Bi xatirê we!

Erê erê, nîhayet va ye ew rojî hat û ez sibe diçim Kurdistana Federe.
Min dixwest di vê nivîsa xatirxwestinê da bi we ra hin laqirdiyan û qala eksî û serpêhatiyên xwe yên do û îro yên berî çûyinê bikim, lê nuha qet ji dilê min nayê.
Biryara Heyeta Hibijartina Bilind ya Tirkiyê (YSK)ya do bîna min pir teng kir û zewq û şeqa min a nivîsê daxist dereceya sifirê.
Ev du roj in li gelek bajarên Kurdistanê bi sedhezaran kurd daketine kolanan û vê biryara YSK-ê protesto dikin, di van protestoyan da bi sedan kurd hatine girtin û birîndar bûne.
Di rojeke wiha da hema qet ji dilê min nayê ku ez henekan û qala hisên xwe yên rêwîtiyê bikim.
Ya rast ez nuha dixwazim tenê li ser vê zulma dewletê rawestim û tenê wê ji kûrayiya dilê xwe şermezar bikim.
Vê dewletê ev serê 90 salî ye ku destê xwe kiriye gewriya kurdan û nahêle kurd weke her miletî serbest û azad bijîn.
Jiyan li me kirine zindan.
Heta em mafê xwe yî herî însanî, herî demokratîk jî ji wan distînin, di zar û bîvila me ra tînin.
Ev biryara YSK-ê siyasî ye, tu têkiliya wê bi huqûq miqûqê ra tuneye.
Dewlet dibêje em nahêlin hûn kurd siysetê bikin û têkevin meclîsê.
Girtiyên doza Ergenekonê ji CHP-ê dibin namzet û namzediya wan red nakin, ya Erdoganê ku wî jî berê ceza xwariye red nakin, lê yên kurdan red dikin.
Ev mesele ne mesela BDP-ê tenê ye, meseleyeke milî ye, loma jî dibê hemû hêz û partiyên kurdan û hemû kesên welatparêz li dijî vê biryara YSK-ê derkevin.
Bala xwe bidinê, xwedêgiravî min dikira qala rêwîtiya xwe bikira lê ez çûm di kuve derkerim, min qala çi kir...
Bi rastî vê biryara YSK-ê ez ji kêf da xistim.
Ku ez vegerim ser mesela rêwîtiya xwe.
Wek min got ez sibe diçim Kurdistana başûr.
Heta nuha min wira nedîtiya, dibê ez herim dewleta kurd ne tenê di xewn û xeyalan da, bi fizîkî û di rastiyê da jî bibînim.
Weke kurdekî, cara pêşî li bajarên kurdan bi kurdî bijîm, bi her kesî ra bi kurdî bipeyivim û tu carî mecbûrî axaftina tirkî nebim.
Yek carê jî rastî leşker û pûlisên tirkan neyêm.
Li her derê, li her kolanê ala wan ya sorsorik weke şûjinan nekeve çavê min…
Çend rojan hilm û bîna azadiyê tenefuzê dil û hinavê xwe bikim û dû ra jî berê xwe bidim Diyarbekrê ba kokima diya xwe û ji wir jî xwe bigihînim Wêranşara xopan, bajarê xaroktiya xwe.
Ezê çend rojan li van deran bimînim ez baş nizanim.
Ji ber ku ez merivekî bêmal û bêhal im, heger yê xelkê ”pisikeke” wan tunebe, yê min jî bira pisik li wir bimîne, dareke min ya çandî jî tuneye ku ez li ber siya wê rûnim.
Wêranşara ku min 31 sal berê li pey xwe hîşt zûda çûye rahmetê, loma jî Wêranşara nuh min nas nake, deriyê dilê xwe ji min ra venake û min nahebîne.
Loma jî ez li Wêranşarê xwe pir tenê, weke sêwiyekî bêsitrar yê li kuçamayî his dikim…
Lê dîsa jî destê min jê nabe, ez dikim û nakim nikanim vî bajarê ku min 30 salî di xewn û xeyalên xwe da bi evîndariyeke mezin xwedî kir û da jiyandin ji bîr bikim û ji dilê xwe bavêjim…
Destê min lê nagere, ezê cara duyem jî herim xwe bajim bextê wî, hela ka ez binêrim îcar dilê me ewê çiqasî li hevûdu rûne?