Mêrikê gundî ker û deveyê xwe bar kiribû diçû bajêr.
Lê heger çawa bûbû barê ker pirr giran kiribû. Piştî hinekî çûn ker deng li deve kir, jê ra got:
- Birakê deve, bi Xwedê barê min pirr giran e, di bin da pişta min firiya, ez nikanim gava xwe bavêjim. Ma tu nikanî hinekî alîkariya min bikî, ji barê min hinekî bigrî ser pişta xwe?
Deve got na, ez nakim û guh neda gotinên kerê.
Hinekî din jî çûn, kerê reben dîsa xwe avêt ji bextê deve da û jê re got:
- Birakê deve, law ez ketime bextê te û Xwedê, alîkariya min bike. Tu mezin î, tu ji min bi hêztir î, hema ji barê min hinekî ji ser pişta min rake, ji bo ku ez kanibim bimeşim. Di bin vî barê giran da ez nikanim bîna xwe bigrim.
Deve dîsa guh neda liberger û lavayên ker û riya xwe dewam kir.
Ker baş fêm kir ku deve bi berger û sergerê nayê rahmê û alîkariya wî nake, dibê ew riyeke din ji xwe re bibîne.
Piştî ku hinekî din jî çûn, ker êdî ji taqet da ket, nema kanîbû bimeşiya, hema got gurm û xwe avêt ji erdê da.
Xwediyê wî her çi qas li dorê çû û hat, xwest wî ji erdê rake jî lê ker ranebû, xwe li erdê kir term..
Mêrik fêm kir ker nikane di bin bar de rabe, lema jî ji mecbûrî rabû him barê ker li deve kir, him jî ker da ser bêr û riya xwe domand.
Deve mesele fêm kir, lê tiştekî bikira tunebû. Çimkî wî ker mecbûrî vê yekê kiribû…
Loma jî qet dengê xwe nekir…
Bi rê da ker hêdîka ji deve ra got:
- Bira ez hewqasî li ber te giriyam, min ji te rica kir, lê te qebûl nekir. A dawiya dawî him xerabiya te ji te ra ma, him jî barê te bû du qat.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar