Ev xewn jî qediya...

Merheba gelî dost û hevalan!
Ez nizanim çawa û bi kîjan gotinên şekirîn dest bi nivîsa xwe bikim…
Ez dizanim gelekên we nuha bi meraq li bende veger û nivîsên min in. Bêguman ezê hûrik hûrik û bi teferûat ji we ra qala ger û serpêhatiyên xwe bikim.
Lê ne îşev.
Îşev him zarok li me kom bûne û em ji wan ra qala welêt dikin, risman nîşanî wan didin û him jî ez pir westiyayî me, taqeta min ya nivîsê tuneye.
Loma jî ezê bi xêr sibe dest bi zincîra nivîsên xwe bikim.
Lê dema ez kurt û kurmancî bibêjim her tişt “muhteşem” bû, Kurdistan xweştir, delaltir, mezintir û şîrîntir bûye; berê şekir bû nuha bûye hingiv, meriv jê têr nabe...
Lê hin herêm, bi taybetî jî Ameda xopan dişewite...
Ku meriv bikanibe hêzên tirkan ji Kurdistanê derxe û bi hawakî germiyanê jî "kêm" bike, weleh welatê me buhuşteke rastîn e.
Bavo germiyan dîsa tê tehamulkirin, lê xwelibakirin û fiyaqa leşker û pûlisên tirkan û ala wan ya sorsorikî nayê kişandin, gav û saetê bîna meriv teng dike, weke şûjinê di çavên meriv ra dihere, ji dîn û îmanê derdixe...
Leşker û pûlisên tirkan li gor berê û helbet dema dilê wan bixwaze carnan xwe nazik û kibar dikin, lê axir kibariya hêzeke îşxalkar tu carî wan şîrîn nake...
Neyse, ez nuha bi van rêzan xatir ji we dixwazim û ji we hemûyan ra dibêjim şev baş...