Li Tirkiyê dema tu bibêjî ez kurd im, tu zarok bî jî tu ji lêdan û zulmê xelas nabî.
Ji ber ku li Tirkiyê qanûn tuneye.
Û ciroviroyên hene jî ji bo kurdan derbas nabin.
Û dera ku qanûn lê tunebe bêguman meriv nikane qala heq, huqûq û edaletê jî bike.
Li dera bêqanûn tenê zulm û zalimî heye.
Dema di Ozgur Polîtîkayê da min ev xebera jêr xwend, ez di ciyê xwe da tevizîm û min ji însaniyeta xwe fedî kir.
Ji bo ku meriv kîn û nefreta li hember kurdan fêm bike ev bûyer fikrekê dide meriv.
Li dibistaneke seretayî ya Esenyurta Stenbolê gedakî kurd yê bi navê Kadîr Karadag (13 salî) dixwaze di sinifa xwe da straneke bi kurdî bibêje.
Lê mamosteya wî li hember vê daxwaza Kadir Karadag dîn û har dibe û bi bedena Kadirê reben dikeve, weke hova lêdaneke mezin li Kadirê 13 salê dike.
Kadir Karadag bi dilpakî û safiyeke zaroktiyê bi hevalên xwe ra dixwaze staraneke zarokan ya bi navê ‘Bixwurîne’ bibêje û ji bo vê yekê jî ji mamosteya xwe Ayşe Kokê destûrê dixwaze.
Lê Ayşe Kok ji dîlî ku destûrê bide Kadirê 13 salî, radibe li Kadir dixwe, îşkenceyeke hovane lê dike.
Kadir Karadag tiştê hatiye serê xwe wiha îzah dike:
“Min ji re got, ‘Mamoste ez dikarim stranek kurdî bêjim?’. Wê jî ji min re got ‘Were vira ezê kurdî nîşanî te bidim’. Piştî min dît aciz bû, min lêborîna xwe xwest û ez rûniştim. Cardin got, ‘Ez heta sisiyan dijmêrim were vira’ bang min kir. Ez jî çûm cem wê. Ji min ra got tu dê kîjan stranê bêjî? Min jî got stranek bi navê ‘Bixwirîne’ heye. Piştî vê 4 çîrmaq li min xist. Min xwest biçim cihê xwe bi îşlikê min girt û ez paşve kişandim. Kincên min dirand. Min xwest ez birevim, qirika min givaşt. Bêhna min derneket. Çar mist jî li rûyê min xist. Lêva min xwîn bû. Ji min re got ‘Here li wir rawest e’. Piştre berîka min jî dirand. Piştre ez giriyam û li ser vê yekê ez li erdê xistim. Li erdê jî serê min li dîwar xist. Ez rakirim cardin li dîwar xistim. Piştre ez derketim çûm tuvaletê û vê carê hate cem min û got ‘tu nizanî ku ze ji kurdî hez nakim?’. Min jî got na. Lê cardin li min xist. Bi îşligê min girt û ez birim cem Mamoste Erkan û jê ra got, gazî bavê wî bikin bila bê wî bibe. Serê min gêj bû û dilê min rabû. Ez ji xwe ve çûm û ketim tuvaletê. Hevalên min ez birim nexweşxaneyê.”
Mamosteyeke jin, ji bo ku xwendevanekî destûra gotina straneke kurdî jê xwestiye zulmeke çawa li zarokekî 13 salî dike.
Diyar e bi hin însanan ra hestên cenewaran heye.
Mamosteyên din midaxele nakin, mudûr midaxele nake.
Ban bavê lêwik dikin. Dema bavê lêwik tê li gel ku gelek kesî bûyer dîtiye lê dîsa jî kes newêre şahidiyê bike, jê ra dibêjin tişt nabe, zêde mezin neke.
Qanûnên tirkiyê yên heyî jixwe ne tu qanûn in û naşibin yên dinya medenî. Lê yên hene jî dema dor tê kurdan ji ortê tên rakirin.
Îcar ji ber ku însan dizanin ku lêdan û kuştina kurdan li gor qanûnên heyî ne sûc e loma jî yê zora wî li yekî kurd tê dipelçiqîne, zulê lê dike.
Mamosteyeke zalim, bêûjdan û bêmerhemet dikane weke înşkenceciyeke kampên naziyan zulmeke wiha li zarokekî 13 salî bike.
Û dîsa jî kanibe weke mamoste bixebite, li ser karê xwe bimîne.
Lê dibê neyê ji bîrkirin ku zalimî ji zeîfiyê tê, însanên zeîf û bitirs zalim dibin.
Zalimiya tirkan nîşan û îspata zeîfiya wan e.
Miletê kurd ewê rojekê dawiyê liv ê zulm û hovîtiya dewleta tirk jî bîne, ew dem pir ne dûr e.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar