Min bi xwe ji van siyasetmedarên me yên kurd qet tiştik fêm nekir, xelk çi bîne serê wan, zulm û heqareta herî mezin li wan bikin jî, dîsa bîna xwe teng nakin û dev ji ”şelafî” û ”derewa” "biratiya gelaan" bernadin.
Xelkê pozê serokê me ”şikandiye”, zulm û heqareteke mezin li me kirine, lê em hîn jî bi rengekî cidî xwe aciz nakin û çend gotinên ji lîtirê ji dewleta tirk, ji xwedî û piştgirê vê ”kulmê” ra nabêjin.
Li gel ku em dizanin berger, heyran û qurban pere nake û ji xwe heta nuha jî tu carî pere nekiriye.
Çare bersîv e, ço ye, tir s e...
Û ew jî li ba me tun eye.
Ev du sê roj in weke hertim, serokên me dîsa serî li ”aqliselîmî” û ”biaqiliya” tirsonek didin, bîna xwe fireh dikin, dibêjin tişt nabe, ya girîng ew e ku ”xwîn” nerije û nizanim çi nebe û çi nebe…
Xelk li wan dixe, pozê wan ”dişkîne”, wan dike hefsê, zarokên wan li vir û li wir lînc dikin, ew her bîna xwe fireh dikin û destê biratiyê dirêjî tirkan dikin…
Ev eyarê me kurdan jî çuqasî fire ye yahûûû…
Xelk li cênîgeke me dixe, em cênîga xwe ya din didin ber û tu carî jî xwe naxeyidînin…
Ev ne bes e, do yekî bi navê Yilmaz Ozdîl di rojnameya Hurrîyetê da gotiye:
”Heger gulebarankirin û kuştina zarokên vî welatî weke heqekî demokratîk be, lêdana serokê partiyekê çima ewê nîjadperestî be?
Heger mayin demokrasî be…
Kulm çima ewê faşîzm be?
Malperên rojnaman yên înternetê û şiroveyên di bin vê xeberê da bixwînin. Kesê ku kulma xwe kiriye ”mîkutê edaletê” û li pozê Ahmet Turk xistiye, bûye tercumanê hestên gelek kesên li vî wealtî…”
Pir vekirîye, mêrik dibêje, kulma ku li Samsûnê li pozê Ahmet Turk ket, dilê min û piraniya miletê tirk rehet kir, ew bû tercumanê hestên miletê tirk.
Û bi rastî jî wiha ye, miletê tirk bi ”şikandina” pozê Ahmet Turk gelkî kêfxweş bûye, heta ez bawer dikim ku Erdogan, Gul û piraniya AKP-liyan jî kêfxweş bûne.
Lê helbet siyasetê dikin, nadin der.
Lê siyasetmedrên me li hember vê rastiya civata tirk xwe aciz dikin, ji Ozdîl ra dibêjin çima te wiha gotiye, ev dîtin dijminatiya gelan pîj dike…
Dibê tu tiştê wiah nebêjî…
Fena ku em nizanin piraniya miletê tirk wiha difikire, radibin gazinan ji Ozdil dikin.
Ma bi rastî jî miletê tirk wiha nafikire?
Wiha difikire.
Ê wê demê îtîraza me ji çi ra ye?
Mêrikan li hember me kurdan çi his dikin wiya dibêjin.
Dema van hisên veşêrin ewê çi were guhertin ku?
Piştgiriya kulmê ne tiştek e, di çapemeniya tirk da her roj bi hezaran tirk dibêjin, ”divê meriv hemû kurdan li derekê kom bike, benzînê lêke û gişan li ser hev bişeeitîne, tiştê Saddam kiriye hindik e, dibê Tirkiye jî eynî tiştî bike” û gelek tiştên wiha.
Bi hezaran tirk van hestên xwe yên nîjadperest yên li hember kurdan her roj didin der û em jî bi viya baş dizanin.
Esas piraniya tirkên ku li hember êrîşê xemgîniya xwe nîşan didin û gotinên Ozdîl rexne dikin, rast nabêjin, piraniya wan jî weke Yilmaz Ozdîl difikirin, dilê xwe xweş dikin.
Û em bi vê rastiyê jî dizanin, em dizanin ku tirk bi çavê neyarê xwe li mer dinêrin..
Dema yek ji meriv hez neke, nefret bike, dike.
Ne rast e ku meriv jê ra bibêje, ”nefreta xwe eşkere neke, nebêje, veşartî bihêle…”
Ê hema veşartî bihêle ewê çi bibe?
Piştî ku tu dizanî ji te hez nake, naxwaze tu miriyê xwe jî li goristan û welatê wî veşêrî, ji ser dikana te, heger pir ne mecbûr be kibrîtekê jî nakire, bi çavê dijmin li te dinêre, hebûna te înkar dike û tu mafekî netewî nade te.
Lê efendim çima te gotiye ” êrîşkar bûye tercumanê hestên gelek kesên li vî wealtî…”
Ê rast e, Ozdîl nebêje jî em dizanin ku rastî ev e…
Bi vê êrîşa xwe mêrik dilê miletê tirk rehet kir…
Çima em naxwazin vê rastiyê bibihîzin?
Mesele em naxwazin ku tirk ji me hez nekin, em dixwazin tirk me ”qebûl” bikin, bi derewan ji me hez bikin, yanî rastiya dilê xwe nebêjin.
Ji bo ku em kanibin xwe û miletê xwe bixapînin, hinekî din jî demagojiya ”biratiya gelê kurd û tirk” bikin.
Lê ev ne rast e, xapandina xwe bi xwe ye.
Em ne birayê kesî ne û kes jî ne birayê me ye û ne mimkûn e ku em û tirk birayên heb bin jî.
Lê ev nayê wê mayê ku emê nikanibin bi hev ra bijîn.
Dema heqê me bidin û em li hev bikin, em dikanin bi hev ra bijîn, em dikanin bi ereban û farisan ra jî bijîn.
Lê ne bi şiklî îro, dibê em jî weke wan xwedî maf û desthilat bin.
Tirk ji me hez dikin, hez nakin ew bi kêfa xwe ne, em ne mecbûrî hezkirina wan in...
Em doza mafên xwe yên netewî dikin, dema em jî weke wan bûn xwedî her mafî wê demê ewê dev ji vê nîjadperestiya xwe berdin.
Ji ber ku emê bibin şirîkên hev...
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar