Destbiratiya kûçik û gur

Dibêjin hebû tunebû, rûviyekî gelkî şît û fenek hebû. Rojekê dîsa ji xwe ra derketibû nêçîrê. Carê bala xwe dayê bavo çi bibîne, ji hember da gurekî tu dibê zebeleh û kûçikekî gurxenêqî bi qasî hespekî bi hev ra xwe li ba dikin û tên.

Rûvî bi vê hevaltiya kûçik û gur matmayî ma û ji xwe ra wiha fikirî:

- Bi qasî ku ez zanim, kûçik û gur dijminên hev yên qanîqanê ne, tu carî ne ji hev hez dikin û ne jî xêra hev dixwazin. Îcar ez qet fêm nakim nuha çawa kanin bibin hevalên hev û bi hev ra bigerin?

Dawiya dawî xwe ranegirt, çû ji kûçik û gur pirsî, got:

-Heger pirs ne eyb be min meraq kir, gelo sebebê hevaltiya we çi ye? Tiştê ez zainm hûn neyarê hev in.

Kûçik li rûvî vegerand, got:

- Şevê çûnî(do bi şev) gur bi keriyê me ket û mîhake me xwar. Ez jî bi pey gur ketim, lê min kir nekir min ew zeft nekir. Dema ez vegeriyam cem kerî, şivên li min xist, bi min da xeyidî, gelek gotinên ne baş ji min ra kirin. Li ser vê, ez jî ji şivên xeyidîm û çûm bûm hevalê gur. Yanî sebebê hevaltiya min û gur şivan e, ji ruyê şivên da ez bûme hevalê gur.

Rûvî mizicî(keniya), got:

- Piştî ku sebebê hevaltiya we şivan e,

Bawerî di nabêna we da çênabe tu caran e,

Ev yek gotineke zêrîn û şîreta bav û kalan e.

Xemîşoka min li diyara, rahme li dê û bavên guhdaran, bêyî fesad û gelacên ber dîwaran.