê garson bi kurdî baş nizane, dibêje ez erebim.
Em dibêjin here bira yekî kurd were.
Garsonekî kurd û xwediyê aşxaneyê tên. Xwediyê aşxaneyê Mistefa nas dike. Hurmeteke mezin nîşanî wî dide.
Mistefa xwarinê û araqa me temî dike.
Araqa me û hin meze tên. Em him vedixwin û him jî sohbetê germ dikin û hêdî hêdî hevûdu nas dikin...
Sibe gera nava Hewlêrê û hin çavdêriyên min…
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar